Όσιοι Θεωνάς. Συμεών και Φερβίνος, 4 Απριλίου
Ψυχὰς δέχου τρεῖς οὐ κεκηλιδωμένας,
Ψυχῶν ἀκηλίδωτε τῶν θείων τόπε.
Οι Όσιοι Θεωνάς. Συμεών και Φερβίνος απεβίωσαν ειρηνικά.
Ο Θεωνάς που αναφέρεται εδώ ενδέχεται να ταυτίζεται με τον Θεωνά που μνημονεύει ο Ρουφίνος της Ακυληίας στην Ιστορία των Μοναχών της Αιγύπτου. Στο Βιβλίο 2, Κεφάλαιο 6, κάνει λόγο για έναν ερημίτη ονόματι Θεωνά, ο οποίος ζούσε έξω από την πόλη Οξύρρυγχος, στη Θηβαΐδα της Αιγύπτου. Εκεί διαβάζουμε τα εξής:
«Όχι μακριά από την πόλη, είδαμε έναν άλλο άνθρωπο, τον Θεωνά, σε μια περιοχή που συνορεύει με την έρημο, έναν άγιο άνδρα απομονωμένο στο κελί του, γνωστό για τη σιωπή που τηρούσε επί τριάντα χρόνια και για τα θαυμαστά έργα του, ώστε να θεωρείται προφήτης. Πλήθος ασθενών τον επισκεπτόταν καθημερινά. Έβγαζε το χέρι του από το παράθυρο, το τοποθετούσε στο κεφάλι κάθε ανθρώπου, τους ευλογούσε και τους θεράπευε από κάθε ασθένεια. Είχε τέτοια χάρη στο πρόσωπο και ενέπνεε τέτοιο σεβασμό, ώστε τον θεωρούσαν άγγελο που ζει ανάμεσα στους ανθρώπους, τόσο φωτεινός και γεμάτος χάρη φαινόταν στα μάτια όλων.
Όχι πολύ καιρό πριν, όπως μας είπαν, κάποιοι ληστές πήγαν ένα βράδυ με την ελπίδα να βρουν χρυσό, αλλά ο Θεωνάς τούς ακινητοποίησε μόνο με την προσευχή του και τους κράτησε καθηλωμένους έξω από την πόρτα, ανίκανους να κάνουν την παραμικρή κίνηση. Όταν το πρωί έφτασε το πλήθος των επισκεπτών και τους είδε παγωμένους στην πόρτα, ήθελαν να τους κάψουν ζωντανούς. Τότε, αναγκασμένος από την κατάσταση, ο Θεωνάς μίλησε και είπε: “Αφήστε τους κακοποιούς να φύγουν, αλλιώς η χάρη της θεραπείας θα με εγκαταλείψει.” Όταν οι άνθρωποι το άκουσαν αυτό, χωρίς να τολμήσουν να του εναντιωθούν, τους έδιωξαν. Οι ληστές, συνειδητοποιώντας τι είχε συμβεί, μετανόησαν για τα εγκλήματά τους και πήγαν σε ένα γειτονικό μοναστήρι, ξεκινώντας μια ζωή μετάνοιας.
Αυτός ο άνθρωπος γνώριζε όχι μόνο ελληνικά και αιγυπτιακά αλλά και λατινικά, όπως μάθαμε τόσο από άλλους όσο και από τον ίδιο. Ήθελε να μας δείξει αυτή τη γνώση του, και ως ανταμοιβή για τον κόπο του προσκυνήματός μας, μας έγραψε σε πλάκες, αποκαλύπτοντάς μας πόσο χαριτωμένη και σοφή ήταν η διδασκαλία του. Δεν έτρωγε ποτέ μαγειρεμένο φαγητό, και λέγεται ότι όταν έβγαινε στην έρημο τη νύχτα, τον συνόδευαν άγρια ζώα. Ως ανταμοιβή για τη συντροφιά τους, αντλούσε νερό από το πηγάδι και το έριχνε σε ένα δοχείο για να πιουν. Οι αποδείξεις αυτού του θαύματος φαίνονταν στα ίχνη των βοδιών, των κατσικιών και των αγριογαϊδάρων γύρω από το κελί του.»
