Η Βιτρίνα των Πολιτικών: Όταν το Μανεκέν του Κοινοβουλίου Μιλάει

Η Βιτρίνα των Πολιτικών – Ή αλλιώς, Πού 'ναι το Κρέας ρε Μάστορα;

Λες να ξύπνησε ποτέ ο μέσος Έλληνας και να είπε: «Για κάτσε, γιατί όλοι οι πολιτικοί μοιάζουν σαν διαφήμιση απορρυπαντικού;» Κοστουμάκι, μαλλί κομμωτηρίου, χαμόγελο τύπου «σου πήρα και το βρακί, αλλά μ’ αγαπάς ακόμα». Γιατί; Γιατί ο πολιτικός δεν είναι πια άνθρωπος — είναι βιτρίνα. Και πίσω απ’ τη βιτρίνα; Τα γνωστά: μαυρίλα, deals, λαδομπογιές και πλυντήρια. Και δεν εννοώ πλυντήρια ρούχων.

1. Τα Κεφάλαια – Μεγάλα πορτοφόλια, μικρά γράμματα

Όχι ρε φίλε, όταν λέμε «κεφάλαια» δεν εννοούμε το "Κ" κεφαλαίο. Εννοούμε τον μπάρμπα που έχει 48 εταιρείες, 12 offshore και 3 βίλες στη Μύκονο που νοικιάζει μόνο σε Άραβες και υπουργούς. Αυτοί γράφουν το σενάριο. Ο πολιτικός απλά το διαβάζει — και πολλές φορές λάθος, γιατί δεν έχει περάσει ούτε απ’ έξω από Ε’ Δημοτικού.

2. Ο Πολιτικός-Σαμπουάν

«Νέος, βελτιωμένος, με εκχυλίσματα αξιοπιστίας και ουδέτερο pH. Δεν καίει τα μάτια, μόνο τα μυαλά». Το βλέπεις το παλικάρι στην τηλεόραση και λες «ρε τον ψυχούλη, νοιάζεται». Ναι, νοιάζεται. Για το bonus του χορηγού του. Το μόνο debate που τον απασχολεί είναι αν θα φορέσει μπλε ή γκρι σακάκι στο πάνελ.

3. Η Ψευδαίσθηση – Όλοι ίδιοι, άλλος κουρέας

«Ποιον θα ψηφίσουμε φέτος, ρε παιδιά; Τον παλιό ψεύτη ή τον καινούργιο που ακόμα δεν ξέρουμε πόσο ψεύτης είναι;» Σαν να πας στο φαρμακείο και να σου δίνουν παυσίπονο: ίδιο δραστικό, άλλη συσκευασία. Πίσω απ’ τους πολιτικούς, επικοινωνιολόγοι, PRίστες, σπόνσορες, και ταβερνιάρηδες που τους κερνάνε για να τους θυμηθούν μετά τις εκλογές.

4. Κράτος-Φαστφουντάδικο, Πολιτικός-Σερβιτόρος

Θες επένδυση; Θες παραθυράκι; Θες νόμο «κομμένο και ραμμένο» στο κουστουμάκι σου; Πες το στο σερβιτόρο — εεε συγγνώμη, στον βουλευτή. Το κράτος δεν είναι πια κράτος, είναι "Κράτος Α.Ε.". Και ποιος πληρώνει; Ο γνωστός μαλάκας. Δηλαδή εσύ. Που δουλεύεις, φορολογείσαι, και στο τέλος πληρώνεις ΕΝΦΙΑ για το κοτέτσι της γιαγιάς.

5. Φταίμε κι εμείς – Συγγνώμη κιόλας

Γιατί τον ξαναψήφισες, ρε μάστορα; «Ε, τι να κάνω, όλοι ίδιοι είναι». Σοβαρά; Και για μανάβη άμα σε κλέψει, του λες «ε, όλοι οι μανάβηδες ίδιοι είναι» ή του φέρνεις το κιβώτιο στο κεφάλι; Όταν δεν τιμωρείς, επιβραβεύεις. Κι όταν το μόνο που σε νοιάζει είναι αν ο υποψήφιος φοράει ωραία παπούτσια, τότε άξιος ο μισθός σου — που δεν θα δεις ποτέ.

Και τελικά; Ποιος κυβερνάει;

Εσύ πάντως όχι. Ούτε καν ο τύπος στην τηλεόραση. Το τιμόνι το κρατάνε κάτι τύποι με γραβάτες 8.000 ευρώ και σπίτια που χρειάζονται GPS να βρεις την τουαλέτα. Ο πολιτικός είναι απλά ο frontman. Το συγκρότημα είναι πίσω και παίζει… φάλτσα. Εσύ απλά πληρώνεις εισιτήριο για να βλέπεις την πρόβα.

Σπάσε το τζάμι ρε!

Όχι το τζάμι της τηλεόρασης. Το άλλο, της βιτρίνας. Κοίτα πίσω. Μυρίζει λεφτά, ιδρώτα και λίγο… σκατίλα. Αλλά μόνο έτσι θα καταλάβεις τι ψηφίζεις. Και ποιος σου τον φορέζει κάθε τέσσερα χρόνια με χαμόγελο Colgate.

Άνευ αναισθητικού 

Η Βιτρίνα των Πολιτικών: Τι Κρύβεται Πίσω από τα Κεφάλαια

Στην εποχή της εικόνας και της επικοινωνιακής στρατηγικής, οι πολιτικοί δεν εμφανίζονται πια ως πρόσωπα με πεποιθήσεις, αλλά ως βιτρίνες – όμορφα πακέτα που περιέχουν πολύ λιγότερα απ’ όσα υπόσχονται. Η βιτρίνα αυτή, ωστόσο, είναι μόνο το προσωπείο. Πίσω της, κρύβονται μηχανισμοί εξουσίας, διαπλοκής και οικονομικών συμφερόντων που δεν φαίνονται, αλλά καθορίζουν.

1. Τα κεφάλαια γράφουν το σενάριο

Όταν λέμε «κεφάλαια», δεν εννοούμε απλώς χρήματα. Εννοούμε επιχειρηματικά συμφέροντα, εφοπλιστές, media moguls, εργολάβους, τράπεζες και εξωτερικούς παίκτες. Αυτοί που χρηματοδοτούν προεκλογικές καμπάνιες, που ελέγχουν τη ροή της πληροφορίας, που απαιτούν αντάλλαγμα μετά τις εκλογές. Ο πολιτικός δεν αποφασίζει μόνος — ακολουθεί γραμμή.

2. Ο πολιτικός ως προϊόν

Κουστούμι, χαμόγελο, σλόγκαν, social media. Ο σύγχρονος πολιτικός παρουσιάζεται σαν προϊόν marketing. Η ανθρώπινη πλευρά εξευγενίζεται, τα ελαττώματα λειαίνονται, οι αδυναμίες αποσιωπούνται. Ο στόχος δεν είναι να πείσει, αλλά να πουληθεί. Το κοινό δεν βλέπει άνθρωπο – βλέπει μια καλοστημένη εικόνα.

3. Η διαχείριση της ψευδαίσθησης

Πίσω από κάθε πολιτική φιγούρα υπάρχει ένα δίκτυο επικοινωνιολόγων, δημοσκόπων, χρηματοδοτών, και lobby. Ο σκοπός; Να συντηρηθεί η ψευδαίσθηση της επιλογής. Ο λαός νομίζει ότι αποφασίζει, ενώ στην πραγματικότητα του προσφέρονται διαφορετικές εκδοχές του ίδιου μοντέλου εξουσίας – μια βιτρίνα διαφορετικού χρώματος, μα ίδιας ουσίας.

4. Κράτος-πελάτης, πολιτικοί-υπάλληλοι

Σε πολλές περιπτώσεις, οι πολιτικοί λειτουργούν σαν υπάλληλοι ιδιωτικών συμφερόντων. Το κράτος αντιμετωπίζεται ως «επιχείρηση προς εκμετάλλευση»: παραχωρήσεις, fast-track επενδύσεις, offshore εταιρείες, νομοθετήματα κατά παραγγελία. Ο λαός δεν είναι κυρίαρχος — είναι απλώς ο πελάτης που πληρώνει τον λογαριασμό.

5. Η ενοχή της ανοχής

Δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε την ευθύνη του ψηφοφόρου. Όταν δεν ερευνά, δεν θυμάται, δεν τιμωρεί, τότε επιτρέπει στη βιτρίνα να κυριαρχήσει. Η ανοχή γίνεται συνενοχή. Όταν η εμφάνιση μετράει περισσότερο από την ουσία, η δημοκρατία μετατρέπεται σε σκηνικό — με πολιτικούς ως ηθοποιούς και τους πολίτες ως θεατές που πληρώνουν εισιτήριο χωρίς φωνή.

Τελικά: Ποιος κυβερνά;

Η απάντηση δεν είναι απλή. Σίγουρα όχι αυτοί που φαίνονται στην τηλεόραση. Οι πολιτικοί μπορεί να δίνουν το πρόσωπο, αλλά τα «κεφάλαια» κρατούν το τιμόνι. Η βιτρίνα μπορεί να είναι γυαλιστερή, αλλά το πραγματικό περιεχόμενο είναι πίσω απ’ αυτή – σκοτεινό, σιωπηλό, αθέατο.

Αν θέλουμε ουσιαστική αλλαγή, πρέπει να αρχίσουμε να βλέπουμε πίσω από το γυαλί.