ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Για δεκαετίες ψηφίζουμε τα ίδια πρόσωπα, την ίδια Βουλή. Και για δεκαετίες αισθανόμαστε σαν να μας πατάνε με γιγαντιαία λάστιχα αδικίας. Οι νόμοι ψηφίζονται, οι αποφάσεις παίρνονται, οι υποσχέσεις τρέχουν σαν να παίζουν κρυφτό, κι εμείς; Εμείς περιμένουμε ακόμα να δούμε αλλαγή στην καθημερινότητά μας… spoiler: δεν έρχεται. Κι όμως, κάθε εκλογική περίοδος, κάνουμε το ίδιο κόλπο: ξαναψηφίζουμε τα ίδια πρόσωπα, λες και η ψήφος μας είναι ένα άδειο κουτάκι δημητριακών που απλώς κάνει “κλικ” χωρίς να αλλάζει τίποτα. Η οργή μας, αυτή η μικρή φωτιά που καίει μέσα μας, δεν εκτονώνεται ποτέ εκεί που πρέπει. Όπως κάθε χρόνο, αποφεύγουμε τη μεγάλη σύγκρουση με τα μεγάλα αφεντικά — δεν κλείνουμε τους δρόμους προς τη Βουλή, ούτε κάνουμε ντου στα σπίτια τους. Όχι. Η ένταση μας, σαν παιδί που δεν παίρνει την προσοχή του γονιού, εκτονώνεται εκεί που δεν φταίνε: στους δρόμους των απλών ανθρώπων, στους καθημερινούς συμπολίτες μας. Και αυτοί κοιτάνε σαν “τι έκανα πάλι;”, ενώ οι πραγματικοί υπεύθυνοι συνεχ...

Κάποτε ο καθένας έκανε τη ζωή του ήσυχα. Σήμερα, δεν φτάνει να τη ζεις — πρέπει να την κάνεις παράσταση με φώτα, hashtag και συνέντευξη στο TikTok . Και εσύ, ο θεατής, πρέπει να ενθουσιαστείς . Αν δεν ενθουσιαστείς, αν δεν κάνεις “like” με καρδούλα, αν δεν γράψεις «υπέροχο!», είσαι τοξικός . Ή, ακόμα χειρότερα, κανονικός . Η ουδετερότητα πια είναι ύποπτη. Δεν επιτρέπεται να πεις «εντάξει, ο καθένας με τα δικά του». Όχι. Πρέπει να φωνάξεις «ΤΙ ΥΠΕΡΟΧΟ!» με δάκρυα συγκίνησης. Αν δεν βάλεις φίλτρο ουράνιο τόξο στο προφίλ σου και quote τύπου “Ζήσε τη δική σου αλήθεια” , είσαι εχθρός της προόδου. Η έννοια του «φυσιολογικού» έχει πάει διακοπές και δεν λέει να επιστρέψει. Αν όλοι είναι διαφορετικοί, τότε η διαφορετικότητα έγινε το νέο mainstream. Και φυσικά, αν τολμήσεις να πεις «ίσως αυτό να μην είναι και τόσο λογικό», σου επιτίθεται το διαδικτυακό ιερατείο: «Απαράδεκτο! Δεν σέβεσαι τη διαφορετικότητα!» Ενώ εσύ έχεις απλώς απορία. Δεν είσαι εχθρός. Ρώτησες γιατί κάποιος παντρεύτηκε τον ε...

ΔΗΜιΟΚΡΑΤΗΣ  -  Τελευταίες αναρτήσεις Κάθομαι στη σκηνή μου, κρατάω ένα πανό και γράφω με μεγάλα γράμματα: «Θέλω πίσω το τσεκούρι μου!» Γιατί; Γιατί έμεινα άνεργος. Μου κατάργησαν το επάγγελμα. Ναι, εγώ ο δήμιος, το θύμα της προόδου. Τι θα πει ότι η κοινωνία αποφάσισε να μη σκοτώνει πια ανθρώπους; Και τι θα κάνω εγώ; Να πάω delivery; Να σερβίρω καφέδες; Μα εμένα το βιογραφικό μου γράφει: «10 χρόνια εμπειρία σε αποκεφαλισμούς, εξειδίκευση στον κόμπο της θηλιάς». Γι’ αυτό κάνω απεργία πείνας. Γιατί θέλω η κοινωνία να νιώσει τύψεις. Να πει: «Ρε τον καημένο τον δήμιο, έμεινε χωρίς δουλειά, ας του ξαναδώσουμε μερικά κεφάλια να κόψει.» Στη δημόσια συζήτηση για την εργασία υπάρχει πάντα ένας θείος που θα πει: «Ναι, αλλά αν κλείσει αυτή η δουλειά, θα μείνουν άνθρωποι άνεργοι.» Ναι θείε, αλλά αν σταματήσουμε και τις εκτελέσεις, ίσως… πώς να το πω ευγενικά; μείνουν και μερικοί άνθρωποι ζωντανοί. Πάρτε για παράδειγμα το επάγγελμα του δημίου. Επάγγελμα με στολή, εργαλεία, παράδοση. Μια ...

Τα σκισμένα παντελόνια ήταν κάποτε μόδα. Ένα σκίσιμο στο γόνατο, λίγο ξέφτισμα στον μηρό, μια πινελιά «ατημελησίας» για να φαίνεσαι cool. Σήμερα όμως; Σήμερα μιλάμε για ολοκαύτωμα υφάσματος. Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις ανθρώπους που φοράνε κάτι που με το ζόρι μπορεί να χαρακτηριστεί παντελόνι. Σαν να γύρισαν από εκδρομή σε δάσος, όπου έπεσαν θύματα επίθεσης αρκούδας, λύκου και τσουγκράνας ταυτόχρονα. Οι τρύπες είναι τόσες πολλές, που το ύφασμα νιώθει μόνο του και ψάχνει παρέα. Από το «στυλ» στο «survivor» μια και δεν μιλάμε πια για μόδα. Μιλάμε για πείραμα αντοχής: πόσο ύφασμα μπορείς να χάσεις πριν το τζιν σου πάψει να θεωρείται ρούχο; Οι ραφές στέκονται ηρωικά, κρατώντας ό,τι απέμεινε. Ένα λάθος βήμα και το παντελόνι γίνεται κασκόλ. Η κατάσταση έχει ξεφύγει σε τέτοιο βαθμό, που οι μεγαλύτεροι άνθρωποι δεν το σχολιάζουν πια. Απλά σε κοιτάνε με ύφος «παιδί μου, θες λεφτά να πάρεις καινούριο;». Οι υπόλοιποι απλώς περιμένουμε το επόμενο στάδιο: παντελόνια που θα πωλούνται μόνο με… ετικέτ...

ΔΗΜιΟΚΡΑΤΗΣ  -  Τελευταίες αναρτήσεις Για να κάνεις πολιτικό κόμμα θέλει κάτι "λίγα" χιλιάρικα. Τι :  Δεν τα έχεις: Δεν έχει Δημοκρατία για σένα. Δημοκρατία… made in Greece Η λέξη Δημοκρατία γεννήθηκε στην Ελλάδα. Την είδαμε, την μεγαλώσαμε, και τώρα την έχουμε κάνει… αγνώριστη. Σαν εκείνον τον παλιό συμμαθητή που τον θυμάσαι αδύνατο και τον πετυχαίνεις μετά από χρόνια με κοιλιά, φαλάκρα και δάνειο. Δημοκρατία και Ισοτιμία στην Εκλογή Στα χαρτιά, όλοι μπορούμε να γίνουμε Πρωθυπουργοί της Ελλάδας. Στην πράξη, αν δεν έχεις λεφτά, πιο εύκολα γίνεσαι αστροναύτης στη NASA. Γιατί για να κάνεις κόμμα θες κεφάλαια, για να φανείς στα κανάλια θες κεφάλαια, για να τυπώσεις φυλλάδια, να βγάλεις σποτάκια και να πληρώνεις καφέδες σε συγκεντρώσεις… ναι, πάλι κεφάλαια. Οπότε, η «ισοτιμία» στην εκλογή είναι κάτι σαν τη δίαιτα: θεωρητικά όλοι μπορούν, πρακτικά λίγοι τα καταφέρνουν. Οι «Φανταστικοί» Ψήφοι Κι αν νομίζετε ότι το μόνο εμπόδιο είναι το χρήμα, κρατηθείτε. Έχουμε και το μπόν...

Η «οικολογία» έχει μετατραπεί σε μαγική λέξη. Με το που τη λες, ανοίγουν κονδύλια, μοιράζονται προγράμματα, στήνονται επιτροπές και «πράσινες δράσεις». Στα χαρτιά, όλα αυτά γίνονται για να προστατέψουμε το περιβάλλον. Στην πραγματικότητα όμως, αποτελούν έναν ακόμη μηχανισμό απορρόφησης χρημάτων, όπου το μεγαλύτερο κομμάτι καταλήγει όχι στα δάση, τις θάλασσες και τα οικοσυστήματα, αλλά σε τσέπες και λογαριασμούς. Κάθε χρόνο, η χώρα καίγεται. Ό,τι κι αν είχε φυτευτεί, ό,τι κι αν είχε προστατευτεί, γίνεται στάχτη. Κι όμως, τα «οικολογικά» κονδύλια συνεχίζουν να ρέουν σαν να μην τρέχει τίποτα. Δεν υπάρχει σοβαρή πρόληψη, δεν υπάρχει σχέδιο, δεν υπάρχει λογοδοσία. Υπάρχει μόνο η βιτρίνα: φωτογραφίες πολιτικών που φυτεύουν συμβολικά δεντράκια και λόγοι για «βιώσιμη ανάπτυξη» – μέχρι την επόμενη μεγάλη πυρκαγιά. Η αλήθεια είναι σκληρή: ο άνθρωπος δεν μπορεί να «νικήσει» τη φύση, ειδικά όταν δεν προσπαθεί καν σοβαρά. H οικολογία δεν είναι μάχη για το περιβάλλον· είναι εργαλείο για πολιτική εκμ...

Η Βιτρίνα των Πολιτικών – Ή αλλιώς, Πού 'ναι το Κρέας ρε Μάστορα; Λες να ξύπνησε ποτέ ο μέσος Έλληνας και να είπε: «Για κάτσε, γιατί όλοι οι πολιτικοί μοιάζουν σαν διαφήμιση απορρυπαντικού;» Κοστουμάκι, μαλλί κομμωτηρίου, χαμόγελο τύπου «σου πήρα και το βρακί, αλλά μ’ αγαπάς ακόμα». Γιατί; Γιατί ο πολιτικός δεν είναι πια άνθρωπος — είναι βιτρίνα. Και πίσω απ’ τη βιτρίνα; Τα γνωστά: μαυρίλα, deals, λαδομπογιές και πλυντήρια. Και δεν εννοώ πλυντήρια ρούχων. 1. Τα Κεφάλαια – Μεγάλα πορτοφόλια, μικρά γράμματα Όχι ρε φίλε, όταν λέμε «κεφάλαια» δεν εννοούμε το "Κ" κεφαλαίο. Εννοούμε τον μπάρμπα που έχει 48 εταιρείες, 12 offshore και 3 βίλες στη Μύκονο που νοικιάζει μόνο σε Άραβες και υπουργούς. Αυτοί γράφουν το σενάριο. Ο πολιτικός απλά το διαβάζει — και πολλές φορές λάθος, γιατί δεν έχει περάσει ούτε απ’ έξω από Ε’ Δημοτικού. 2. Ο Πολιτικός-Σαμπουάν «Νέος, βελτιωμένος, με εκχυλίσματα αξιοπιστίας και ουδέτερο pH. Δεν καίει τα μάτια, μόνο τα μυαλά». Το βλέπεις το παλικάρι στην τ...

ΔΗΜιΟΚΡΑΤΗΣ  -  Τελευταίες αναρτήσεις Πολιτικός Μαζοχισμός: Όταν το Κάψιμο είναι Εθνικό Σπορ Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, ένα γνώριμο φαινόμενο κάνει την εμφάνισή του – σαν ιός που επιστρέφει κάθε τέσσερα χρόνια: ο πολιτικός μαζοχισμός. Ξέρετε, αυτή η υπέροχη συνήθεια να ψηφίζουμε ΞΑΝΑ και ΞΑΝΑ εκείνους που μας κούρεψαν, μας τάισαν σανό και μετά μας ζήτησαν και τον λογαριασμό. Είναι κάτι σαν το "Stockholm Syndrome", αλλά με σημαία και φυλλάδιο. 1. Οικειότητα με τον Δυνάστη – Ψηφίζουμε Αυτόν Που Ξέρουμε Αν σου έκλεινε το φως, αν σου ‘κοψε τη σύνταξη, αν σε κορόιδεψε on camera – τουλάχιστον τον ξέρεις, βρε παιδί μου! Μπορεί να είναι ανίκανος, αλλά είναι ο δικός μας ανίκανος. Δεν θα ρισκάρουμε με κάποιον καινούριο που δεν ξέρει καν πώς να μας απογοητεύσει σωστά. 2. Αμνησία: Το Εθνικό Μας Χόμπι Μνήμη χρυσόψαρου. Σκάνδαλο; Τι σκάνδαλο; Το πολύ-πολύ να γίνει θέμα στο Twitter για 12 ώρες. Μετά; Μια ωραία χορηγούμενη διαφήμιση, ένας ψευτοτσακωμός σε πάνελ, λίγη λάσπη δεξιά-αριστερά κ...