ΔΗΜιΟΚΡΑΤΗΣ : Αν δεν χειροκροτήσεις, είσαι τοξικός

Κάποτε ο καθένας έκανε τη ζωή του ήσυχα.

Σήμερα, δεν φτάνει να τη ζεις — πρέπει να την κάνεις παράσταση με φώτα, hashtag και συνέντευξη στο TikTok.

Και εσύ, ο θεατής, πρέπει να ενθουσιαστείς. Αν δεν ενθουσιαστείς, αν δεν κάνεις “like” με καρδούλα, αν δεν γράψεις «υπέροχο!», είσαι τοξικός. Ή, ακόμα χειρότερα, κανονικός.

Η ουδετερότητα πια είναι ύποπτη. Δεν επιτρέπεται να πεις «εντάξει, ο καθένας με τα δικά του».

Όχι. Πρέπει να φωνάξεις «ΤΙ ΥΠΕΡΟΧΟ!» με δάκρυα συγκίνησης.

Αν δεν βάλεις φίλτρο ουράνιο τόξο στο προφίλ σου και quote τύπου “Ζήσε τη δική σου αλήθεια”, είσαι εχθρός της προόδου.

Η έννοια του «φυσιολογικού» έχει πάει διακοπές και δεν λέει να επιστρέψει.

Αν όλοι είναι διαφορετικοί, τότε η διαφορετικότητα έγινε το νέο mainstream.

Και φυσικά, αν τολμήσεις να πεις «ίσως αυτό να μην είναι και τόσο λογικό»,

σου επιτίθεται το διαδικτυακό ιερατείο:

«Απαράδεκτο! Δεν σέβεσαι τη διαφορετικότητα!»

Ενώ εσύ έχεις απλώς απορία. Δεν είσαι εχθρός.

Ρώτησες γιατί κάποιος παντρεύτηκε τον εαυτό του κι αν έκανε bachelor party με τον καθρέφτη του.

Η κοινωνία έχει μπερδέψει την ανεκτικότητα με την υποχρεωτική αποθέωση.

Δεν φτάνει να μη σε ενοχλώ — πρέπει και να σε χειροκροτήσω!

Αν δεν σου στείλω λουλούδια για κάθε επιλογή σου, είμαι “τοξικός”.

Πες μου όμως, γιατί πρέπει να γιορτάζω κάθε φορά που κάποιος δηλώνει κάτι καινούριο;

Θα κάνουμε εθνική αργία κάθε φορά που κάποιος «εκφράζεται αυθεντικά»;

Η αλήθεια είναι πιο απλή:

Ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αλλά δεν μπορεί να απαιτεί από τους άλλους να το θεωρούν φυσιολογικό.

Αποδοχή δεν σημαίνει αποθέωση. Κι η διαφωνία δεν σημαίνει μίσος — σημαίνει ότι το Wi-Fi της λογικής σου πιάνει ακόμα.

Χωρίς αναισθητικό

Κάποτε ο καθένας έκανε τη ζωή του ήσυχα, χωρίς να χρειάζεται να εξηγείται ή να προκαλεί. Σήμερα, όμως, δεν αρκεί να ζεις όπως θέλεις· πρέπει και οι άλλοι να το αποδέχονται με ενθουσιασμό. Αν δεν δείξεις αρκετό θαυμασμό για την «αυθεντικότητα» του άλλου, κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς «τοξικός», «οπισθοδρομικός» ή απλώς «άνθρωπος χωρίς ενσυναίσθηση».

Δεν αρκεί πλέον να πεις «ας κάνει ό,τι θέλει».
Οφείλεις να το χαρακτηρίσεις «υπέροχο», να το προβάλεις δημόσια και, ει δυνατόν, να το εξυμνήσεις στα κοινωνικά δίκτυα. Η ουδετερότητα δεν επιτρέπεται· πρέπει να πάρεις θέση, και μάλιστα υπέρ.

Μέσα σε αυτή τη φρενίτιδα αποδοχής, η έννοια του «φυσιολογικού» έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Αν όλοι είναι διαφορετικοί, τότε τι σημαίνει «διαφορετικότητα»; Αν κάθε συμπεριφορά, στάση ή επιλογή θεωρείται εξίσου αποδεκτή και φυσιολογική, τότε η ίδια η λέξη χάνει το νόημά της.

Και το χειρότερο: όποιος τολμά να εκφράσει αμφιβολία ή απλώς να πει «ίσως αυτό να μην είναι και τόσο λογικό», βρίσκεται αμέσως στο στόχαστρο. Η κοινωνία της ψηφιακής ευαισθησίας έχει αντικαταστήσει τη συζήτηση με την ακύρωση. Δεν υπάρχει χώρος για διάλογο, μόνο για ταμπέλες.

Δεν πρόκειται για έλλειψη αποδοχής. Είναι ζήτημα λογικής και μέτρου. Μπορούμε να σεβόμαστε τις επιλογές των άλλων χωρίς να απαιτείται να τις θεωρούμε όλες «κανονικές». Η αποδοχή δεν σημαίνει επιβράβευση, ούτε η διαφωνία σημαίνει μισαλλοδοξία.

Η κοινωνία μας έχει μπερδέψει την ανεκτικότητα με την υποχρεωτική έγκριση. Δεν φτάνει να αφήσεις τον άλλον να ζήσει όπως θέλει· πρέπει και να τον χειροκροτήσεις γι’ αυτό. Κι αν δεν το κάνεις, θεωρείσαι ύποπτος.

Η αλήθεια, όμως, είναι πιο απλή:
ο καθένας έχει δικαίωμα να είναι όπως θέλει,
αλλά κανείς δεν έχει δικαίωμα να απαιτεί από τους άλλους να το θεωρούν αυτό φυσιολογικό.