ΔΗΜιΟΚΡΑΤΗΣ : Απεργία Πείνας Για Να Ξαναγυρίσω Στη Δουλειά Μου

ΔΗΜιΟΚΡΑΤΗΣ - Τελευταίες αναρτήσεις

Κάθομαι στη σκηνή μου, κρατάω ένα πανό και γράφω με μεγάλα γράμματα: «Θέλω πίσω το τσεκούρι μου!» Γιατί; Γιατί έμεινα άνεργος. Μου κατάργησαν το επάγγελμα. Ναι, εγώ ο δήμιος, το θύμα της προόδου.

Τι θα πει ότι η κοινωνία αποφάσισε να μη σκοτώνει πια ανθρώπους; Και τι θα κάνω εγώ; Να πάω delivery; Να σερβίρω καφέδες; Μα εμένα το βιογραφικό μου γράφει: «10 χρόνια εμπειρία σε αποκεφαλισμούς, εξειδίκευση στον κόμπο της θηλιάς».

Γι’ αυτό κάνω απεργία πείνας. Γιατί θέλω η κοινωνία να νιώσει τύψεις. Να πει: «Ρε τον καημένο τον δήμιο, έμεινε χωρίς δουλειά, ας του ξαναδώσουμε μερικά κεφάλια να κόψει.»

Στη δημόσια συζήτηση για την εργασία υπάρχει πάντα ένας θείος που θα πει: «Ναι, αλλά αν κλείσει αυτή η δουλειά, θα μείνουν άνθρωποι άνεργοι.» Ναι θείε, αλλά αν σταματήσουμε και τις εκτελέσεις, ίσως… πώς να το πω ευγενικά; μείνουν και μερικοί άνθρωποι ζωντανοί.

Πάρτε για παράδειγμα το επάγγελμα του δημίου. Επάγγελμα με στολή, εργαλεία, παράδοση. Μια καριέρα φτιαγμένη πάνω στο «έλα μωρέ, όλοι κάπου πρέπει να δουλέψουμε». Ε, συγγνώμη, αλλά αν η δουλειά σου είναι να κόβεις κεφάλια, δεν μιλάμε για εργασιακή απώλεια, μιλάμε για κοινωνική ανακούφιση όταν σε απολύσουν.

Και μην ακούσω το άλλο το ωραίο: «Μα ο δήμιος έχει οικογένεια, πρέπει να ταΐσει παιδιά.» Ωραία, να ταΐσει. Αλλά όχι με μισθό από μια δουλειά που έχει ως job description «να σβήνω ανθρώπους από το μητρώο». Αν ήταν έτσι, να βγάλουμε και επάγγελμα «επαγγελματίας довλοφόνος με ασφάλιση» και να το ονομάσουμε "δημόσια υπηρεσία".

Άρα, ας το ξεκαθαρίσουμε: δεν είναι όλες οι δουλειές ίδιες. Άλλο να είσαι δάσκαλος, γιατρός ή μπακάλης, κι άλλο να είσαι δημίος, δεσμοφύλακας σε στρατόπεδο ή επαγγελματίας ρουφιάνος. Όταν καταργούνται τέτοιες θέσεις, δεν κάνουμε «οικονομική ζημιά». Κάνουμε πολιτισμικό service.

Γιατί τελικά, υπάρχουν δουλειές που απλά… δεν πρέπει να υπάρχουν. Όπως δεν λέμε «κρίμα, καταργήθηκε το επάγγελμα του βασανιστή», έτσι ας μη λέμε κι «έλα μωρέ, θα χάσει το μεροκάματο κι ο δήμιος». Μην ανησυχείς φίλε δήμιε, η αγορά έχει πάντα ζήτηση. 

Χωρίς αναισθητικό

Στη δημόσια συζήτηση για την εργασία, ένα από τα βασικά επιχειρήματα που συχνά ακούγονται είναι το εξής: «Αν καταργηθεί μια δουλειά, κάποιοι άνθρωποι θα μείνουν άνεργοι.» Πρόκειται για έναν κατανοητό αλλά περιορισμένο τρόπο σκέψης. Γιατί η αξία μιας δουλειάς δεν κρίνεται μόνο από το αν δίνει εισόδημα, αλλά και από το αν υπηρετεί ή βλάπτει την κοινωνία συνολικά.

Η πιο ακραία, αλλά ξεκάθαρη περίπτωση είναι το επάγγελμα του δημίου. Ένας ρόλος που υπήρχε για αιώνες, θεσμοθετημένος και σεβαστός σε ορισμένα καθεστώτα, με μία και μοναδική «αποστολή»: την εκτέλεση της θανατικής ποινής. Όμως η ίδια η ύπαρξη αυτού του επαγγέλματος βασίζεται σε μια πρακτική που πολλές κοινωνίες έχουν πλέον αναγνωρίσει ως απάνθρωπη, αναποτελεσματική και ηθικά ανεπίτρεπτη.

Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν οι δήμιοι θα μείνουν χωρίς δουλειά, αλλά αν είμαστε διατεθειμένοι να συντηρούμε μια βιομηχανία θανάτου μόνο και μόνο για να μη χαθεί μια «θέση εργασίας». 

Το ίδιο ισχύει και για άλλα επαγγέλματα που συνδέονται με καταστροφή, εκμετάλλευση ή κοινωνική ζημιά. Δεν μπορούμε να μετράμε την πρόοδο με το πόσες δουλειές διατηρούνται, αλλά με το τι αντίκτυπο έχουν αυτές οι δουλειές στη ζωή μας.

Κάθε φορά που μια κοινωνία καταργεί ένα τέτοιο επάγγελμα, δεν κάνει απλώς μια «οικονομική αναδιάρθρωση». Στην πραγματικότητα κάνει ένα βήμα πολιτισμικής ανόδου. Οι άνθρωποι που χάνουν τη δουλειά τους έχουν τη δυνατότητα —και η κοινωνία την ευθύνη— να στραφούν σε ρόλους δημιουργικούς, που προσφέρουν ζωή αντί για αφαίρεσή της.

Το να επιμένουμε στη διατήρηση εργασιών που δεν έχουν θέση σε έναν κόσμο πιο δίκαιο και ανθρώπινο, σημαίνει ότι βάζουμε την «απασχόληση» πάνω από την ηθική και την πρόοδο. Και αυτό είναι λάθος μέτρο.

Γιατί τελικά, δεν είναι όλες οι δουλειές ίδιες. Και κάποιες καλύτερα να σβήσουν για πάντα από την ιστορία μας.