Άγιος Μεσμίν της Ορλεάνης, 15 Δεκεμβρίου
Ο Άγιος Μεσμίν (ή Μαξιμίν, Μαξιμίνος· πέθανε περ. 520 μ.Χ.) ήταν Γάλλος άγιος που συνδέεται με την επισκοπή της Ορλεάνης. Υπήρξε ο δεύτερος ηγούμενος της μονής του Μισύ (Micy), η οποία είχε ιδρυθεί από τον θείο του, Ευσπίκιο. Ο Μεσμίν ήταν ανιψιός του Ευσπίκιου, αρχιερέα του Βερντέν. Όταν η πόλη βρισκόταν υπό πολιορκία, ο Ευσπίκιος προσέφυγε στον Κλόβι Α΄ ζητώντας επιείκεια για τους στασιαστές. Ο βασιλιάς εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ, ώστε ενδιαφέρθηκε για το έργο του Ευσπίκιου και του Μεσμίν. Το 508, ο Ευσπίκιος αναζητούσε τόπο αποσύρσεως και βρήκε μια εγκαταλειμμένη βασιλική έπαυλη, τη Μισύ, κοντά στην Ορλεάνη, στη συμβολή των ποταμών Λίγηρα και Λουαρέτ. Ο Κλόβις του παραχώρησε το κτήμα για να ιδρύσει εκεί μοναστήρι.
Ο Ευσπίκιος έγινε ο πρώτος ηγούμενος της μονής Μισύ. Μετά τον θάνατό του το 510, τον διαδέχθηκε ο Μεσμίν. Κατά την ηγουμενία του, η μοναστική ζωή γνώρισε ιδιαίτερη ακμή. Η μονή ακολουθούσε τον κανόνα των ανατολικών ερημιτών, όπως τον τηρούσαν οι μαθητές του αγίου Αντωνίου και του αγίου Βασιλείου, κανόνες που είχαν μεταφερθεί στη Δύση από τον Ιωάννη Κασσιανό και τον Μαρτίνο της Τουρ. Οι μοναχοί του Μισύ συνέβαλαν σημαντικά στον εκπολιτισμό της περιοχής της Ορλεάνης· εκχέρσωσαν και αποξήραναν τα εδάφη και δίδαξαν στους ημιβάρβαρους κατοίκους την αξία και την αξιοπρέπεια της αγροτικής εργασίας. Από τη μονή του Μισύ, ο μοναχισμός εξαπλώθηκε εντός και πέριξ της επισκοπής της Ορλεάνης. Ο άγιος Λιέ, που αργότερα έγινε ερημίτης στο δάσος της Ορλεάνης, υπήρξε μοναχός υπό τον Μεσμίν, όπως και ο Λεονάρδος του Νομπλάκ.
Απέναντι από τη μονή, στη βόρεια όχθη του Λίγηρα, βρισκόταν μια γαλλορωμαϊκή έπαυλη πάνω σε βράχο με θέα στο ποτάμι, γνωστή ως Βίλα Βεραρίου, από τον παλαιό ιδιοκτήτη της Βεράριο· το γειτονικό χωριό ονομαζόταν Βεραΐρ. Κάτω από τον βράχο υπήρχε ένα φυσικό σπήλαιο, όπου ο Μεσμίν αποσυρόταν συχνά για προσευχή και ησυχία. Το σπήλαιο βρισκόταν κοντά σε μονοπάτι έλξης πλοίων, τμήμα της Via Turonensis, της οδού από το Παρίσι προς το Σαντιάγο ντε Κομποστέλα.
Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, ο Μεσμίν πάλεψε εκεί με έναν δράκοντα (η λεγόμενη Σπηλιά του δράκοντα του Βεραΐρ). Ο θρύλος αυτός έχει συγκριθεί με δρυιδικές τελετές που επιβίωναν στις αρχές της χριστιανικής εποχής.
Ο Μεσμίν πέθανε στις 15 Δεκεμβρίου 520 και τάφηκε στη σπηλιά του δράκοντα του Βεραΐρ. Περί το 550, ανεγέρθηκε εκκλησία πάνω από τον τάφο του, στη θέση της παλαιάς έπαυλης. Το σπήλαιο έγινε τόπος προσκυνήματος έως την άφιξη των Νορμανδών, και το Βεραΐρ έγινε γνωστό ως Λα Σαπέλ-Σαιν-Μεσμίν. Περί το 675, τα λείψανά του μεταφέρθηκαν σε παρεκκλήσιο στην Ορλεάνη. Το 1493, η λειψανοθήκη του αγίου Μεσμίν ανατέθηκε στη μονή Σαιν-Μεσμίν ντε Μισύ. Μέρος των λειψάνων καταστράφηκε από τους Ουγενότους το 1562, ενώ τα υπόλοιπα φυλάσσονται στον ναό του αγίου Μεσμίν στη Λα Σαπέλ-Σαιν-Μεσμίν.
Σύμφωνα με τον θρύλο, η Μεσμή ήταν κόρη του Φράγκου βασιλιά Δορδάνου και αδελφή του αγίου Μεσμίν. Ένας υπηρέτης του οίκου του Δορδάνου την εισήγαγε κρυφά στον Χριστιανισμό. Όταν ο πατέρας της το έμαθε και οργίστηκε επειδή απαρνήθηκε τους ειδωλολατρικούς θεούς, ζήτησε από τον γιο του Μεσμίν να αποκεφαλίσει την αδελφή του για να σώσει την τιμή της οικογένειας. Ο άγιος Μεσμίν έθαψε το κεφάλι της και τότε ανέβλυσε θαυματουργή πηγή, η οποία θεράπευε πυρετούς. Στο χωριό Σαιντ-Μεσμ κοντά στο Ντουρντάν υπάρχει κρήνη που θυμίζει αυτή την παράδοση.
Η αγία αυτή Μεσμή δεν πρέπει να συγχέεται με τον άγιο Μεσμ (ή Μέξμ), μαθητή του Μαρτίνου της Τουρ και ιδρυτή-ηγούμενο της μονής του Σινόν, ο οποίος πέθανε σε βαθιά γεράματα.
