ΔΗΜιΟΚΡΑΤΗΣ : Η μεγάλη επαναλαμβανόμενη φάρσα της ψήφου μας
Για δεκαετίες ψηφίζουμε τα ίδια πρόσωπα, την ίδια Βουλή. Και για δεκαετίες αισθανόμαστε σαν να μας πατάνε με γιγαντιαία λάστιχα αδικίας. Οι νόμοι ψηφίζονται, οι αποφάσεις παίρνονται, οι υποσχέσεις τρέχουν σαν να παίζουν κρυφτό, κι εμείς; Εμείς περιμένουμε ακόμα να δούμε αλλαγή στην καθημερινότητά μας… spoiler: δεν έρχεται. Κι όμως, κάθε εκλογική περίοδος, κάνουμε το ίδιο κόλπο: ξαναψηφίζουμε τα ίδια πρόσωπα, λες και η ψήφος μας είναι ένα άδειο κουτάκι δημητριακών που απλώς κάνει “κλικ” χωρίς να αλλάζει τίποτα.
Η οργή μας, αυτή η μικρή φωτιά που καίει μέσα μας, δεν εκτονώνεται ποτέ εκεί που πρέπει. Όπως κάθε χρόνο, αποφεύγουμε τη μεγάλη σύγκρουση με τα μεγάλα αφεντικά — δεν κλείνουμε τους δρόμους προς τη Βουλή, ούτε κάνουμε ντου στα σπίτια τους. Όχι. Η ένταση μας, σαν παιδί που δεν παίρνει την προσοχή του γονιού, εκτονώνεται εκεί που δεν φταίνε: στους δρόμους των απλών ανθρώπων, στους καθημερινούς συμπολίτες μας. Και αυτοί κοιτάνε σαν “τι έκανα πάλι;”, ενώ οι πραγματικοί υπεύθυνοι συνεχίζουν αμέριμνοι τη ζωή τους σαν να μην τρέχει τίποτα.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο πολιτικό, είναι και κοινωνικό. Όσο επαναλαμβάνουμε το ίδιο μοτίβο ψήφου, σαν να παίζουμε το ίδιο κακό τηλεοπτικό σόου, τόσο διαιωνίζουμε την αδικία και την απογοήτευση. Η αλλαγή δεν θα έρθει αν φωνάζουμε στον διπλανό μας ή αν πετάμε καναπέδες στους δρόμους, αλλά από συνειδητή δράση, πίεση για λογοδοσία και συμμετοχή σε διαδικασίες που πραγματικά μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Μέχρι τότε, η ιστορία συνεχίζεται σαν επανάληψη σε ριάλιτι: για δεκαετίες ψηφίζουμε, για δεκαετίες αδικούμαστε, και για δεκαετίες ξαναψηφίζουμε τα ίδια πρόσωπα. Η οργή εκτονώνεται εκεί που δεν πρέπει, ενώ οι υπαίτιοι κάθονται με ποτήρι κρασί και χαμόγελο. Αν θέλουμε αλλαγή, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε ποιοι φταίνε πραγματικά — και να σταματήσουμε να κλείνουμε τους δρόμους προς την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων, γιατί, ας το παραδεχτούμε, αυτό είναι το πιο κωμικό όλων.
