ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Οι Άγιοι Μάρτυρες Ειρηναίος, Περεγρίνος και Ειρήνη αναφέρονται τόσο στο Ιερωνυμικό όσο και στο Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο. Το μαρτύριό τους εμφανίζει αρκετές παραλλαγές στους Λατινικούς Κώδικες αυτών των Συναξαρίων, με αποτέλεσμα να διατυπώνονται ποικίλες υποθέσεις, που αμφισβητούν το μαρτύριο του Ειρηναίου και του Περεγρίνου στη Θεσσαλονίκη ή ταυτίζουν την Ειρήνη με την Μεγαλομάρτυρα Ειρήνη, της οποίας η μνήμη αναγράφεται στο Συναξάριον της Κωνσταντινουπόλεως, η με την Ειρήνη που μαρτύρησε στη Θεσσαλονίκη μαζί με τις Μάρτυρες Αγάπη και Χιονία (τιμούνται 16 Απριλίου). Ωστόσο η πλειοψηφία των Κωδίκων, καθώς και δυτικά αγιολογικά υπομνήματα, που συντάχθηκαν για τους τρεις Μάρτυρες, τους χαρακτηρίζουν ρητά ως Αγίους της Θεσσαλονίκης. Σύμφωνα με τα στοιχεία που αντλούμε από αυτά τα υπομνήματα, οι Άγιοι Ειρηναίος, Περεγρίνος και Ειρήνη η Παρθένος άθλησαν επί αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284 - 305 μ.Χ.), αρνούμενοι να θυσιάσουν στα είδωλα. Μαρτύρησαν διά πυρός και χαρακτηρίζονται ως «ένδοξοι μάρτυρες...

Ο Όσιος Μιχαίας του Ραντονέζ ήταν ένας από τους πρώτους υποτακτικούς του Αγίου Σεργίου του Ραντονέζ και έζησε μαζί του στο ίδιο κελλί. Κάτω από την καθοδήγησή του έφθασε σε μεγάλο βαθμό πνευματικής τελειώσεως. Για την πραότητα της ψυχής του και την αγωνιστικότητα της καρδιάς του, εμφανίσθηκε και σε αυτόν η Υπεραγία Θεοτόκος. Μια φορά, όταν ο Άγιος Σέργιος είχε ολοκληρώσει τον πρωινό κανόνα της προσευχής, κάθισε κάτω για λίγο, προκειμένου να ξεκουραστεί, αλλά ξαφνικά είπε στον υποτακτικό του: «Να είσαι έτοιμος, παιδί μου, θα έχουμε μια θαυμάσια επίσκεψη». Μόλις που είχε ψιθυρίσει αυτές τις λέξεις και μια φωνή ακούσθηκε: «Η Πάναγνος πλησιάζει». Ξαφνικά εκεί έλαμψε ένα φως εντονότερο από τον ήλιο. Ο Όσιος Μιχαίας έπεσε στο έδαφος από φόβο και στάθηκε εκεί σαν να ήταν νεκρός. Όταν ο Άγιος Σέργιος σήκωσε επάνω τον υποτακτικό του, τον ρώτησε: «Πες μου, πάτερ, ποιος είναι ο λόγος γι' αυτό το θαυμάσιο όραμα;». Εκείνος δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη από το φόβο του. Και ο Άγιος Σέργιος του ε...

Ο Άγιος Γερόντιος έζησε τον 5ο αιώνα μ.Χ. στην Ιταλία. Εξελέγη Επίσκοπος Μιλάνου και κοιμήθηκε με ειρήνη το 470 μ.Χ. Ο Γερόντιος (ιταλικά : Geronzio) (... - Μιλάνο, 465) ήταν επίσκοπος του Μιλάνου, Μεδιολάνο τότε, από το 462 μέχρι το θάνατό του. Θεωρείται ως άγιος από την Καθολική Εκκλησία που τιμά την μνήμη του στις 5 Μαΐου. Σύμφωνα με το Catalogus archiepiscoporum Mediolanensium, η θητεία του τοποθετείται μεταξύ εκείνη του Ευσέβιου, που μαρτυρείται ιστορικά το καλοκαίρι του 451[2], και του Μπενίνο. Ο ίδιος κατάλογος του δίνει 6 χρόνια θητείας και λέει ότι θάφτηκε στις 7 Μαΐου στη βασιλική του Αγίου Σιμπλικιανού. Παραδοσιακά όμως η επισκοπική του θητεία ορίζεται στα έτη 462-465. Ένα από τα Carmina του Φήλιξ Εννοδίου, γραμμένο πριν από το 521, είναι αφιερωμένο στον Γερόντιο, όπου επαινείται για την απλότητα της ζωής του και τη φιλανθρωπία του. Από το κείμενο του Εννοδίου φαίνεται ότι η επιλογή του Γεροντίου ως επισκόπου Μεδιολάνων συμφωνήθηκε με τον προκάτοχό του Ευσέβιο. «Ο Γερόντιος ...

Το μεγαλύτερο μέρος των πληροφοριών σχετικά με τον Βίο του Οσίου Αδριανού, που έχουμε στην κατοχή μας, στηρίζεται σε ένα χρονικό που αφηγείται την αρχή της ιδρύσεως της μονής του Ευαγγελισμού στον ποταμό Μόνζα, στην περιοχή Κοστρομά, καθώς και τα θαυμαστά γεγονότα που συνδέονται με τις μορφές των δύο ιδρυτών, του Αβραάμ και του Θεράποντος. Αυτό το χρονικό συντάχθηκε περί τα μέσα του 17ου αιώνος μ.Χ. από ένα μοναχό της μονής. Ο ιστορικός Κλγιουσέβσκιυ υποδεικνύει ως ημερομηνία συντάξεως το 1644 μ.Χ. και θεωρεί ότι ο συγγραφέας ήταν ο τρίτος ηγούμενος της μονής του Ευαγγελισμού, που παρέμεινε ανώνυμος. Σύμφωνα με αυτό το χρονικό, ο Όσιος Αδριανός του Μονζένσκ έζησε περί τα τέλη του 16ου και αρχές του 17ου αιώνος μ.Χ. στη Ρωσία. Γεννήθηκε στην Κοστρομά και βαπτίσθηκε με το όνομα Αμώς. Όντας ακόμα νέος, κατά την διάρκεια μιας αρρώστιας, είχε ένα αποκαλυπτικό όνειρο: είδε μια ερημική εκκλησία ανάμεσα σε δύο ποταμούς και άκουσε μια φωνή να του λέει: «Αυτός είναι ο τόπος σου». Ο Αμώς, θεραπευ...

Η ζωή της Αγίας Μάρθας, ηγουμένης της Μονής της Υπεραγίας Θεοτόκου στη Μονεμβασία, η οποία βρισκόταν κάτω από τον ναό της Οδηγήτριας, γράφτηκε για εμάς από τον Επίσκοπο Παύλο της Μονεμβασίας τον 10ο αιώνα. Ήταν γυναίκα πολύ ενάρετη, η οποία υπέφερε από αιμορραγία. Για τον λόγο αυτόν ζούσε στον εξώστη του ναού της μονής. Μια ημέρα, κάποιος γέροντας μοναχός επισκέφθηκε τη μονή και στάλθηκε επάνω, στον εξώστη, για να δει τη Μάρθα. Εκείνος της ζήτησε ένα από τα ενδύματά της. Η Μάρθα του αποκρίθηκε πως είχε μόνο δύο ενδύματα λόγω της αιμορραγίας της· το ένα το φορούσε, ενώ το άλλο ήταν για πλύσιμο, καθώς είχε λερωθεί από τη ροή αίματος. Παρ' όλα αυτά, λόγω της αγαθότητάς της, η Μάρθα έδωσε στον γέροντα το καθαρό της ένδυμα. Εκείνος αναχώρησε ευχαριστημένος. Όμως, μόλις ο γέροντας έφυγε, η Μάρθα πρόσεξε πως η αιμορραγία της είχε σταματήσει. Αντιλαμβανόμενη ότι επρόκειτο περί θαύματος, έστειλε μερικές μοναχές να αναζητήσουν τον γέροντα, αλλά δεν βρέθηκε πουθενά. Την ίδια ημέρα και ακριβώς...

Στις 4 Μαΐου 1990, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αναδεικνύεται και πάλι Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Στις 30 Απριλίου 1990, πραγματοποιήθηκε η πρώτη ψηφοφορία για την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, έπειτα από τις εκλογές της 8ης Απριλίου 1990 και τη συγκρότηση της νέας Βουλής. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος είχε προταθεί από τη Νέα Δημοκρατία, έλαβε 149 ψήφους, ενώ ο Ιωάννης Αλευράς, πρόταση του ΠΑΣΟΚ, συγκέντρωσε 123 ψήφους και ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, προταθείς από τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, έλαβε 21 ψήφους. Η ψηφοφορία δεν κατέληξε σε εκλογή Προέδρου, καθώς για να εκλεγεί ο Πρόεδρος απαιτείται συνταγματικά πλειοψηφία τουλάχιστον 151 ψήφων. Έτσι, η εκλογή επαναλήφθηκε την 4η Μαΐου 1990, όπου και εξελέγη ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με 153 ψήφους. Στην εκλογή του συνεισέφεραν οι 150 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, ο μοναδικός βουλευτής της Δημοκρατικής Αναγέννησης (ΔΗ.ΑΝΑ) Θεόδωρος Κατσίκης, ο οποίος είχε ήδη εκφράσει τη στήριξή του στην κυβέρνη...

Στις 4 Μαΐου 1980 πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια του Λαογραφικού Μουσείου Σιδηροκάστρου παρουσία εκπροσώπων των αρχών και φιλότεχνων από τις πόλεις Σιδηροκάστρου, Σερρών και Θεσσαλονίκης.

Στις 4 Μαΐου 1941 , ο Νομάρχης Σερρών Κωνσταντίνος Μπόνης , παρέλαβε ό,τι είχε απομείνει από το ποσό των δέκα εκατομμυρίων δραχμών, (το οποίο είχε αφήσει φεύγοντας στη Νομαρχία προς φύλαξη ο διευθυντής του υποκαταστήματος της Τράπεζας της Ελλάδος) και προσπάθησε να διαφύγει προς τη Θεσσαλονίκη, περνώντας τη γέφυρα του Στρυμόνα. Η ενέργειά του όμως προδόθηκε και συνελήφθη από τους Βούλγαρους στο χωριό Προβατά. Κατά την έρευνα που έγινε επάνω του, βρέθηκαν τέσσερα εκατομμύρια δραχμές, τα οποία παραδόθηκαν στον Βούλγαρο που επρόκειτο να αναλάβει τη Δημαρχία Σερρών, διαδεχόμενος τον έως τότε Δήμαρχο Γεώργιο Γεωργιάδη. Ακολούθως, ο Νομάρχης παραδόθηκε στον Μητροπολίτη και Νιγρίτας, Κωνσταντίνο Μεγγρέλη, και  στις 18 Μαΐου  1941,  απελαύνεται από στις Σέρρες: «Ούτως απωρφανίσθημεν και του τελευταίου παρηγόρου συνεργάτου… και έμεινα μόνος κατάμονος ως σκιά ελληνικής αρχής εν όλη τη Μακεδονία και Θράκη, προωρισμένη να μεριμνά και προφυλάσση και παρηγορή τον άπελπιν λαόν», γράφε...

Φωτό αρχείου :  Πέτρος Επιτροπάκης Στις 4 Μαΐου 1938, ημέρα Τετάρτη, στις 9 μ.μ., το ζεύγος Επιτροπάκη (Αλίκη Βίτσιου Επιτροπάκη και Πέτρος Επιτροπάκης) έδωσε συναυλία στο Κρόνιο των Σερρών με λαϊκά και δημοτικά τραγούδια. Στο πιάνο τους συνόδευε ο καθηγητής Γ. Γεωργιάδης.

Στις 4 Μαΐου 1885, διεξήχθησαν οι εκλογές των επαρχιακών συμβουλίων στην Ζελιαχόβη (σήμερα Νέα Ζίχνη), όπου βρισκόταν η έδρα του Καϊμακαμλικίου (διοικητική περιφέρεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας).  Στις εκλογές αυτές εκλέχθηκε ο Ζήσης Οικονομίδης ως μέλους του Μπεταέτ-Μεζλησί, ενώ ο συντοπίτη μας μουσουλμάνος Ασά-Μεντήμ Βέη δεν τα κατάφερε να εκλεγεί. Η φράση Μπεταέτ-Μεζλησί (τουρκ. Bidayet Meclisi ή Meclis-i Bidâyet, ανάλογα την ερμηνεία) φαίνεται να είναι εξελληνισμένη απόδοση οθωμανικού διοικητικού ή δικαστικού θεσμού. Πρόκειται για σύνθετη ονομασία που περιέχει τις λέξεις: Μεζλήσι (Meclis): σημαίνει συμβούλιο, συνέλευση ή δικαστήριο. Μπεταέτ ή πιθανότερα Μπινταγιέτ (Bidayet): από την αραβική λέξη "بداية" που σημαίνει αρχή ή πρωτοβάθμιο. Ερμηνεία: Μπεταέτ-Μεζλησί = Πρωτοβάθμιο Συμβούλιο  Το αρχηγείο του καϊμακαμίν είναι το Ζιλιάχοβο, μια παλάνκα, 4 ώρες ανατολικά του Σιάρ. Υπάρχει ένα αξιοπρεπές παζάρι. Ελληνική εκκλησία και ελληνικό σχολείο. Ο αριθμός των κατοικιών είναι...

Χριστῷ φέρουσιν αἱ Μαθήτριαι μύρα, ἐγὼ δὲ ταύταις ὕμνον, ὡς μύρον, φέρω. Μυροφόρες είναι οι γυναίκες που ακολουθούσαν το Κύριο μαζί με τη Μητέρα του, έμειναν μαζί της κατά την ώρα του σωτηριώδους πάθους και φρόντισαν να αλείψουν με μύρα το σώμα του Κυρίου. Όταν δηλαδή ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος ζήτησαν κι' έλαβαν από το Πιλάτο το δεσποτικό σώμα, το κατέβασαν από το σταυρό, το περιέβαλαν σε σινδόνια μαζί με εκλεκτά αρώματα, το τοποθέτησαν σε λαξευτό μνημείο κι' έβαλαν μεγάλη πέτρα πάνω στη θύρα του μνημείου, παρευρίσκονταν θεωρώντας κατά τον ευαγγελιστή Μάρκο η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία που καθόταν απέναντι του τάφου. Άλλη Μαρία εννοούσε οπωσδήποτε τη Θεομήτορα. Δεν παρευρισκόταν μόνο αυτές, αλλά και πολλές άλλες γυναίκες όπως αναφέρει και ο Λουκάς. Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον Ἦχος β΄. Ὀ εὐσχήμων Ἰωσήφ, ἀπὸ τοῦ ξύλου καθελὼν τὸ ἄχραντόν σου σῶμα, σινδόνι καθαρὰ εἰλήσας καὶ ἀρώμασιν, ἐν μνήματι καινῷ, κηδεύσας ἀπέθετο· ἀλλὰ τριήμερος ἀνέστης Κύριε, παρέχων τῷ κόσμῳ τὸ μ...

Βοὸς τὸ χαλκούργημα πῦρ φανὲν φλέγον, Βληθεῖσαν ἔνδον τὴν Πελαγίαν φλέγει. Ἀμφὶ τετάρτῃ Πελαγίη καύθη βοῒ χαλκῷ. Η Αγία Πελαγία γεννήθηκε στην πόλη Ταρσό της Κιλκισίας και έζησε στη Ρώμη στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Μεγάλωσε σε ειδωλολατρικό περιβάλλον, όμως σε νεαρή ηλικία είδε σε όραμα τον Επίσκοπο της Ρώμης, ο οποίος την προέτρεπε να βαπτισθεί. Όταν ξύπνησε και συνήλθε ζήτησε άδεια από τη μητέρα της και με το πρόσχημα ότι θα μεταβεί στην τροφό της, πού ζούσε σε άλλη πόλη, πήγε στον Επίσκοπο, ο οποίος τη βάπτισε χριστιανή. Η χαρά της ήταν μεγάλη. Αφού παρέδωσε τα πολυτελή της ενδύματα στον Επίσκοπο για να τα πουλήσει και να διαθέσει τα χρήματα στους πτωχούς και αδύνατους, ντύθηκε τη στολή του βαπτίσματος και εν συνεχεία πήγε στην τροφό της η οποία όμως όταν την είδε έτσι ντυμένη έγινε έξαλλη από θυμό και την έδιωξε. Αποφάσισε τότε να επιστρέψει στη μητέρα της, ελπίζοντας στη μητρική κατανόηση και στοργή. Όταν όμως και η μητέρα της αντίκρισε αυτή της την ενδυμασία αναστατώ...

Σοι χάριν ίσμεν ω Πάτερ Nικηφόρε, Tέχνης προσευχής, ην αφήκας τω βίω. Ο όσιος αυτός έζησε κατά τον 11ο αιώνα μ.Χ. ως ησυχαστής στα ερημικότερα μέρη του Άθω. Διακρίθηκε μεταξύ των ασκητικότερων ανδρών του Αγίου Όρους και ασχολήθηκε με πολύ ζήλο στα ζητήματα της άκρας εγρήγορσης του νου, της υπερκόσμιας ύψωσης της ψυχής και της μεταρσίου και απερίσπαστου προσευχής. Τις κατάλληλες μεθόδους γι' αυτό το τελευταίο, συμπεριέλαβε στο έργο του περί νοεράς προσευχής (Φιλοκαλία).

Η Αγία Μόνικα, μητέρα του ιερού Αυγουστίνου (βλέπε 15 Ιουνίου), γεννήθηκε το 332 μ.Χ. στην πόλη Ταγάστη της βόρειας Αφρικής από γονείς Χριστιανούς, ευσεβείς και φιλόθεους. Νυμφεύθηκε τον εθνικό διοικητή Πατρίκιο, ο οποίος είχε εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα από την Αγία. Αισθανόταν ενοχλημένος από την αδιάλειπτη προσευχή της, έβρισκε την φιλανθρωπική της διάθεση υπερβολική, αδυνατούσε να κατανοήσει την διάθεσή της να επισκέπτεται τους πάσχοντες και τους ασθενείς. Η Αγία Μόνικα αντιμετώπιζε όλη αυτήν την κατάσταση με προσευχή και αγωνιζόταν να αναθρέψει τους δύο υιούς της και τη θυγατέρα της με παιδεία και νουθεσία Κυρίου, παρά το γεγονός ότι ο σύζυγός της δεν συμφωνούσε στην βάπτιση των παιδιών του. Η Αγία δεν αντιστεκόταν στη βίαιη ιδιοσυγκρασία και τις ηθικές παρεκτροπές του Πατρικίου. Γνώριζε ότι αυτά που είναι αδύνατα για τους ανθρώπους, είναι δυνατά από τον Θεό. Γι' αυτό ήταν πολύ διακριτική και υπομονετική. Η προσευχή της Αγίας εισακούσθηκε και ο Θεός φώτισε την καρδιά του Πατ...

Η ιερά εικόνα της Υπεραγίας Θετόκου της «Παλαιάς» εμφανίσθηκε το 1570 μ.Χ. στην περιοχή του Νόβγκοροντ. Η εικόνα παρέμεινε στην πόλη Τιχβίν μέχρι το 1888 μ.Χ. και στις 18 Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους αποδόθηκε στην πόλη Στάργια Ρούσα. Η παλαιορωσική εικόνα της Θεοτόκου ονομάσθηκε έτσι επειδή για αρκετό χρονικό διάστημα ήταν στην Παλαιά Ρωσία, όπου την είχαν φέρει Έλληνες από την Ολβία κατά την πρώτη περίοδο του Χριστιανισμού στη Ρωσία.

Τον Απρίλιο του 1854 μ.Χ. εκδηλώθηκε στη Χαλκιδική Επανάσταση με επικεφαλής τον καπετάν-Τσάμη Καρατάσο. Η Επανάσταση απέτυχε και στις 22 Απριλίου σφαγιάσθηκαν οι 30 πρόκριτοι του Πολυγύρου. Οι καταστροφές και οι σφαγές επεκτάθηκαν και στην υπόλοιπη Χαλκιδική. Στο Γεροπλάτανο 7 κοπέλες κλείσθηκαν στο μύλο του Τσάμη. Οι Τούρκοι τις περικύκλωσαν και ζήτησαν απ’ αυτές να αλλαξοπιστήσουν. Οι 6 παρέμειναν ακλόνητες και ομολόγησαν την πίστη τους στο Χριστό. Οι Τούρκοι έβαλαν φωτιά και τις έκαψαν ζωντανές. Σήμφωνα με τις πηγές η 7η κοπέλα, αν και παντρεύτηκε Τούρκο, έζησε και πέθανε χριστιανή. Το «διά πυρός» μαρτύριό τους τις κατατάσσει στο νέφος των Νεομαρτύρων και αποτελεί παράδειγμα πίστεως και ομολογίας. Όπως το κερί φωτίζει λιώνοντας, έτσι έλιωσαν μέσα στο καμίνι της φωτιάς και μας φωτίζουν. Εξάφωτη λυχνία, η εξάδα των μαρτύρων. Φωτιά, φως και χρυσάφι. Που κάηκαν, που φωτίζουν, που μας πλουτίζουν. Τιμώνται ιδιαίτερα από την Ενορία του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Γεροπλατάνου Χαλκιδικής την...

Από το 2013 μ.Χ. καθιερώθηκε η επίσημη τέλεση ετήσιας λαμπράς αρχιερατικής πανηγύρεως προς τιμήν των Αγίων Φανέντων, των τριών ομολογητών και παλαιότερων Αγίων της Κεφαλληνίας την Κυριακή των Μυροφόρων (Γ΄ Κυριακή από του Πάσχα) εις ανάμνηση της μετακομιδής τμημάτων ιερών λειψάνων και των τριών Αγίων από τη Βενετία στη Σάμη Κεφαλληνίας το Σάββατο των Μυροφόρων 2 Μαΐου 2009 μ.Χ., κατόπιν συντονισμένων ενεργειών του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κεφαλληνίας κ. Σπυρίδωνος, Ποιμενάρχου της Τοπικής Εκκλησίας από τις 3 Ιουνίου 1984 μ.Χ., προς τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Τα επιστραφέντα ιερά λείψανα των Αγίων Φανέντων φυλάσσονται σε περίτεχνη αργυρή λειψανοθήκη στον ιερό ενοριακό ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Σάμης, όπου βρίσκεται προς προσκύνηση και η αριστουργηματική εφέστια εικόνα των τριών Αγίων. Η παλαιά αυτή εικόνα, η οποία αποδίδει αριστουργηματικά τις μορφές των τριών Αγίων, προέρχεται από το τέμπλο του καθολικού της μονής, ιστορήθηκε το 1654 μ.Χ. και απεικονίζει τον Άγιο Γρηγόριο ως σεβάσμιο γ...

Στις 25 Μαρτίου 1828 μ.Χ., εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως Γέργερης, εισήλθαν άγριοι οθωμανοί με τα σπαθιά τους γυμνά. Το εκκλησίασμα έντρομο έτρεξε για να σωθεί αλλά δώδεκα άνθρωποι παρέμειναν εντός του Ιερού Ναού μαζί με τον λειτουργούντα Ιερέα Γεώργιο Κυριακίδη, για να τον υπερασπισθούν. Οι οθωμανοί, τελικά, κατέσφαξαν τον λειτουργούντα Πρεσβύτερο Γεώργιο και τούς δώδεκα ανθρώπους που παρέμειναν στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως Γέργερης. Ο λόγιος Μενέλαος Παρλαμάς, σε άρθρο του με τίτλο: «Ἱστορικά καί Βιογραφικά Σημειώματα τοῦ Στεφ. Νικολαΐδου» αναφέρει τα εξής για το γεγονός: «1828, Μαρτίου 25. Ὑπῆγον 1300 Τοῦρκοι εἰς χωρίον Γέργερη ἀπροσδοκήτως, ὅπου εὑρόντες ἕως 50 Ἕλληνας συναγμένους εἰς τήν ἐκκλησίαν καθ᾽ ἥν ὥρα ἐτελεῖτο ἡ θεία λειτουργία, ἐφόνευσαν 12 Ἕλληνας ὁμοῦ μέ τόν ἱερουργοῦντα ἱερέα, ἐνδεδυμένον τήν ἱερατικήν στολήν, ἔλαβον δέ καί 5 αἰχμαλώτους ἑλληνίδας, οἱ δέ λοιποί ὁρμήσαντες μέ τάς μαχαίρας ἔφυγον ἐ...

«Η Α΄ Κυριακή κάθε Μαΐου, καθορίστηκε ως ημέρα εορτῆς Πάντων τῶν ἐν Γορτύνῃ καί Ἀρκαδίᾳ διαλαμψάντων Ἁγίων. Το μικρό παρεκκλήσιο, προς τιμήν όλων των Αγίων της Μητροπόλεώς μας, ανεγέρθηκε στην αυλή του Ι. Μ. Ναού Αγ. Γεωργίου Μοιρών. Το θεμέλιο λίθο έθεσε ο Σεβ. Ποιμενάρχης μας κ. Μακάριος, το 2009 και στίς 3/5/2015, ημέρα της μνήμης τους, τέλεσε τα Ι. Εγκαίνια του. Το χαριτωμένο αυτό παρεκκλησάκι ανεγέρθηκε και εγκαινιάσθηκε με δωρεές και συνδρομή χριστιανών, με τη φροντίδα του π. Ιωάννου Φραγκάκη, των συνεφημερίων του, του Εκκλησ. Συμβουλίου, συνεργατών του Ι. Μητροπολιτικού Ναού και του κ. Μιχαήλ Χατζηγιάννη, Πολιτικού Μηχανικού, Δρ. Βυζ. Αρχιτεκτονικής και υπευθύνου της τεχνικής υπηρεσίας της Ι. Μητροπόλεως. Ο χώρος του εν λόγω παρεκκλησίου είναι πολύ χρήσιμος για την τέλεση των καθημερινώς τελούμενων ιερών ακολουθιών του Ι. Μ. Ν. Αγ. Γεωργίου Μοιρών». - Περιοδικό «Ἐν Ἐσόπτρῳ», της Ιεράς Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας: Το μικρό αυτό παρεκκλήσιο εκτός από την ιερή εικόνα της Σύνα...

Οι χριστιανοί και οι Τούρκοι της Αττάλειας με ιδιαίτερη ευλάβεια τιμούσαν την Θαυματουργή Εικόνα της Παναγίας της Κύκκου – Τζίγκο Παναγιά, όπως την αποκαλούσαν με την τοπική προφορά - η οποία είχε τοποθετηθεί σε περίοπτη θέση στο ναό του Αγ. Νικολάου της Αττάλειας. Είναι πιστό αντίγραφο της Εικόνας της Παναγίας, η οποία φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Κύκκου της Κύπρου. Οι Ατταλειώτες αρχικά γιόρταζαν την θαυματουργή εικόνα την 8η Σεπτεμβρίου, ημέρα του Γενεθλίου της Θεοτόκου. Κάποια χρονιά όμως, ξημερώματα Κυριακής των Μυροφόρων, ενώ γινόταν αγρυπνία στον ναό του Αγ. Νικολάου της Αττάλειας, η Παναγία θεράπευσε θαυματουργικά και κατέστησε απόλυτα υγιή μια κοπέλα εκ γενετής παράλυτη. Έκτοτε οι χριστιανοί την γιόρταζαν δύο φορές τον χρόνο. Μία φορά στις 8 Σεπτεμβρίου και άλλη μία την Κυριακή των Μυροφόρων, σε ανάμνηση του τελεσθέντος θαύματος. Από τότε, κάθε χρόνο οι Ατταλειώτες πανηγύριζαν την Επέτειο του Θαύματος, στον Ιερό Ναό Αγ. Νικολάου Αττάλειας, όπου φυλασσόταν επί αιώνες η θαυματουργή...

Η μνήμη τους τιμάται  την Τετάρτη της Διακαινησίμου Σε κάθε εποχή ο Θεός αναδεικνύει αγίους ανθρώπους οι οποίοι αν και ζουν στις ίδιες συνθήκες ζωής με όλους τους άλλους συνανθρώπους τους, οι ίδιοι «αγωνιζόμενοι τον καλόν αγώνα της πίστεως», φωτίζουν ως πνευματικοί φάροι τον κόσμο τον οποίο και διακονούν εν ονόματι του Κυρίου μας. Σε μια εποχή δύσκολη για όλο το γένος μας (τέλος του 18ου αρχές του 19ου αιώνα μ.Χ.) ο Θεός έδωσε την ευλογία Του στην πόλη της Άρτας να γεννηθούν, να ζήσουν, να ασκηθούν, να διδάξουν και να αγιάσουν δύο κατά σάρκα αδέλφια οι όσιοι Θεοχάρης και Απόστολος. Οι Όσιοι αυτάδελφοι Θεοχάρης και Απόστολος ήταν παιδιά του ευσεβή ιερέα Γεωργίου Ντούϊα, εφημέριου του Ιερού Ναού της Αγίας Σοφίας Άρτας, και της ενάρετης πρεσβυτέρας Φωτεινής. Ο Θεός τους χάρισε τρεις γιους (ο τρίτος λεγόταν Κωνσταντίνος), τους οποίους ανάθρεψαν «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου». Φρόντισαν πρώτα απ’όλα να γίνουν άνθρωποι του Θεού και η πορεία της επίγειας ζωής τους να είναι και πορε...

Ἔγνων τὸν Ἱλάριον ἱλαρὸν φύσει, Ὃς θαυματουργεῖ ἐν τάφῳ τεθειμένος. Η θερμότητα της πίστης και η καθαρότητα της ζωής του, τον ανέδειξαν πολύ νωρίς άξιο εργάτη του Ευαγγελίου. Ο Θεός μάλιστα, τον αξίωσε και να θαυματουργεί. Θεράπευσε παραλυτικούς και χωλούς, έλυσε με την προσευχή του την ανομβρία και πολλούς δαιμονισμένους απάλλαξε από τη μάστιγα τους, εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού. Για κάποιο χρονικό διάστημα αποσύρθηκε σε ερημικό τόπο, όπου ζούσε μέσα σε μια καλύβη. Εκεί μελετούσε και προσευχόταν, αγωνιζόμενος να καταρτίσει πνευματικότερα τον εαυτό του, μακριά από το θόρυβο του κόσμου. Έπειτα εμφανίστηκε και πάλι μέσα στην κοινωνία, εξακολουθώντας τη διδασκαλία και τις θεραπείες. Μετά από κοινή απαίτηση, δέχτηκε να χειροτονηθεί Ιερέας. Στο νέο αυτό Ιερό υπούργημα, εξετέλεσε ευσυνείδητα όλα τα καθήκοντα του κάλου πρεσβυτέρου. Υπήρξε πατέρας και διδάσκαλος, φίλος της αλήθειας, εργάτης του Ευαγγελίου, υπόδειγμα πνευματικής γλώσσας, συναναστροφής, και ζωής αμέμπτου. Αναπαύθηκε εν Κυρίω,...

Tης αρετής το θείον ήρατο στέφος, O θείος αρθείς εκ βίου Nικηφόρος. Ο Όσιος Νικηφόρος έζησε στα χρόνια των εικονομάχων, έγινε μοναχός και αναχώρησε στα όρη (επί Πατριάρχου Ταρασίου, 784 - 806 μ.Χ.), καταγινόμενος με νηστείες και προσευχές για την ειρήνη μέσα στην Εκκλησία και σ' όλη την οικουμένη. Μετά από πολλές παρακλήσεις έγινε ηγούμενος του Μοναστηρίου του Μηδικίου, που βρίσκεται στα Μουδανιά. Το 814 επί Λέοντος Ε' του Αρμενίου, εξορίστηκε από το Μοναστήρι του, διότι ήταν προσκυνητής των αγίων εικόνων. Τελικά, μετά από πολλές κακουχίες και ταλαιπωρίες, κλείστηκε μέσα σε μια σκοτεινή φυλακή, οπού και απεβίωσε. Μετά την κοίμηση του Οσίου Νικηφόρου, ηγούμενος της μονής Μηδικίου εξελέγη ο Όσιος Νικήτας ο Ομολογητής (τιμάται 3 Απριλίου).

Aθανασίω προσφέρειν αίνον πρέπον. Aξίαν αίνου αρετήν γαρ είλετο. Ο Όσιος Αθανάσιος, αφού έζησε με ευσέβεια, απεβίωσε ειρηνικά στις ήμερες της βασιλείας Βασιλείου και Κωνσταντίνου το έτος 937 μ.Χ.

Eις τον Aφροδίσιον. Tίς ούτος ο τράχηλον εκτείνων ξίφει; Aφροδίσιος, Aφροδίσιος λέγει. Eις τον Λεόντιον, Aντωνίνον και Mέλη. O Λεόντιος και συναθληταί δύω, Λέοντες οίον έδραμον προς το ξίφος. Eις τον Oυαλλεριανόν και Mακρόβιον. Yπέρ κεφαλάς Mαρτύρων αρθέν δύω, Aθλητικήν έπηξε πυρ αυτοίς στέγην. Οι Άγιοι αυτοί παρουσιάστηκαν αυθόρμητα στον άρχοντα της χώρας τους και του έκαναν δριμύτατη παρατήρηση για τίς απάνθρωπες ενέργειες του κατά των χριστιανών. Κατόπιν συνέτριψαν τους βωμούς των ειδώλων και προκάλεσαν τον θυμό των ειδωλολατρών, με αποτέλεσμα να τους επιτεθούν με πέτρες και ρόπαλα και να τους σκοτώσουν όλους. Τα δε λείψανα τους, τα παρέλαβαν οι Χριστιανοί, τα έθαψαν με τιμές και επάνω σ' αυτά ανήγειραν ναό. Η δε σύναξη τους τελείται στο αποστολείο του Ιακώβου Αδελφοθέου, που βρίσκεται μέσα στον σεβάσμιο οίκο της υπεραγίας Θεοτόκου στους Χαλκοπρατείους.

Eις την Mαγδαληνήν (Ανακομιδή). Συ και νεκρά ζης· ει σιγάς δε τη πόλει, Έχει τις ως πριν έκστασίς σε Mαρία. Eις την Mαγδαληνήν (Κατάθεσις). Φάσκει, ραβουνί, Mαρία Xριστώ πάλιν. Λέγει, τι; Xριστός. Θάψαν άστυ με σκέπε. Κατά την ημέρα αυτή, σύμφωνα με τα υπομνήματα των Συναξαριστών, Εορτολογίων και Τυπικών, άγονται δύο περιστατικά: η ανάμνηση της ανακομιδής των τιμίων λειψάνων του Αγίου και Δικαίου Λαζάρου και τα εγκαίνια του αυτού ναού του Αγίου Λαζάρου. Στα διάφορα υπομνήματα γίνεται μνεία και στην ανάμνηση της ανακομιδής των ιερών λειψάνων της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής. Τα ιερά λείψανα της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη από την Έφεσο ο βασιλέας Λέων ο Σοφός (886 - 912 μ.Χ.) και τα αποθησαύρισε στη μονή του Αγίου Λαζάρου, σε αργυρή θήκη. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι το βάρος τη εορτής πέφτει στην ανάμνηση της ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Λαζάρου. Στην πραγματικότητα όμως, το βάρος, όχι απλώς μετατίθεται στην επιτέλεση των εγκαινίων του ναού, αλλά η τε...

Οι Όσιοι Ισαάκ, Κλήμης, Κύριλλος, Νικήτας και Νικηφόρος Αλφάνωφ ήσαν αδελφοί και έζησαν κατά τον 14ο αιώνα μ.Χ. στο Νόβγκοροντ. Το 1389 ίδρυσαν το μοναστήρι του Σοκολνίτσκι και ασκήτεψαν εκεί θεοφιλώς. Κοιμήθηκαν με ειρήνη. Λόγω μιας πυρκαγιάς, που κατέστρεψε το μοναστήρι του Σοκολνίτσκι, τα ιερά λείψανά τους μετακομίσθηκαν στο μοναστήρι του Αντώνιεβ το 1775. Η μνήμη τους τιμάται, επίσης, στις 17 Ιουνίου.

Ο Άγιος Νεποτιανός έζησε κατά τον 4ο αιώνα μ.Χ. και χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον θείο του Άγιο Ηλιόδωρο (τιμάται 3 Ιουλίου), Επίσκοπο Αλτίνου της Ιταλίας. Κοιμήθηκε με ειρήνη το 395 μ.Χ. Ο Όσιος Ιερώνυμος (τιμάται 15 Ιουνίου) αφιέρωσε μία πραγματεία του στον ιερατικό βίο του Αγίου Νεποτιανού.

Η Αγία Ταμάρα η Μεγάλη, βασίλισσα της Γεωργίας, γεννήθηκε περί το 1165 μ.Χ. και καταγόταν από την αρχαία γεωργιανή δυναστεία των Μπαγκραντίντ. Το 1178 μ.Χ. συνεβασίλευσε με τον πατέρα της Γεώργιο τον Γ'. Η βασιλεία της Ταμάρας έμεινε γνωστή στη Γεωργιανή Ιστορία ως Χρυσή Εποχή. Η Αγία διακρινόταν για την μεγάλη ευλάβειά της και το ιεραποστολικό της έργο. Συνεχίζοντας το έργο του παππού της, Αγίου Δαβίδ (τιμάται 26 Ιανουαρίου), διέδωσε τον Χριστιανισμό σε όλη την Γεωργία και ανήγειρε ναούς και μονές. Το 1204 μ.Χ., ο κυβερνήτης του σουλτανάτου Ρούμα, ο Ρουκν-εν-Ντιν, έστειλε μία διαταγή στη βασίλισσα Ταμάρα, σύμφωνα με την οποία η Γεωργία έπρεπε να αρνηθεί την πίστη στον Χριστό και να ασπασθεί τον Μουσουλμανισμό. Η Αγία Ταμάρα αρνήθηκε και σε μία ιστορική μάχη, κοντά στη Βασιανή, ο γεωργιανός στρατός νίκησε τους Μουσουλμάνους. Η σοφή και δίκαιη βασιλεία της Αγίας Ταμάρας της χάρισε την αγάπη του λαού της. Η Αγία διήλθε τα τελευταία χρόνια του βίου της στο μοναστήρι των Σπηλαίων της Μ...

Ο Άγιος Μάρτυς Φλωριανός γεννήθηκε στην πόλη Εμς της Αυστρίας. Ήταν ανώτερος αξιωματούχος του Ρωμαϊκού στρατού και υπηρετούσε στην πόλη Νόρικουμ της Αυστρίας κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284 - 305 μ.Χ.). Ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό ενώπιον του διοικητή Ακυλίνου και βασανίσθηκε σκληρά. Στο τέλος, του έδεσαν μια πέτρα στον λαιμό και τον έριξαν στον ποταμό Εμς, όπου τελειώθηκε μαρτυρικά το 303 μ.Χ. Βιογραφία Ο Φλωριανός (λατινικά: Florianus, περ. 250 – περ. 304 μ.Χ.) ήταν χριστιανός άγιος και προστάτης των καπνοδοχοκαθαριστών, των σαπωνοποιών και των πυροσβεστών. Η μνήμη του τιμάται στις 4 Μαΐου. Ο Φλωριανός είναι επίσης προστάτης της Πολωνίας, της πόλης του Λιντς στην Αυστρία, και του ομόσπονδου κρατιδίου της Άνω Αυστρίας, από κοινού με τον Λεοπόλδο Γ΄, Μαργράβο της Αυστρίας. Ο Φλωριανός γεννήθηκε γύρω στο 250 μ.Χ. στη ρωμαϊκή πόλη Aelium Cetium, η οποία αντιστοιχεί στη σημερινή πόλη Σανκτ Πέλτεν της Αυστρίας. Εντάχθηκε στον ρωμαϊκό στρατό και ανέβηκε σταδιακά ...

Την Κυριακή των Μυροφόρων, η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη όλων των εν Θεσσαλονίκη Αγίων. Δεν έχουμε άλλες πληροφορίες για το γεγονός.

Την Κυριακή των Μυροφόρων (την Κυριακή μετά του Θωμά), η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη των εν Μεσσηνία Αγίων. Οι 12 Άγιοι που εορτάζουν είναι: 1) Αγιος Απόστολος Καίσαρας πρώτος επίσκοπος Κορώνης (βλέπε 8 Δεκεμβρίου) 2) Αγιος Αθανάσιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, εξ Ανδρούσης (λείψανό του φυλάσσεται στον Ιερό Ναό Αγίου Κωνσταντίνου Ανδρούσης - βλέπε 28 Οκτωβρίου) 3) Αγιος Νήφων Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (βλέπε 11 Αυγούστου) 4) Αγιος Αθανάσιος επίσκοπος Μεθώνης (βλέπε 10 Δεκεμβρίου) 5) Αγιος Αγαθοκλής επίσκοπος Κορώνης (βλέπε 9 Σεπτεμβρίου) 6) Αγιος Ιωάννης Επίσκοπος Μεσσήνης (βλέπε 13 Ιουλίου ή την πρώτη επόμενη Κυριακή) 7) Αγία Μεγαλομάρτυς Ξενία η Καλαματιανή (βλέπε 3 Μαΐου) 8) Οσιομάρτυς Ηλίας ο Αρδούνης (λέπε 31 Ιανουαρίου και Κυριακή των Μυροφόρων) 9) Οσιομάρτυς Θεοφάνης (βλέπε 8 Ιουνίου) 10) Οσιος Θεόδωρος εκ Κορώνης (βλέπε 12 Μαΐου) 11) Οσιος Ιερόθεος ο Νέος ο Ιβηρίτης (βλέπε 13 Σεπτεμβρίου) 12) Οσιος Λέων εν Μεθώνη (βλέπε 12 Μαΐου) Λειτουργικά κείμενα Μεγαλυνάριον Χαίρ...

 Δεν έχουμε λεπτομέρειες για το γεγονός.