ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Στις 19 Μαΐου 1924 κυκλοφόρησε στις Σέρρες η εφημερίδα Συνενόησις, η οποία αποτέλεσε το «Εβδομαδιαίο όργανο της Παμπροσφυγικής Ένωσης του Νομού Σερρών». Αρχικά διευθυνόταν από συντακτική επιτροπή, είχε διαστάσεις 53 x 37 εκατοστά, ήταν δισέλιδη και η τιμή κάθε φύλλου ήταν 50 λεπτά. Λίγες ημέρες αργότερα, δίπλα στον τίτλο της εφημερίδας προστέθηκε το όνομα του Σωκράτη Ανθρακόπουλου ως εκδότη και διευθυντή, καθώς και του Λάσκαρη Α. Βοόζεμβεργ ως διαχειριστή. Την ίδια περίοδο, η εφημερίδα μετέβαλε τον χαρακτήρα της, παρουσιάζοντας πλέον τον εαυτό της ως «όργανο αγροτικών συμφερόντων», ενώ από το φθινόπωρο του 1929 μετονομάστηκε σε «εβδομαδιαίο όργανο της αγροτικής τάξης». Το 1931, ο Λάσκαρης Βοόζεμβεργ αποχώρησε από τη θέση του διαχειριστή και τη θέση του ανέλαβε ο Αν. Τζιούμπας, ο οποίος ανέλαβε και τη διεύθυνση του τυπογραφείου. Η εφημερίδα σταμάτησε την κυκλοφορία της στα τέλη του 1931 ή στις αρχές του 1932.

Εφημερίδα Εμπρός. Φύλλο: 19/5/1907, Σελίδα: 3 Στις 19 Μαΐου 1907, η εφημερίδα Εμπρός ανέφερε:   Τελευταία ώρα Νέα σειρά βουλγαρικών εγκλημάτων στην Ανατολική Μακεδονία Τι συμβαίνει στην περιοχή των Σερρών Σύμφωνα με πληροφορίες που έφτασαν στις Σέρρες και διαβιβάστηκαν στο «Ανατολικόν Δελτίον», η εισβολή βουλγαρικών συμμοριών αναζωπύρωσε τη δράση των κομιτατζήδων στη Μακεδονία. Κατά τις τελευταίες ημέρες διαπράχθηκαν τα εξής εγκλήματα: Οι κομιτατζήδες, βλέποντας με δυσαρέσκεια τη διάλυση της ρουμανικής κοινότητας των Άνω Ποροΐων —που αποτελούσε για αυτούς πολύτιμο στήριγμα— συνεννοήθηκαν με τη ρουμανική προπαγάνδα και έβαλαν φωτιά στον ελληνικό ναό του χωριού. Βουλγαρική συμμορία αποτελούμενη από 15 άνδρες, υπό την ηγεσία του Μανούσσου, εισέβαλε στο χωριό Δελή-Κεσάν, κοντά στο ελληνικό μοναστήρι του Βουτκόβου, με σκοπό να εξοντώσει την οικογένεια του Έλληνα προκρίτου Στεργίου Αβραάμ. Ο Στέργιος είχε μόλις αποφυλακιστεί από τις φυλακές της Θεσσαλονίκης, όπου κρατήθηκε μετά...

  Ε φημερίδα Εμπρός .  Φύλλο: 19/5/1907, Σελίδα: 2 Στις 19 Μαΐου 1907, η εφημερίδα Εμπρός μετέφερε πληροφορία από την Βιέννη, για φόνο ιερέα και σκευοφύλακα στη Βαρακλί Δζουμαγιά. Η πηγή της ήταν βουλγάρικη και δεν επιβεβαιώθηκε από άλλες πηγές, ανέφερε η εφημερίδα. Επίσης η εφημερίδα, δείχνει να μην γνωρίζει σχετικά, σε σημείο να μεταφέρει την βουλγάρικη ονομασια με ελληνικούς χαρακτήρες και οχι την ελληνική ονομασια που ήταν Μπαρακλι Τζουμαγιά (σήμερα Ηράκλεια Σερρών).

Στις 19 Μαΐου 1907 , όπως ανέφερε σε έκθεσή του ο Πρόξενος Σερρών Σακτούρης, έφτασε στις Σέρρες, έπειτα από περιοδεία στο Άγιο Όρος, την Καβάλα και τη Δράμα, ο Γενικός Διοικητής Θεσσαλονίκης.  Την ίδια μέρα, στην περιοχή της Βροντούς, σημειώθηκε ένοπλη σύγκρουση μεταξύ δύο βουλγαρικών συμμοριών. Πολλοί κάτοικοι του χωριού εγκατέλειψαν τα σπίτια τους, φοβούμενοι ενδεχόμενες συλλήψεις από τις οθωμανικές αρχές.

 Στις 19 Μαΐου 1809, ημέρα Τετάρτη, γεννήθηκε η Ελένη Παπά, κόρη του Εμμανουήλ Παπά. Η Ελένη Παπά, έμεινε όλα της τα χρόνια στην πόλη των Σερρών. Παντρεύτηκε τον Ιωάννη Καπέτη και απέκτησε δύο αγόρια. Τον Κωνσταντίνο και το Δημήτριο. Ο Κων/νος, ο γιος της, υπήρξε μεγαλέμπορος των Σερρών και υποπρόξενος της Μεγάλης Βρετανίας στις Σέρρες, προσφέροντας πολλές υπηρεσίες στην Ελλάδα κατά την εποχή του Βουλγαρικού σχίσματος και για την εθνική του δράση τιμήθηκε από την ελληνική Κυβέρνηση με το παράσημο του Σταυρού των Ιπποτών του Σωτήρος και είναι και αυτός που διέσωσε αρκετά έγγραφα του Αρχείου Εμμ. Παπά, που σήμερα βρίσκονται στην Ιστορική Εθνολογική Εταιρεία Αθηνών. Ο γιος της Ελένης, Δημήτριος, είχε μία κόρη τη Ζωή, που παντρεύτηκε το Δημήτριο Πεσνικίδη. μία κόρη της δε, η Πέπη Πεσνικίδη, παντρεύτηκε τον Κοντογούρη που ήταν υποπρόξενος στο Μοναστήρι και μετά Πρόξενος σε πολλές Ελληνικές πόλεις κυρίως της Μακεδονίας και προσέφερε πολλές υπηρεσίες κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγών...

  Eις τον Πατρίκιον. Ἐφεῦρε Πατρίκιος ἐκτμηθεὶς κλέος, Ὑπὲρ κλέος πᾶν γηΐνων πατρικίων. Eις τον Aκάκιον. Kαλού μετέσχες Aκάκιε του τέλους, Aθλητικόν γαρ τούτο σοι διά ξίφους. Eις τον Mένανδρον και Πολύαινον. Πολύαινος Mένανδρος εκτετμημένοι, Πολλών επαίνων αξιούσθων αξίως. Ἐννεακαιδεκάτῃ τάμε Πατρίκιον ξίφος ὀξὺ. Οι άριστες θεολογικές του γνώσεις, αλλά και η θερμή του πίστη, ανέδειξαν τον Πατρίκιο επίσκοπο Προύσσης. Η θέση αυτή για τον Πατρίκιο υπήρξε πνευματικό φρούριο για την υπεράσπιση του Ευαγγελίου και ορμητήριο για την πάταξη της ειδωλολατρικής πλάνης. Στην αποστολική του αυτή εργασία δε θέλησε να είναι μόνος. Είχε μαζί του και τρεις πρόθυμους συνεργάτες, τον Ακάκιο, το Μένανδρο και τον Πολύαινο. Μαζί τους ο Πατρίκιος έφερε στη χριστιανική πίστη πολλούς ειδωλολάτρες. Αυτό, όμως, καταγγέλθηκε στον άρχοντα Ιουλιανό τον Υπατικό, και αμέσως συνελήφθησαν. Ο άρχοντας με φιλοσοφικές συζητήσεις προσπάθησε να πείσει τον Πατρίκιο ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός. Ο Πατρίκιος, με τη ρητορικ...

Ὑπνοῖ τι μικρόν, ἁρπαγὴν τὴν ἐσχάτην, Τὴν εἰς ἀπαντὴν τοῦ Θεοῦ, Μέμνων μένων. Ο Όσιος Μέμνων από νεαρή ηλικία εγκατέλειψε τον κόσμο και αφιέρωσε τον εαυτό του στον Θεό. Εκάρη μοναχός και με τους ασκητικούς του αγώνες υπέταξε τη σάρκα στο πνεύμα. Η θεία χάρη, αντάμειψε την αρετή του Οσίου Μέμνων και τον αξίωσε να θαυματουργεί. Συνέβη κάποτε να κατακλύσουν τους αγρούς των χωρικών σμήνη ακριδών. Αυτοί χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα, κλαίγοντας έβλεπαν την καταστρεπτική αυτή μάστιγα. Ο Όσιος Μέμνων λυπήθηκε τους οικογενειάρχες εκείνους και ένοιωσε την απόγνωση τους. Προσευχήθηκε λοιπόν θερμά στο Θεό και πέτυχε την απαλλαγή του τόπου από τα ολέθρια σμήνη. Και όσες φορές οι γεωργικοί πληθυσμοί της περιοχής του έπεφταν σε μεγάλη στενοχώρια, ο Μέμνων τους πήγαινε βοήθεια από τις οικονομίες του μοναστηριού, του οποίου αναδείχτηκε και ηγούμενος. Πήγαινε μάλιστα και σ' άλλες πόλεις που μάζευε συνδρομές, με τις οποίες συμπλήρωνε την ανακούφιση των πασχόντων. Κατά το θάνατο του, άνδρες, γυνα...

Tιμή Θεός πέφυκε τη Θεοτίμη, Hν τιμίαν τίθησι Mάρτυρα ξίφος. Η Αγία Μάρτυς Θεοτίμη τελειώθηκε δι' αποκεφαλισμού το 311 μ.Χ.

Οι Μακάριοι αυτοί Πατέρες και της Αλήθειας Ομολογητές, έλαμπαν με τη ζωή τους στο νησί της Κύπρου τον 13ο αιώνα, στη Μονή Καντάρας. Κάποτε όμως κατέλαβαν το νησί οι Λατίνοι, οι όποιοι έκαναν το πάν, για να υποτάξουν την Εκκλησία στην εξουσία του Πάπα. Η προσπάθειά τους άρχισε από το 1220 μ.Χ. σε ένα συνέδριο, που έγινε στην πόλη της Λεμεσού και στο οποίο έλαβαν μέρος αντιπρόσωποι του κλήρου των Λατίνων και της άρχουσας τάξεως, αποφασίσθηκε να επιβληθούν καταπιεστικά μέτρα για την ολοκληρωτική επικράτηση της Λατινικής Εκκλησίας. Έτσι, περί το 1228 μ.Χ. οι κατακτητές οδήγησαν τους Πατέρες αυτούς στο δικαστήριο, που με κολακείες και απειλές, προσπαθούσαν να τους αλλάξουν το φρόνημα. Οι Άγιοι όμως αυτοί, έμειναν σταθεροί στην Ορθόδοξη Ομολογία και το δήλωσαν με θάρρος μπροστά στους κακόδοξους Λατίνους (παπικούς). Τότε τους έριξαν για τρία χρόνια δέσμιους στη φυλακή και τους βασάνισαν σκληρά. Επειδή όμως δεν κατάφεραν τίποτα, τους έκαψαν ζωντανούς την 19η Μάιου 1231 μ.Χ.

Ο Αλβανικής καταγωγής στρατιώτης Ιωάννης, ο επονομαζόμενος «Αρναουτογιάννης» (οι Αλβανοί στα Τούρκικα, ονομάζονται Αρναούτ), βαπτίστηκε χριστιανός, με το όνομα Ιωάννης. Βρήκε κατοικία στο χωριό Άγιος Ιωάννης Φαιστού και ζούσε βίο ευσεβή και ευλαβικό, ασκώντας το επάγγελμα του δραγάτη (του αγροφύλακα), προκειμένου να εξασφαλίζει τα προς το ζην. Κάποιοι επαναστάτες σκότωσαν δυο Τουρκόγυφτους. Οι οθωμανοί που μισούσαν τον Ιωάννη επειδή απαρνήθηκε τη θρησκεία τους, βρήκαν την ευκαιρία να τον εκδικηθούν. Τον κατήγγειλαν στην κοσμική εξουσία της περιοχής ότι αυτός ήταν ο φονιάς των δύο Τουρκόγυφτων, κατηγορώντας τον μάλιστα ότι μετά την αλλαγή του θρησκεύματός του είχε διάθεση εξόντωσης Μουσουλμάνων. Ο Ιωάννης συνελήφθη και στάλθηκε στο Ηράκλειο σε δίκη, όπου αποδείχθηκε η αθωότητά του. Όμως ο δικαστής Ρεχίτ - Εφέντης, του ζήτησε να αλλάξει θρησκεία και πάλι για να φανεί ότι δεν σκότωσε λόγω θρησκευτικής αντιπαλότητας, διαφορετικά θα τον καταδίκαζε σε θάνατο. Ο Ιωάννης με θάρρος ομολόγησε το...

Ο Άγιος Νεομάρτυρας πάτερ Ιωάννης της Σάντα Κρούζ γεννήθηκε το 1937 μ.Χ. στο χωριό Αποίκια της νήσου Άνδρου και λεγόταν Καρασταμάτης. Σε ηλικία 20 ετών πηγαίνει στην Αμερική και δημιουργεί οικογένεια. Χειροτονείται ιερέας και για 10 χρόνια εργάζεται με ιεραποστολικό ζήλο στην Αλάσκα. Αφού διακόνησε την Εκκλησία σε πολλούς Ναούς, το 1981 μ.Χ. πήγε στην Σάντα Κρουζ στον Ναό του Προφήτη Ηλία, τον οποίο και τελειοποίησε και τον εγκαινίασε για να γίνει κέντρο ορθόδοξης ομολογίας σε όλη την περιοχή όπου οι άνθρωποι ήταν απομακρυσμένοι από τον Θεό και την Εκκλησία. Ο πατήρ Ιωάννης ήταν απλός στην συμπεριφορά του, αγαπούσε τους ενορίτες του και η πόρτα του σπιτιού του ήταν πάντα ανοιχτή, μέρα και νύχτα. Τα κηρύγματα του ήταν πύρινα, αγαπούσε τον Θεό και ήθελε όλοι να Τον αγαπήσουν. Πήγαινε στα πάρκα και μιλούσε με νέους ανθρώπους που δεν γνώριζαν τίποτε για τον Θεό ή ήταν σε άλλα δόγματα. Στην Άνδρο συμβαίνει ένα θαύμα με τους κρίνους της Παναγίας. Όταν ανθίζουν οι κρίνοι τους πηγαίνουν στην Ε...

Ο Όσιος Κορνήλιος του Κόμελ γεννήθηκε στην πόλη Ροστώβ της Ρωσίας το 1455 μ.Χ. και καταγόταν από την ευγενή οικογένεια Κριούκωφ των βογιάρων. Ο αδελφός του Λουκιανός υπηρετούσε στο δικαστήριο του μεγάλου πρίγκιπα της Μόσχας Βασιλείου Βασίλεβιτς Τέμνυϊ. Όταν ο Λουκιανός αποφάσισε να αποσυρθεί στη μονή του Αγίου Κυρίλλου της Λευκής Λίμνης, αυτό επηρέασε και τον Κορνήλιο, ο οποίος αγαπούσε πολύ το μοναχικό βίο. Τον ακολούθησε, λοιπόν, στη μονή, όπου άρχισε την αυστηρή άσκηση. Ακόμη και στο αρτοποιείο της μονής, όπου διακονούσε, φορούσε βαριές αλυσίδες, για να ασκείται περισσότερο, ενώ ησχολείτο και με την αντιγραφή εκκλησιαστικών βιβλίων. Λίγο αργότερα ο Όσιος Κορνήλιος κατέφυγε στη μονή του Οσίου Γενναδίου στο Νόβγκοροντ, αλλά προτιμώντας να ζήσει τον ησυχαστικό βίο κατέφυγε τελικά στο δάσος του Κομέλ το 1497 μ.Χ. Εδώ, το 1501 μ.Χ., ανήγειρε ένα ξύλινο ναό πρός τιμήν της Θεοτόκου και λίγο αργότερα ο Μητροπολίτης Σίμων τον όρισε ως ιερομόναχο της μονής. Σιγά - σιγά ο αριθμός των μοναχών α...

Ο Όσιος Κορνήλιος του Παλεοστρόβ γεννήθηκε στην πόλη Πσκώφ της Ρωσίας και έζησε κατά το 14ο και 15ο αιώνα μ.Χ. Ασκήτεψε στη νήσο Πάλι της λίμνης Ονέγκα, όπου ίδρυσε μοναστική κοινότητα και ανήγειρε ναό πρός τιμήν του Γενεσίου της Θεοτόκου. Για μεγαλύτερη άσκηση ο Όσιος έζησε μέσα σε ένα σπήλαιο κοντά στη μονή, όπου προσευχόταν αδιάλειπτα. Εκεί κοιμήθηκε με ειρήνη το 1420 μ.Χ.

Ο Άγιος Δημήτριος Ντονσκόι γεννήθηκε το 1350 μ.Χ. Την πνευματική ανατροφή του είχε αναλάβει ο Επίσκοπος της Μόσχας Αλέξιος. Η ευσέβεια του Δημητρίου συνδιαζόταν με την ικανότητά τουστή διοίκηση. Έτσι αφιέρωσε τον εαυτό του στην ένωση της Ρωσικής γης και στην απελευθέρωσή της από τον ζυγό των Ταταρομογγόλων, ως στη διακονία της Εκκλησίας. Προετοιμαζόμενος για την αποφασιστική μάχη με τις ορδές του Μαμάι, ο Άγιος Δημήτριος ζήτησε την ευλογία του Οσίου Σεργίου του Ραντονέζ. Ο Όσιος Γέροντας ενθάρρυνε τον πρίγκιπα και του έστειλε ως συμπαραστάτες τους μοναχούς Αλέξανδρο (Περεσβιάτ) και Ανδρέα (Οσλιάμπι). για τη νίκη του στο πεδίο της μάχης Κουλικώφ (μεταξύ των ποταμών Ντόν και Νεπριάντβα), κατά την ημέρα της εορτής του Γενεσίου της Θεοτόκου, ο πρίγκιπας Δημήτριος πήρε το όνομα Ντονσκόι. Ο Άγιος οικοδόμησε τη μονή Ουσπένσκι στον ποταμό Ντουμπένκα και έκτισε το ναό του Γενεσίου της Θεοτόκου στο κοιμητήριο, όπου είχαν ενταφιασθεί οι στρατιώτες που έπεσαν στη μάχη. Ο Άγιος Δημήτριος κοιμήθηκε ...

O Mάρτυς Aκόλουθος ως προς παστάδα, Eπηκολούθει τοις άγουσι προς φλόγα. Ο Άγιος Μάρτυρας Ακόλουθος από τη Θηβαΐδα της Αιγύπτου και μαρτύρησε το 303 μ.Χ., κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Γαλερίου Μαξιμιανού (286 - 305 μ.Χ.). Ένθερμος Χριστιανός κήρυττε το λόγο του Θεού. Γι' αυτό συνελήφθη και επειδή αρνήθηκε να θυσιάσει στα είδωλα, αφού πρώτα βασανίσθηκε ανηλεώς, στη συνέχεια ρίχθηκε επί της πυράς, όπου έλαβε και τον αμάραντο στέφανο του μαρτυρίου.

 Aιώνιον φεύγουσα πυρ εχεφρόνως, Kυριακή πρόσκαιρον ηδέως φέρει. Η Αγία Μάρτυς Κυριακή μαρτύρησε μαζί με άλλες έξι Χριστιανές νέες στη Νικομήδεια το 307 μ.Χ., αφού τις έκαψαν ζωντανές, επί Μαξιμιανού Γαλερίου.

Ο Άγιος Δουνστάνος (με σωστή προφορά Ντάνσταν, περ. 909 – 19 Μαΐου 988) ήταν Άγγλος επίσκοπος και μοναχός του Βενεδικτίνου Τάγματος. Υπηρέτησε διαδοχικά ως ηγούμενος της Μονής του Γκλάστονμπερι, Επίσκοπος του Γούστερ, Επίσκοπος του Λονδίνου και Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ, και αργότερα ανακηρύχθηκε άγιος. Το έργο του αναζωογόνησε τον μοναχισμό στην Αγγλία και μεταρρύθμισε την Αγγλική Εκκλησία. Ο βιογράφος του από τον 11ο αιώνα, Όσμπερν, ο οποίος ήταν και ο ίδιος καλλιτέχνης και γραφέας, αναφέρει ότι ο Ντάνσταν ήταν επιδέξιος «στη ζωγραφική και τη χάραξη γραμμάτων», όπως και άλλοι κληρικοί της εποχής του που κατείχαν ανώτερα εκκλησιαστικά αξιώματα. Ο Ντάνσταν υπηρέτησε επίσης ως σημαντικός πολιτικός σύμβουλος διαφόρων Άγγλων βασιλέων. Υπήρξε ο δημοφιλέστερος άγιος της Αγγλίας για σχεδόν δύο αιώνες, αποκτώντας φήμη μέσα από τις πολυάριθμες διηγήσεις για τη σοφία και την αγιοσύνη του – με πιο γνωστές εκείνες που αναφέρονται στην πανουργία του έναντι του Διαβόλου. Πρώιμη Ζωή (909–943) Γ...

Ο Όσιος Ιγνάτιος, κατά κόσμον  Πρίγκιπας Ιωάννης ήταν υιός του φιλοχρίστου Πρίγκιπα Ανδρέα Βασίλιεβιτς του Ουγκλίτς, τρίτου υιού του Μεγάλου Πρίγκιπα Βασιλείου του Σκοτεινού, και της Πριγκίπισσας Ελένης. Γεννήθηκε περίπου το 1477 και βαπτίστηκε στη Βελίκιε Λούκι. Από βρέφος ακόμη, έδειχνε αξιοθαύμαστη εγκράτεια, ασυνήθιστη για παιδιά της ηλικίας του. Ήταν πράος και ταπεινός στην καρδιά, ήσυχος, δεν οργιζόταν, δεν είχε ροπή προς τα παιχνίδια ούτε προς τις πριγκιπικές ανέσεις. Αντιθέτως, μελετούσε τις Άγιες Γραφές και σύντομα τις κατέστησε οικείες του. Η μητέρα του, η Πριγκίπισσα Ελένη, πέθανε το 1483. Χάνοντας τη μητέρα του σε ηλικία έξι ετών, βρήκε παρηγοριά στη θερμή προσευχή. Από τότε αφοσιώθηκε ακόμη περισσότερο στη μελέτη των ιερών βιβλίων, διατηρούσε διαρκώς στη μνήμη του τη θύμηση του θανάτου, συμμετείχε σε όλες τις εκκλησιαστικές ακολουθίες της ημέρας και προσευχόταν όλη τη νύχτα. Η μεγαλύτερή του χαρά ήταν οι συζητήσεις με ευλαβείς ανθρώπους και η αγαπημένη του ενασχόληση ...

Σύναξη των Αγίων Νεομαρτύρων και Ομολογητών της Σλομποδσκής Ουκρανίας – εορτή της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, καθιερωμένη εις μνήμην των νεομαρτύρων και ομολογητών που υπέστησαν διωγμούς στη Σλομποδική Ουκρανία κατά τα έτη των μπολσεβικικών διώξεων εναντίον της Εκκλησίας και των σοβιετικών κατασταλτικών μέτρων. Καθιέρωση της εορτής Η εορτή καθιερώθηκε στις 22 Ιουνίου 1993 με απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας για τοπική τιμή. Με απόφαση της Συνόδου εντάχθηκε στο αγιολόγιο για τοπική τιμή σειρά ιερέων και εκκλησιαστικών προσώπων. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται: ο Ιερομάρτυρας Αρχιεπίσκοπος Χαρκόβου Αλέξανδρος (Πετρόφσκι), ο Αρχιεπίσκοπος Ονούφριος (Γκαγκαλιούκ), προσωρινός διοικητής της Επισκοπής Χαρκόβου κατά τη δύσκολη δεκαετία του 1930, ο Μητροπολίτης Κωνσταντίνος (Διάκοφ), ο Αρχιεπίσκοπος Ιννοκέντιος (Λετιάεφ), ο Αρχιεπίσκοπος Ιννοκέντιος (Τίχονωφ), καθώς και άλλοι ορθόδοξοι ασκητές. Η ακολουθία της συνάξεως των αγίων συνετάχθη από τ...

Η Ισαπόστολος Νίνα ξεκίνησε για τη Γεωργία, με σκοπό να φωτίσει τον λαό της Ιβηρίας. Έφτασε στην Αρμενία μαζί με τις αγίες παρθένες και μάρτυρες Ριψιμία, Γαϊανή και τις πενήντα συντρόφισσές τους. Οι άγιες παρθένες μαρτύρησαν στην Αρμενία και, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, η Αγία Νίνα συνέχισε μόνη της προς τη λίμνη Παραβάνι, εισερχόμενη στη Γεωργία από τα βουνά του Τζαβαχέτι. Έφτασε την άνοιξη, όμως ο καιρός ήταν ασυνήθιστα ψυχρός. Η Αποστολική Εκκλησία της Γεωργίας τιμά την Είσοδο της Αγίας Ισαποστόλου Νίνας ως μεγάλη εορτή. Τη μνήμη της εορτάζει επίσης στις 14 Ιανουαρίου, ημέρα της κοιμήσεώς της. Η Εκκλησία τιμά την μνήμη της Οσίας Νίνας στις 14 Ιανουαρίου.

Ο Άγιος Μάρτυρας Πούδης ή Πουδέντας ήταν πρώιμος χριστιανός (2ο αιώνα μ.Χ. στη Ρώμη) 'Αγιος και μάρτυρας. Αναφέρεται ως λαϊκός της Ρωμαϊκής Εκκλησίας στη Β' Επιστολή προς Τιμόθεο 4:21. Γεννημένος σε οικογένεια πλούτου και κοινωνικής επιφάνειας, πιθανώς από τη γενεά των Κορνηλίων (Gens Cornelia), ήταν γιος του Κοϊντου Κορνήλιου Πουδέντα, Ρωμαίου συγκλητικού, και της συζύγου του Πρισκίλλης, από τους πρώτους που ασπάστηκαν τον χριστιανισμό από τον Πέτρο στη Ρώμη. Ο Πουδέντας βαπτίστηκε από τον Πέτρο, ο οποίος φιλοξενούνταν στο σπίτι των γονιών του στη Ρώμη. Ήταν μέλος της Ρωμαϊκής Συγκλήτου και πατέρας δύο γιων, του Νοβάτου και του Τιμοθέου, ενώ σύμφωνα με την παράδοση είχε και δύο κόρες, την Πραξέδη και την Πουδεντιανή. Ο Πουδέντας μαρτύρησε κατά τη διάρκεια των διωγμών του Νέρωνα (ο οποίος βασίλεψε μεταξύ 54–68 μ.Χ.) και ετάφη στις Κατακόμβες της Πρισκίλλης στην οδό Σαλάρια. Τα πρακτικά της συνόδου του πάπα Σύμμαχου (499 μ.Χ.) μαρτυρούν την ύπαρξη του «τίτλου του Πουδέντα» (titu...