ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Πρόκειται για μια παραλλαγή της Ισπανικής Εικόνας  που  εορτάζεται στις 8 Απριλίου. Η εμφάνιση αυτής της Εικόνας χρονολογείται από τον 8ο αιώνα. Με τη βοήθεια της Μητέρας του Θεού, ο βασιλιάς Πελάγιος της Ισπανίας κατήγαγε λαμπρή νίκη κατά των Σαρακηνών το έτος 718. Την ίδια χρονιά, στην Ανατολή, οι Σαρακηνοί ηττήθηκαν και από τον αυτοκράτορα Λέοντα τον Ίσαυρο. Σε ανάμνηση αυτών των γεγονότων, καθιερώθηκε εορτή προς τιμήν της Ισπανικής Εικόνας της Μητέρας του Θεού. Στην Εικόνα αυτή, η οποία ανήκει στον τύπο της «Αχράντου», η Θεοτόκος εικονίζεται καθισμένη σε θρόνο, κρατώντας στα χέρια της τον Προαιώνιον Υιόν. Αυτή η παραλλαγή της Ισπανικής Εικόνας εμφανίστηκε στη Σερβία στα τέλη του 7ου αιώνα. Τον 16ο αιώνα, μεταφέρθηκε στην πόλη Άβουλ της Ισπανίας (εξ ου και το όνομά της: Άβουλ), όπου και φυλάσσεται έως σήμερα. Κατά την παράδοση, το έτος 1870, μια τυφλή κόρη θεραπεύθηκε μπροστά σε αυτήν τη θαυματουργή Εικόνα, στον ναό των Αγίων Μαρτύρων Βικεντίου, Σαβίνου και Κραισκεντίο...

Το 1900 μ.Χ. στη Κίνα, η μυστική εταιρεία πολεμικών τεχνών «Πυγμάχοι» [Boxers - Μπόξερ, ακριβέστερα Yihetuan («Πολιτοφυλακές δικαιοσύνης και ομονοίας»). Τα μέλη τους ασκούνταν στην πυγμαχία και έφεραν φυλαχτά που θεωρούνταν αλεξίσφαιρα], υποστηριζόμενη από την επίκληρο αυτοκράτειρα, γνωστή για την ξενοφοβία της, εξαπέλυσε διωγμό κατά των χριστιανών, στους οποίους απέδιδαν την ευθύνη για όλες τις συμφορές της Κίνας. Στις 10 Ιουνίου, τοιχοκολλήθηκαν προκηρύξεις στους δρόμους του Πεκίνου καλώντας τους ειδωλολάτρες να σφαγιάσουν τους χριστιανούς και απειλώντας όσους θα τολμούσαν να τους κρύψουν. Άγιος Μητροφάνης Την επόμενη νύχτα, οι «Πυγμάχοι», περνώντας με αναμμένους δαυλούς από κάθε συνοικία της πόλης, συνελάμβαναν στα σπίτια τους όσους Ορθόδοξους χριστιανούς έβρισκαν και τους βασάνιζαν με σκοπό να αρνηθούν τον Χριστό. Πολλοί, τρομοκρατημένοι από τα μαρτύρια, έκαψαν θυμίαμα μπροστά στα είδωλα για να σώσουν την ζωή τους, ενώ άλλοι ομολόγησαν με γενναιότητα την πίστη τους και υπέστησαν τρ...

 O Θεόπεμπτος τέσσαρας διά ξίφους, Eυρών συνάθλους πέμπτος αυτός ευρέθη. Όλοι μαρτύρισαν δια ξίφους.

Ο Άγιος Βαρνάβας του Βετλούζ γεννήθηκε στο Βελίκι Ουστιούγκ. Πριν πάει στην έρημο, ήταν ιερέας σε μια από τις εκκλησίες της πόλης. Το 1417, ο άγιος εγκαταστάθηκε στις όχθες του ποταμού Βετλούγκα στην Κράσναγια Γκόρα, όπου εργάστηκε σε μοναξιά για 28 χρόνια, «υπηρετώντας τον Θεό ψαλμωδία και προσευχή, τρεφόμενος με χόρτο και κορμούς βελανιδιάς». Σύμφωνα με τον συγγραφέα του βίου του αγίου, «άγρια θηρία, πολλές αρκούδες, που ζούσαν κοντά στο κελί του, έρχονταν επίσης στον Άγιο Βαρνάβα... περπατούσε ανάμεσά τους, σαν ανάμεσα σε βοοειδή, τα κοιτούσε και παρηγοριόταν. Ευχαριστώντας τον μεγάλο Θεό, αυτά τα ζώα έγιναν πράα απέναντί του». Στην περιοχή του όρους Κράσναγια, ακόμη και 50 μίλια μακριά, δεν υπήρχε ανθρώπινη κατοικία. Περιστασιακά, οι άνθρωποι επισκέπτονταν τον ερημίτη, «για χάρη της ευλογίας», στον οποίο προέβλεψε ότι μετά τον θάνατό του στις όχθες του ποταμού Βέτλουγκα «ο Θεός θα αυξήσει τη ζωή των ανθρώπων και οι μοναχοί θα ζήσουν στον τόπο της κατοικίας του». Σύμφωνα με τον θρύλ...

Εφημερίδα Σερραϊκόν Βήμα. Φύλλο  13 Ιουνίου 1964, σελ. 2 Στις 10 Ιουνίου 1964 έληξε η θητεία του Νομάρχη Σερρών Βασίλειου Παπακώστα, διορισμένος Νομάρχης από την κυβέρνηση της Ε.Ρ.Ε. Είχε αναλάβει καθήκοντα στις 26-2-1960 από τον Αθανάσιο Μανουσόπουλο .  Τη θέση του ανέλαβε ο Ιωάννης Γκότσης, ο οποίος υπηρέτησε ως Νομάρχης Σερρών μέχρι τις 18 Νοεμβρίου 1964. Ο Νομάρχης Βασίλειος Παπακώστας αποχώρησε από τις Σέρρες στις 13 Ιουνίου 1964 για να αναλάβει τα νέα του καθήκοντα στην Νομαρχία Δωδεκανήσου. 

Στις 10 Ιουνίου 1907, όπως αναφέρει σε έκθεσή του ο Πρόξενος Σερρών Σακτούρης, στη Ζιλιάχοβα (σημερινή Ζίχνη Σερρών), τραυματίστηκε από ελληνικά χέρια ο Βούλγαρος Πέτσιος, καταγόμενος από το Καλαπότι, ο οποίος είχε εγκατασταθεί εκεί και ενεργούσε ως κατάσκοπος υπέρ των βουλγαρικών συμφερόντων. Οι οθωμανικές αρχές αντέδρασαν με έρευνες, οι οποίες επεκτάθηκαν σε κατοικίες, καθώς και στο κτήριο της Μητρόπολης και στα σχολεία της Αλιστράτης, χωρίς ωστόσο να εντοπιστεί κάτι ενοχοποιητικό.

Η μάχη του Πελεκάνου διεξήχθη στις 10 και 11 Ιουνίου του έτους 1329, στην περιοχή του Πελεκάνου, κοντά στη μικρή πόλη Φιλοκρήνη της Νικομήδειας, στη Μικρά Ασία. Αντίπαλοι ήταν το βυζαντινό εκστρατευτικό σώμα, διοικούμενο από τον αυτοκράτορα Ανδρόνικο Γ', και ο οθωμανικός στρατός υπό την ηγεσία του Ορχάν Α'. Η αναμέτρηση αυτή κατέληξε σε συντριπτική ήττα για τους Βυζαντινούς, οι οποίοι, εν συνεχεία, δεν ανέλαβαν καμία περαιτέρω προσπάθεια για την απελευθέρωση των πόλεων της Ανατολίας που τελούσαν υπό οθωμανική πολιορκία. Η ήττα αυτή σηματοδότησε σημαντική απώλεια εδαφών και έθεσε υπό αμφισβήτηση την βυζαντινή παρουσία στην περιοχή. Η Μάχη και το Αποτέλεσμα Με την ανάληψη της εξουσίας από τον Ανδρόνικο Γ' το έτος 1328, τα αυτοκρατορικά εδάφη στην Ανατολία είχαν ήδη υποστεί δραματική συρρίκνωση. Από σχεδόν ολόκληρα τα δυτικά σύνορα της σημερινής Τουρκίας, σαράντα χρόνια νωρίτερα, είχαν περιοριστεί σε διάσπαρτες φρουρές κατά μήκος του Αιγαίου και έναν μικρό πυρήνα γύρω από την ...

Ο Άγιος Βασίλειος έζησε στη Ρωσία μεταξύ του 13ου και του 14ου αιώνα μ.Χ. και λόγω των αρετών του εξελέγη Επίσκοπος Ριαζάν και Μούρωμ. Ήταν εκείνος που διαπλέοντας θαυματουργικά νερό, μετέφερε τη θαυματουργική εικόνα της Παναγίας του Μούρωμ στην πόλη του Ριαζάν. Κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη.  Βασίλειος ο Θαυματουργός της Ριαζάν αναφέρεται στις «Λαυρεντιανές Χρονικές». Στην αρχαία λίστα των Ιεραρχών της Ριαζάν αναφέρεται ως ο τέταρτος. Περί το έτος 1540, ο μοναχός Εράζμ Ερμολάεφ έγραψε «Το Χρονικό του Βασιλείου, Επισκόπου Ριαζάν και Μούρομ». Σ’ αυτό σχετίζεται με τον Άγιο Βασίλειο η μεταφορά στη Ριαζάν της θαυματουργής εικόνας της Υπεραγίας Θεοτόκου του Μούρομ (12 Απριλίου). Ο Βασίλειος ήταν αρχικά επίσκοπος του Μούρομ. Όμως, λόγω κακόβουλης συκοφαντίας του διαβόλου, οι πολίτες εξεγέρθηκαν εναντίον του, αδίκως κατηγορώντας τον για ανάρμοστη συμπεριφορά με νεαρές γυναίκες, και απαίτησαν να θανατωθεί. Τότε ο Άγιος, μετά από μακρά προσευχή, έφυγε προς τον ποταμό Οκά, και απλώνοντας πάνω σ...

 Kακού αγαθόν αντιδούς στεφηφόρε, Σοφώτατος δέδειξαι εκ των πραγμάτων. Ο Άγιος Νεανίσκος έζησε στα χρόνια του ηγεμόνα Αλεξανδρείας Μαξίμου, του οποίου η δούλη κατάγγειλε τον σοφότατο και ωραίο αθλητή του Χριστού Νεανίσκο. Ο ηγεμόνας τον βασάνισε ποικιλλοτρόπως, για να αρνηθεί τον Χριστό, αλλά όταν είδε ότι δεν μπορούσε να το καταφέρει, διέταξε να θανατωθεί. Όταν τον οδηγούσαν στον τόπο της εκτέλεσης, μαζί με το πλήθος που τον ακολουθούσε, ήταν και η δούλη που τον πρόδωσε. Τότε ο Νεανίσκος της έκανε νόημα να τον πλησιάσει, και όταν τον πλησίασε της έδωσε το χρυσό δαχτυλίδι του ως δείγμα της ευγνωμοσύνης του, διότι δια της καταγγελίας της θα μετέβαινε πλησίον Εκείνου, τον Οποίο τόσο ποθούσε. Όταν έφτασαν στον τόπο της καταδίκης, προσευχήθηκε και στη συνέχεια τον αποκεφάλισαν.

Γην και τα εν γη εκλιπών ο Kανίδης, Άφθαρτον εύρεν αντιμισθίαν άνω. Ο Όσιος Κανίδης έζησε στα χρόνια του βασιλιά Θεοδοσίου του Μεγάλου, το έτος 379 μ.Χ. Ήταν γιος ευσεβών γονέων, του Θεοδότου και της Θεοφάνους, που κατοικούσαν στην Καππαδοκία. Όπως αναφέρει η παράδοση, η μητέρα του Αγίου, δεν έτρωγε λιπαρά φαγητά κατά τους εννέα μήνες, που τον κυοφορούσε και όταν ο Άγιος ήταν ακόμη παιδί, τρεφόταν με σύνεση. Μικρός ακόμα, είχε κλίση στη μοναχική ζωή και σε ηλικία επτά ετών έφυγε σ' ένα βουνό, όπου κλείστηκε μέσα σε μια σπηλιά και εκεί με νηστεία και προσευχή κατάρτιζε τον εαυτό του.  Επειδή η περιοχή της σπηλιάς του ήταν σε κατηφορική κλίση, περνούσε νερό εκεί, καθιστώντας τη σπηλιά του πολύ υγρή. Λόγω αυτής της υπερβολικής υγρασίας, τα μαλλιά του κεφαλιού και η γενειάδα του μαράθηκαν και έπεσαν. Έχοντας ζήσει τη ζωή του με αυτόν τον τρόπο, απέθανε προς τον Κύριο. Έτσι ασκητικά και όσια αφού έζησε 73 χρόνια, απεβίωσε ειρηνικά.

 Ως χρηστός όντως ο ζυγός σου Xριστέ μου, Oν ζων υπήλθον Aπολλώς θανών λέγει. Ο Άγιος Απολλώς (ή Απόλλων) ο Επίσκοπος απεβίωσε ειρηνικά. Δεν έχουμε άλλες λεπτομέρειες για τον βίο του

Πόνων ο Aλέξιος αλέξημά τι, Eύρες τελευτήν και τρυφάς νυν εν πόλω. Άγιος Αλέξιος, Επίσκοπος Βιθυνίας, μνημονεύεται στο Συναξάρι της Κωνσταντινούπολης, όπου αναφέρεται ότι απεβίωσε ειρηνικά.. Είναι πιθανό αυτός ο Άγιος να ταυτίζεται με τον Αλέξιο, Μητροπολίτη Νικαίας ο οποίος έζησε τον 11ο αιώνα και εορτάζεται επίσης στις 10 Ιουνίου, δημιουργό του κανόνα για τον μεγαλομάρτυρα Δημήτριο. Σημειώσεις Μνήμη 10 Ιουνίου στην Ελλάδα. Δεν περιλαμβάνεται στο σύγχρονο Μηνολόγιο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. SynCP. 743; Σωφρόνιος (Εὐστρατιάδης). ῾Αγιολόγιον. Σ. 29; DHGE. T. 2. Col. 381.

Όσιος Σιλουανός, σκήτης της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου (13ος-14ος αι.), διακρίθηκε για την αυστηρή άσκηση, την αδιάλειπτη προσευχή και τα πνευματικά χαρίσματα – διορατικότητα, θαυματουργίες και ιδιαίτερη χαρά της χάριτος. Τα λείψανά του αναπαύονται στις Μακρινές (Θεοδοσιανές) σπηλιές της Λαύρας. Ο Όσιος Σιλουανός, σκήτης της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου, ήταν ζηλωτής φύλακας της ψυχικής και σωματικής καθαρότητας, κατέπνιγε το σώμα του με νηστεία και αγρυπνία, ενώ καθάριζε την ψυχή του με προσευχή και θεολογικό στοχασμό. Έλαβε από τον Κύριο πλούσια πνευματικά χαρίσματα: ιδιαίτερο θάρρος στην προσευχή προς τον Θεό, συνεχή χαρά εν Κυρίω, διορατικότητα και θαυματουργία. Έζησε στα τέλη του 13ου – αρχές του 14ου αιώνα. Τα λείψανά του αναπαύονται στις Θεοδοσιανές σπηλιές. Λειτουργικά κείμενα Τροπάριον, ήχος γ’ Διὰ τὴν πολλὴν ἐγκράτειαν καὶ τὴν ἀπεριόριστον νηστείαν σου, ἔλαβες ἄνωθεν τὴν χάριν τῆς θαυματουργίας, καὶ ἐκτήσω μέγα παρρησίαν πρὸς τὸν Θεόν, κόσμημα τῶν νηστευτῶν, Σιλουανέ, π...

Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς Μητροπολίτης Τομπόλσκ της Σιβηρίας γεννήθηκε το 1651 μ.Χ. στην πόλη Νεζίν και κοιμήθηκε το 1715 μ.Χ. Αγιοκατατάχθηκε στις 10 Ιουνίου του 1916 μ.Χ. Ένα σημαντικό πρόσωπο της Εκκλησίας, εξέχων ιεράρχης, μέγας ασκητής, θεόπνευστος ποιητής, παιδαγωγός, ιεραπόστολος, φίλος των φτωχών, και ο τελευταίος Άγιος που ανακηρύχθηκε στη Ρωσία των Τσάρων, ο Άγιος Ιωάννης του Τομπόλσκ υπήρξε μακρινός πρόγονος, ουράνιος προστάτης, πρότυπο και οδηγός του νεοφανέντος Αγίου Ιωάννου (Μαξίμοβιτς), Αρχιεπισκόπου Σαγκάης και Σαν Φρανσίσκο, του Θαυματουργού. Η μεγάλη Μονή των Σπηλαίων του Κιέβου ήταν, από τα πρώτα χρόνια του Ορθοδόξου Χριστιανισμού στη Ρωσία, πηγή αγιότητας για ολόκληρη τη ρωσική γη. Η Μονή καταστράφηκε κατά την ταταρική εισβολή του 13ου αιώνα· όμως αργότερα αναστηλώθηκε και, ιδιαιτέρως τον 17ο αιώνα, γνώρισε νέα πνευματική άνθηση, που ανέδειξε μια ολόκληρη γενεά αγίων ιεραρχών. Μεταξύ αυτών —αναφέροντας μόνο τους πιο στενούς συγχρόνους και συνεργάτες του Αγίου Ιωάν...

Ο εορτασμός της Σύναξης πάντων των εν Σιβηρία Αγίων καθιερώθηκε το 1984 μ.Χ., επί Πατριάρχου Μόσχας Ποιμένος. Οι Άγιου που εορτάζουν είναι οι: Ανδρέας, ηγούμενος της μονής Ραφαήλ (Τομπόλσκ) (+ 1820) (βλέπε 14 Μαΐου) Αντώνιος, Μητροπολίτης Τομπόλσκ (+ 1740) (βλέπε 27 Μαρτίου) Αρέθας των Αλταΐων (+ 1910) (βλέπε 15 Μαΐου) Βαρλαάμ, Αρχιεπίσκοπος Τομπόλσκ (+ 1802) (βλέπε 27 Δεκεμβρίου) Βαρλαάμ του Σικίζσκ, ο ερημίτης (+ 1846) (βλέπε 5 Οκτωβρίου) Βασίλειος της Μανγκαζίας, ο μάρτυς (+1602) (βλέπε 22 Μαρτίου) Κοσμάς του Βερχοτούρε (+ 1706) (βλέπε 1 Νοεμβρίου) Δανιήλ του Ασίνσκ (+ 1843) (βλέπε 15 Απριλίου) Δημήτριος Μητροπολίτης του Ροστώβ (+1709) (βλέπε 28 Οκτωβρίου) Δόμνα του Τόμσκ, η δια Χριστόν σαλή (+ 1872) (βλέπε 16 Δεκεμβρίου) Γεράσιμος Επίσκοπος του Αστραχάν (+1880) (βλέπε 24 Ιουνίου) Γερμανός της Αλάσκα (+ 1837) (βλέπε 9 Αυγούστου) Ιννοκέντιος, πρώτος επίσκοπος Ιρκούτσκ (+ 1731) (βλέπε 26 Νοεμβρίου) Ιννοκέντιος, Μητροπολίτης Μόσχας και φωτιστής της Αλάσκας και της Σιβηρίας (+ 1879) (βλ...