ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

 Το λείψανό του κατατέθηκε στο ναό του Αγίου Γεωργίου «εν τω Δευτέρω» στο Βυζάντιο Η μεταφορά των λειψάνων του Αγίου Θεοδώρου του Συκεώτου από τη Γαλατία στην Κωνσταντινούπολη πραγματοποιήθηκε το αργότερο έως τον 9ο αιώνα. Το έτος 1200, τα λείψανά του είδαν ο Ρώσος προσκυνητής Αντώνιος στη Μονή του Αγίου Γεωργίου. Ο Άγιος Θεόδωρος ο Συκεώτης έζησε στα τέλη του 6ου και τις αρχές του 7ου αιώνα. Καταγόταν από το χωριό Συκεοί της Γαλατίας της Μικράς Ασίας, από το οποίο πήρε το προσωνύμιο «Συκεώτης». Η μητέρα του Μαρία ήταν πρώην πόρνη, η οποία αφιερώθηκε στην ανατροφή του παιδιού της. Ο πατέρας του ονομαζόταν Κοσμάς και ήταν βασιλικός ταχυδρόμος. Ο Κοσμάς εγκατέλειψε όμως την έγκυο Μαρία. Ο Θεόδωρος εκάρη μοναχός στη Μονή Χοτζεβά της Παλαιστίνης και μόνασε σε διάφορες μονές τόσο της Παλαιστίνης όσο και της χριστιανικής Ανατολής. Κλήθηκε μάλιστα από τον Αυτοκράτορα και τον Πατριάρχη στην Πόλη για να ευλογήσει και να κηρύξει. Όμως επειδή η φήμη του μεγάλωνε και δεν ήθελε να του αποδίδοντ...

Ο Άγιος Ελάππας έγινε μάρτυρας, αναφέρεται επιγραμματικά στο «Μικρόν Ευχολόγιον ή Αγιασματάριον» έκδοση Αποστολικής Διακονίας 1959, χωρίς άλλες πληροφορίες. Πουθενά αλλού δεν αναφέρεται η μνήμη του. Το όνομα ίσως προέρχεται από προφορική ή τοπική αγιολατρία, χωρίς ευρύτερη αναγνώριση. Ίσως είναι παραφθορά άλλου αγίου (π.χ. Ελαδιός, Ελπίδιος, Ελεύθεριος). Πιθανόν να πρόκειται για λανθασμένη γραφή  αντί «Ελαδιός» ή «Ελαυθάς» ή «Αλύπιος» 

Ο Άγιος Μνημόνιος χειροτόνησε διάκονο τον Άγιο Τύχωνα (τιμάται 16 Ιουνίου). Άλλες πληροφορίες για τη ζωή του δεν έχουμε, εκτός του ότι γίνεται αναφορά σ' αυτόν στη βιογραφία του Αγίου Τύχωνα.

Το Λάβαρο των Μακεδόνων στη Μάχη της Ρεντίνας το 1821. Κατά τη μεγάλη Επανάσταση του 1821, η φλόγα της ελευθερίας άναψε και στη Μακεδονία. Στα Στενά της Ρεντίνας, στην Κεντρική Μακεδονία, έγινε μία από τις πιο σημαντικές μάχες του μακεδονικού αγώνα: η Μάχη της Ρεντίνας, όπου οι γενναίοι Έλληνες Μακεδόνες ύψωσαν το λάβαρο της επανάστασης ενάντια στα οθωμανικά στρατεύματα. Η επίσημη έναρξη της επαναστατικής δράσης στη Μακεδονία έγινε στις 17 Μαΐου του σωτηρίου έτους 1821, μέσα στον αγιορείτικο περίβολο, στην Ιερά Μονή Εσφιγμένου. Εκεί, κατά τη διάρκεια μιας ιεράς δοξολογίας, έγινε η συμβολική και πνευματική ανακήρυξη της Επανάστασης, υπό την αρχιερατική ευλογία του Μητροπολίτη Μαρωνείας Κωνστάντιου, που αναδείχθηκε πνευματικός ηγέτης και συμπαραστάτης στον απελευθερωτικό αγώνα. Ο ίδιος ο Κωνστάντιος, αφήνοντας πίσω τα εκκλησιαστικά του καθήκοντα, στάθηκε συμπαραστάτης και συναγωνιστής του αρχηγού των μακεδονικών δυνάμεων, Εμμανουήλ Παππά. Μαζί με τα επαναστατικά σώματα πέρασαν τον ισθμό ...

Η εορτή των Αγίων Πέντε Νεομαρτύρων της Μονής Αγίου Πνεύματος Κισσού τιμάται στις 15 Ιουνίου. Αυτοί οι πέντε νεομάρτυρες, οι οποίοι μαρτύρησαν στην περιοχή του Κισσού, είναι: ο Άγιος Νεομάρτυρας Ιωάννης, ο Άγιος Νεομάρτυρας Γεώργιος, ο Άγιος Νεομάρτυρας Μιχαήλ, ο Άγιος Νεομάρτυρας Θεόδωρος, και ο Άγιος Νεομάρτυρας Νικόλαος. Οι Άγιοι Πέντε Νεομάρτυρες, ο ηγούμενος της Μονής και τέσσερις αδελφοί μοναχοί, ασκήτευαν με ευλάβεια και προσευχή, καλλιεργώντας την αρετή και τη φιλοκαλία. Ζούσαν λιτά, ησύχως και προσευχόμενοι, αλλά δεν έμειναν αμέτοχοι στον σπαραγμό του λαού. Με όποιο μέσο διέθεταν, στήριζαν τον υπόδουλο Χριστιανισμό και το γένος, τόσο πνευματικά όσο και πρακτικά. Γι’ αυτό και έγιναν στόχος του κατακτητή. Στις 15 Ιουνίου του σωτηρίου έτους 1821, ενώ η Επανάσταση είχε μόλις ξεσπάσει στην Κρήτη, ο φθόνος και η αγριότητα των Οθωμανών εκδηλώθηκε με πρωτοφανή μανία. Υπό τις διαταγές του αιμοχαρούς Δελή Μουσταφά, Τούρκοι στρατιώτες, οπλισμένοι με φιρμάνι του Σουλτάνου, πολιόρκησαν και...

Τοῦ Κυρίου μου πάντας ὑμνῶ τοὺς φίλους, Εἴτις δὲ μέλλων, εἰς τοὺς πάντας εἰσίτω. Σήμερα, εορτάζουμε, όσους αγίασε το Άγιο Πνεύμα, τους Προπάτορες και Πατριάρχες, τους Προφήτες και ιερούς Αποστόλους, τους Μάρτυρες και τους Ιεράρχες, τους Ιερομάρτυρες και Οσιομάρτυρες, τους Όσιους και Δίκαιους και όλες γενικά τις άγιες Γυναίκες και τους υπόλοιπους ανώνυμους Αγίους. Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος. Βλαστοὺς εὐαγγελίου καὶ καρποὺς ἀμαράντους, χοροὺς ἁγίων Πάντων εὐφημήσωμεν πάντες, ἐν ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, μιμούμενοι αὐτῶν τὰς ἀρετάς, καὶ ἀγῶνας τοὺς γενναίους, ἀπὸ ψυχῆς συμφώνως ἀνακράζοντες· δόξα τῷ στεφανώσαντι ὑμᾶς· δόξα τῷ ἁγιάσαντι· δόξα τῷ ἐν τῇ γῇ καὶ οὐρανῷ ὑμᾶς δοξάσαντι. (Ποίημα τοῦ ὁσίου Νικοδήμου τοῦ ῾Αγιορείτου) Έτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον λόγον. Τῶν ἁγίων Πάντων οἶκος ὁ πάνσεπτος, οὐρανὸς ὥς τις ἄλλος ἀστράπτει αἴθριος, ἐν μέσῳ ἔχων τὸν Χριστόν, ὥς περ ἥλιον λαμπρόν, τὴν παρθένον Μαριάμ, σελήνην ὡς πλησιφαῆ, καὶ κύ...

Γρηγόριε Ὅσιε τῇ σῇ ἀσκήσει, Ταχέως εἴληφας τοῦ Χριστοῦ τὴν χάριν. Ο Όσιος Γρηγόριος, ήταν γόνος επίσημης οικογένειας χριστιανών της περιοχής του σημερινού Μυστρά και έζησε κατά τον 11ο μ.Χ. αιώνα. Από μικρός διδάχθηκε τα ιερά γράμματα και επέδειξε ζήλο για τη μοναχική ζωή. Σε ηλικία 16 ετών, αποφάσισε να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και να αποσυρθεί σε μοναστήρι, χωρίς όμως να του το επιτρέψουν οι γονείς του. Αργότερα, ακολούθησε μια ομάδα μοναχών – επισκεπτών του Μυστρά, με σκοπό να προσκυνήσει μαζί τους, τους Αγίους Τόπους. Απρόβλεπτοι όμως λόγοι, τους οδήγησαν στη Ρώμη. Εκεί ο νεαρός Γρηγόριος γίνεται μοναχός, σε κάποια Ιερά Μονή της περιοχής. Αργότερα αναχωρεί για τους Αγίους Τόπους, και στη συνέχεια φθάνει στη Νίκαια της Μικράς Ασίας και από εκεί μεταβαίνει στη Θράκη, Μακεδονία για να εγκατασταθεί τελικά στην Εύβοια. Η παρουσία του γεμάτου από τη Θεία Χάρη Γρηγορίου στη μικρή πόλη του Ωρεού, ξεσηκώνει παλλαϊκό συναγερμό. Ο Ιερός Ναός που έμενε, κατακλυζόταν καθημερινά από πλήθη πιστώ...

Φανέντες θαυμαστῶς ἀθληταὶ κεκρυμμένοι, καρδίας πιστῶν σπεύδετε κατευφραίνειν. Κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες η αγιοστόλιστη Κεφαλονιά έχει να προσφέρει φωτεινά παραδείγματα ομολογητών και αγωνιστών της πίστεως. Έτσι στο ανατολικό τμήμα του νησιού και συγκεκριμένα στην περιοχή της Σάμης έζησαν και κοιμήθηκαν οσιακώς οι ομολογητές Άγιοι Γρηγόριος, Θεόδωρος και Λέων, οι οποίοι είναι περισσότερο γνωστοί με την προσωνυμία «Άγιοι Φανέντες», που τους δόθηκε λόγω της θαυματουργικής φανέρωσης των ιερών λειψάνων τους και της ανάδειξής τους από την αφάνεια. Σύμφωνα με τα διασωθέντα δύο λατινικά συναξάρια του 14ου μ.Χ. αιώνα, τα οποία γράφτηκαν το μεν πρώτο από τον Βενετό Pietro Calὸ, το δε δεύτερο από τον επίσκοπο της Ακυληίας Pietro Natali, οι Άγιοι Γρηγόριος, Θεόδωρος και Λέων κατάγονταν από το ανατολικό τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, υπηρετούσαν ως στρατιωτικοί στον ρωμαϊκό αυτοκρατορικό στρατό και διακρίνονταν για τις πολλές τους αρετές και τη βαθιά τους πίστη στον Θεό. Την εποχή ...

 Εις τον Φουρτουνάτον Φουρτουνάτος καύχημα τοις Aποστόλοις, Kαι τοις αθληταίς, την κάραν τετμημένος. Εις τον Αχαϊκόν Λιμόν λύει σοι και το δίψος παμμάκαρ, Oς είπε διψώ Δεσπότης επί ξύλου. Εις τον Στεφανάν Έργω Στεφανάν τον Στεφανάν μοι νόει, Φορούντα τον στέφανον ου βραβεύς πόνοι. Οι Άγιοι Φουρτουνάτος, Αχαϊκός και Στεφανάς οι Απόστολοι ήταν συνεργάτες του Αποστόλου Παύλου, που με όλη τους την ψυχή βοηθούσαν για τη διάδοση του Ευαγγελίου μεταξύ των εθνών. Αναφέρει και τους τρεις ο Παύλος, στην Α' προς Κορινθίους επιστολή του (ιστ', 17). Ότι δηλαδή πήγαν προς αυτόν στην Έφεσο, από την Κόρινθο, και ανακούφισαν το πνεύμα του με την παρουσία τους και με τη βοήθεια που του πρόσφεραν για τους αγώνες υπέρ της Εκκλησίας. Γι' αυτό συνιστά στους χριστιανούς της Κορίνθου να τους τιμούν. Ιδιαίτερα για το σπίτι του Στεφανά, λέει ότι υπήρξε ο πρώτος χριστιανικός οίκος της επαρχίας Αχαΐας, που υπαγόταν τότε και η Κόρινθος. Την οικογένεια του Στεφανά, βάπτισε ο ίδιος ο Παύλος, και μας πληρ...

Δουλᾶς, ξοάνοις δουλικὸν μὴ δοὺς σέβας, Ἤνεγκε σαρκός, ὡς Θεοῦ δοῦλος, ξέσεις. Ο Άγιος Δουλάς καταγόταν από ένα χωριό της Πραιτωριάδας στην Κιλικία, που ονομαζόταν Ζεφύρι. Διακρινόταν για τα φιλανθρωπικά του έργα, το ζήλο του για τον Χριστό και για την συνεχή προσπάθεια του να φωτίζει ψυχές στο δρόμο της αληθινής σωτηρίας. Καταγγέλθηκε λοιπόν γι' αυτό στον έπαρχο Μάξιμο και επειδή δεν μπόρεσαν να κάμψουν το χριστιανικό του φρόνημα, τον υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια. Έχυσαν καυτό λάδι στο κεφάλι του, έβαλαν πυρακτωμένα σίδερα στη ράχη του, συνέτριψαν τα μέλη του, χωρίς όμως να πετύχουν μ' αυτά την παραμικρή υποχώρηση της πίστης και του ηρωισμού του. Κατόπιν ο έπαρχος με ωμό τρόπο ξέσχισε την κοιλιά του, από την οποία χύθηκαν τα σπλάγχνα του. Έτσι μισοπεθαμένο, τον ανάγκασαν να τρέχει γύρω στα 20 μίλια, με αποτέλεσμα ο Άγιος να πέσει νεκρός και η αγία του ψυχή να πετάξει στις σκηνές των δικαίων, νικήτρια της ειδωλολατρικής αυθαιρεσίας και τυραννίας.

Άμωμος Oρτίσιος ήκει σοι Λόγε, Oύ μώμον ειπείν ουδ’ ο Mώμος ισχύσει. Ο Όσιος Ορτίσιος (ή Oρσίσιος) ήταν ένας από τους διάσημους ασκητές της ερήμου και αποφθέγματα του σώζονται στον «Παράδεισο των Πατέρων» του Παλλαδίου. Δύο από αυτά είναι: «Nομίζω ότι εάν μη ο άνθρωπος φυλάξη την εαυτού καρδίαν καλώς, πάντα τα καλά όσα ήκουσεν, επιλανθάνεται και αμελεί, και ούτως ο εχθρός ευρών εν αυτώ τόπον, καταβάλλει αυτόν. Ώσπερ γαρ λύχνος σκευασθείς και φαίνων, εάν αμεληθή λαβείν έλαιον, κατ’ ολίγον σβέννυται, και λοιπόν ενδυναμούται το σκότος κατ’ αυτού… ούτω και ψυχής αμελούσης, όσον το Πνεύμα το Άγιον υποχωρεί, έως τέλεον αποσβεσθή η θέρμη αυτής». «Πλίνθος ωμή βαλλομένη εις θεμέλιον εγγύς ποταμού, ουχ’ υπομένει μίαν ημέραν. Oπτή δε ούσα, ως λίθος διαμένει. Oύτως άνθρωπος σαρκικόν φρόνημα έχων, και μη πυρωθείς κατά τον Iωσήφ (τον Πάγκαλον δηλ.) τω φόβω του Θεού, λύεται προελθών, εις αρχήν. Πολλοί γαρ των τοιούτων οι πειρασμοί εν μέσω ανθρώπων όντων. Kαλόν δέ τινα ειδότα τα ίδια μέτρα, αποφεύγειν...

Θύεις θεοίς Γραυς, ή ταθή σοι το ξίφος; Xαίρω, ταθήτω· τοις θεοίς γαρ ου θύω. Η Αγία Γραυς μαρτύρησε δια ξίφους.

 Nερσής απήλθε διά του μαρτυρίου, Όπου αθλητών αι χορείαι εν πόλω. Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον βίο του Αγίου Νερσή.

Ο Άγιος Ιωνάς της Μονής Πεσόνσα ήταν Ρώσος μοναχός, δια Χριστόν σαλός. Για τη ζωή του μακαρίου Ιωνά γνωρίζουμε ελάχιστα. Οι πληροφορίες αντλούνται από προφορική παράδοση των μοναχών, καθώς την εποχή που γράφτηκαν οι πρώτες μαρτυρίες δεν υπήρχαν πλέον άνθρωποι που τον είχαν γνωρίσει προσωπικά. Κύρια πηγή αποτελεί το "Διήγημα περί του δια Χριστόν σαλού μοναχού Ιωνά", που συντάχθηκε το 1828 από τον ιερομόναχο Παΐσιο, ιστοριογράφο της Μονής του Πεσνόσκι. Το χειρόγραφο βρέθηκε μετά τον θάνατό του (1838) και δεν εντάχθηκε στην πρώτη έκδοση της ιστορίας της μονής (1837). Περιλήφθηκε μόνον στο δεύτερο (1866) και το τρίτο (1893) ιστορικό σύγγραμμα. Σύμφωνα με τον Παΐσιο, ο μοναχός Ιωνάς ήλθε γύρω στο 1730 από τη Λαύρα του Αγίου Σεργίου, όπου είχε εκδιωχθεί λόγω της σαλότητάς του. Ο τότε ηγούμενος της Λαύρας, αδυνατώντας να ανεχθεί τον σαλό, τον απέστειλε στη Μονή του Πεσνόσκι, που ήταν τότε μετόχι της Λαύρας. Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά τον 18ο αιώνα, η στάση απέναντι στους δια Χριστ...

Τή αυτή ημέρα...η σύναξις της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου πέραν εν τοίς Μαρανακίου. Σήμερα, 15 Ιουνίου, τιμούμε τη Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου στα Μαρανάκια. Σύμφωνα με τον Κώδικα Δ 39 της Μονής Μεγίστης Λαύρας, στις 16 Ιουνίου τιμάται η Σύναξη της Θεοτόκου στα Δοκιαναίς ή Ιουκουνδιαναίς. Εκεί αναφέρεται πως οι δύο Συνάξεις, στα Μαρανάκια και στα Δοκιαναίς, είναι η ίδια εορτή. Η περιοχή Ιουκουνδιαναίς βρισκόταν στο Έβδομο, ένα προάστιο της Κωνσταντινούπολης. Σύμφωνα με τα Πάτρια που αποδίδονται στον Γεώργιο Κωδινό, ο ναός της Θεοτόκου στα Μαρανάκια, γνωστός και ως Μαρνάκιος, χτίστηκε ανάμεσα στα έτη 610 και 638. Λέγεται ότι τον έκτισε ο Πατριάρχης Σέργιος, που έχτισε και τον ναό του Αγίου Γεωργίου στη Χαλκηδόνα, και εκεί ετάφη το σώμα του.

Ο Όσιος Κύριλλος γεννήθηκε στην περιοχή Γκαλίτς της Κοστρομά από ευσεβείς και φιλόθεους γονείς. Η παράδοση αναφέρει ότι είχε τη θεία κλήση εκ κοιλίας μητρός. Από την παιδική του ηλικία επιδόθηκε στην άσκηση και την προσευχή και δέχθηκε την κλήση από τον Θεό διά θείου οράματος. Έτσι εγκατέλειψε την πατρική του οικία, για να εγκαταβιώσει στη μονή των Σπηλαίων του Πσκοφ. Αργότερα, όταν οι γονείς του Οσίου Κυρίλλου πληροφορήθηκαν την απόφαση του υιού τους, ακολούθησαν και αυτοί την μοναχική οδό και έγιναν μοναχοί, πρώτα η μητέρα του με το όνομα Ελένη και στη συνέχεια ο πατέρας του με το όνομα Βαρσανούφιος, του οποίου μάλιστα η πνευματική καθοδήγηση ανετέθη από τον ηγούμενο στον υιό του Κύριλλο. Ως μοναχός εντυπωσίασε με τις αρετές, την υπακοή, τη μελέτη των Αγίων Γραφών, την αυστηρή άσκηση και την προσευχή, τον ηγούμενο Όσιο Κορνήλιο (τιμάται 20 Φεβρουαρίου) και τους αδελφούς μοναχούς. Μετά την κοίμηση του πατρός του ζήτησε την ευλογία του ηγουμένου της μονής, για να εξέλθει και να ασκητέψ...

Γνωστός στη ρωσική Εκκλησία, άγνωστος στους Συναξαριστές. Είναι για τους Ρώσους ό,τι είναι για μας ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός (1375 - 1461 μ.Χ.). Την ακολουθία του συνέταξε ο Ιεροδιάκονος Θεόφιλος Πασχαλίδης και την εξέδωσε στην Πετρούπολη το 1897 μ.Χ. Η μνήμη του Αγίου Ιωνά επαναλαμβάνεται στις 31 Μαρτίου.