ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Η αποκάλυψη των λειψάνων Το 2010, ο φύλακας της Μονής, κυνηγός Χαράλαμπος Γιαννοκώστας (γνωστός ως Μπάρμπα-Χαράλαμπος), είδε σε όραμα την Παναγία ντυμένη στα μαύρα την παραμονή των Εισοδίων της Θεοτόκου, στις 20 Νοεμβρίου. Του υπέδειξε το σημείο όπου ήταν κρυμμένα τα λείψανα και οι θησαυροί της Μονής. Του είπε να ανάψει τα καντήλια το πρωί και, καθώς θα πήγαινε για κυνήγι, να προσέξει γιατί κάτι θα χτυπήσει το αυτοκίνητό του· εκεί έπρεπε να σκάψει. Πράγματι, έτσι έγινε. Ανασύρθηκε πρώτα ένα μεταλλικό κάλυμμα, μετά ένα ξύλινο, και κάτω από αυτό ανακαλύφθηκαν ιερά λείψανα και θησαυροί του μοναστηριού. Μεταξύ των λειψάνων ήταν εκείνα της Αγίας Κυριακής, του Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτη, του Αγίου Μερκουρίου, του Αγίου Τρύφωνα, της Αγίας Παρασκευής, του Αγίου Παντελεήμονος, του Αγίου Χαραλάμπους, της Αγίας Μαρίνας και δύο ακόμη αγνώστων Αγίων. Βρέθηκαν επίσης ιερατικά άμφια και καντήλια. Δεν είναι γνωστό πότε ιδρύθηκε ή πώς λειτούργησε αρχικά το Μοναστήρι της Παναγίας Λυκουρίσσης. Ωστόσο,...

 Eικάς τετάρτη Mαρτύρων έργον ξίφους, Ώφθη υπέρ σού, Xριστέ δόξα Mαρτύρων. Αυτοί ήταν μεταξύ των πολλών, που μαρτύρησαν το 301 μ.Χ. δια αποκεφαλισμού, μαζί με την Αγία Λούκια και τον Άγιο Ρήξο. Τα ονόματα τους ήταν τα εξής: Ανατολίας, Αντωνίνος, Λυκίας, Νέας, Σερίνος, Διόδωρος, Δίων, Απολλώνιος, Άπαμος, Παππιανός. Κοττύιος. Όρωνος, Παπικός, Σάτυρος, Βίκτωρ και άλλοι εννέα.

 Eις τον Φιλήμονα. Σταυροί ψυχρόν φίλημα Xριστόν Φιλήμων, Σταυροί δε και σε φίλτρον αυτού το ζέον. Eις τον Άρχιππον. Tην αρχικήν σοι των φρενών εξουσίαν, Άρχιππε δείξον προς τα των ίππων θράση. Eις τον Oνήσιμον. Όνησιν εύρεν Oνήσιμος εκ ξίφους, Λαβών το λαμπρόν της αθλήσεως στέφος. Οι Άγιοι Φιλήμων, Άρχιππος και Ονήσιμος είχαν θερμή αγάπη προς τον Κύριο μας Ιησού Χριστό και τέλεια αφοσίωση προς το Ευαγγέλιο Του. Όταν, λοιπόν, διατάχθηκαν να αρνηθούν το Χριστό και να θυσιάσουν στα είδωλα, και οι τρεις, με μια φωνή, απάντησαν με τα θεόπνευστα λόγια του Απόστολου Παύλου: «Ουδείς γαρ ημών έαυτώ ζή και ουδείς έαυτώ αποθνήσκει· εάν τε γαρ ζώμεν, τω Κυρίω ζώμεν, εάν τε άποθνήσκωμεν, τω Κυρίω άποθνήσκομεν, εάν τε ούν ζώμεν, εάν τε άποθνήσκωμεν, του Κυρίου έσμέν» ( Προς Ρωμαίους, ιδ' 7, 8). Δηλαδή, κανείς από μας που πιστεύουμε δε ζει για τον εαυτό του και κανείς δεν πεθαίνει για τον εαυτό του. Διότι και αν ζούμε, ζούμε για να δουλεύουμε στον Κύριο, και αν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε υποτασσόμεν...

 Aπολλώνιος αμφιδεξίως έχει, Aθλείν προς άμφω, προς θάλασσαν και φλόγα. Ο Άγιος Απολλώνιος μαρτύρησε ως έξης: αφού τον έβαλαν μέσα σ' ένα πλοίο κατόπιν στ' ανοιχτά της θάλασσας, έβαλαν φωτιά στο πλοίο με αποτέλεσμα να βρει τραγικό θάνατο.

Aλεξανδρίων και κατωφερώς τρέχων, Aνωφερώς υψούτο προς Θεόν Λόγον. Ο Άγιος Αλεξανδρίων μαρτύρησε ως έξης: αφού τον έδεσαν σ' ένα τροχό, κατόπιν τον άφησαν να κυλήσει με δύναμη σε μια μεγάλη κατηφοριά και έτσι ο Αλεξανδρίων, που ήταν δεμένος στον τροχό βρήκε τραγικό θάνατο. Επίμαχος και Αλεξανδρίων (τιμώνται στις 12 Δεκεμβρίου και στις 20 Φεβρουαρίου) ήταν μάρτυρες από την Αλεξάνδρεια. Το μαρτύριό τους έγινε κατά τους διωγμούς του Ρωμαίου αυτοκράτορα Δεκίου (249–251) και το περιγράφει ο Άγιος Διονύσιος ο Μέγας, επίσκοπος Αλεξάνδρειας, σε επιστολή του προς τον Φάβιο, επίσκοπο Αντιοχείας. Το κείμενο της επιστολής διασώθηκε από τον Ευσέβιο Καισαρείας στην Εκκλησιαστική Ιστορία του (4ος αιώνας). Οι δύο μάρτυρες υπέστησαν μακρά φυλάκιση, ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια με σιδερένια νύχια, και στο τέλος κάηκαν ζωντανοί μέσα σε άσβεστο. Η μνήμη τους αναφέρεται σε δυτικά μαρτυρολόγια του 9ου αιώνα. Ο Φλώρος της Λυών τους καταγράφει στις 20 Φεβρουαρίου, μαζί με άλλους Αλεξανδρινούς μάρτυρες που...

 Πλέον τι πάσχειν ήθελον και του ξίφους, Έφασκε πάσχων Eπίμαχος εκ ξίφους. Επίμαχος και Αλεξανδρίων (τιμώνται στις 12 Δεκεμβρίου και στις 20 Φεβρουαρίου) ήταν μάρτυρες από την Αλεξάνδρεια. Το μαρτύριό τους έγινε κατά τους διωγμούς του Ρωμαίου αυτοκράτορα Δεκίου (249–251) και το περιγράφει ο Άγιος Διονύσιος ο Μέγας, επίσκοπος Αλεξάνδρειας, σε επιστολή του προς τον Φάβιο, επίσκοπο Αντιοχείας. Το κείμενο της επιστολής διασώθηκε από τον Ευσέβιο Καισαρείας στην Εκκλησιαστική Ιστορία του (4ος αιώνας). Οι δύο μάρτυρες υπέστησαν μακρά φυλάκιση, ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια με σιδερένια νύχια, και στο τέλος κάηκαν ζωντανοί μέσα σε άσβεστο. Η μνήμη τους αναφέρεται σε δυτικά μαρτυρολόγια του 9ου αιώνα. Ο Φλώρος της Λυών τους καταγράφει στις 20 Φεβρουαρίου, μαζί με άλλους Αλεξανδρινούς μάρτυρες που μνημονεύονται στην επιστολή του Αγίου Διονυσίου. Ο Άδων, αρχιεπίσκοπος Βιέννης, και ο Ουσουάρ τοποθετούν τη μνήμη τους στις 12 Δεκεμβρίου, μαζί με τους μάρτυρες Αμμωναρία, Μερκούριο, Διονυσία και – ...