ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ο Όσιος Μακάριος του Ζελτοβόντ και της Ούνζα γεννήθηκε το 1349 στο Νίζνι Νόβγκοροντ, από ευσεβείς γονείς, τον Ιωάννη και τη Μαρία. Από τότε που ήταν ακόμη βρέφος, ξέσπαγε σε κλάματα κάθε φορά που άκουγε τις καμπάνες της κοντινής εκκλησίας. Τίποτα δεν μπορούσε να τον παρηγορήσει. Οι γονείς του δίσταζαν να τον φέρουν στην εκκλησία, φοβούμενοι πως θα διέκοπτε τη θεία λειτουργία με τα κλάματά του· αλλά τελικά αποφάσισαν να δοκιμάσουν.  Προς μεγ άλη τους έκπληξη, μόλις μπήκαν στο ναό, ο μικρός Μακάριος σταμάτησε το κλάμα και χαμογέλασε ευχαριστημένος. Από τότε, οι γονείς του ήταν υποχρεωμένοι να παρίστανται σε κάθε λειτουργία, παίρνοντας και το παιδί μαζί, γιατί αν έμεναν στο σπίτι κατά τη διάρκεια της ακολουθίας, το παιδί ξανάρχιζε το κλάμα. Ο Μακάριος μεγάλωσε με ευλάβεια και ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις ζωές των Ορθόδοξων ερημιτών, που ζούσαν είτε μόνοι τους είτε σε μικρές μοναστικές κοινότητες. Έτσι, πέρα από την ενοριακή του εκκλησία, σύχναζε και στη Μονή της Αναλήψεως Πετσέρσκυ, ...

Άγιος Πολύκαρπος της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου (24 Ιουλίου 2010, από τον Άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς) Ο ευλογημένος Πολύκαρπος, ο ηγούμενος της Λαύρας των Σπηλαίων στο Κίεβο, ήταν τόσο ολοκληρωτικά φωτισμένος από την Πίστη στον Χριστό — σε λόγους, πράξεις και όλη του την ύπαρξη — που ασκούσε ασυνήθιστη επίδραση όχι μόνο σε απλούς ανθρώπους αλλά και σε πρίγκιπες και ευγενείς. Ο Πολύκαρπος διέθετε βαθιά "αγάπη προς τον Θεό και προς τον πλησίον, χαρά λόγω άψογης συνειδήσεως, ειρήνη από τη νίκη επί των παθών, υπομονή στις δοκιμασίες και τις δυσκολίες, καλοσύνη στην υπακοή προς όλους, αγαθότητα προς τους φτωχούς, αδιαμφισβήτητη πίστη στην τήρηση των εντολών, αλήθεια στην τήρηση των όρκων, πραότητα ώστε να μην γνωρίζει οργή, εγκράτεια κ.λπ." Διηύθυνε τη Λαύρα των Σπηλαίων στο Κίεβο με τέτοια επιδεξιότητα, που μετά τον θάνατό του δεν βρέθηκε ανάμεσα στους μοναχούς κάποιος άξιος να τον διαδεχτεί — και όσοι θα ήταν άξιοι δεν ήθελαν να αναλάβουν λόγω ταπεινοφροσύνης — οπότε οι αδελφ...

Ο Άγιος Ιλαρίων του Τβάλι ήταν ηγούμενος της Μονής του Χαχούλι, στη νοτιοδυτική Γεωργία, στις αρχές του 11ου αιώνα. Ήταν ο πνευματικός πατέρας του Γεωργίου του Αγίου Όρους, ο οποίος αναφέρει στη βιογραφία του πως ο Ιλαρίων διακρινόταν για την αρετή και τη σοφία του. Ήταν αυτός που ενέπνευσε τον Γεώργιο να ακολουθήσει τη μοναχική ζωή, και υπήρξε καθοριστικός στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του ως θεολόγου, συγγραφέα και μεταφραστή. Με την πάροδο του χρόνου, ο Άγιος Ιλαρίων μετακινήθηκε από τη Μονή του Χαχούλι και εγκαταστάθηκε στο Τβάλι κοντά στην Αντιόχεια, όπου και παρέμεινε μέχρι την κοίμησή του. Η Γεωργιανή Χρονική Βίβλος του Καρτλί αναφέρει ότι ο Ιλαρίων διακρινόταν όχι μόνο ως ηγούμενος αλλά και ως εξέχων συγγραφέας, μεταφραστής και θεολόγος. Κατά τον Μιχαήλ Σαμπίνιν, εκοιμήθη το έτος 1041. Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 24 Ιουλίου.

 Ψυχής μεν όμμα παντεπόπτη Δεσπότη, Tείνει Kαπίτων τον τράχηλον δε ξίφει. Ο Άγιος Καπίτων μαρτύρησε δια ξίφους.

 Έχαιρεν Yμέναιος ήκων προς ξίφος, Ώσπερ προς υμέναιον ήκων νυμφίος. Ο Άγιος Υμέναιος μαρτύρησε δια ξίφους.

 Aνηλεώς οδόντας εκκρουσθείς όλους, Bρυγμούς οδόντων, Eρμόγενες, εκφύγης. Ο Άγιος Ερμογένης μαρτύρησε, αφού του ξερίζωσαν όλα τα δόντια και πέθανε από μόλυνση και ακατάσχετη αιμορραγία.

Ο Όσιος Συμεών γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1042 μ.Χ. στα χρόνια της αυτοκράτειρας Ζωής. Χειροτονήθηκε στη Θεσσαλονίκη και αναχώρησε στη Θηβαΐδα της Αιγύπτου, όπου έζησε μέσα σε μια σπηλιά έως το τέλος της ζωής του. Ο ιερομόναχος Δανιήλ από την Κέρκυρα, στις αρχές του 18ου αιώνα, είχε όραμα όπου του εμφανίστηκε ο Νεομάρτυρας Άγιος Αναστάσιος (ο Πέρσης) και του αποκάλυψε τη ζωή ενός άγνωστου έως τότε Αγίου, του Αγίου Συμεών από τη Θεσσαλονίκη , του οποίου η μνήμη είχε ξεχαστεί. Ο Άγιος Συμεών γεννήθηκε το 1042 στη Θεσσαλονίκη, σε καιρούς αναταραχής για τη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Από μικρός έδειξε αγάπη για την προσευχή, την εγκράτεια και την άσκηση. Όταν μεγάλωσε, εγκατέλειψε την πατρίδα του και μετέβη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, και στη συνέχεια στην Άνω Θηβαΐδα , όπου και έζησε ως ερημίτης μέσα σε μια σπηλιά για πολλά χρόνια. Εκεί, με απόλυτη αφοσίωση στην προσευχή, τη νηστεία και την απομόνωση, έφτασε σε ύψη πνευματικής τελείωσης. Πριν πεθάνει, παρέδωσε την ψυχή του στον Θεό ειρ...

Τον άγνωστο αυτό Άγιο, αναφέρει το Ιεροσολυμιτικό Κανονάριο σελ. 100.