ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ως πυρίκαυστοι θυσίαι τω Kυρίω, Oι εικοσιέξ ωράθησαν εικότως. Οι Άγιοι αυτοί, σύμφωνα με τη διήγηση, από τον πύργο του μοναστηρίου, όπου ήταν κλεισμένοι, ήλεγχαν τους αιρετικούς του παπικού βασιλιά Μιχαήλ Παλαιολόγου και του επίσης παπικού Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Βέκκου (1275 - 1282 μ.Χ.). Τότε με εντολή του βασιλιά, στις 10 Οκτωβρίου, έβαλαν φωτιά στο μοναστήρι και έτσι τους έκαψαν όλους ζωντανούς. Τα ονόματα τους είναι: Θωμάς ηγούμενος, Βαρσανούφιος, Κύριλλος, Μιχαίος (ή Μιχαίας), Σίμων, Ιλαρίων, Ιάκωβος, έτερος Ιάκωβος, Ιώβ, Κυπριανός, Σάββας, Μαρτινιανός, Κοσμάς, Σέργιος, Μηνάς, Ιωάσαφ, Ιωαννίκιος, Παύλος, Αντώνιος, Ευθύμιος, Δομέτιος, Παρθένιος και τέσσερα ακόμα άτομα που τα ονόματα τους είναι άγνωστα. Η μνήμη τους επαναλαμβάνετε και στις 22/09. Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Θωμας Ηγουμενος Αγιος Βαρσανουφιος Αγιος Κυριλλος Αγιος Μιχαιος Αγιος Σιμων Αγιος Ιλαριων Αγιος Ιακωβος Αγιος Ιακωβος Αγιος Ιωβ Αγιος Κυπριανος Αγιος Σαββας Αγιος Μαρτινιανος Αγιος Κοσμας Αγιος Σεργιος Αγιο...

Την ημέρα αυτή τιμούμε τη Σύναξη των Αγίων της Βολυνίας — μίας από τις αρχαιότερες περιοχές της Χριστιανικής Ρως, που σήμερα αποτελεί τμήμα της δυτικής Ουκρανίας. Η Βολυνία αποτελούσε κάποτε τμήμα της λεγόμενης από τα ρωσικά χρονικά «Κερβόνναγια Ρους» (Chervonnaya Rus), δηλαδή «Ερυθρά Ρωσία», η οποία οδηγήθηκε στην Ορθόδοξη πίστη κατά την εποχή του Μεγάλου Πρίγκιπα Βλαδιμήρου. Η περιοχή καταστράφηκε από τις ορδές των Μογγόλων, κατόπιν κατελήφθη από την Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, επανεντάχθηκε στη Ρωσική Αυτοκρατορία επί Αικατερίνης της Μεγάλης, επέστρεψε για λίγο στην Πολωνία μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και τελικά έγινε τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρά την ταραχώδη ιστορία της, η Βολυνία παραμένει μέχρι σήμερα κατά κύριο λόγο Ορθόδοξη. Καρδιά της Ορθοδοξίας στην περιοχή είναι μία από τις πιο σεβαστές μονές της ρωσικής και ουκρανικής Ορθοδοξίας — η Ιερά Λαύρα Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ποτσάεφ (Pochaev Lavra). Μετά το 1720, η Μονή του Ποτσάεφ παραχωρήθη...

Ο Όσιος Ανδρέας, ο διά Χριστόν σαλός, γεννήθηκε το έτος 1638 στο χωριό Ουστ-Τότμα. Από μικρός επέλεξε να απομακρυνθεί από τον κόσμο, καθώς έμεινε ορφανός σε ηλικία δέκα ετών. Ο ηγούμενος Στέφανος της Μονής της Αναστάσεως στο Γκάλιτς, διακρίνοντας τα πνευματικά χαρίσματα του νεαρού Ανδρέα, τον ενθάρρυνε να αναλάβει το δύσκολο και ταπεινό διακόνημα της διά Χριστόν σαλότητας. Με υπακοή, ο Ανδρέας άφησε το μοναστήρι και έζησε ως περιπλανώμενος ασκητής, επιστρέφοντας όμως συχνά για να εξομολογηθεί στον πνευματικό του πατέρα. Μετά τον θάνατο του γέροντός του, εγκαταστάθηκε στην εκκλησία της Αναστάσεως του Χριστού στην πόλη Τότμα, στις όχθες του ποταμού Σουχόνα. Ο Άγιος περπατούσε ανυπόδητος, τόσο τον χειμώνα όσο και το καλοκαίρι, φορούσε κουρελιασμένα ρούχα και τρεφόταν μόνο με ψωμί και νερό, και αυτά σε τόσο μικρή ποσότητα ώστε μετά βίας να διατηρείται στη ζωή. Προσευχόταν αδιάλειπτα, ημέρα και νύχτα· κι αν του έδινε κάποιος κάτι, εκείνος το μοίραζε στους φτωχούς. Για τους κόπους και τους α...

Στα μέσα του 5ου αιώνα, οι ειδωλολάτρες Αγγλοσάξονες εισέβαλαν στη Βρετανία, αναγκάζοντας τους Χριστιανούς Βρετανούς να αποσυρθούν προς τα βόρεια και δυτικά — στην Κορνουάλη, την Ουαλία, τη Σκωτία και την Ιρλανδία. Το 597, μια ομάδα μοναχών με επικεφαλής τον Άγιο Αυγουστίνο του Καντέρμπουρυ , με τη βοήθεια και την ευλογία του Πάπα Γρηγορίου του Διαλόγου , έφτασε στη νοτιοανατολική Αγγλία, στο βασίλειο του Κεντ, και άρχισε να κηρύττει το Ευαγγέλιο στους κατοίκους, με αξιοσημείωτη επιτυχία. Το 601 έφτασε δεύτερη αποστολή μοναχών , στην οποία περιλαμβανόταν και ο Παυλίνος (γεννημένος περίπου το 584). Έφεραν μαζί τους ιερά σκεύη, καλύμματα για τις Αγίες Τράπεζες και άλλα εκκλησιαστικά σκεύη, ιερατικά άμφια, λείψανα Αποστόλων και Μαρτύρων, καθώς και πολλά βιβλία. Ο Πάπας Γρηγόριος, με επιστολές του, όρισε ότι όταν οι βόρειες χώρες θα δεχθούν την πίστη, το Γιορκ θα γίνει μητροπολιτική έδρα, όπως και το Καντέρμπουρυ. Κάποια χρόνια μετά το 616, ο Έντγουιν , ο ειδωλολάτρης βασιλιάς της Νορθ...

Ὁ Βασιανός, τὸν κάτω λιπὼν βίον, Χαίρων πρὸς αὐτήν τὴν ἄνω χωρεῖ βάσιν. Ο Άγιος Βασιανός καταγόταν από τη Συρία και έζησε στα χρόνια που βασιλέας ήταν ο Μαρκιανός (περί το 450 μ.Χ.). Από τα παιδικά του χρόνια διακρινόταν για τις χριστιανικές του αρχές. Αναδείχθε άξιος εξηγητής των Χριστιανικών αληθειών και του Ευαγγελίου. Μετέβη στην Κωνσταντινούπολη όπου και συνέχισε τήν διδασκαλία του με μεγάλη απήχηση. Τον ακολουθούσαν όχι μόνο άνδρες αλλά και γυναίκες, μία από τις πολλές μαθήτριες του ήταν και η Αγία Ματρώνα (βλέπε 9 Νοεμβρίου). Ο Βασιανός απεβίωσε σε μεγάλη ηλικία και μέχρι τις τελευταίες του στιγμές κήρυττε το λόγο του Κυρίου. Ο Μαρκιανός έκτισε Ναό στο όνομα του, μάλλον μετά τον θάνατο του Αγίου, που σώζεται μέχρι σήμερα.

 Ἀνδρῶν τετραπλῆν οἶδα πεντηκοντάδα, Ξίφει τελειωθεῖσαν, ὦ θείου τέλους! Όταν κατά τον διωγμό του Μαξιμιανού (286 - 305 μ.Χ.) οι χριστιανοί της Νικομήδειας κατέφυγαν στα όρη για ν' αποφύγουν τον θάνατο, μετά τη σύλληψη του Ευλαμπίου (λεπτομέρειες στο βιογραφικό σημείωμα των Αγίων Ευλαμπίου και Ευλαμπίας που εορτάζουν την ίδια ημέρα) συνελήφθησαν και αυτοί με αποτέλεσμα να κατασφαγούν όλοι μαζί με τον Άγιο Ευλάμπιο.

  Κέρινο ομοίωμα που φιλοτεχνήθηκε από τον Παύλο Βρέλλη Το βιογραφικό του σημείωμα, αναφέρεται στο «Λεξικό Νεομαρτύρων» του Περαντώνη ως εξής: «Διονύσιος ο Σκυλόσοφος, Μητροπολίτης Λαρίσης. Ούτος ήτο Ιεράρχης έλλογιμώτατος και φιλόσοφος, χλευαστικώς υπό των Τούρκων «σκυλόσοφος» αποκαλούμενος. Εν Τρίκκη εδρεύων ούτος και παρακινηθείς υπό του Δουκός του Νεβέρ, αναγνωρισθέντος υπό πολλών Ιεραρχών, ως έχοντος κληρονομικά δικαιώματα επί του θρόνου των Παλαιολόγων, προυκάλεσε τω 1600 την κατά των Τούρκων έξέγερσιν του Χριστιανικού λαού, όν και καθώπλισεν, άνευ πολεμικής προπαρασκευής, δια της πίστεως εις την έλευθερίαν και του θρησκευτικού ενθουσιασμού. Μετά την άποτυχίαν της επαναστάσεως ταύτης, κατέφυγεν εις την Δύσιν, καταδιωχθείς υπό των Τούρκων. 'Ορμηθείς άργότερον εκ της Μονής του αγίου Δημητρίου του Διχούνη, κειμένης μεταξύ Παραμυθίας, Καρασόβου και Ραδοβίτσης, είσέβαλεν εις Ιωάννινα τω 1611 και έπολιόρκησε το Διοικητήριο. Καταπνιγείσης και ταύτης της επαναστάσεως ο Διονύσιος έκρύ...

Ο Όσιος Αμβρόσιος γεννήθηκε στις 23 Νοεμβρίου του 1812 μ.Χ. στο χωριό Μεγάλο Λιπόβιτς της περιφέρειας του Ταμπώφ. Ο πατέρας του ονομαζόταν Μιχαήλ Θεοδώροβιτς Γρένκωφ και η μητέρα του Μάρθα Νικολάγεβνα. Είχαν συνολικά οκτώ παιδιά και ο Όσιος Αμβρόσιος ήταν έκτος στη σειρά. Το βαπτιστικό όνομα του Οσίου ήταν Αλέξανδρος και η ευσεβής οικογένειά του τον ανέθρεψε σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου, αν και ο ίδιος, από μικρός, ήταν πολύ ζωηρός αλλά και πολύ ευφυής. Σπούδασε Ιερατικό σεμινάριο και στην αρχή έγινε δάσκαλος. Κατόπιν έγινε μοναχός στην Όπτινα και στις 2 Φεβρουαρίου του 1843 μ.Χ. Διάκονος. Στα τέλη του 1845 μ.Χ. (9 Δεκεμβρίου ) και σε ηλικία 33 χρονών, έγινε Ιερέας. Σε λίγο όμως η υγεία του χειροτέρεψε, αλλά η ζωή του υπήρξε οσιακή και άκρως ευεργετική στους συνανθρώπους του. Είχε προορατικό χάρισμα και ίδρυσε γυναικείο κοινόβιο το 1872 μ.Χ. Οι δοκιμασίες που υπέστη ήταν πολλές, αλλά αυτός στάθηκε βράχος υπομονής και έμπρακτος διδάσκαλος των θεϊκών αρετών. Πέθανε στις 10 Οκτω...

Τὴν κλῆσιν ἔργοις Θεόφιλος δεικνύων, Θεανδρικῆς ἤθλησεν εἰκόνος χάριν. Ο Άγιος Θεόφιλος ο ομολογητής καταγόταν από ένα χωριό κοντά στην Τιβεριούπολη. Ανατράφηκε με τις σωστές αρχές της πίστεως. Σε νεαρή ηλικία επισκέφτηκε τον μοναχό Στέφανο, ο οποίος του διεύρυνε τους πνευματικούς και γνωστικούς του ορίζοντες. Με την βοήθεια των γονέων του, που ήταν ευσεβείς άνθρωποι, έκτισε ένα μοναστήρι στο όρος Σελεντίου, όπου και μόναζε. Τον καιρό που βασίλευε ο Λέων ο Ισαυρός, ο οποίος πολέμησε την ορθοδοξία, ο Θεόφιλος έκρινε ότι έπρεπε να βρεθεί στο κέντρο της μάχης. Έτσι αφήνοντας την σκήτη του άρχισε να κηρύττει υπέρ της Ορθοδοξίας. Γι' αυτό το έργο του φυλακίσθηκε στη Νίκαια και εκβιάστηκε με ραβδισμούς και αλλά βασανιστήρια για να αρνηθεί την πίστη του. Ο Άγιος διατηρώντας άσβεστη τη φλόγα της πίστης υποβλήθηκε στο μαρτύριο του ραβδισμού. Φέροντας τα τίμια στίγματα του μαρτυρίου επέστρεψε στη μονή του, όπου και τον δέχθηκαν με τιμές. Ο Άγιος όμως απεσύρθηκε στην σκήτη του όπου και παρέδω...

Καὶ προφθάσασα τὴν τομὴν Εὐλαμπία. Εὐλαμπίῳ τμηθέντι κοινωνεῖ στέφους. Τμήθησαν δεκάτῃ Εὐλάμπιος ἠδὲ ἀδελφή. Τα αδέλφια Ευλάμπιος και Ευλαμπία έζησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Μαξιμιανού (296 μ.Χ.). Ο διωγμός κατά των χριστιανών ήταν σκληρός και ανελέητος. Γι' αυτό, ο Ευλάμπιος και η αδελφή του Ευλαμπία κρύβονταν μαζί με άλλους χριστιανούς στο βουνό. Εκεί, ζούσαν καλλιεργώντας την προσευχή και τη μελέτη των Ιερών Γραφών. Κάποια μέρα, ο Ευλάμπιος πήγε στη Νικομήδεια να προμηθευθεί τροφές. Αλλά οι ειδωλολάτρες τον αναγνώρισαν και αμέσως τον συνέλαβαν. Βέβαια, στην ερώτηση του βασιλιά αν πιστεύει στο Χριστό, ομολόγησε φανερά ότι είναι χριστιανός, οπότε τον έβαλαν μέσα σε ειδωλολατρικό ναό για να θυσιάσει με τη βία. Ο Ευλάμπιος, όμως, δια της προσευχής συνέτριψε το είδωλο του θεού Άρη. Και ενώ άρχισαν να τον μαστιγώνουν με τον πιο απάνθρωπο τρόπο, όρμησε η αδελφή του Ευλαμπία, και αφού τον αγκάλιασε, παρακάλεσε το Θεό να την αξιώσει να συμμαρτυρήσει με τον αδελφό της. Τότε έβαλαν και ...