ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Η Εικόνα της Παναγίας του Κουπιατίτς εμφανίστηκε το έτος 1182 κοντά στο χωριό Κουπιατίτς, στην περιοχή της πρώην επαρχίας Πίνσκ της Μινσκ. Η εικόνα βρέθηκε στο δάσος πάνω σε ένα δέντρο από την Άννα,(αγρότης) κατά την βοσκή ζώων. Όταν φύλαγε το κοπάδι, η Άννα είδε ένα φως στο δάσος. Όταν πλησίασε, είδε πάνω σε ένα δέντρο ένα μεσαίο σταυρό με την εικόνα της Θεοτόκου. Η Άννα πήρε τον σταυρό και τον έφερε στο σπίτι της, μετά επέστρεψε στο κοπάδι της. Ξανά είδε τον ίδιο σταυρό στο ίδιο δέντρο. Τον πήρε, έβαλε την εικόνα στο στήθος της και ξανά τον μετέφερε στο σπίτι. Όταν ήθελε να δείξει τον σταυρό στον πατέρα της, έβαλε το χέρι της στο στήθος της, αλλά ο σταυρός δεν ήταν εκεί. Τα είπε όλα στον πατέρα της και έτσι πήγαν μαζί στο δάσος, είδαν τον σταυρό και τον μετέφεραν στο σπίτι. Την επόμενη μέρα ο σταυρός δεν ήταν πάλι στο σπίτι. Συναγερμός επικράτησε στο χωριό και όλοι οι χωρικοί πήγαν, είδαν τον σταυρό και τον προσκύνησαν. Στο σημείο της θαυματουργής εμφάνισης της εικόνας, οι χωρικοί έχ...

Ο Άγιος Αρνουλφ ή Αρνούλ, πέθανε το 871, είναι τον 9ο αιώνα ο εικοστός όγδοος επίσκοπος του Τουλ. Βιογραφία Ήταν γιος του Αρνάλδου, παλατινού κόμη του βασιλιά Λουδοβίκου του Ευσεβούς, και της Φλαμινιόλα, που κατοικούσαν στην Ορλεάνη. Εισήλθε στη θρησκευτική ζωή κληρικός στο Τουλ υπό την καθοδήγηση του Φροταίρου, ο οποίος γνώριζε καλά τον Αρνάλδο, ο οποίος είχε παρέμβει πολλές φορές στην περιοχή του Τουλ ως missus dominicus. Ο κλήρος και ο λαός του Τουλ τον επέλεξαν για να διαδεχθεί τον Φροταίρο, που πέθανε το 847 ή το 848, και ο αυτοκράτορας Λοταρίος Α΄, που εκτιμούσε τον νέο επίσκοπο, επικύρωσε την επιλογή. Ωστόσο, λίγα χρόνια αργότερα, ο αυτοκράτορας αφαίρεσε από την επισκοπή τις μονές του Αγίου Εβρ, του Αγίου Μαρτίνου και του Αγίου Γερμανού και τις ανέθεσε σε λαϊκούς ηγούμενους. Μη αποδεχόμενος αυτή την κατάσταση, ο Αρνούλ πήγε στη μονή του Πρυμ, όπου είχε αποσυρθεί ο αυτοκράτορας μετά την παραίτησή του, για να ζητήσει την επιστροφή των μοναστηριών, και ο Λοταρίος συμφώνησε να συστή...

Ο Άγιος Μαχούντ (Machudd, Αγγ. Machell) ήταν ο ιδρυτής και πρώτος ηγούμενος του clas (είδος πρώιμου Ουαλικού/Κελτικού μοναστηριού) του Llanfechell, στην Άνγκλσι της βορειοδυτικής Ουαλίας, κατά τον 6ο αιώνα. Η γιορτή του Αγίου Μετσέλ εορτάζεται στις 15 Νοεμβρίου. Υποστηρίζεται ότι είναι θαμμένος στο Llanfechell. Λέγεται ότι ήταν Βρετόνιος εκ γενετής. Από τον 14ο αιώνα ταυτίστηκε με τον Άγιο Μαχούντ, έναν Ουαλλό και υποτιθέμενο Επίσκοπο του Caerwent, ο οποίος έχει επίσης συγχέεται με τον Άγιο Μαλο. Ο Malo και ο Mechell έχουν και οι δύο ως ημέρα γιορτής την 15η Νοεμβρίου. Ένα χειρόγραφο του 17ου αιώνα (Llanstephan MS. 125) καταγράφει ένα Ουαλικό ποίημα, το Cywydd i Fechell Sant. Το ποίημα περιγράφει τον Άγιο ως γιο του Echwys ab Gwyn Gohoew. Στη συνέχεια αναφέρονται πολλά θαύματα της ζωής του, όπως η ανάσταση ενός γίγαντα και η μετατροπή του στον Χριστιανισμό, η μετατροπή κλεφτών σε πέτρα, καθώς και η τύφλωση και κατόπιν θεραπεία του αρχηγού τους. Αυτή η τελευταία πράξη είχε ως αποτέλεσμα...

Οι Είκοσι Μάρτυρες της Βόρειας Αφρικής — γνωστοί και ως «Μάρτυρες της Καρχηδόνας επί Δεκίου» ή «Μάρτυρες του 259» — αποτελούν ομάδα πρώτων χριστιανών αγίων που τιμώνται μαζί στο Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο. Ανάμεσά τους περιλαμβάνονται ονομαστοί μάρτυρες όπως ο Φιδεντιανός, ο Βαλεριανός και η Βικτωρία, καθώς και άλλοι σύντροφοί τους των οποίων τα ονόματα σώζονται εν μέρει σε παλαιούς καταλόγους. Οι μάρτυρες αυτοί ανήκαν στη χριστιανική κοινότητα της Βόρειας Αφρικής, πιθανότατα στην περιοχή της Καρχηδόνας, και μαρτύρησαν κατά τη διάρκεια ενός από τους ρωμαϊκούς διωγμούς. Η παράδοση τους συνδέει είτε με: τον διωγμό του Δεκίου (περ. 250), είτε τον διωγμό του Βαλεριανού (περ. 258–259). Οι διαφορετικές χειρόγραφες παραδόσεις τους καταγράφουν με μικρές παραλλαγές, αλλά πάντοτε ως ομάδα. Ανάμεσα στους είκοσι, καταγράφονται συνήθως τα εξής ονόματα: Φιδεντιανός (Fidentianus) – συχνά αναφέρεται ως επίσκοπος ή επικεφαλής της ομάδας Βαλεριανός (Valerianus) Βικτωρία (Victoria / Victorina) – σημαντική ως μ...

Ο Άγιος Φήλιξ της Νόλα (πέθανε γύρω στο 260) ήταν Χριστιανός πρεσβύτερος στη Νόλα, κοντά στη Νάπολη. Πούλησε την περιουσία του για να τη μοιράσει στους φτωχούς, αλλά συνελήφθη και βασανίστηκε για την πίστη του κατά τους διωγμούς του αυτοκράτορα Δέκιου. Παλαιότερα θεωρούνταν ότι πέθανε ως μάρτυρας, αλλά πλέον τιμάται ως Ομολογητής της Πίστεως, δηλαδή κάποιος που υπέμεινε βασανιστήρια και επέζησε. Βιογραφία Ο Φήλιξ ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Ερμία, ενός Σύριου εκατόνταρχου που εγκαταστάθηκε στη Νόλα. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Φήλιξ μοίρασε σχεδόν όλη την περιουσία του στους φτωχούς και ακολούθησε τον ιερατικό δρόμο. Χειροτονήθηκε από τον επίσκοπο Μάξιμο της Νόλα και διακόνησε στο πλευρό του. Όταν άρχισαν οι διωγμοί του αυτοκράτορα Δέκιου, ο επίσκοπος Μάξιμος διέφυγε στα βουνά, ενώ ο Φήλιξ συνελήφθη και βασανίστηκε για την πίστη του. Σύμφωνα με την παράδοση, άγγελος τον ελευθέρωσε από τη φυλακή για να βοηθήσει τον άρρωστο Μάξιμο. Ο Φήλιξ τον έκρυψε σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο,...

Ο Άγιος Μαλό (ή Μακλού, Μακλόβιος) του Αλέθ γεννήθηκε στην Ουαλία το 520 και βαπτίστηκε ως νεαρός ενήλικας από τον Άγιο Βρένταν τον Θαλασσοπόρο. Μετά τη βάπτισή του έγινε ο αγαπημένος μαθητής του Βρένταν. Ως μοναχός στη Μονή Llancarfan της Ουαλίας, ο Άγιος Μαλό ήταν γνωστός για τη συμμετοχή του στο περίφημο Ταξίδι του Αγίου Βρένταν. Ο Άγιος Βρένταν και ο Μαλό αναχώρησαν από τη Μονή Llancarfan μαζί με αρκετούς συντρόφους και ανακάλυψαν την «Νήσο των Μακαρίων». Στη συνέχεια, ο Μαλό ξεκίνησε για δεύτερο ταξίδι στη θάλασσα και επισκέφτηκε τη νήσο Cézembre, όπου και παρέμεινε για κάποιο διάστημα. Πιστεύεται ότι ο Βρένταν, κατά τη διάρκεια του δεύτερου ταξιδιού του, ευαγγελίστηκε τα νησιά Ορκάδες και τα βόρεια νησιά της Σκωτίας. Στο Αλέθ, ο Μαλό υπηρέτησε κοντά σε έναν σεβάσμιο ερημίτη ονόματι Ααρών. Μετά τον θάνατο του Ααρών το 544, ο Μαλό συνέχισε την πνευματική καθοδήγηση της περιοχής της Βρετάνης, η οποία σήμερα είναι γνωστή ως Σαιν-Μαλό προς τιμήν του, και χειροτονήθηκε πρώτος Επίσκοπος...

Ζωὴν ὁ Θωμᾶς ἐκλιπὼν μετρουμένην, Ζωὴν πρεπόντως εὗρεν οὐ μετρουμένην. Ο Άγιος Θωμάς ήταν διάκονος και χαρτοφύλακας της Αγίας Σοφίας, κατά τον Νικηφόρο Κάλλιστο. Εκλέχτηκε Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης το 667 μ.Χ. (κατ' άλλους το 665 μ.Χ.) και διαδέχτηκε τον Πέτρο. Παρέμεινε στο θρόνο μέχρι το 669 μ.Χ., τον όποιο θεάρεστα κυβέρνησε και απεβίωσε ειρηνικά (Παρισινός Κώδικας 259). Η μνήμη του, από ορισμένους Συναξαριστές, τοποθετείται και την 14η (μνήμη τοῦ ἐν ἀγίοις πατρὸς ἡμῶν Θωμᾶ πατριάρχου / τοῦ ἐν ἀγίοις πατρὸς ἡμῶν Θωμᾶ πατριάρχου)  ή την 16η Νοεμβρίου. Βιογραφία Ο Θωμάς Β΄ της Κωνσταντινούπολης (Ελληνικά: Θωμᾶς, πέθανε στις 15 Νοεμβρίου 669) ήταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από τις 17 Απριλίου 667 έως το 669. Είχε προηγηθεί ο Πατριάρχης Πέτρος Κωνσταντινουπόλεως. Κατά τη διάρκεια των ταραγμένων χρόνων των Χριστολογικών διαφορών, ήταν Ορθόδοξος στην πίστη και τη διδασκαλία του. Η μνήμη του τιμάται από την Εκκλησία στις 16 Νοεμβρίου. Τον διαδέχθηκε ως Οικουμ...

Η μνήμη των τριών αυτών μαρτύρων, αναφέρεται στον Παρισινό Κώδικα 1578 και στον Πατμιακό 266 μετά της συνοδείας αυτών. Ο Φιλαντρόποβ δεν αναφέρει συντρόφους και σε συγγενή χειρόγραφα.από αυτή την ομάδα, όπως  στις 16 Νοεμβρίου, καταγράφει μόνο τον Καρτέριο, τον Ευψύχιο και κάποιον Νέαρχο. Οι Άγιοι ανήκουν σε μία ομάδα που μαρτύρησε στην Έμεσα της Φοινίκης (σημερινή Χομς της Συρίας). Η ομάδα περιλαμβάνει: Νέαρχο, Δομνίνο, Θεότιμο, Φιλόθεο, Σιλβανό, Καρτέριο, Ευψύχιο, Παμφίλο, Τιμόθεο, Δωρόθεο και Θεόφιλο, μαζί με άλλους ανώνυμους συντρόφους. Η μνήμη τους τιμάται σε ορισμένα μαρτυρολόγια στις 15 Νοεμβρίου. Αυτοί οι μάρτυρες της Έμεσας είναι γνωστοί επειδή θανατώθηκαν κατά τη διάρκεια των διωγμών των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, πιθανότατα είτε κατά τον διωγμό του Δεκίου (περίπου το 250 μ.Χ.) είτε του Μαξιμιανού/Μαξιμίνου (αρχές 4ου αιώνα). Η συγκεκριμένη λίστα ομαδοποιεί κάτω από μία ενιαία, κοινή ημερομηνία εορτασμού σε ορισμένες παραδόσεις, η οποία συνδέεται με τον τόπο μαρτυρίου τους στη...

Ὁ Δημήτριος, χειρὶ τμηθεὶς δημίου, Δήμοις ἀθλητῶν συγχορεύει Κυρίου. Ο Άγιος Δημήτριος έζησε κατά τη βασιλεία του αυτοκράτορα Μαξιμιανού (286-305) και καταγόταν από το χωριό Δαβούδιο, το οποίο βρισκόταν κοντά στην πόλη Αμαπάσος. Όταν οδηγήθηκε ενώπιον του ειδωλολάτρη διοικητή Πομπλίου επειδή ήταν Χριστιανός, διακήρυξε με θάρρος την πίστη του στον Χριστό τον Θεό μας. Και μέσω του Αγίου Πνεύματος δίδαξε όλους όσους στέκονταν γύρω εκεί για την ενανθρώπηση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, για την άρρητη οικονομία Του, καθώς και για την ολόπλευρη αγαθότητα και φιλανθρωπία Του, και τους δίδαξε επίσης για την απατηλότητα της ειδωλολατρίας και πώς τα είδωλα είναι κουφά και άλαλα μαζί με εκείνους που τα λατρεύουν. Αυτό εξόργισε τον διοικητή, και διέταξε τον αποκεφαλισμό του Δημητρίου με ξίφος. Αφού τελειώθηκε με αυτόν τον τρόπο, η επιθυμία του εκπληρώθηκε και έλαβε ένα ουράνιο στεφάνι από τον Χριστό. Ευσεβείς Χριστιανοί τότε πήραν το σώμα του και τον έθαψαν με τιμή και ευλάβεια, και λίγο αργότερα...

  Iουστίνον άνακτα συν Θεοδώρα, Προς ουρανούς κέκληκε πάντων Δεσπότη ς. Στην ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α΄ (527-565 μ.Χ.) και η σύζυγός του, η αυτοκράτειρα Θεοδώρα, αποτελούν δύο από τις πλέον εμβληματικές και χαρισματικές μορφές. Η σχέση τους, η κοινή τους δράση και η ανάδειξη της Θεοδώρας από τα κατώτερα στρώματα σε Αύγουστα, έχουν τροφοδοτήσει πλήθος αφηγήσεων, οδηγώντας ενίοτε σε συγχύσεις ονομάτων και γεγονότων. Η Θεοδώρα: Η μοναδική σύζυγος του Ιουστινιανού Το ιστορικά ορθό γεγονός είναι ότι ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός είχε μία και μοναδική σύζυγο κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, η οποία ονομαζόταν Θεοδώρα. Η Θεοδώρα, πριν τον γάμο της, είχε πράγματι ένα ταραχώδες παρελθόν ως ηθοποιός και, σύμφωνα με κάποιες πηγές, ως εταίρα. Ο Ιουστινιανός την ερωτεύτηκε βαθιά και αποφάσισε να την παντρευτεί, παρακάμπτοντας μάλιστα έναν παλαιό ρωμαϊκό νόμο που απαγόρευε στα μέλη της αριστοκρατίας (και της Συγκλήτου) να συνάπτουν γάμο με γυναίκες τέτο...

Tην δωρεάν ηύξησε Kυντιών θύτης, Eυ δούλε γουν ήκουσε. Tι τούτου πλέον; Ο Όσιος Κυντίων (ή Κυντιρίων ή Κυντιανός ή Κυντιριανός) επίσκοπος Σελευκείας ήταν ένας από τους 318 Πατέρες της Α' Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια της Βιθυνίας. Υπήρξε ασκητικός, αλλά και θαυματουργός. Απεβίωσε ειρηνικά

  Πῦρ, Ἐλπίδιε, σὺν δυσὶ στέγειν φίλοις, Ἡ τῶν ἐπάθλων ἐλπὶς ἠρέθιζέ σε. Ο Άγιος Έλπίδιος, μέλος της Συγκλήτου, έζησε όταν αυτοκράτορας ήταν ο Ιουλιανός ο παραβάτης (361 μ.Χ.), o όποιος αφού τον έπιασε, του είπε να διαλέξει μεταξύ της άρνησης του Χριστού και του μαρτυρικού θανάτου. Ο Ελπίδιος χωρίς περιστροφές διάλεξε το δεύτερο. Μαζί μ' αυτόν συμβάδισαν προς το μαρτύριο και δύο συνάδελφοι φίλοι του, ο Μάρκελλος και ο Ευστοχίας. Αφού στις σάρκες τους έριξαν καυτό νερό, κατόπιν έσπασαν τα άκρα των σωμάτων τους με βαριά σιδερένια ραβδιά. Και η μανία των απίστων δεν σταμάτησε εδώ. Αλλά και σ' αυτήν την κατάσταση που βρίσκονταν, τους έριξαν στη φωτιά και έτσι παρέδωσαν το πνεύμα τους, μαρτυρικά ολοκαυτώματα υπέρ της αγίας πίστης.

Επιγραμματικά και με χρονολογική σειρά αναφέρουμε τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής του Ρώσου Αγίου: Γεννήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου του 1722 μ.Χ. Το 1734 μ.Χ. εισάγεται στη Θεολογική Σχολή του Κιέβου ενώ το 1738 μ.Χ. μπαίνει στα μοναστήρια Λιούμπετζ και Μετθεντόφσκυ κοντά στο Κίεβο. Το 1741 μ.Χ. γίνεται ρασοφόρος μοναχός, μετονομασθείς Πλάτων και δύο χρόνια αργότερα μετακομίζει στις σκήτες της Βλαχίας, όπου ζει με τον γέροντα Βασίλειο. Το 1746 μ.Χ. πηγαίνει στο Άγιον Όρος ενώ το 1750 μ.Χ. κείρεται μοναχός απ' τον γέροντα Βασίλειο, μετονομασθείς Παΐσιος. Το 1754 μ.Χ. ξεκινά την κοινοβιακή ζωή με το Βησσαρίωνα και το 1758 μ.Χ. χειροτονείται Ιερέας και ιδρύει τη σκήτη του Προφήτη Ηλία. Το 1763 μ.Χ. μετακινείται στη Δραγομίρνα, το 1775 μ.Χ. στη μονή Σεκούλ και το 1779 μ.Χ. στη μονή Νιαμέτς. Το 1790 μ.Χ. γίνεται αρχιμανδρίτης και πεθαίνει στις 15 Νοεμβρίου του 1794 μ.Χ.

Ξίφος τελειοῖ Σαμωνᾶν καὶ Γουρίαν, Καὶ φλὸξ Ἄβιβον, οἷς χαρὰ φλὸξ καὶ ξίφος. Πῦρ πέμπτῃ δεκάτῃ, Ἄβιβον πέφνε, χαλκὸς ἑτάρους. Ο Γουρίας και ο Σαμωνάς, αγωνιζόμενοι τον Ιερό αγώνα της χριστιανικής πίστης, συνελήφθησαν από τον ηγεμόνα Αντωνίνο, κατά το διωγμό επί Διοκλητιανού. Και αφού υπέστησαν με θαυμαστή υπομονή πολλά βάσανα, αποκεφαλίσθηκαν. Ο Άβιβος έζησε λίγα χρόνια αργότερα και ήταν από ένα χωριό της Έδεσσας που ονομαζόταν Αποθελσαία. Τότε βασιλιάς ήταν ο Λικίνιος, ο γνωστός αντίπαλος του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ο Άβιβος, λοιπόν, προχειρίσθηκε Ιεροδιάκονος και διακρινόταν για τη μεγάλη ευσέβεια του και τον πολύ ζήλο για το υπούργημά του. Ιδιαίτερα, όμως, διακρινόταν για τη θερμή αγάπη του στο Ιερό κήρυγμα, τηρώντας το θεόπνευστο λόγο της Αγίας Γραφής, που λέει: «Κήρυξαν τὸν λόγον, ἐπιστήθι εὐκαίρως ἀκαίρως, ἔλεγξαν, ἐπιτίμησαν, παρακάλεσαν, ἐν πάσῃ μακροθυμίᾳ καὶ διδαχῇ». Κήρυξε, δηλαδή, το λόγο του Θεού, στάσου επιτηρητής και καθοδηγός στους ακροατές σου, όχι μόνο σε κατάλληλες περ...