ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Το έτος 1918 ξέσπασε σε όλη την Ευρώπη η πανδημία της γρίπης, γνωστή ως «Ισπανική Γρίπη», η οποία εξαπλώθηκε και σε ολόκληρη την Ελλάδα. Στην περιοχή του Θερμού της Κεντρικής Ελλάδας η πανδημία βρισκόταν στο αποκορύφωμά της. Για περίπου τρεις μήνες, σύμφωνα με τα εκκλησιαστικά βιβλία, οι θάνατοι από τη γρίπη έφταναν έως και τους δώδεκα την ημέρα. Η κατάσταση ήταν τραγική. Οι μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν εκείνη την περίοδο μιλούν για μια συγκλονιστική εμπειρία. Οι συγγενείς των ασθενών δεν τολμούσαν να συνοδεύσουν τους αγαπημένους τους ούτε μέχρι τον τάφο, επειδή η αρρώστια ήταν εξαιρετικά μεταδοτική. Οι ιερείς της εποχής το επιβεβαιώνουν. Οι άνθρωποι βρίσκονταν σε πανικό μπροστά στο μεγάλο κακό. Δεν υπήρχε τρόπος αντιμετώπισης. Η μόνη τους ελπίδα ήταν ο Θεός και η Αγία Παρασκευή. Έτσι, οι ιερείς, μαζί με τους κατοίκους, αποφάσισαν να φέρουν την εικόνα της Αγίας Παρασκευής στο Θέρμο και να τη λιτανεύσουν στους δρόμους. Πράγματι, στις 20 Νοεμβρίου 1918, με επικεφαλής τον αείμνηστο π...

Ο Άγιος Σολούτορας, μαζί με τους Αγίους Οκτάβιο και Αββέντορα (ιταλ. Solutore, Ottavio e Avventore), (περ. θάνατος το 284 μ.Χ.) είναι οι πολιούχοι άγιοι του Τορίνο. Τα ιστορικά στοιχεία για τους μάρτυρες αυτούς είναι ελάχιστα· η μνήμη τους διασώζεται επειδή αναφέρονται σε ένα κήρυγμα του Μάξιμου Τορίνο. Ωστόσο, ο Μάξιμος δεν δίνει ακριβείς γεωγραφικές ή χρονικές πληροφορίες σχετικά με τον Σολούτορα, τον Οκτάβιο και τον Αββέντορα. Σύμφωνα με τον θρύλο, ήταν μέλη της Θηβαϊκής Λεγεώνας στα τέλη του 3ου αιώνα. Όταν ο αρχηγός της λεγεώνας, ο Άγιος Μαύρος, θανατώθηκε στο Αγαούνουμ μαζί με πολλούς στρατιώτες, ο Σολούτορας, ο Αββέντορας και ο Οκτάβιος κατάφεραν να δραπετεύσουν. Ο Αββέντορας και ο Οκτάβιος συνελήφθησαν όμως στον ποταμό Ντόρα Ριπαρία και μαρτύρησαν εκεί. Ο Σολούτορας θανατώθηκε σε ένα λατομείο κοντά στον ποταμό Ντόρα Μπαλτέα, κοντά στο Καραβίνο. Μια εύπορη γυναίκα από την Ίβρεα περισυνέλεξε τα λείψανά τους με μια τετράτροχη άμαξα (quadriga) και τα μετέφερε στο Τορίνο. Τιμή και π...

Ο Όσιος Διόδωρος του Γιούριεφ γεννήθηκε στο χωριό Τουρτσάσοβο, στον ποταμό Όνεγκα. Οι γονείς του, Ιερόθεος και Μαρία, του έδωσαν το όνομα Διομήδης. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών πραγματοποίησε προσκύνημα στη Μονή των Σολοβκίων και, αισθανόμενος κλήση προς τον μοναχικό βίο, έμεινε εκεί ως δόκιμος και δεν επέστρεψε ποτέ πια στο σπίτι του. Στη μονή έλαβε το μοναχικό σχήμα σε ηλικία δεκαεννέα ετών, από τον ηγούμενο Αντώνιο. Ο ηγούμενος τον εμπιστεύθηκε στη πνευματική καθοδήγηση του ιερέα Ιωσήφ. Όταν ο πατέρας του γέρασε και πλησίαζε ο θάνατός του, εκάρη και εκείνος μοναχός· ο Διόδωρος ενταφίασε και τους δύο γονείς του. Μετά την κοίμηση των γονέων του, ο Διόδωρος αναζήτησε μεγαλύτερη ησυχία κοντά στους ερημίτες του ερημικού νησιού Σολοβέτσκι. Για σαράντα ημέρες περιπλανήθηκε τρώγοντας μόνο χόρτα, και όταν εξαντλήθηκε, ξάπλωσε να αναπαυθεί κάτω από ένα δέντρο. Αδελφοί από τη Μονή των Σολοβκίων, που είχαν εξέλθει για να συλλέξουν βότανα και μούρα, τον εντόπισαν και τον μετέφεραν στη μονή σε φορείο...

Υπάρχουν δύο ερημίτες Άγιοι που έζησαν στην Κύπρο με το όνομα Σωζόμενος. Ο ένας έζησε στη χερσόνησο της Καρπασίας και εορτάζεται στις 20 Νοεμβρίου, ενώ ο άλλος έζησε στο χωριό Ποταμιά της Λευκωσίας και εορτάζεται στις 21 Νοεμβρίου. Δεν υπάρχει σωζόμενος βίος για τον Άγιο Σωζόμενο της Ποταμιάς, επειδή στο χειρόγραφο της ακολουθίας του λείπουν τέσσερις σελίδες, στις οποίες φαίνεται ότι περιλαμβανόταν και το συναξάριό του. Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί το ελάχιστο υλικό που διασώζεται από τον Κύπριο χρονικογράφο Λεόντιο Μαχαιρά, από την χειρόγραφη ακολουθία του Αγίου, καθώς και από ορισμένα θαύματά του που απεικονίζονται σε τοιχογραφίες στο σπήλαιό του στην Ποταμιά. Η χειρόγραφη ακολουθία του Αγίου φαίνεται πως αντιγράφηκε από κάποιον «ταπεινό Ιωάννη» στις 16 Νοεμβρίου του 1780, από παλαιότερα χειρόγραφα της ίδιας ακολουθίας. Έτσι, χάρη σε αυτή τη διαδοχική αντιγραφή, διασώθηκαν κάποια ιστορικά στοιχεία για τον Άγιο. Δεν είναι γνωστό πού γεννήθηκε ο Άγιος Σωζόμενος της Ποταμιάς ούτε σ...

 Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον βίο των Μαρτύρων.

 Ο Όσιος Ιωάννης ήταν ασκητής στο όρος της Νιτρίας. Με οσιότητα βίου αφού έζησε, απεβίωσε ειρηνικά. Τα περί της ζωής του, που αναφέρονται στο Λαυσαϊκό δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

O Πατρίκιος Πατέρων στέργων νόμοις, Nυν συντέτακται τοις χοροίς των Πατέρων. Ο Άγιος Θεόκτιστος ο Ομολογητής έζησε τον 9ο αιώνα μ.Χ. Υπέστη πολλά από τους εικονομάχους για τους αγώνες του υπέρ της Ορθοδοξίας, αλλά επί βασιλίσσης Θεοδώρας αναδείχτηκε Πατρίκιος και τιμήθηκε με πολλές άλλες διακρίσεις.

 Κάρας τριῶν τέμνουσι νεκρῶν οἱ πλάνοι, Ουδ' εἰς νεκροὺς δεικνὺντες οἶκτον· ὢ πλάνης. Οι Άγιοι Ευστάθιος, Θεσπέσιος και Ανατόλιος έζησαν στα χρόνια του βασιλιά Μαξιμιανού το έτος 300 μ.Χ. Ήταν αδέλφια μεταξύ τους και πατρίδα είχαν τη Γάγγρα της Μικράς Ασίας. Οι γονείς τους ήταν ειδωλολάτρες και ονομάζονταν Φιλόθεος και Ευσεβία. Από τους τρεις, ο μεν Ευστάθιος ασχολείτο με το γράμματα, οι δε δύο άλλοι αδελφοί με το επάγγελμα του πατέρα τους (πώληση φορεμάτων). Στη χριστιανική πίστη τους έφερε ο πρεσβύτερος Αντιοχείας Λουκιανός (βλέπε 15 Οκτωβρίου), αφού είχε συναντήσει τον Φιλόθεο και τον Ανατόλιο σ' ένα ταξίδι στην Ανατολή. Τους κατήχησε και όταν έφτασαν στη Νικομήδεια βαπτίστηκαν από τον επίσκοπο Νικομήδειας Άνθιμο (βλέπε 3 Σεπτεμβρίου), ο όποιος τον μεν Φιλόθεο χειροτόνησε πρεσβύτερο, το δε Ευστάθιο διάκονο. Μετά τον θάνατο των γονέων τους, καταγγέλθηκαν στον Μαξιμιανό και αφού υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια, τελικά αποκεφαλίστηκαν.

Θέκλαν, Βαουθᾶν, Δεναχίδα παρθένους. Ἆθλος ξίφους ἔδειξεν ἀθλοπαρθένους. Οι Αγίες παρθένες Θέκλα, Βαουθά, Δενάχις (ή Δινάχ), Τεντούς, Μάμα, Μαλοχία, Άννα, Νάνα, Άστη και Μαλάχ ήταν ασκήτριες χριστιανές γυναίκες από την Περσία. Διατάχθηκαν από τον βασιλιά των Περσών να προσκυνήσουν τη φωτιά και επειδή δεν δέχτηκαν, τεμαχίστηκαν όλες με τα ξίφη των στρατιωτών. Εορτάζουν μαζί με τους Άγιους Ισάκιο, Ιωάννη, Σαβώριο, Ωνάμ, Παππία, Ισαάκιο και πολλοί άλλοι μαζί τους όπως οι Άγιοι Γεϊθαζέτ ο ευνούχος, Σασάνης, Νοηλμάρης και Ζαρουαντίνης και οι  Άγιοι Νιρσάς ο Επίσκοπος και Ιωσήφ ο μαθητής του και Επίσκοπος

Τὸν Γεϊθαζὲτ καὶ συνάθλους τρεῖς ἅμα, Λόγχαις κατακτείνουσιν ἐχθροὶ Τριάδος. Οι Άγιοι μάρτυρες Γεϊθαζέτ (ή Γεϊδαζέτ ή Γαϊσαδέτ ή Βοηθαζάτ) ο ευνούχος, Σασάνης (ή Σωσάννης), Νοηλμάρης και Ζαρουαντίνης, επειδή δεν θυσίασαν στον Θεό Ήλιο των Περσών, θανατώθηκαν όλοι δια λογχισμού. Ο Αζάδης, ο Σωσάνης, ο Νόελμαρι και ο Ζαρουαντηνί θανατώθηκαν με λόγχες. Η Θέκλα, η Άννα και άλλες παρθένες αποκεφαλίστηκαν. Τρεις άλλες κομματιάστηκαν, και από το αίμα τους φύτρωσε μια συκιά που θεραπεύε πολλούς ασθενείς. Οι Μανιχαίοι όμως την έκοψαν. Εορτάζουν μαζί με τους Άγιους Ισάκιο, Ιωάννη, Σαβώριο, Ωνάμ, Παππία, Ισαάκιο και πολλοί άλλοι μαζί τους όπως οι Άγιοι Νιρσάς ο Επίσκοπος και Ιωσήφ ο μαθητής του και Επίσκοπος  και οι Αγίες παρθένες Θέκλα, Βαουθά, Δενάχις (ή Δινάχ), Τεντούς, Μάμα, Μαλοχία, Άννα, Νάνα, Άστη και Μαλάχ

Σὺν Ἰωάννῃ καὶ Σαβωρίῳ, λίθοις Ἰσάκιον κτείνουσιν οἰκέται λίθων. Οι τρεις πρώτοι μαρτύρησαν δια λιθοβολισμού το 343 μ.Χ. μαζί με τον ασκητή Ωνάμ, από τον βασιλιά των Περσών. Οι δε επόμενοι δύο με αποκεφαλισμό. Στον Παρισινό Κώδικα 1578 και 1624 λέγονται επίσκοποι. Ο Ιωάννης, ο Σεβήριος και ο Ισαάκ ήταν Επίσκοποι της Περσίας. Αφού τους έγδυσαν και τους μαστίγωσαν άγρια, τους οδήγησαν έξω από την πόλη μαζί με έναν ασκητή ονόματι Όναμ, και εκεί λιθοβολήθηκαν μέχρι θανάτου. Οι Παπίας (ή Δάπιος) και Ισαάκ ήταν Πρεσβύτεροι και μαρτύρησαν με αποκεφαλισμό. Ο Αζάδης (ή Βοεθαζάδης, Γεϊθαζέτ, Γκεινταζέτ) ήταν ευνούχος, και μαζί με τους Σωσάνη, Νόελμαρι και Ζαρουαντηνί αρνήθηκαν να προσκυνήσουν τον ήλιο και τη φωτιά. Μαζί τους ήταν και πολλές παρθένες αναχωρήτριες: Θέκλα, Βαούθα, Δενάχι, Τεντούς, Μάμα, Μαλοχία, Άννα, Νάνα, Μαλάχ. Όλοι υπέστησαν πολλά βασανιστήρια πριν καταδικαστούν. Εορτάζουν μαζί με τους Αγίους  Νιρσά ο Επίσκοπος και Ιωσήφ ο μαθητής του και Επίσκοπος  και πολλοί άλλ...

Θνῄσκουσιν ἄμφω Νιρσᾶς, Ἰωσὴφ ἅμα, Φόνῳ μαχαίρας, ὡς Ἀπόστολος λέγει. Σήμερα η εκκλησία μας τιμά και τους Αγίους Νιρσά και Ιωσήφ. Ο Άγιος Νιρσάς ήτανε επίσκοπος και ηλικίας 80 ετών. Ο δε Άγιος Ιωσήφ ήταν μαθητής του Νιρσά και επίσης επίσκοπος. Ήταν δε κι αυτός 89 ετών. Ήταν και οι δύο ηγέτες μικρών χριστιανικών ποιμνίων, και άγρυπνοι πνευματικοί τους πατέρες. Δίδασκαν με παραδείγματα, όχι μόνο την κατά τον Χριστόν ζωή, αλλά και το υπέρ του Χριστού μαρτύριο. Κατά τους διωγμούς των χριστιανών στα χρόνια του Σαπώρ του Β' προστέθηκαν στις ένδοξες φάλαγγες των μαρτύρων, και τιμήθηκαν έτσι με το άφθαρτο στέφανο του μαρτυρίου. Ο Νιρσάς ήταν Επίσκοπος στην Περσία με πολλούς πιστούς, και ο Ιωσήφ ήταν μαθητής του και επίσης Επίσκοπος. Ήταν ενάρετοι άνδρες που δίδασκαν στον λαό την ευσέβεια και τους απομάκρυναν από την πλάνη. Όταν ο Νιρσάς ήταν 80 ετών και ο Ιωσήφ 89, οδηγήθηκαν στον βασιλιά, ο οποίος υποσχέθηκε στον Νιρσά πλούτη αν δεχόταν να προσκυνήσει τον ήλιο. Ο Επίσκοπος απάντησε ότι εί...

 Ἔμελλε καὶ Δάσιος ἀθλήσας ξίφει, Ἀθλητικὸν στέφανον εὑρεῖν ἐκ ξίφους. Ο Άγιος Δάσιος έζησε γύρω στα τέλη του 3ου μ.Χ. αιώνα επί Mαξιμιανού και έλαβε το στέφανο του μαρτυρίου στην πόλη Δορύστολος η οποία ήταν χτισμένη κοντά στον Ίστρο (Δούναβη) ποταμό. Ο Δάσιος άνηκε στις στρατιωτικές τάξεις, τον διακατείχε δε μεγάλη πίστη προς τον Χριστό. Γι' αυτόν τον λόγο τον κατήγγειλαν στον διοικητή του. Αυτός προσπάθησε να τον δελεάσει με υποσχέσεις και αφού είδε ότι δεν το κατάφερε τον απείλησε με βασανισμούς. Ο Άγιος όμως παρέμεινε πιστός στον Κύριο. Έτσι ο διοικητής του, διέταξε τον βασανισμό του και τέλος τον αποκεφαλισμό του.

Σήμερα είναι τα προεόρτια (παραμονή) των Εισοδίων της Θεοτόκου. Η ευσεβής Άννα σύζυγος του Ιωακείμ, πέρασε τη ζωή της χωρίς να μπορέσει να τεκνοποιήσει, καθώς ήταν στείρα. Μαζί με τον Ιωακείμ προσευχόταν θερμά στον Θεό να την αξιώσει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, με την υπόσχεση ότι θα αφιέρωνε το τέκνο της σε Αυτόν. Πράγματι, ο Πανάγαθος Θεός όχι μόνο της χάρισε ένα παιδί, αλλά την αξίωσε να φέρει στον κόσμο τη γυναίκα που θα γεννούσε το Μεσσία, το Σωτήρα μας Ιησού Χριστό. Όταν η Παναγία έγινε τριών χρόνων, σύμφωνα με την παράδοση, η Άννα και ο Ιωακείμ, κρατώντας την υπόσχεσή τους, την οδήγησαν στο Ναό και την παρέδωσαν στον αρχιερέα Ζαχαρία. Ο αρχιερέας παρέλαβε την Παρθένο Μαρία και την οδήγησε στα Άγια των Αγίων, όπου δεν έμπαινε κανείς εκτός από τον ίδιο, επειδή γνώριζε έπειτα από αποκάλυψη του Θεού το μελλοντικό ρόλο της Αγίας κόρης στην ενανθρώπιση του Κυρίου. Στα ενδότερα του Ναού η Παρθένος Μαρία έμεινε δώδεκα χρόνια. Όλο αυτό το διάστημα ο αρχάγγελος Γαβριήλ προμήθευε την Πα...

Ο Άγιος Έντμουντ  (Edmund the Martyr, 841 - 20 Νοεμβρίου 869) ήταν βασιλιάς και μάρτυρας της Ανατολικής Αγγλίας. Γεννήθηκε το 841 μ.Χ. και διαδέχθηκε στον θρόνο τον πατέρα του, Ethelweard, σε ηλικία μόλις 14 ετών. Λίγα είναι γνωστά για την εφηβεία του. Το σίγουρο είναι πάντως ότι η διαπαιδαγώγηση του ήταν Χριστιανική. Μάλιστα λέγεται ότι είχε μελετήσει σε βάθος τις γραφές και είχε αποστηθίσει τους Ψαλμούς. Σύμφωνα με τον βιογράφο του, Abbo του Fleury, όταν το 869 μ.Χ. οι Δανοί εισέβαλαν στην επικράτεια του, ο Edmund επέλεξε να μην τους χτυπήσει. Συνελήφθη όμως και μεταφέρθηκε στο Hoxne στο Suffolk. Εκεί τον ξυλοκόπησαν άγρια και έπειτα τον έδεσαν σε ένα δένδρο. Οι Δανοί ειδωλολάτρες, προσπάθησαν να αναγκάσουν τον Edmund να αρνηθεί την πίστη του αλλά ακούγοντας τις εκκλήσεις του Edmund στο Χριστό οι Δανοί του επιτέθηκαν με βέλη.  Το μαρτύριό του τελείωσε με τον αποκεφαλισμό του στις 20 Νοεμβρίου του 869 μ.Χ. ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ Λίγα ιστορικά στοιχεία για τον Edmund είναι γνωστά, καθώς το...

Ένας κώδικας από την Αγία Τριάδα Ριζοκαρπάσου αναφέρει πως ο Άγιος Σωζόμενος καταγόταν από την Καρπασία της Κύπρου, ενώ από την ακολουθία του, καθώς και από άλλες πηγές, μαθαίνουμε πως έζησε πριν από τη φράγκικη κατοχή της Κύπρου (περί το 1100 μ.Χ.). Από τους γονείς του που ήσαν άνθρωποι θεοσεβείς οδηγήθηκε από μικρός στη μελέτη και τη γνώση του λόγου του Θεού και με τον καιρό απέκτησε μια σπάνια για την εποχή του μόρφωση και γνώση. Όταν ενηλικιώθηκε πήρε την απόφαση να φύγει κι από το σπίτι του και να τραβήξει στην ερημιά. Εκεί ελεύθερος από κάθε γήινη φροντίδα ένα μόνο θα σκεφτόταν και για ένα μόνο θα φρόντιζε: Πως να αρέσει στον Θεό. Έτσι, αφού περιπλανήθηκε αρκετά έφτασε σε μια σπηλιά που βρισκόταν στην πρόσοψη ενός κρημνού, που ήταν βραχώδης κι υψηλός. Εκεί σταμάτησε. Μπήκε μέσα, έκαμε τον σταυρό του και με φωνή που έτρεμε από συγκίνηση και φόβο άρχισε να σιγοψάλλει: «Ἡ καρδία μου πρὸς Σέ, Λόγε, ὑψωθήτω, καὶ οὐδὲν θέλξει μέ, τῶν τοῦ κόσμου τερπνῶν, πρὸς χαμαιζηλίαν». (Τρίτο αντίφω...

Ἔχει σε, Πρόκλε, ἡ οὐράνιος νύσσα, Χαίροντα ἔνδον καὶ σὲ σὺν Χρυσοστόμῳ. Ο Άγιος Πρόκλος υπήρξε άξιος μαθητής του μεγάλου διδασκάλου της Εκκλησίας μας, Ιωάννου του Χρυσοστόμου (βλέπε 13 Νοεμβρίου). Ο Πατριάρχης Αττικός (βλέπε 8 Ιανουαρίου) τον έκανε διάκονο και κατόπιν πρεσβύτερο. Επειδή διακρινόταν για την παιδεία, την αρετή και την διδακτική του ικανότητα, αγαπήθηκε θερμά απ' όλους τους θαυμαστές του αξέχαστου διδασκάλου του και υποστηριζόταν απ' αυτούς για τον Πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης. Αλλά η αντίδραση του διεφθαρμένου κατεστημένου, ναυάγιζε την υποψηφιότητα του. Αργότερα ο Πατριάρχης Σισίνιος (βλέπε 11 Οκτωβρίου), το έτος 425 μ.Χ., χειροτόνησε τον Πρόκλο επίσκοπο Κυζίκου. Λόγω όμως των ανωμαλιών της επαρχίας, την επισκοπή κατέλαβε κάποιος Δαλμάτιος. Αλλά ο Πρόκλος, χωρίς να στεναχωρηθεί, εξακολούθησε το κήρυγμα του θείου λόγου στην Κωνσταντινούπολη. Όταν πέθανε ο Πατριάρχης Μαξιμιανός (βλέπε 21 Απριλίου) το 434 μ.Χ. και αυτοκράτορας ήταν ο Θεοδόσιος ο Β',...

Χάραξ κύκλῳ σου, καὶ μετὰ ζωῆς τέλος, Ἡ ζῶσα, Γρηγόριε, τοῦ Θεοῦ χάρις. Εἰκάδι Γρηγόριος κεκλήσκετο εἰς πόλον εὐρύν. Ο Όσιος Γρηγόριος έζησε τον 9ο αιώνα μ.Χ. και καταγόταν από την Ειρηνόπολη της Δεκαπόλεως. Τη χριστιανική ανατροφή του όφειλε πρώτα στη μητέρα του Μαρία, η οποία, με τη ζωντανή της πίστη στο Χριστό, ανέθρεψε το γιο της σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου. Ο Γρηγόριος έγινε μοναχός και αγωνιζόταν έντονα για ηθική τελειοποίηση. Εκείνο που ιδιαίτερα τον διέκρινε, ήταν η καλλιέργεια της εγκράτειας στον εαυτό του.  Τη θεωρούσε απαραίτητη για την καθαρότητα του νου και την ηθική κυριαρχία στη σάρκα. Και σε όσους τον ρωτούσαν γιατί δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα σ' αυτή την αρετή, απαντούσε με τον αιώνιο λόγο της Αγίας Γραφής: «Πᾷς ὁ ἀγωνιζόμενος πάντα ἐγκρατεύεται, ἐκεῖνοι μὲν οὖν ἵνα φθαρτὸν στέφανον λάβωσιν, ἡμεῖς δὲ ἄφθαρτον» (Α' προς Κορινθίους, θ' 25).  Καθένας, δηλαδή, που αγωνίζεται, εγκρατεύεται σε όλα, ακόμα και στην τροφή και στο ποτό. Και εκείνοι μεν, οι αθ...