ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ο Άγιος Κιντιανός (Saint Quintian, Λατινικά: Quintianus, Quinctianus, Quintien, + περ. 525 μ.Χ.) ήταν επίσκοπος της Ροντέζ (Rodez) και αργότερα της Κλερμόν-Φεράν (Clermont-Ferrand) κατά τον 6ο αιώνα. Συμμετείχε στις Συνόδους της Αντζ (Agde) το 508 και της Ορλεάνης (Orléans) το 511. Η παράδοση αναφέρει ότι ο Κιντιανός κατάγονταν από την Αφρική και ήταν ιερέας στην Καρχηδόνα. Αναγκάστηκε να φύγει στη Γαλλία εξαιτίας των διωγμών των Βανδάλων, οι οποίοι τότε κατείχαν τη Βόρεια Αφρική και καταδίωκαν τους Ορθοδόξους υπέρμαχους του τριαδικού δόγματος. Μετά τον θάνατο του Αγίου Αμαντίου (Amans) το 487, ο Κιντιανός ανέλαβε την Επισκοπή της Ροντέζ. Κατά τη διάρκεια του πολέμου μεταξύ των Φράγκων και των Δυτικών Γότθων, υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής του βασιλιά Χλωδοβίκου Α΄ (Clovis I). Όταν οι Αρειανοί Βησιγότθοι άρχισαν να διώκουν τους ορθοδόξους, ο Κιντιανός αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Ροντέζ και κατέφυγε στην Ωβέρνη (Auvergne), όπου τον υποδέχθηκε φιλόξενα ο Επίσκοπος Ευφράσιος (Euphrasius ...

Ο Άγιος Βρίκτιος (Λατινικά: Brictius, περ. 370 – 444 μ.Χ.) της Τουρ ήταν επίσκοπος του 5ου αιώνα, ο τέταρτος Επίσκοπος της Τουρ, και διάδοχος του Αγίου Μαρτίνου της Τουρ το 397 μ.Χ. Ο Βρίκτιος υπήρξε σύγχρονος του Αυγουστίνου Ιππώνος και έζησε την εποχή της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου στην Έφεσο (431). Τότε η Γαλατία αποτελούσε μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπου ο Χριστιανισμός είχε ήδη καθιερωθεί ως επίσημη κρατική θρησκεία από τα τέλη του 4ου αιώνα. Η αυτοκρατορία όμως βρισκόταν σε κρίση: η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία πλησίαζε στην πτώση της και, με τις μετακινήσεις των λαών του 5ου αιώνα, σχηματίζονταν διάφορα γερμανικά βασίλεια. Ήταν μια εποχή πολιτικής και κοινωνικής αβεβαιότητας. Ο Βρίκτιος ήταν ορφανός. Τον έσωσε και τον ανέθρεψε ο Επίσκοπος Μαρτίνος της Τουρ, στο μοναστήρι του Μαρμουτιέ (Marmoutier). Έγινε μαθητής του Μαρτίνου, αλλά σε χαρακτήρα διέφερε πολύ από τον δάσκαλό του —ήταν φιλόδοξος και παρορμητικός. Παρόλα αυτά, χειροτονήθηκε μοναχός και κατόπιν αρχιδιάκονος του Μαρ...

Ο Πάπας Δάμασος Α΄ (/ˈdæməsəs/· περ. 305 – 11 Δεκεμβρίου 384), γνωστός και ως Δάμασος της Ρώμης, ήταν επίσκοπος Ρώμης από τον Οκτώβριο του 366 έως τον θάνατό του το 384. Λέγεται ότι προήδρευσε στη Σύνοδο της Ρώμης του 382, η οποία καθόρισε τον επίσημο κατάλογο των Ιερών Γραφών (τον «κανόνα»). Ο Δάμασος αντιτάχθηκε σθεναρά σε σημαντικές αιρέσεις (όπως ο Απολλιναρισμός και ο Μακεδονιανισμός), εδραιώνοντας έτσι την πίστη της Καθολικής Εκκλησίας, και ενθάρρυνε τη δημιουργία της Βουλγάτας, υποστηρίζοντας τον Ιερώνυμο στο έργο του. Συνέβαλε επίσης στη συμφιλίωση των σχέσεων ανάμεσα στην Εκκλησία της Ρώμης και την Εκκλησία της Αντιόχειας και προώθησε τη λατρεία των μαρτύρων. Εκτός από επιστολές και πεζά κείμενα, ο Δάμασος υπήρξε και ποιητής λατινικών επιγραμμάτων. Ο Άλαν Κάμερον περιγράφει το επιτύμβιό του για ένα νεαρό κορίτσι ονόματι Προγέκτα (που ενδιαφέρει τους μελετητές, καθώς η περίφημη λάρνακα της Προγέκτα στο Βρετανικό Μουσείο ίσως προοριζόταν γι’ αυτήν) ως «ένα μωσαϊκό από φράσεις κα...

Πιθανόν να είναι ο ίδιος μ' αυτόν της 19ης Νοεμβρίου . Δεν έχουμε περισσότερες λεπτομέρειες για τον βίο του Οσίου.

Bλέπεις αθλητά ηδονικώς το ξίφος, Συν τω ξίφει γαρ έβλεπες και το στέφος. Ο Άγιος Δαμασκηνός καταγόταν από τον Γαλατά της Κωνσταντινούπολης και ονομαζόταν Διαμαντής. Οι γονείς του, ευσεβείς χριστιανοί, ονομάζονταν Κυριάκος και Κυριακή. Ο Διαμαντής σε μικρή ηλικία έμεινε ορφανός. Και για να αποφύγει την οργή των Τούρκων, για κάποιο του παράπτωμα, αναγκάστηκε να ασπαστεί τον ισλαμισμό. Αργότερα όμως μετανόησε και πήγε στο Άγιον Όρος. Εκεί, στο Μοναστήρι της Μεγίστης Λαύρας, έγινε μοναχός με το όνομα Δαμασκηνός και ασκήθηκε στην αρετή για 12 χρόνια. Τον κατέλαβε όμως ο πόθος του μαρτυρίου και μαζί με τον απερχόμενο από τη Λαύρα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Διονύσιο, ήλθε στη Βασιλεύουσα. Εκεί δημόσια κήρυττε τον Χριστό και προέτρεπε τους μουσουλμάνους ν' αρνηθούν τον Μωάμεθ. Οι Τούρκοι τον πέρασαν για τρελό και στην αρχή δεν του έδωσαν σημασία. Αλλά ο Δαμασκηνός με τα κηρύγματα του έγινε τόσο προκλητικός στους Τούρκους, με αποτέλεσμα να τον συλλάβουν και αφού σκληρά τον βασάνισαν, τον...

  Μύσας ὁ χρυσοῦς Ἰωάννης τὸ στόμα, Ἀφῆκεν ἡμῖν ἄλλο τὰς βίβλους στόμα. Ἀμφὶ τρίτην δεκάτην σίγησεν χρύσεα χείλη. Ο μεγάλος αυτός πατέρας και διδάσκαλος της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας γεννήθηκε στην Αντιόχεια το 347 μ.Χ.(κατά άλλους το 354 μ.Χ.). Πατέρας του ήταν ο στρατηγός Σεκούνδος και μητέρα του η Ανθούσα. Γρήγορα έμεινε ορφανός από πατέρα, και η μητέρα του - χήρα τότε 20 ετών - τον ανέθρεψε και τον μόρφωσε κατά τον καλύτερο χριστιανικό τρόπο. Ήταν ευφυέστατο μυαλό και σπούδασε πολλές επιστήμες στην Αντιόχεια - κοντά στον τότε διάσημο ρήτορα Λιβάνιο - αλλά και στην Αθήνα, μαζί με τον αγαπημένο του φίλο Μέγα Βασίλειο (βλέπε 1 Ιανουαρίου). Όταν αποπεράτωσε τις σπουδές του, επανήλθε στην Αντιόχεια και αποσύρθηκε στην έρημο για πέντε χρόνια, όπου ασκήτευε προσευχόμενος και μελετώντας τις Άγιες Γραφές. Ασθένησε όμως και επέστρεψε στην Αντιόχεια, οπού χειροτονήθηκε διάκονος - το 381 μ.Χ., σε ηλικία 34 ετών - από τον Αρχιεπίσκοπο Αντιοχείας Μελέτιο. Αργότερα δε από τον διάδοχο του...