ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ο Άγιος Ιλαρίων, Μητροπολίτης Σούζνταλ και Γιούριεφ (κατά κόσμον Ιωάννης), γεννήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 1631 σε οικογένεια ιερέα της κάτω πόλης, του Ανανανία. Ο πατέρας του, γνωστός για την ευσέβεια και τη φιλομάθειά του, ήταν ένας από τους τρεις υποψηφίους για τον πατριαρχικό θρόνο, μαζί με τον μελλοντικό Πατριάρχη Νίκωνα (1652–1658). Ο Ιωάννης εισήλθε σε μοναστήρι το 1653. Το 1655 έγινε ιδρυτής και οικοδόμος της ερημικής μονής Φλωρίσεφ, όχι μακριά από την πόλη Γκορόχοβετς. Στους μοναχικούς του αγώνες, ο άγιος πάλεψε με σαρκικά πάθη. Όταν, εξαντλημένος, έπεσε μπροστά στην Εικόνα της Θεοτόκου του Βλαντίμιρ, ικετεύοντας τη βοήθειά Της, η Παναγία τον σκέπασε με τη χάρη Της και γαλήνευσε το πνεύμα του. Κάποτε, ενώ ο Άγιος Ιλαρίων τελούσε τον Εσπερινό μαζί με έναν ιεροδιάκονο, ληστές εισέβαλαν στον ναό. Σκότωσαν τον διάκονο και άρχισαν να καίνε τον Άγιο Ιλαρίωνα, ζητώντας να τους αποκαλύψει πού ήταν κρυμμένος ο θησαυρός του μοναστηριού. Δεν πίστευαν ότι στο μοναστήρι δεν υπήρχε χρυσός. Νικη...

Υπάρχουν δύο διαφορετικές πηγές για τη ζωή του Αγίου Νικαϊσίου (ή Νικασίου). Η μία τοποθετεί τον θάνατό του στο έτος 407, κατά την εισβολή των Βανδάλων, και η άλλη στο έτος 451, κατά την εισβολή των Ούννων. Βάνδαλοι Οι πηγές που τοποθετούν τον θάνατό του στο 407 του αποδίδουν την προφητεία της εισβολής των Βανδάλων στη Γαλλία. Ενημέρωσε τον λαό του για το όραμα αυτό, λέγοντάς τους να προετοιμαστούν. Όταν ρωτήθηκε αν ο λαός έπρεπε να πολεμήσει ή όχι, ο Νικαΐσιος απάντησε: «Ας μείνουμε στο έλεος του Θεού και ας προσευχηθούμε για τους εχθρούς μας. Εγώ είμαι έτοιμος να προσφέρω τον εαυτό μου για τον λαό μου». Αργότερα, όταν οι βάρβαροι έφτασαν στις πύλες της πόλης, αποφάσισε να προσπαθήσει να τους καθυστερήσει, ώστε να μπορέσουν να διαφύγουν περισσότεροι από τον λαό του. Φονεύθηκε από τους Βανδάλους είτε μπροστά στην Αγία Τράπεζα του ναού του είτε στο κατώφλι του. Μαζί του θανατώθηκαν ο Ιουκούνδος, ο αναγνώστης του, ο Φλωρέντιος, ο διάκονός του, και η Ευτροπία, η παρθένος αδελφή του. Μετά ...

Ο Άγιος Υπάτιος είναι άγνωστος στον Συναξαριστή του Αγίου Νικόδημου και τα έντυπα Μηναία. Η μνήμη του βρίσκεται στον Παρισινό Κώδικα 1590 μαζί με αυτή του Φιλήμονα και Απολλώνιου και ήταν ένας από τους 36 μάρτυρες από τη Θηθαΐδα της Αιγύπτου επί ηγεμόνα Αρριανού (βλέπε ίδια ημέρα).

 Ἔσεισας, ἀλλ' ἔστησας αὖθις γῆν Λόγε. Τῆς σῆς γὰρ ὀργῆς οἶκτός ἐστι τὸ πλέον. Σε ανάμνηση της διαρκούς φιλανθρωπίας προς εμάς εν μέσω της φοβερής απειλής του σεισμού, από την οποία, παρά κάθε ελπίδα, ο φιλάνθρωπος Κύριος μας λύτρωσε. Κατά τους χρονογράφους Θεοφάνη, Κεδρηνό και Μαλάλα, ο σεισμός αυτός έγινε τα μεσάνυχτα του 557 μ.Χ. Υπήρξε δε πολύ ισχυρός, διότι τα τείχη της πόλης υπέστησαν μεγάλες ρωγμές και έπεσαν πολλά σπίτια. Είχε, μάλιστα, διάρκεια όπως λένε, 10 ημέρες. Ο σεισμός της 14ης Δεκεμβρίου του έτους 557 ήταν ένας τρομερός σεισμός που διήρκεσε δέκα ημέρες. Ο χρονικογράφος Θεοφάνης αναφέρει ότι και τα δύο τείχη της Κωνσταντινούπολης υπέστησαν μεγάλες ζημιές, πολλές εκκλησίες κατέρρευσαν μαζί με τα θυσιαστήρια και τα κιβώριά τους, και ολόκληρες συνοικίες ισοπεδώθηκαν· γι’ αυτό και γράφει: «Δεν υπήρχε τόπος ή προάστιο που να μη γκρεμίστηκε από τη φοβερή απειλή του σεισμού». Ο σεισμός ήταν τόσο μεγάλος και φοβερός «που κανένας άνθρωπος εκείνης της γενιάς πάνω στη γη δεν θ...

 Eις τον Θύρσον. Οὐ δένδρινόν σε, Θύρσε, θύρσον ὁ πρίων, Πρὸ τῆς τελευτῆς εὗρεν, ὡς ῥᾷστα πρῖσαι. Eις τον Λεύκιον. Ὁ πνεῦμα λευκὸς Λεύκιος, τμηθεὶς ξίφει, Τὸ σῶμα βάπτει φοινικοῦν ἐξ αἱμάτων. Eις τον Kαλλίνικον. Ὁ Καλλίνικος, ἐκκοπεὶς τὸν αὐχένα, Ὑπῆρξε Καλλίνικος ἐκ τῶν πραγμάτων. Πρῖσιν ἀλύξας, Θύρσε, θάνες δεκάτῃ γε τετάρτῃ. Τω αυτώ μηνί ΙΔ’, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Θύρσου, Λευκίου, και Καλλινίκου. Εις τον Θύρσον. Ου δενδρίνην σε Θύρσε θύραν ο πρίων, Προ της τελευτής εύρεν ως ράστα πρίσαι. Εις τον Λεύκιον. Ο πνεύμα λευκός Λεύκιος τμηθείς ξίφει, Το σώμα βάπτει φοινικούν εξ αιμάτων. Εις τον Καλλίνικον. Ο Καλλίνικος εκκοπείς τον αυχένα, Υπήρξε Καλλίνικος εκ των πραγμάτων. Πρίσιν αλύξας Θύρσε θάνες δεκάτη γε τετάρτη. Η Εκκλησία μας τιμά σήμερα, 14 Δεκεμβρίου, τη μνήμη των μαρτύρων Θύρσου, Λευκίου, Καλλινίκου, Φιλήμονος και των συν αυτοίς. Οι Άγιοι Θύρσος, Λεύκιος και Καλλίνικος έζησαν επί Δεκίου στα χρόνια των μεγάλων διωγμών. Κατάγονταν από τη Βιθυνία και κατοικούσαν στην Καισάρει...

 Eις τον Φιλήμονα. Ἔτερπεν αὐλοῖς πρὶν Φιλήμων τοὺς φίλους, Τανῦν δὲ τμηθείς, τέρπεται τέρψιν ξένην. Eις τον Aπολλώνιον. Ἀπολλώνιον, υἱὸν Ὑψίστου θέσει, Κτείνουσι υἱοὶ τῆς ἀπωλείας ξίφει. Eις τον Aρριανόν. Τὸν Ἀρριανὸν ἐργάται πονηρίας. Ἔργον θαλάσσης δεικνύουσιν ἀφρόνως. Eις τους Προτίκτορας. Βάπτισμα πόντος τοῖς Προτίκτορσι ξένον, Φοροῦσι σάκκους, ὡς στολὰς ἐμφωτίους. Ο Άγιος Απολλώνιος, μαζί με τους αγίους Φιλήμονα και Αρριανό έζησε στα χρόνια του βασιλιά Διοκλητιανού (290 μ.Χ.) και το μαρτύριό τους έγινε ως εξής: Ο ηγεμόνας της Θήβας στην Αίγυπτο Αρριανός, συνέλαβε 37 χριστιανούς. Ένας απ’ αυτούς, ο Απολλώνιος, δείλιασε τα βασανιστήρια και έδωσε τέσσερα φλουριά και τα ρούχα του στον Φιλήμονα, που έπαιζε σουραύλι και να θυσιάσει αυτός στα είδωλα αντί αυτού. Ο Φιλήμονας φόρεσε τα ρούχα, συγχρόνως συνδέθηκε νοητά και με τη χριστιανική πίστη. Και όταν διατάχθηκε να θυσιάσει στα είδωλα, αυτός ομολόγησε τον Χριστό. Τότε ο ηγεμόνας πρόσταξε να έλθει ο Φιλήμονας να παίξει με το σουραύλ...