Ανάμνηση Θαύματος Αγίου Σπυρίδωνα, 12 Νοεμβρίου

Το θαύμα αυτό του Αγίου Σπυρίδωνα έγινε το 1718 μ.Χ. όταν οι Λατίνοι θέλησαν να τοποθετήσουν δικό τους ιερό θυσιαστήριο (αλτάριο) στο Ναό του στην Κέρκυρα.

Μετά τη σωτηρία της Κέρκυρας από την πολιορκία των Τούρκων, χάρη στην προστασία του Αγίου Σπυρίδωνα του Θαυματουργού, στις 11 Αυγούστου 1716, ο Ανδρέας Πισάνι, διοικητής και γενικός κυβερνήτης της Κέρκυρας, θέλησε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του προς τον Άγιο για τη μεγάλη ευεργεσία της απελευθέρωσης. Συμβουλεύτηκε λοιπόν έναν παπικό θεολόγο, τον Φραγκίσκο Φραγκιπάνι, σχετικά με το τι θα έπρεπε να κάνει ώστε να ευχαριστήσει τον Άγιο με τρόπο ευάρεστο.

Ο θεολόγος του είπε ότι θα ήταν «πολύ καλό και άγιο έργο» να οικοδομήσει μια πολύτιμη μαρμάρινη Αγία Τράπεζα μέσα στον Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα, ώστε να μπορούν να τελούν λατινική λειτουργία εκεί. Είπε μάλιστα:

«Η Εξοχότητά σας θα μπορεί να ακούει τη Θεία Λειτουργία στη δική σας γλώσσα όταν θα παρίσταστε εκεί.»

Η πρόταση αυτή άρεσε στον κυβερνήτη, και διέταξε να ετοιμαστούν αμέσως τα υλικά.

Πριν όμως αρχίσουν οι προετοιμασίες, σκέφτηκε πως θα έπρεπε να καλέσει τους ιερείς του ναού (όπου φυλάσσονταν τα ιερά λείψανα του Αγίου) για να τους ζητήσει βοήθεια. Μόλις εκείνοι άκουσαν τα νέα, του είπαν ευθέως ότι αυτό που σχεδίαζε ήταν επικίνδυνη καινοτομία και δεν επρόκειτο σε καμία περίπτωση να τον βοηθήσουν. Ο κυβερνήτης οργίστηκε και απάντησε ότι, είτε ήθελαν είτε όχι, θα έκανε όπως ήθελε, ως ανώτατη αρχή. Έδωσε λοιπόν εντολή να συγκεντρωθούν τα υλικά έξω από τον ναό: ασβέστης, γύψος, μάρμαρα και μία μαρμάρινη πλάκα εξαιρετικής τέχνης για την Αγία Τράπεζα.

Τη νύχτα εκείνη, ο κυβερνήτης είδε στον ύπνο του έναν μοναχό που του είπε:

«Γιατί με ενοχλείς και ταράζεις τα παιδιά μου (δηλαδή τους ιερείς); Μάθε πως αυτό που σκοπεύεις να κάνεις δεν θα σου βγει σε καλό.»

Το πρωί κάλεσε τον θεολόγο και του διηγήθηκε το όνειρο. Ο θεολόγος του απάντησε:

«Ως χριστιανοί δεν πρέπει να πιστεύουμε στα όνειρα ούτε να τα δεχόμαστε ως αληθινά. Πρόκειται για πειρασμό του διαβόλου, που προσπαθεί να εμποδίσει ένα θεάρεστο έργο.»

Ο κυβερνήτης καθησυχάστηκε και πείστηκε.

Όμως τη δεύτερη νύχτα είδε ξανά τον ίδιο μοναχό, που τον απείλησε αυστηρά λέγοντας:

«Να ξέρεις με βεβαιότητα πως, αν ενοχλήσεις τον άγιο οίκο μου, θα το μετανιώσεις – δεν θα σου βγει σε καλό.»

Ο κυβερνήτης τρόμαξε πολύ. Πριν ακόμη ξημερώσει, κάλεσε πάλι τον θεολόγο και του διηγήθηκε το νέο όραμα, ομολογώντας πως είχε κυριευθεί από φόβο και δεν τολμούσε να προχωρήσει. Τότε ο θεολόγος, με θάρρος, του είπε:

«Αν φοβηθείς να κάνεις αυτό το άγιο έργο, οι άνθρωποι θα πουν ότι δεν έχεις σωστή κρίση, αφού πιστεύεις σε διαβολικά όνειρα.»

Ενθαρρυμένος από τα λόγια αυτά, την επόμενη μέρα, 11 Νοεμβρίου 1718, ο κυβερνήτης πήγε με την αυλή του και τον μηχανικό της πόλης στον ναό του Αγίου, για να μετρήσουν τον χώρο όπου θα έστηναν την Αγία Τράπεζα. Εκεί τους συνάντησαν οι ιερείς Μαρίνος Βούλγαρης Σακελλάριος και Σπυρίδων Βούλγαρης, προϊστάμενος του ναού, που τον ικέτεψαν με ταπεινότητα να μη συνεχίσει, γιατί κάτι τέτοιο ίσως να μην ήταν αρεστό στον Άγιο. Ο κυβερνήτης εξαγριώθηκε, τους απείλησε ότι θα τους στείλει δεμένους στη Βενετία για να φυλακιστούν, και είπε:

«Δεν κάνω κάτι παράνομο – θέλω να φτιάξω ένα άγιο έργο, μια Αγία Τράπεζα!»

Οι ιερείς τρομοκρατήθηκαν και, μαζί με άλλους Ορθοδόξους, έτρεξαν για βοήθεια στον ίδιο τον Άγιο. Άνοιξαν την ιερή λάρνακα και έκαναν Παράκληση, με δάκρυα, παρακαλώντας να αποτραπεί η πρόθεση του κυβερνήτη.

Τότε, τα μεσάνυχτα της 12ης Νοεμβρίου, ενώ οι τεχνίτες ετοιμάζονταν να αρχίσουν την εργασία, ξέσπασε τρομερή καταιγίδα με αστραπές και βροντές. Ο φρουρός του κυβερνήτη είδε τότε έναν μοναχό με αναμμένο δαυλό να πλησιάζει. Τον ρώτησε δύο φορές «Ποιος είσαι; Πού πηγαίνεις;» αλλά δεν πήρε απάντηση και σήκωσε το όπλο του να πυροβολήσει. Τότε ο μοναχός αποκρίθηκε:

«Εγώ είμαι ο Σπυρίδων.»

Αμέσως τον άρπαξε από το χέρι και τον πέταξε με δύναμη έξω, στην πλατεία Σπιανάδα, κοντά στον Ναό του Σταυρού. Ο φρουρός βρέθηκε όρθιος, κρατώντας ακόμη το όπλο του, όπως πριν.

Την ίδια στιγμή, ο Άγιος έβαλε φωτιά στις αποθήκες του φρουρίου. Η πυρκαγιά εξαπλώθηκε με τόσο μεγάλη θερμότητα, ώστε κατέρρευσαν τα κτίρια του κυβερνείου. Ο κυβερνήτης σκοτώθηκε, συνθλιβόμενος στον λαιμό του ανάμεσα σε δύο δοκάρια, σαν να είχαν τοποθετηθεί επίτηδες. Ο θεολόγος βρέθηκε έξω από τα τείχη, μέσα σε τάφρο με λύματα, κρατώντας τα γεννητικά του όργανα στα χέρια του. Σκοτώθηκαν περίπου 900 άτομα, άνδρες και γυναίκες, αυλικοί και απλοί άνθρωποι.

Δύο ακόμη φοβερά σημεία συνέβησαν τότε:

Την ίδια νύχτα, μια μεγάλη αργυρή κανδήλα που είχε προσφέρει ο κυβερνήτης στον Άγιο έπεσε και έσπασε η βάση της, αν και κρεμόταν με πολύ ισχυρή αλυσίδα — ενώ όλες οι άλλες κανδήλες έμειναν ανέπαφες. Η σπασμένη βάση σώζεται ακόμη και σήμερα ως μαρτυρία του θαύματος.

Την ίδια στιγμή, στη Βενετία, ένας κεραυνός έπεσε πάνω στο πορτραίτο του κυβερνήτη και το έκαψε ολοσχερώς, χωρίς να πειραχτεί τίποτα άλλο στο σπίτι. Οι συγγενείς του κατάλαβαν αμέσως το δυσοίωνο μήνυμα.

Μετά το γεγονός, οι υπόλοιποι Λατίνοι αξιωματούχοι και κληρικοί, καθώς και ο «Πρεβεδόρος», ο λατίνος επίσκοπος και άλλοι, διέταξαν να απομακρυνθούν τα οικοδομικά υλικά από τον ναό του Αγίου. Τα χρησιμοποίησαν αλλού, εκτός από τη μαρμάρινη πλάκα που προοριζόταν για την Αγία Τράπεζα· αυτή τη μετέφεραν με ευλάβεια στον καθεδρικό τους ναό (τον λεγόμενο «duomo»), όπου και φυλάσσεται μέχρι σήμερα στο μεγάλο τους θυσιαστήριο.

Ο στρατιώτης-φρουρός, που είχε δει τον Άγιο, φώναζε και διηγούνταν σε όλους το περιστατικό, λέγοντας:

«Ο Άγιος Σπυρίδων έκανε αυτά τα μεγάλα και φοβερά θαύματα!»

Τρεις μέρες αργότερα, οι Λατίνοι, για να μην διασυρθούν, τον έστειλαν μακριά στην Ιταλία.

Έτσι έγινε αυτό το φοβερό και θαυμαστό γεγονός στην πόλη της Κέρκυρας, δια του πανευλογημένου και ταχύ βοηθού Αγίου Σπυρίδωνος, προστάτη της πόλης και όλης της Εκκλησίας.

Ἀπολυτίκιον (Ἦχος πλ. α΄)

Ὑπέρμαχος ἐφάνης πάλαι, ἐν τῇ πρώτῃ Συνόδῳ,

νῦν δὲ λαμπρύνεις τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ,

τοὺς Λατίνους μακρὰν ἐκ τοῦ ναοῦ σου ἀπωθοῦν,

ἀσβέστῳ πυρὶ ἐξ ὕψους αὐτοὺς φλογίσας,

ὅτι διέστρεψαν τὴν θεολογίαν σου·

δόξα τῷ δοξάσαντί σε,

δόξα τῷ στεφανώσαντί σε,

δόξα τῷ διὰ σοῦ ἀναδείξαντι ἡμᾶς,

κραταιὲ Σπυρίδων.