Όσιος Σίμων, 19 Νοεμβρίου

Άγνωστος στους Συναξαριστές και στα Μηναία. Η μνήμη του υπάρχει στον Παρισινό Κώδικα 1621 (13ος αιώνας μ.Χ.) ενώ στο Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο, τον μήνα Νοέμβριο, στη 19η ημέρα, διαβάζουμε:

«Στο ορεινό συγκρότημα του Μερκουρίου στην Καλαβρία, ο άγιος Συμεών, ερημίτης.»

Είναι μάρτυρας της χριστιανικής πίστεως της αδιαίρετης Εκκλησίας. Ανήκει σε εκείνη την ομάδα των Αγίων που ονομάζονται ιταλογραικοί, δηλαδή σε εκείνη την παρουσία του χριστιανισμού της βυζαντινής παραδόσεως (που δεν σημαίνει αυστηρά «Ορθόδοξης»), από την οποία οι περιοχές της Καλαβρίας και της Σικελίας ανέδειξαν πολλούς.

Έζησε τον 10ο αιώνα στη μοναστική περιοχή του Μερκουρίου, που αντιστοιχεί στην εντός του όρους Πολίνο περιοχή όπου άνθησε για πολλούς αιώνες ο ελληνοβυζαντινός μοναχισμός.

Ο όρος «Μερκούριον» ερμηνεύεται με τρεις υποθέσεις:

από τον αρχαίο ναό του θεού Ερμή (Mercurio),

από τον μάρτυρα Άγιο Μερκούριο της Καισαρείας (του οποίου η τιμή ήταν διαδεδομένη στην κεντρική και νότια Ιταλία),

από τον ποταμό Μέρκουρε.

Για τη ζωή του δεν γνωρίζουμε πολλά, αλλά η μνήμη του έφθασε ως εμάς χάρη σε ένα θαυμαστό γεγονός: ένα ηρωικό επεισόδιο, κατά το οποίο έσωσε από την αποστασία μοναχούς που είχαν απαχθεί από τους Σαρακηνούς. Λέγεται ότι εστάλη από τον ηγούμενό του να τους αναζητήσει και να τους εξαγοράσει στην Αφρική, ακόμη και με κίνδυνο της ζωής του. Από έναν από τους ομήρους ο Άγιος Συμεών έμαθε ότι οι Σαρακηνοί προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να τους κάνουν να αρνηθούν την χριστιανική πίστη· και επειδή αρνούνταν, οι Σαρακηνοί θέλησαν να τους χτυπήσουν, αλλά ξαφνικά το χέρι τους παρέλυσε. Συγκινημένος, ο Άγιος τους θεράπευσε, και με το θαύμα αυτό κατόρθωσε να αποσπάσει από τον αρχηγό των Σαρακηνών την απελευθέρωση όλων των μοναχών. Τους οδήγησε πίσω υγιείς και σώους στη μοναχική ζωή.

Επιστρέφοντας στην Καλαβρία, ο Συμεών έζησε ασκητική ζωή, εντελώς αφανής στα μάτια των ανθρώπων.

Ο Σ. Ευστρατιάδης γράφει για τον Άγιο Σίμων (Αγιολόγιο Σ. Ευστρατιάδη, σελ. 425):

«Οὗτος ἦν ἐκ Καλαβρίας μοναχὸς μονῆς μεγάλης καὶ θαυμαστῆς· ὅτε ποτὲ ἐστάλησαν εἰς διακονίαν μοναχοί τινες ἐκ τῆς μονῆς παρὰ τὴν θάλασσαν συνελήφθησαν ὑπὸ πειρατῶν Τούρκων καὶ ὡδηγήθησαν εἰς τὴν Ἀφρικήν· πρὸς ἐξαγορὰν τῶν αἰχμαλώτων ἀδελφῶν ἐλθὼν οὗτος καὶ εὑρὼν αὐτοὺς διηρώτα ἐν συγκινήσει τὰ κατ᾿ αὐτούς, ὅτε πλησιάσας Ἀγαρηνὸς ἐξέτεινε τὴν χεῖρα αὐτοῦ νὰ ῥαπίση τὸν ὅσιον, ἀλλ᾿ ἐξηράνθη ἡ χεὶρ αὐτοῦ· τὸ αὐτὸ ἐπανελήφθη καὶ εἰς τὸν δεύτερον ἐλθόντα, ὅτε οἱ ἄλλοι οἱ μετ᾿ αὐτοῦ ἀπήγαγαν αὐτὸν εἰς τὸν ἄρχοντα τοῦ τόπου καὶ διηγήθησαν τὰ διατρέξαντα· ἐκ τούτων ὁ ἄρχων κατεπλάγη καὶ παρεκάλεσε τὸν ὅσιον δι᾿ εὐχῆς ν᾿ ἀποκαταστήσῃ τὰς ἐξηραμένας τῶν στρατιωτῶν χεῖρας· καὶ τούτου γενομένου, διέταξε νὰ μεταφέρωσιν ἐν τιμῇ τοὺς αἰχμαλώτους μοναχοὺς εἰς τὸν τόπον αὐτῶν. Κατὰ δὲ τὸ ταξίδιον, ἀπολιπόντος τοῦ ὕδατος διὰ προσευχῆς τὸ τῆς θαλάσσης ὕδωρ μετέβαλεν εἰς γλυκύτητα ὅπερ ἐκίνησεν εἰς θαυμασμὸν τοὺς ἀπίστους· ἐγένετο αὐτουργὸς καὶ ἄλλων θαυμάτων καὶ ἐκοιμήθη ἐν εἰρήνῃ».