ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Η Αγία Ερμένμπουργκ ή Domne Eafe (παλαιά αγγλική προφορά: [ˈdomne ˈæɑve]· άνθησε στα τέλη του 7ου αιώνα), επίσης γνωστή ως Domneva, Domne Éue, Æbbe, Ebba, ήταν, σύμφωνα με τον βασιλικό θρύλο του Κεντ, εγγονή του βασιλιά Eadbald του Κεντ και ιδρύτρια του διπλού μοναστηριού Minster in Thanet Priory στο Minster-in-Thanet, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του ξαδέλφου της, βασιλιά Ecgberht του Κεντ. Μια σύγχυση χιλίων ετών με την αδελφή της Eormenburg έχει ως αποτέλεσμα σήμερα συχνά να αποκαλείται με το όνομα της αδελφής της. Παντρεμένη με τον Merewalh της Μερκίας, απέκτησε τουλάχιστον τέσσερα παιδιά. Όταν οι δύο αδελφοί της, Æthelred και Æthelberht, δολοφονήθηκαν (και στη συνέχεια τιμήθηκαν ως άγιοι μάρτυρες), εκείνη έλαβε τη γη στο Θάνετ για να χτίσει ένα αβαείο από τον μεταμελημένο βασιλιά Ecgberht. Και οι τρεις κόρες της έγιναν ηγουμένες και άγιες, με πιο γνωστή τη Mildrith, η οποία κατέληξε να έχει προσκύνημα στη Μονή του Αγίου Αυγουστίνου στο Καντέρμπερι. Σύμφωνα με τον βασιλικό θρύλο ...

Η Εικόνα της Μητέρας του Θεού γνωστή ως «Παρηγοριά εν Θλίψεσι και Οδύνες» είναι μία διπλή ή τρίπτυχη εικόνα που χρονολογείται στον 17ο αιώνα. Σύμφωνα με την παράδοση, η εικόνα ανήκε στον Άγιο Πατριάρχη Αθανάσιο Κωνσταντινουπόλεως. Ο Άγιος Αθανάσιος αφιέρωσε όλη του τη ζωή στον αγώνα υπερασπίσεως της Ορθοδοξίας, απέναντι στους Τούρκους και στους Ιησουίτες. Από υπακοή, ανέλαβε πολλές φορές τον σταυρό της Πατριαρχίας Κωνσταντινουπόλεως. Μετά την εκλογή του κατά τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου το 1634, παρέμεινε στον πατριαρχικό θρόνο μόνο για σαράντα ημέρες· και το 1652 για μισό μήνα. Μετά την τρίτη αποχώρησή του, ο Άγιος Αθανάσιος αποσύρθηκε, ζώντας και εργαζόμενος για χάρη του Χριστού στη Μολδαβία και στη Βλαχία. Το 1653 μετέβη στη Ρωσία, όπου έγινε δεκτός με μεγαλοπρέπεια από τον Τσάρο Αλέξιο Μιχαήλοβιτς. Σε όλες τις μετακινήσεις και περιόδους ησυχίας του Αγίου Αθανασίου, ακόμη και κατά την παραμονή του στο Άγιον Όρος, είχε μαζί του την Εικόνα της «Παρηγοριάς εν Θλίψεσι και Οδύναις». Επομ...

Η εύρεση των Ιερών Λειψλανων του Οσίου Αδριανού του Ιερομάρτυρα έγινε στις 19 Νοεμβρίου του 1625 μ.Χ. Ο Όσιος Αδριανός του Ποσεσόνε έζησε στη Ρωσία κατά τον 16ο αιώνα μ.Χ. Αρχικά μόνασε στην μονή του Αγίου Κορνηλίου της περιοχής Κομέλ, όταν το 1540 μ.Χ. είδε σε όραμα ένα γηραιό μοναχό με το όνομα Βεστούζ, που τον καλούσε να ιδρύσει ένα καινούργιο μοναστήρι. Με την ευλογία του ηγουμένου, που του παρέδωσε μία εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο Όσιος Αδριανός και ο μαθητής του Όσιος Λεωνίδας, άφησαν τη μοναστική κοινότητά τους. Φθάνοντας στα βάθη ενός δάσους, οι δύο μοναχοί τοποθέτησαν την εικόνα πάνω σε μια ψηλή βελανιδιά και απομακρύνθηκαν, για να διαλέξουν το νέο τόπο της ασκήσεώς τους. Πέρασαν όμως από εκείνο το σημείο κάποιοι ψαράδες και βλέποντας την εικόνα προσπάθησαν να την πάρουν. Μια μυστική δύναμη όμως τους απωθούσε. Τρομαγμένοι από το θαυμαστό γεγονός άφησαν ψωμί και ψάρια κάτω στο δένδρο. Οι μοναχοί ευχαρίστησαν τον Θεό για το θεόσταλτο αυτό δώρο και κατάλαβαν ότι εκείνο ήτ...

Ο Όσιος Βαρλαάμ ήταν γιος μεγάλου άρχοντα του Νόβγκοροντ. Από πολύ μικρός φλεγόταν από ζήλο για την άσκηση και τη βιοτή του αγίου Αντωνίου του Κιέβου [10 Ιουλ.], παρά το νεαρό της ηλικίας του και την αντίθεση των γονέων του. Μία ημέρα, πήγε στην σπηλιά του αγίου με πολλά δώρα, απόθεσε στα πόδια του τα πλούσια πριγκιπικά του φορέματα και του ζήτησε να γίνει δεκτός μεταξύ των μαθητών του. Στις συνετές συμβουλές του αγίου Αντωνίου, το νεαρό αγόρι απάντησε ότι προτιμούσε να πεθάνει ως μάρτυς, παρά να παραμείνει στον κόσμο. Μαθαίνοντας την αναχώρησή του, έξαλλος ο πατέρας του έσπευσε στη σπηλιά, έδιωξε τους μοναχούς και έφερε με τη βία στο σπίτι τον Βαρλαάμ. Τέσσερις μέρες αργότερα όμως, βλέποντάς τον να αργοσβήνει αρνούμενος την οποιαδήποτε τροφή και μουσκεύοντας τα ρούχα του με δάκρυα, τον άφησε να επιστρέψει στη σπηλιά του αγίου Αντωνίου και των μαθητών του. Λίγο αργότερα, ο Αντώνιος αναχώρησε με σκοπό να εγκατασταθεί σε μιαν άλλη σπηλιά, λίγο πιο μακριά, και οι μοναχοί εξέλεξαν καθοδηγη...

Άγνωστος στους Συναξαριστές και στα Μηναία. Η μνήμη του υπάρχει στον Παρισινό Κώδικα 1621 (13ος αιώνας μ.Χ.) ενώ στο Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο, τον μήνα Νοέμβριο, στη 19η ημέρα, διαβάζουμε: «Στο ορεινό συγκρότημα του Μερκουρίου στην Καλαβρία, ο άγιος Συμεών, ερημίτης.» Είναι μάρτυρας της χριστιανικής πίστεως της αδιαίρετης Εκκλησίας. Ανήκει σε εκείνη την ομάδα των Αγίων που ονομάζονται ιταλογραικοί, δηλαδή σε εκείνη την παρουσία του χριστιανισμού της βυζαντινής παραδόσεως (που δεν σημαίνει αυστηρά «Ορθόδοξης»), από την οποία οι περιοχές της Καλαβρίας και της Σικελίας ανέδειξαν πολλούς. Έζησε τον 10ο αιώνα στη μοναστική περιοχή του Μερκουρίου, που αντιστοιχεί στην εντός του όρους Πολίνο περιοχή όπου άνθησε για πολλούς αιώνες ο ελληνοβυζαντινός μοναχισμός. Ο όρος «Μερκούριον» ερμηνεύεται με τρεις υποθέσεις: από τον αρχαίο ναό του θεού Ερμή (Mercurio), από τον μάρτυρα Άγιο Μερκούριο της Καισαρείας (του οποίου η τιμή ήταν διαδεδομένη στην κεντρική και νότια Ιταλία), από τον ποταμό Μέρκουρε. Για...

 Δέχου αθλητάς πέντε Xριστέ και δίδου, Πέντε στεφάνους, ως έπαθλα τοις άθλοις. Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον βίο των Αγίων.

 Λιπούσα Γυνή Aκυλίνον Θυγάτηρ, Tον Xριστόν εύρον νυμφίον διά ξίφους. Οι Αγίες αυτές, ήταν σύζυγος και κόρη του έπαρχου Ακυλίνου, που πίστεψαν στον Χριστό δια του Αγίου Αζή (βλέπε ίδια ημέρα) και μαρτύρησαν δια ξίφους.

 «Στρατεύομαί σοι σήμερον διὰ ξίφους», Τῷ Παμβασιλεῖ δωδεκὰς στρατοῦ λέγει. Μαρτύρησαν δια ξίφους, ίσως την εποχή των Εκατόν πενήντα Αγίων μαρτύρων στρατιωτών ( βλέπε ίδια ημέρα )

Διψητικὴ τις ὡς ἔλαφος εἰς ὕδωρ, Ἄζης ὁ Μάρτυς ἔτρεχε πρὸς τὸ ξίφος. Τετμημένας τρεῖς, Χριστέ, πεντηκοντάδας, Τριττῇ στεφῶν γέραιρε πεντηκοντάδι. Ο Άγιος Άζης έζησε στα χρόνια του βασιλιά Διοκλητιανού (περί το 289 μ.Χ.) και καταγόταν από τη χώρα των Ισαύρων. Ήταν στρατιωτικός στο επάγγελμα, αλλά άφησε τη στρατιωτική ζωή και ζούσε στην έρημο, οπού έκανε πολλά θαύματα. Τον κατάγγειλαν όμως κάποιοι κυνηγοί, που τον είχαν δει, και στάλθηκε στρατιωτικό απόσπασμα για να τον συλλάβει. Όταν τον συνέλαβαν βαθιά μέσα στην έρημο, οι στρατιώτες δίψασαν και δεν έβρισκαν πουθενά νερό. Τότε ο Αζής, δια της προσευχής, έκανε να πεταχθεί μπροστά τους νερό και έτσι ξεδίψασαν. Το θαύμα αυτό, έκανε πολλούς από τους στρατιώτες να πιστέψουν στον Χριστό. Όταν τελικά ο Αζής οδηγήθηκε στον έπαρχο Ακυλίνο, ομολόγησε με θάρρος τον Χριστό. Τότε τον έδεσαν σ' ένα τροχό και από κάτω άναψαν φωτιά. Αλλά ενώ ή φλόγα υψώθηκε, με μιας αμέσως έσβησε. Το γεγονός αυτό, προσείλκυσε στον χριστιανισμό τη σύζυγο και τη θυγα...

Ἡλιόδωρος Χριστὸν Ἥλιον βλέπων, Ἀνώτερος πέφηνε βασάνων σκότους. Ο Άγιος Ηλιόδωρος μαρτύρησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Αυρηλιανού (272 μ.Χ.) στη Μαγιδώ της Παμφυλίας, και όταν ηγεμόνευε στην πόλη αυτή ο Αέτιος. Ο Ηλιόδωρος λοιπόν, συνελήφθη και επειδή δεν πείστηκε να θυσιάσει στα είδωλα, στην αρχή ξέσχισαν τις πλευρές του με σιδερένια νύχια και έπειτα έκαψαν τις πληγές του με αναμμένες από ρητίνη λαμπάδες. Παρά λίγο ο Άγιος να λιποψυχήσει. Αλλά δια της προσευχής προς τον Κύριο, η ψύχη του στερεώθηκε. Ακολούθησε σειρά σκληρών και φρικτών βασανιστηρίων, αλλά η σταθερότητα της πίστης του Ηλιόδωρου δεν κάμφθηκε. Τελικά οδηγήθηκε έξω από την πόλη και εκεί υπέστη τον δι’ αποκεφαλισμού θάνατο.

Κἂν ἐσπαράχθην Ἀγάπιος θηρίοις, τὴν πίστιν ἀσάλευτός εἰμὶ σοι, Λόγε. Ο Άγιος Αγάπιος καταγόταν από την Καισαρεία της Παλαιστίνης και διέπρεψε για τη σεμνότητα της ζωής του. Συνελήφθη από τον βασιλιά Μαξιμίνο (311 - 313 μ.Χ.), επί δούκα Ουρβανού, για το λόγο ότι ήταν χριστιανός.  Τότε τον διαπόμπευσαν μέσα στο στάδιο και στη συνέχεια τον άφησαν για τροφή στα άγρια θηρία. Αυτά τον κατασπάραξαν, αλλά τον άφησαν μισοπεθαμένο. Σ' αυτή την κατάσταση τον έριξαν στη φυλακή και την επόμενη μέρα τον έπνιξαν στη θάλασσα.

Ο Άγιος Φιλάρετος (κοσμικό όνομα Βασίλειος Μιχαήλοβιτς Ντρόζντοφ, Василий Михайлович Дроздов· 26 Δεκεμβρίου 1782 – 1 Δεκεμβρίου 1867) ήταν Μητροπολίτης Μόσχας και Κολομνών και η πιο επιδραστική προσωπικότητα στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία για περισσότερα από 40 χρόνια, από το 1821 έως το 1867. Αγιοποιήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 1994, και η μνήμη του τιμάται στις 19 Νοεμβρίου. Γεννήθηκε στην Κολομνά με το όνομα Βασίλειος Ντρόζντοφ (ρωσικά: Василий Михайлович Дроздов). Ο πατέρας του ήταν μέλος του κλήρου. Ο Βασίλειος εκπαιδεύτηκε στη θεολογική σχολή της Κολομνάς, όπου τα μαθήματα διδάσκονταν στα λατινικά, και αργότερα στην Τριάδα-Σεργίεβα Λαύρα. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του διορίστηκε αμέσως καθηγητής στη Λαύρα. Το 1806 έγινε ιεροκήρυκας της Λαύρας και το 1808 έλαβε το μοναχικό σχήμα με το όνομα Φιλάρετος, προς τιμήν του Αγίου Φιλάρετου του Ελεήμονος. Το 1809 διορίστηκε καθηγητής θεολογίας στην εκκλησιαστική ακαδημία της Λαύρας του Αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι στην Αγία Πετρούπολη, λαμβά...

Ο Όσιος Ιλαρίων έζησε τον 9ο αιώνα μ.Χ. και έπαιξε σπουδαίο ρόλο στη θρησκευτική ζωή του τόπου του (Γεωργία). Ταξίδευσε στους Αγίους Τόπους, στη Κωνσταντινούπολη και στη Βιθυνία, όπου γνωρίστηκε με άλλους πνευματικούς πατέρες. Κατόπιν ταξίδευσε στη Ρώμη δια Θεσσαλονίκης, όπου έκανε θαύματα. Επανερχόμενος έμεινε στη Θεσσαλονίκη, οπού έκτισε και Ιερό ναό το 870 μ.Χ. Το έργο του, που ήταν κυρίως διδακτικό, υπήρξε εξαιρετικό για τους Θεσσαλονικείς. Ο Όσιος Ιλαρίων κοιμήθηκε το 875 μ.Χ.

 Σὺν λιβανωτῷ, Βαρλαάμ, τὸ πῦρ φέρων, Εὔοσμος ὤφθης λιβανωτὸς Κυρίῳ. Ο Μέγας Βασίλειος και ο Ιερός Χρυσόστομος, θεώρησαν χρέος τους να ασχοληθούν στο δίκαιο εγκώμιο του Ιερού αυτού αθλητή της πίστης. Παρά τα βαθιά γεράματα του, όταν τον έφεραν μπροστά στον έπαρχο Αντιοχείας (304 μ.Χ.), τον αντιμετώπισε με θαυμαστή ευψυχία.  Έτσι τον μαστίγωσαν με νεύρα βοδιού και του ξερίζωσαν τα νύχια. Επειδή όμως δεν υποχωρούσε άναψαν κάρβουνα και ετοιμάστηκαν να βάλουν τα χέρια του επάνω σ' αυτά. Αλλά εκείνος τους πρόλαβε. Βάδισε μόνος του και έβαλε το δεξί του χέρι στη φωτιά. Και ενώ καίγονταν οι σάρκες και τα κόκαλά του, ο γέροντας Βαρλαάμ, υμνούσε και ευλογούσε τον Κύριο. Μετά από λίγο παρέδιδε και την τελευταία του πνοή, αλλά κράτησε και αμετακίνητη την πίστη του. Η Σύναξή του τελείται στη μονή του που βρίσκεται κοντά στο Πανάρετο. Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ. Νεανικὴν ἐνδεδυμένος ἀνδρείαν μαρτυρικήν, ἐν πολιᾷ καρτερίαν, σὺ ἐνεδείξω ἔνδοξε, δοξάσας τὸ...

 Ἔφησεν ἂν τι μέλλον Ἀβδιοὺ πάλιν, Εἰ μὴ τελευτὴν εἶχεν αἰδεῖσθαι τάχα. Ἐννεακαιδεκάτῃ βίον Ἀβδιοὺ ἐξεπέρησεν. Ο Προφήτης Αβδιού (ή Οβδιού) που το όνομα του σημαίνει «Δούλος Κυρίου - Υπηρέτης του Γιαχβέ», έζησε περί το 800 π.Χ., (κατ' άλλη εκδοχή στο δεύτερο μισό του 6ου αιώνα π.Χ.), και είναι ένας από τους δώδεκα μικρούς λεγόμενους προφήτες. Ο Προφήτης Αβδιού καταγόταν από τη Συχέμ (εκ του αγρού Βηθοχαράμ ή Βαθαχαράμ), και με τη σύντομη προφητεία του αυστηρά παρατηρεί με ισχυρές ποιητικές εκφράσεις την υπερηφάνεια και την πτώση του Ισραήλ. Να τι λέει χαρακτηριστικά για την υπερηφάνεια: «Ὑπερηφάνια τῆς καρδίας σου ἐπῆρε σε κατασκηνοῦντα ἐν ταῖς ὀπαῖς τῶν πετρῶν, ὑψῶν κατοικίαν αὐτοῦ, λέγων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ - τὶς κατάξει με ἐπὶ τὴν γῆν; ἐὰν μετεωρισθῆς ὡς ἀετὸς καὶ ἐὰν ἀνὰ μέσον τῶν ἄστρων θῇς νοσσιᾶν σου, ἐκεῖθεν κατάξω σε, λέγει Κύριος» (Οβδιού,α' 3,4). Δηλαδή, η υπερηφάνεια της καρδιάς σου σε έκανε να φρονείς πολύ υψηλά για τον εαυτό σου, ότι τάχα κατοικείς σε φαράγγια και σπη...