Άγιος Γεώργιος από τη Σόφια της Βουλγαρίας, 26 Μαρτίου
Βιογραφία
Ο Γεώργιος, ένας Ορθόδοξος Χριστιανός στρατιώτης από τη Σόφια, Βουλγαρία, έζησε σε μια εποχή (1402-1437) όταν οι Οθωμανοί Τούρκοι είχαν εδραιωθεί στην Ευρώπη και είχαν καταστήσει την πρώην Βυζαντινή πόλη της Αδριανούπολης, την οποία ονόμασαν Έντιρνε, ως πρωτεύουσα τους. Σήμερα, αυτή η περιοχή, η οποία περιλαμβάνει και την πόλη της Κωνσταντινούπολης, δηλαδή την σύγχρονη Κωνσταντινούπολη (Ισταμπούλ), αναφέρεται ως Ευρωπαϊκή Τουρκία.
Μέχρι το έτος 1437, οι Οθωμανοί Τούρκοι, οι οποίοι κατάγονταν από την Κεντρική Ασία, είχαν φτάσει στην Ευρώπη μέσω της Μικράς Ασίας. Εισήλθαν στην Ευρώπη αρχικά με την πρόσκληση των Βυζαντινών ως σύμμαχοι και συχνά ως μισθοφορικές δυνάμεις. Ωστόσο, σύντομα, βλέποντας την αδυναμία και τις αδελφοκτόνες τάσεις των Βυζαντινών, άρχισαν να υποτάσσουν περιοχές για τον εαυτό τους και σε σύντομο χρονικό διάστημα κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος αυτού που σήμερα είναι η Ελλάδα, η Βουλγαρία, η Αλβανία και η Σερβία. Λίγες βυζαντινές κτήσεις παρέμειναν επισφαλώς ανεξάρτητες αλλά ήταν συνεχώς υπό σφοδρή στρατιωτική πίεση, όπως και η αυτοκρατορική πόλη της Κωνσταντινούπολης. Στην πραγματικότητα, μέχρι αυτή την εποχή, οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες είχαν καταστεί υποτελείς στους Οθωμανούς σουλτάνους.
Επιπλέον, από τον προηγούμενο αιώνα και για τουλάχιστον ακόμα έναν αιώνα, πολλοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί από διάφορους τομείς της ζωής – βασιλικοί πρίγκιπες, γαιοκτήμονες, στρατιωτικοί, αστοί, έμποροι και αγρότες – προσχώρησαν στους Οθωμανούς Τούρκους χωρίς να υιοθετήσουν απαραίτητα τη θρησκεία τους, το Ισλάμ.
Ο Γεώργιος, ο στρατιώτης από τη Σόφια της Βουλγαρίας, ο οποίος ήταν ένας όμορφος, καλά εκπαιδευμένος νέος άνδρας τριάντα ετών, ίσως να ήταν ένα τέτοιο άτομο. Πιθανότατα υπηρετούσε σε μια οθωμανική μουσουλμανική στρατιωτική μονάδα που αποτελούνταν από μουσουλμάνους και χριστιανούς.
Τον Μάρτιο του 1437, η στρατιωτική μονάδα του Γεωργίου ήταν σταθμευμένη κοντά στην πόλη της Αδριανούπολης στη Θράκη, μια πόλη που κάποτε ήταν ένδοξη, η οποία, σύμφωνα με τον συγγραφέα της Βιογραφίας, "υπέφερε υπό την απάτη της βδελυρής φυλής [των Οθωμανών]." Μια μέρα, το τόξο του χρειάστηκε επισκευή, οπότε πήγε στον σταθμό επισκευής της μονάδας. Εκεί, άκουσε κάποιους μουσουλμάνους στρατιώτες να κοροϊδεύουν τον Ιησού Χριστό. Αυτό έκανε τον Γεώργιο να θυμώσει πολύ και με δυνατή φωνή δήλωσε:
"Μόνο ο Ιησούς Χριστός είναι μεγάλος, ο Χριστός ο Θεός μας, του οποίου η σοφία δεν έχει όρια. Αντίθετα, ο δικός σας, τον οποίο αποκαλείτε προφήτη [Μωάμεθ], δεν αξίζει καν να καταγραφεί ανάμεσα στα είδη του σκύλου. Ποιος είναι σαν τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, τον Θεό μας, που κατοικεί ψηλά και παρακολουθεί τους ταπεινούς; Μόνο ένας είναι Άγιος, ένας είναι Κύριος, μόνο ένας είναι προσκυνητός, ο Ιησούς Χριστός, στη δόξα του Θεού Πατρός. Αμήν. Μόνο Αυτός είναι ο Δημιουργός, και όλα τα άλλα έχουν δημιουργηθεί."
Αυτή η δήλωση προκάλεσε άμεση αντίδραση από τους μουσουλμάνους στρατιώτες που ήταν παρόντες, οι οποίοι έπεσαν πάνω στον Γεώργιο και τον χτύπησαν επανειλημμένα στο πρόσωπο. Αλλά αυτό δεν έκανε τον Γεώργιο να σωπάσει. Αντίθετα, επανέλαβε με ακόμα μεγαλύτερη φωνή όσα είχε πει προηγουμένως. Αυτό ήταν πολύ για τους μουσουλμάνους που επιτέθηκαν και ακινητοποίησαν τον Γεώργιο, στη συνέχεια έδεσαν μια χορδή από τόξο γύρω από τον λαιμό του. Στη συνέχεια προσπάθησαν να δέσουν τα χέρια του πίσω από την πλάτη του, αλλά απέτυχαν λόγω της μεγάλης δύναμης του Γεωργίου. Τελικά, έδεσαν τα χέρια του και τον οδήγησαν μπροστά στους κυβερνητικούς αξιωματούχους.
Μπροστά στον βαλή (κυβερνήτη), ρωτήθηκε ο Γεώργιος αν είχε πει όσα είχαν αναφερθεί γι' αυτόν. Με θάρρος, ο Γεώργιος παραδέχτηκε ότι τα είχε πει και πρόσθεσε ακόμα περισσότερα. Εξαιτίας αυτού, ξυλοκοπήθηκε και στάλθηκε σε άλλον αξιωματούχο.
Πάλι ο Γεώργιος ρωτήθηκε τα ίδια από άλλους αξιωματούχους που του είπαν: "Καταραμένε, είναι αληθινά όσα με είπαν για σένα;"
Εν τω μεταξύ, το πλήθος αγανάκτησε και διαδήλωνε εναντίον του Γεωργίου, απαιτώντας την τιμωρία του, κάτι που τον φόβισε λίγο. Αλλά ο Γεώργιος σκέφτηκε, "Ποιο καλό έχει να κρύβω την αλήθεια, ό,τι είπα το είπα." Και έτσι απάντησε στον αξιωματούχο: "Ναι, τύραννε, είπα όλα όσα άκουσες."
Ένας αξιωματούχος τότε είπε με αυστηρή φωνή, "Ανακάλεσε [όσα είπες] και ομολόγησε τον [Μωάμεθ] που καταράστηκες και θα αποκτήσεις τιμή και δώρα από εμάς."
Σε αυτό, ο Γεώργιος απάντησε:
"Μακριά από μένα αυτό, να χαθώ με έναν θνητό άνθρωπο [Μωάμεθ] που δεν γνωρίζει ούτε το ελάχιστο μέρος της αλήθειας, αλλά εγώ ομολογώ τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Θεό και Δημιουργό μου, ο οποίος βασιλεύει αιώνια. Ταξίδεψα πολύ στον κόσμο και ποτέ δεν παρέλειψα να προσκυνώ και να προσέχω τον ζωήδοτο τάφο του Κυρίου μου Ιησού Χριστού, ποτέ όμως αυτόν τον οποίο εσείς πιστεύετε ότι είναι προφήτης. Και όπως πιστεύω, το λέω με μεγάλη φωνή Εκείνον τον οποίο γνωρίζω ως ζωντανό, προσκυνητό Θεό. Και από αυτόν [Μωάμεθ] φεύγω για να μην κριθώ με τον κόσμο."
Ο βαλή έδειξε προς το πλήθος και είπε στον Γεώργιο, "Κοίτα το πλήθος που ζητάει να καείς, και εγώ δεν έχω τίποτα να τους πω."
Ο Γεώργιος, χαμογελώντας, είπε, "Αν εσύ γίνεις αιτία αυτού του καλού πράγματος [του θανάτου μου], θα σου χρωστάω μεγάλο χρέος. Και αν το διατάξεις τώρα, θα φιλήσω το χέρι σου συνεχώς."
Ο βαλή γύρισε στους γύρω του και είπε, "Αφήστε τον [Γεώργιο] μέχρι να αποφασίσω για αυτόν."
Αυτό δεν εμπόδισε τον Γεώργιο να ξυλοκοπηθεί. Στο δρόμο για τη φυλακή, όλοι οι μουσουλμάνοι παρόντες τον έβριζαν, έφτυναν και τον χτυπούσαν, ενώ μια μεγάλη ομάδα ακολουθούσε και κανείς δεν παραμελούσε να τον χτυπήσει. Μέσα από όλα αυτά, ο Γεώργιος παρέμεινε ήρεμος. Τελικά έφτασαν στο φρούριο όπου ο Γεώργιος ρίχτηκε στη φυλακή. Εκεί υπέστη κοροϊδία και βασανιστήρια. Αλλά τα υπέστη όλα αυτά με μεγάλη καρτερικότητα, έχοντας την βεβαιότητα ότι ο Κύριος ήταν μαζί του.
Την επόμενη ημέρα, πολλοί ηγέτες θρησκευτικοί διδάσκαλοι ήρθαν και άρχισαν να τον ανακρίνουν. Ένας από αυτούς είπε, "Δεν ήρθαμε εδώ παρά για να κηρύξουμε και να αυξήσουμε την [μουσουλμανική] πίστη. Και τώρα βλέπουμε τον προφήτη μας να βλασφημείται στην αγορά. Αν αυτά είχαν γίνει στην Κωνσταντινούπολη, την υπερηφάνεια των Ρωμαίων, σε τόπο δικό τους, θα τον είχαμε σκοτώσει αμέσως για να ανταμειφτούμε από τον προφήτη."
Στη συνέχεια διέταξαν να φέρουν τον Γεώργιο μπροστά τους. Όταν ο Γεώργιος έφτασε, δεν έδειξε φόβο αλλά χαρά, γιατί μαρτυρούσε για τον Χριστό και κορόιδευε τη μουσουλμανική πίστη.
Μπροστά στους θρησκευτικούς ηγέτες, δεν πήρε πίσω όσα είπε για το Ισλάμ, αλλά πρόσθεσε περισσότερα. Όταν ένας από τους θρησκευτικούς ηγέτες το άκουσε, είπε, "Γνωρίζω τον νόμο, κρίνετε τον άξιο να χτυπηθεί αλλά όχι να καεί."
Αλλά το συγκεντρωμένο πλήθος δεν δέχτηκε αυτό. Ούρλιαξαν, "Σκοτώστε τον! Σκοτώστε τον! Κάψτε τον στη φωτιά!"
Αυτό φόβισε τον θρησκευτικό ηγέτη, ο οποίος είπε, "Πάρτε τον και κρίνετε τον σύμφωνα με το νόμο."
Ο Γεώργιος αμέσως οδηγήθηκε στη φωτιά που είχε ετοιμαστεί. Πλησίασε χωρίς φόβο, θυμούμενος τον Κύριο που είπε, "Μην φοβάστε αυτούς που σκοτώνουν το σώμα, αλλά δεν μπορούν να σκοτώσουν την ψυχή" (Μτ. 10:28).
Ακόμη και την τελευταία στιγμή, οι μουσουλμάνοι κοντά του του υποσχέθηκαν ανταμοιβές και τιμές αν αποδεχόταν την μουσουλμανική θρησκεία. Αλλά ο Γεώργιος αρνήθηκε. Τότε άκουσε προσβολές και κατάρες.
Ένα καλάθι έφερε και τον έβαλαν μέσα και τον έριξαν στη φωτιά. Όταν το καλάθι κάηκε, το σώμα του Γεωργίου σφίχτηκε. Έπειτα κάποιος τον τρύπησε στην κοιλιά με ένα κοντάρι και τα έντερά του βγήκαν έξω. Αυτό φαινόταν να ενίσχυσε τις φλόγες σε δέκα φορές μεγαλύτερη ένταση. Στη συνέχεια προστέθηκαν άλλα υλικά, όπως ξύλα και ρητίνη, ακόμα και το πτώμα ενός σκύλου. Αυτό έγινε επίτηδες ως προσβολή στους Ορθόδοξους Χριστιανούς, ώστε να μην μπορέσουν να αναγνωρίσουν τα λείψανα του Γεωργίου και έτσι να στερηθούν τη χάρη που θα emanεί από αυτά.
Η φωτιά έκαιγε από τις 5 το απόγευμα μέχρι το πρωί της επόμενης μέρας. Εν τω μεταξύ το σώμα του Γεωργίου είχε γίνει μια σωρός σκόνης, την οποία οι μουσουλμάνοι μάζεψαν και τη διασκόρπισαν στους τέσσερις ανέμους για να αποτρέψουν τους Χριστιανούς από το να τη μαζέψουν.
Για μέρες, φως σε διάφορες μορφές, δηλαδή ως φλόγα, ακτίνα και με άλλους τρόπους, φαινόταν να κατεβαίνει από πάνω και να φωτίζει το μέρος της εκτέλεσης.
Έτσι ο Γεώργιος, ο Ορθόδοξος Χριστιανός στρατιώτης από τη Σόφια της Βουλγαρίας, έδωσε τη ζωή του για την αγάπη του Ιησού Χριστού στην πόλη της Αδριανούπολης, την Μεγάλη Τρίτη της Αγίας Εβδομάδας, 26 Μαρτίου, το έτος 1437.
