Όσιος Στέφανος ο Θαυματουργός, 31 Μαρτίου
Tον θαυματουργόν, ον στέφει Θεού χάρις;
Ο Όσιος Στέφανος ο Θαυματουργός ήταν ασκητής και απεβίωσε ειρηνικά. Στον Παρισινό Κώδικα 1623 φ. 1436 βρίσκονται απομεινάρια της Ακολουθίας του. (Ορισμένα Μηνολόγια, τοποθετούν τη μνήμη του και την 28η Δεκεμβρίου).
Ο Όσιος Στέφανος της Μαρ Σάμπα (725-794), του οποίου η μνήμη τιμάται στις 31 Μαρτίου, έζησε μια ήσυχη, ταπεινή και προσευχητική ζωή, αλλά η προσφορά του στους άλλους μέσω του στοχασμού και των έργων τον ανέδειξε σε υπόδειγμα αγιότητας και ειρήνης. Διακόνησε για μισό αιώνα στην κοινότητα της Μαρ Σάμπα, μιας μονής που ιδρύθηκε από τον Άγιο Σάββα τον 5ο αιώνα. Η μαρτυρία του για την ηρωική αρετή και την ανιδιοτελή αγάπη δείχνει τη θαυμαστή δύναμη της Θείας Χάρης να μεταμορφώνει και να εξυψώνει την καθημερινή ζωή.
Ανιψιός του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού, ενός από τους πιο λόγιους άνδρες της εποχής του, ο νεαρός Στέφανος εισήχθη στον μοναστικό βίο σε ηλικία δέκα ετών. Από τότε μέχρι την ηλικία των 24 ετών, διδάχθηκε από τον θείο του, και μετά τον θάνατό του έγινε μοναχός και χειροτονήθηκε ιερέας. Η πνευματική του διάκριση φάνηκε ιδιαίτερα στη φιλάνθρωπη καθοδήγηση που παρείχε στους συνασκητές του. Στη Μονή Μαρ Σάμπα υπηρέτησε ως πνευματικός πατέρας, αρχοντάρης, ψάλτης, οικονόμος και ιδιαίτερος υπεύθυνος των κελιών του ηγουμένου.
Ο Όσιος Στέφανος ο Θαυματουργός έλαβε το προσωνύμιο αυτό επειδή, ενώ τελούσε τη Θεία Λειτουργία, βίωσε μια υπερβατική λάμψη. Καθώς ύψωνε την Ευχαριστία και έλεγε τα λόγια «Τα Άγια τοις Αγίοις», το κελί του πλημμύρισε από ένα εκτυφλωτικό φως, το οποίο ανέβλυζε από τον ίδιο. Από εκείνη την ημέρα, ό,τι ζητούσε κατά τη Θεία Λειτουργία, του δινόταν. Μέσα από αυτό το θαύμα, φανερώθηκε η άπειρη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο.
Μετά από χρόνια υπηρεσίας στη μονή, ζήτησε άδεια να ζήσει ως ερημίτης. Η άδεια δόθηκε με τον όρο ότι θα ασκείτο ως ερημίτης κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, αλλά τα Σαββατοκύριακα θα προσέφερε τις συμβουλές του στην αδελφότητα. Στην ηλικία των 37 ετών αποσύρθηκε σε πλήρη απομόνωση για δεκαπέντε χρόνια, τρεις φορές διανύοντας τη Μεγάλη Σαρακοστή στην έρημο γύρω από τη Νεκρά Θάλασσα. Ο βιογράφος του έγραψε για εκείνον: «Ό,τι βοήθεια, πνευματική ή υλική, του ζητούσαν, την έδινε. Υποδεχόταν και τιμούσε όλους με την ίδια καλοσύνη. Δεν κατείχε τίποτα και δεν του έλειπε τίποτα. Μέσα στην απόλυτη φτώχεια, είχε τα πάντα.» Εκοιμήθη εν ειρήνη το 794.
