ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ἄκλειστος ὅρμος Ταράσιον λαμβάνει, Κόσμου ταραχῆς, καὶ ζάλης σεσωσμένον. Εἰκάδι ἐκ ταράχοιο Ταράσιος ἔπτατο πέμπτῃ. Ο Άγιος Ταράσιος γεννήθηκε, ανατράφηκε και εκπαιδεύθηκε στην Κωνσταντινούπολη από γονείς ευσεβείς και ευγενείς, τον Γεώργιο, κριτή και πατρίκιο και την Ευκρατία και ήταν θείος του Αγίου Φωτίου (βλέπε 6 Φεβρουαρίου). Λόγω της μεγάλης του μορφώσεως ανυψώθηκε στο αξίωμα του πρωτασηκρίτου. Οι εκκλησιαστικές περιστάσεις την εποχή εκείνη ήταν αρκετά σοβαρές. Υπήρχε ακόμα ο πόλεμος των εικονομάχων, η δε θέση των Ορθοδόξων έγινε ακόμη πιο δύσκολη διά του θανάτου του Πατριάρχου Παύλου Δ' του Κυπρίου (30 Αυγούστου). H βασίλισσα Ειρήνη η Αθηναία, η οποία επιτρόπευε τον ανήλικο υιό της Κωνσταντίνο ΣΤ' (780 - 798 μ.Χ.), κατανόησε, ότι χρειαζόταν εκκλησιαστικός ηγέτης με ευσέβεια, θεολογική κατάρτιση και διοικητική ικανότητα, για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις περιστάσεις και τα προβλήματα. Έτσι εξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από τους λαϊκούς ο Άγιος Ταράσιος παρά τις ...

Ἄσειτος εἶ Ῥηγῖνε τὴν προθυμίαν, Κἂν δεινὸν ἐνσείσωσι πυκνὰ σοι ξίφη. Ο Άγιος Ρηγίνος γεννήθηκε στην Λεβαδιά της Βοιωτίας στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. από ευσεβείς και ενάρετους γονείς, οι οποίοι τον βοήθησαν να λάβει την θύραθεν παιδεία αλλά και την ορθόδοξη αγωγή. Η αγάπη του για τον Κύριο και η πνευματική του πρόοδος τον μεταμόρφωσαν σε σκεύος εκλογής και σε ναό της Αγίας Τριάδας. Ο Άγιος έζησε την εποχή που βασίλευσαν οι δύο υιοί του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο μεν Κωνστάντιος στην Κωνσταντινούπολη (Ανατολή), ο δε Κώνστας στη Ρώμη (Δύση). Και οι δύο διάδοχοι του Μεγάλου Κωνσταντίνου είχαν ανατραφεί με τις αρχές της χριστιανικής πίστεως, αλλά ο μεν Κωνστάντιος συνειδητά είχε αποδεχθεί τις αρχές του Αρειανισμού, ο δε Κώνστας παρέμεινε πιστός στις δογματικές αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Και οι δύο είχαν ως κοινά χαρακτηριστικά της θρησκευτικής τους πολιτικής, αφ' ενός με την καταπολέμηση της εθνικής θρησκείας, αφ' ετέρου δε την υπεράσπιση της ενότητας της Εκκλησίας. Η ε...

Τὸν Ἀλέξανδρον δίσκος εἶδεν ἡλίου, Ὑπὲρ Χριστοῦ τμηθέντα, δόξης Ἡλίου. Ο Άγιος Μάρτυς Αλέξανδρος καταγόταν από την Καρχηδόνα, αν και κάποιοι υποστηρίζουν ότι προερχόταν από το Ποτσουόλι της Ιταλίας. Όταν ενηλικιώθηκε, έγινε στρατιώτης και υπηρέτησε στο σύνταγμα του χιλίαρχου Τιβεριανού στη Ρώμη. Σε ηλικία δεκαοκτώ ετών, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Μαξιμιανός Ηρακλής (286-305) εξέδωσε διάταγμα που απαιτούσε από όλους τους πολίτες να μεταβούν σε καθορισμένη ημέρα στο ναό του Διός, έξω από την πόλη, και να προσφέρουν θυσία. Ο χιλίαρχος Τιβεριανός συγκέντρωσε τους στρατιώτες του και τους διέταξε να παρευρεθούν στη γιορτή αυτή, αλλά ο Αλέξανδρος, που είχε μεγαλώσει από παιδί στην χριστιανική πίστη, αρνήθηκε και δήλωσε πως δεν θα θυσιάσει στα δαιμόνια. Ο Τιβεριανός ανέφερε στον αυτοκράτορα Μαξιμιανό ότι ένας στρατιώτης του ήταν χριστιανός. Αμέσως στάλθηκαν στρατιώτες να συλλάβουν τον Αλέξανδρο. Ο Αλέξανδρος κοιμόταν, αλλά Άγγελος Κυρίου τον ξύπνησε και τον προειδοποίησε για το επικείμενο μαρτύριό...

 Ἐνθέντες Ἀντώνιον εἰς πῦρ οἱ πλάνοι, Ἔψουσιν ὄψον νόστιμον τῷ Κυρίῳ. Ο Άγιος Αντώνιος μαρτύρησε αφού τον άπλωσαν επάνω σε πυρωμένη σχάρα.

Ἑκων ἀμείψας, ὡς ὁ Δαυΐδ, τὰς φρένας, Βίον διέδρας, οὐ τὸν Ἀγχοῦς παμμάκαρ. Ο Άγιος Θεόδωρος ο δια Χριστόν σαλός. Ο Θεόδωρος αυτός αναφέρεται στο Συναξάριον Κωνσταντινουπόλεως χωρίς καμία βιογραφική πληροφορία. Ως αινιγματική μορφή, άγνωστη στη βιβλιογραφία και στην εκκλησιαστική παράδοση, εμφανίζεται σε μια τοιχογραφία του 1317 στη Σερβική Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Στάρο Ναγοριτσάνε, όπου απεικονίζεται μαζί με άλλους Αγίους που τιμώνται στις 25 Φεβρουαρίου, με την επιγραφή Άγιος Θεόδωρος ο διά Χριστόν σαλός. Ωστόσο, φαίνεται ότι πρόκειται για τον ίδιο Θεόδωρο, τον διά Χριστόν σαλό, του οποίου η βιογραφία διασώζεται μόνο σε γεωργιανή μετάφραση. Εκεί διαβάζουμε ότι ο Θεόδωρος ήταν Έλληνας που «ζούσε στη χώρα της Σερβίας, η οποία τώρα ονομάζεται Βουλγαρία, κοντά στην πόλη Σάρας». Αναφέρεται ότι «ήταν τόσο τρελός που ποτέ στη ζωή του δεν είχε μπει σε εκκλησία». Στη συνέχεια, όλη η αφήγηση περιστρέφεται γύρω από την απλοϊκότητά του. Μια φορά, όταν μπήκε σε εκκλησία και άκουσε το ευαγ...

Σπένδεις Θεῷ, Μάρκελλε, θερμῷ τῷ πόθῳ, Θερμοὺς σταλαγμοὺς αἱμάτων ἐξ αὐχένος. Μνεία του Αγίου Μάρκελλου γίνεται από τον χρονογράφο Κυπριανό: «Μάρκελλος ἕτερος ἐπίσκοπος τῆς Σολέας, γέννημα καὶ θρέμμα τῆς Κύπρου καὶ Μάρτυς. Ἑορτάζεται Φεβρουαρίου κε´». Στο Συναξάριο της Κωνσταντινουπόλεως στις 25 Φεβρουαρίου μνημονεύεται άνευ υπομνήματος: «ἄθλησις τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Μαρκέλλου ἐπισκόπου Ἀπαμείας τῆς Κύπρου». Στην Κύπρο όμως δεν υπάρχει πόλη με το όνομα Απάμεια και μάλλον πρόκειται για τον Μάρκελλο επίσκοπο Σολέας, που στους αρχαίους χρόνους λεγόταν Αιπεία. Ίσως όμως να συγχέεται και με τον Άγιο Μάρκελλο της Απαμείας της Συρίας (βλέπε 14 Αυγούστου).

Στις 24 Φεβρουαρίου 1938, στον κινηματογράφο Κρόνιον των Σερρών προβλήθηκε η ταινία Ο Ένοχος με πρωταγωνιστή τον Πιέρ Μπλανσάρ, ενώ στο Πάνθεον των Σερρών οι σινεφίλ είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την ταινία " Zauber der Boheme" ( Μποέμ). Zauber der Boheme, είναι μια αυστριακή μουσική ταινία του 1937, σε σκηνοθεσία του Géza von Bolváry, με πρωταγωνιστές τους Jan Kiepura, Mártha Eggerth και Paul Kemp. Η ταινία ακολουθεί την πλοκή της όπερας La bohème του Giacomo Puccini, που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1896. Τα σκηνικά της ταινίας σχεδιάστηκαν από τον Hans Ledersteger. Η πρεμιέρα του Βερολίνου πραγματοποιήθηκε στο Ufa-Palast am Zoo. Ηθοποιοί Jan Kiepura ως René Lambertin Mártha Eggerth ως Denise Paul Kemp ως Pierre Casale Theo Lingen ως Aristide Boupon Oskar Sima ως André Dupre Richard Romanowsky ως Καθηγητής Delumat Lizzi Holzschuh ως Lolotte Diridon Alfred Gerasch ως Francois Vernier Karl Günther ως Octave de Croisson Fritz Imhoff ως Didier Blancheron Mimi Shorp ως Anita K...

Εφημερίδα Μακεδονία, Φύλλο: 25/2/1929, Σελίδα: 4 Στις 24 Φεβρουαρίου 1929, το απόγευμα, όπως αναφέρει και η εφημερίδα Μακεδονία, στην Λέσχη δόθηκε ο προαναγγελθείς μεγάλος χορός από τον Σύλλογο «Ορφέας» για την ανάδειξη της «Μις Σέρραι». Στον χορό δεν παρευρέθηκαν ο Νομάρχης κ. Μιχάλης, ο Μέραρχος κ. Φίλης και ο Δήμαρχος κ. Τικόπουλος, δεδομένου ότι υπέβαλαν την παραίτησή τους από μέλη της κριτικής επιτροπής. Ολίγο πριν την εκλογή της «Μις Σέρραι» δημιουργήθηκε επεισόδιο μεταξύ του Προέδρου του «Ορφέως» κ. Αβτζή και ενός δημοσιογράφου, δεδομένου ότι ο κ. Αβτζής έκανε παρατηρήσεις που θεωρήθηκαν από τους παριστάμενους δημοσιογράφους ως προσβλητικές. Κατόπιν τούτου, αποχώρησε ο εκ των μελών της κριτικής επιτροπής κ. Σταυρίδης, διευθυντής εφημερίδας στις Σέρρες, όπως και οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι. Η κριτική επιτροπή συμπληρώθηκε από τα παρόντα μέλη. Μετά την εκλογή της «Μις Σέρραι», αναδείχθηκε η δεσποινίς Άννα Δόστη.

  Εφημερίδα Μακεδονία, Φύλλο: 25/2/1927, Σελίδα: 3 Στις 24 Φεβρουαρίου 1927, ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Σερρών μετέβη στην Θεσσαλονίκη προκειμένου να ενεργήσει εκεί, σε συνεργασία με τους αρμόδιους, σχετικά με τις εκπαιδευτικές ανάγκες της πόλης Σερρών και ιδιαίτερα για τη λειτουργία του γυμνασίου.

  Εφημερίδα Μακεδονία, Φύλλο: 24/2/1927, Σελίδα: 5 Στις 24 Φεβρουαρίου 1927, όπως αναφέρει η εφημερίδα Μακεδονία, δ ιατάχθηκε το Φυτώριο Σερρών να παραχωρήσει 183.000 κλήματα για τους πρόσφυγες της Καβάλας, ενώ  παραχωρήθηκε πίστωση 100.000 δραχμών στο Γραφείο Σερρών για τον εφοδιασμό των προσφύγων της περιοχής με κλήματα.

Εφημερίδα Μακεδονία, Φύλλο: 24/2/1919, Σελίδα: 1 Στις 24 Φεβρουαρίου 1919 πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια του Ηρώου Σερρών, μια σημαντική ιστορική εκδήλωση που οργανώθηκε με πρωτοβουλία του υποστρατήγου Π. Ζυμπρακάκη, τότε διοικητή της θρυλικής Μεραρχίας Σερρών. Το Ηρώο αυτό βρίσκεται στην είσοδο της πόλης, στην πλευρά του σιδηροδρομικού σταθμού, και τιμά τη μνήμη των ηρώων που αγωνίστηκαν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Τον θεμέλιο λίθο έβαλε ο "τετιμημένος ἀντιστράτηγος κ. Εμμανουήλ Ζυμπρακάκης, διοικητὴς τοῦ Σ. Ε. ᾿Αμύνης". Όσο για το κόστος, όπως μας πληροφορεί η εφημερίδα Μακεδονία "τὸ περισυλλεγὲν ἐξ ἐράνων πρὸς τὸν σκοπὸν τοῦτον ποσὸν ἀνῆλθεν εἰς 40.000 δρχ." Ο στρατηγός, στρεφόμενος προς τον στρατό, ανέφερε: «Προς όλους τους θρύλους της αρχαιότητας και τα ανδραγαθήματα του παρελθόντος, η πραγματικότητα της ιστορίας αναιρεί την αξία τους, την οποία γράψατε εσείς με τους άξιους αρχηγούς σας. Οι επερχόμενες γενιές θα στρέφονται στα παραδείγματα...

Στις 24 Φεβρουαρίου του 1907,  ο ιερέας του Λειβαδοχωρίου Παπαπασχάλης ή καπετάν Ανδρούτσος και ενώ την προηγούμενη ημέρα είχε καταδιώξει ομάδα κομιτατζήδων - ο ίδιος και το αντάρτικο σώμα του περικυκλώθηκαν στη Νικοσλάβη (νυν Νικόκλεια) από οθωμανικό απόσπασμα, αφού τους είχαν προδώσει Βούλγαροι.  Εφημερίδα Εμπρος, Φύλλο: 2/3/1907, Σελίδα: 2 Μετά την άρνησή του να παραδοθεί, ο Παπαπασχάλης επιχείρησε έξοδο από σπίτι σε σπίτι προς την πλατεία του χωριού, για να διαφύγει από τη χαράδρα, αλλά κατέστη αδύνατο. Μάχονταν επί 2,5 ώρες με πολλούς Τούρκους στρατιώτες και μπασιμπουζούκους κρυμμένους πίσω από τα σπίτια. Σκοτώθηκαν δίπλα του οι: Χρήστος Κουτσούκης, Κίτσος Στεφανιώτης και Γεώργιος Τσουλάς, μοναχός. Από τους Τούρκους σκοτώθηκαν δεκατέσσαρες. Συνέχισαν τη μάχη, αλλά τραυματίστηκε ο ίδιος στο αριστερό χέρι και πόδι. Διέταξε τους λοιπούς άνδρες του να φύγουν για να σωθούν, ενώ ο ίδιος τους κάλυπτε με πυροβολισμούς μέχρι τελευταίας στιγμής. Συνέχισε τη μάχη μόνος του...