ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Τρίτη μεγίστη Παρθένους δέκα φέρει, Νίκην φερούσας ἀδεκάστου Δεσπότου. Κατά την Μεγάλη Τρίτη επιτελούμε ανάμνηση της περί των δέκα παρθένων γνωστής παραβολής του Κυρίου. Η Εκκλησία μας καλεί να είμεθα έτοιμοι για να υποδεχθούμε, κρατούντες τις λαμπάδες των αρετών μας, τον ουράνιον Νυμφίο, τον Κύριον Ιησού, ο Οποίος θα έλθει αιφνίδια, είτε ειδικά κατά τη στιγμή του θανάτου μας, είτε γενικά κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Επίσης μας καλεί, φέρουσα ενώπιό μας και τη παραβολή των ταλάντων, να καλλιεργήσουμε και να αυξήσουμε τα χαρίσματα που μας έδωσε ο Θεός. Ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός, όταν ανέβαινε στα Ιεροσόλυμα και πλησίαζε προς το εκούσιο Πάθος, έλεγε στους μαθητές Του ορισμένες παραβολές για να τους προετοιμάσει. Μερικές, μάλιστα, τις έλεγε για να καυτηριάσει και να χτυπήσει του Γραμματείς και τους Φαρισαίους. Μια από αυτές, τη σημερινή των δέκα παρθένων, την είπε για να παρακινήσει μεν όλους προς την ελεημοσύνη, αλλά και να διδάξει όλους μας να είμαστε έτοιμοι πριν μας προλάβει το τέλο...

Θάμβος βλέπειν Κρήσκεντα τοῦ πυρὸς μέσον, Ἡγούμενον λειμῶνα τερπνὸν τὴν φλόγα. Κάτθανε καὶ Κρήσκης πέμπτῃ δεκάτῃ πυρὶ λαύρῳ. Ο Άγιος Κρήσκης καταγόταν από τα Μύρα της Λυκίας και έζησε την εποχή της παντοδυναμίας της ειδωλολατρίας. Μαθητής του Αποστόλου Παύλου, ο Άγιος επέδειξε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του αξιοθαύμαστη ευσέβεια. Ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία δεν έπαυσε να αγωνίζεται για την επιστροφή των ειδωλολατρών στη χριστιανική πίστη. Όταν ο έπαρχος της πόλης πληροφορήθηκε τη χριστιανική του δράση κάλεσε τον Άγιο και του συνέστησε να σταματήσει να κηρύττει διότι βάζει σε κίνδυνο τη ζωή του και θα ήταν άδικο να υποστεί μαρτυρικό θάνατο στα γεράματά του. Όμως ο Κρήσκης με σεμνότητα αλλά και ασυνήθιστη για την ηλικία του γενναιότητα του απάντησε ότι τα βασανιστήρια θα ήταν γι' αυτόν ευεργεσία και ο επαπειλούμενος θάνατος κέρδος. Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Τῷ τῆς πίστεως ζήλω πτερωθεῖς τὴν διάνοιαν, πρὸς ἀθλητικὸς ἀριστείας ἀνδρικῶς προσεχώρησ...

Σκότος συνέσχε τὰς Ἀθήνας ἀθρόον, Δύναντος αὐταῖς ἡλίου Λεωνίδου. Στους Συναξαριστές αναφέρεται ότι ο Άγιος Λεωνίδης, Επίσκοπος Αθηνών, κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 250 μ.Χ. Σε κάποιους από τους Κώδικες αναφέρεται ως Μάρτυς, γεγονός όμως που δεν αποδεικνύεται. Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον  Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε. Ποιμὴν ἱερώτατος, καὶ Ἱεράρχης σοφός, τῆς πόλεως γεγονός, τῶν Ἀθηνῶν τῆς κλεινῆς, Λεωνίδα μακάριε, ὅθεν ἱερατεύσας, τῷ Σωτήρι ὁσίως, ἤθλησας ὑπὲρ φύσιν, καὶ τὴν πλάνην καθεῖλες. Καὶ νῦν Πάτερ ἱκέτευε, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

Ἀμνοῦ Θεοῦ σφάττουσιν ἀμνάδας δύο, Ἀναστασίαν καὶ Βασίλισσαν ἅμα. Οι Αγίες Αναστασία και Βασιλίσσα ήταν πλούσιες με καταγωγή από τη Ρώμη (επί Νέρωνος 54 - 68 μ.Χ.). Αποτελούσαν δε εξαίρεση διότι απέφυγαν τη διαφθορά και την αλλοτρίωση που κατέκλυζε τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα της Ρώμης και ζούσαν εν αγνεία και παρθενία. Σε νεαρή ηλικία δέχθηκαν την πίστη του Χριστού και με τη διανομή των υπαρχόντων τους έγιναν το στήριγμα των χριστιανών της Ρώμης. Μετά τον μαρτυρικό θάνατο των πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, οι δύο Αγίες έθαψαν τα σεπτά λείψανά των. Λίγο αργότερα συνελήφθησαν κατηγορούμενες ότι ανήκουν σε ομάδα δολιοφθορέων χριστιανών. Ομολόγησαν με παρρησία ότι είναι χριστιανές και αφού υπέστησαν διάφορα βασανιστήρια στο τέλος αποκεφαλίσθηκαν κερδίζοντας το λαμπρό του μαρτυρίου στέφανο.

Παυσολυπίῳ καὶ Θεοδώρῳ θύτῃ, Δῶρόν τι παυσίλυπον ὄντως τὸ ξίφος. Ο Άγιος Ιερομάρτυς Θεόδωρος και ο Άγιος Μάρτυς Παυσολύπιος τελειώθηκαν διά ξίφους στη Θράκη κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Αδριανού (117 - 138 μ.Χ.). Η Σύναξη αυτών ετελείτο στο γηροκομείο του Μελοβίου.

Ο Άγιος ιερομάρτυς Ανανίας γεννήθηκε κατά τις αρχές του 18ου αιώνα μ.Χ. από ευγενείς και εύπορους γονείς. Ο πατέρας του, Θεοφίλης, ήταν συγγενής των Λαμπαρδαίων και η μητέρα του, θυγατέρα του εκ Βυζικίου της Γορτυνίας, Συντύχου. Ο Άγιος σπούδασε στη σχολή της Δημητσάνης και αργότερα αναδείχθηκε Επίσκοπος της πατρίδος του. Τον Φεβρουάριο του έτους 1750 μ.Χ. προήχθη σε Μητροπολίτη Λακεδαιμονίας και συνέγραψε, το 1755 μ.Χ., ειδική πραγματεία περί Σπάρτης και των Μητροπολιτών αυτής. Διακρινόταν για την παιδεία, τις υψηλές γνώσεις, το σταθερό και ακλόνητο του εκκλησιαστικού χαρακτήρα, για την αγαθότητα και φιλανθρωπία του. Στους μεν Έλληνες προξενούσε απαραδειγμάτιστο σέβας, στους δε Τούρκους τρόμο και έκπληξη. Γι' αυτό και αναδείχθηκε πρόεδρος όλων των προεστώτων του Μοριά, έχοντας συναδέλφους τον Γιαννάκη Κρεββατά, τον Παν. Ζαΐμη και τον Παν. Μπενάκη. Όλοι τους ενίσχυαν το εθνικό στοιχείο και υπεράσπιζαν τους κατά τόπους αρματολούς. Κατά τον ιστορικό Μιχαήλ Οικονόμου, ο Άγιος Ανανίας ...

Ο Άγιος Μάρτυς Σούκιος και οι Χριστιανοί που μαρτύρησαν μαζί του, άθλησαν κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ. στη Γεωργία. Από τον Αρχιμανδρίτη Ζαχαρία Μαχιταδζέ Ο Άγιος Μάρτυρας Σούχιας (ή Σούκιας) και οι Δεκαέξι Σύντροφοί του στη Γεωργία ήταν επιφανείς αξιωματούχοι που υπηρετούσαν στην αυλή του ηγεμόνα της Αλβανίας (των λεγόμενων Χαγβανιτών – πρόκειται για τη «Καυκασιανή Αλβανία», στο σημερινό έδαφος του Αζερμπαϊτζάν). Συνοδεύοντας την κόρη του ηγεμόνα της Αλβανίας, τη Σατενίκα, σύζυγο του Αρμένιου αυτοκράτορα Αρταξάρ (88–123 μ.Χ.), ο Άγιος Σούχιας και οι δεκαέξι σύντροφοί του έφτασαν στην Αρτασάτα, την αρχαία πρωτεύουσα της Αρμενίας (η πόλη καταστράφηκε αργότερα από τους Ρωμαίους, το έτος 163). Εκείνη την εποχή, στην περιοχή κήρυττε τον λόγο του Θεού ένας Έλληνας χριστιανός ονόματι Χρυσός, ο οποίος είχε φωτιστεί και χειροτονηθεί από τον Άγιο Απόστολο Θαδδαίο (τιμάται στις 21 Αυγούστου). Οι Γεωργιανοί αξιωματούχοι πίστεψαν στον Χριστό τον Σωτήρα και αποφάσισαν να αφιερώσουν τη ζωή τους στην υπηρε...

Οι Άγιοι Μάρτυρες Μάξιμος και Ολυμπιάδα μαρτύρησαν στην Περσία κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Δεκίου (249-251 μ.Χ.).

Ο Άγιος Πάτερνος γεννήθηκε στη Βρεττάνη το έτος 500 μ.Χ. και ακολούθησε, όπως και ο πατέρας του, τον μοναχικό βίο. Ίδρυσε μονές και ναούς και εξελέγη Επίσκοπος της πόλεως Βάννες της Βρεττάνης. Κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 565 μ.Χ.

Ο Άγιος Μστισλάβος Βλαντιμίροβοτς, ο μετονομασθείς Θεόδωρος, γεννήθηκε την 1η Ιουνίου του έτους 1076 μ.Χ. Όταν έγινε δώδεκα ετών, στάλθηκε από τον παππού του, που ήταν μεγάλος πρίγκιπας του Κιέβου και ονομαζόταν Βσέβολοντ (1078 - 1093 μ.Χ.), για να γίνει πρίγκιπας του Νόβγκοροντ. Οι άνθρωποι του Νόβγκοροντ αγάπησαν τον νεαρό πρίγκιπα. Και το έτος 1095 μ.Χ. εκδίωξαν τον πρίγκιπα Δαβίδ, ο οποίος κατέφυγε στο Σμολένκ, και στράφηκαν προς τον Μστισλάβο. Μετά τον θάνατο του παππού του, ο Μστισλάβος κατέλαβε τον θρόνο του Ροστώβ. Σε ηλικία δέκα εννέα ετών ο νεαρός πρίγκιπας κέρδισε μια μεγάλη νίκη κατά του θείου του Όλεγκ, που ήταν πρίγκιπας του Τσέρνιγκωφ. Ο πρίγκιπας Όλεγκ είχε σκοτώσει τον αδελφό του Ιζυασλάβο και επιτέθηκε στο Ροστώβ και στη Σουζδαλία, που ανήκαν στη δικαιοδοσία του Μστισλάβου. Ο Άγιος, όμως, δεν ήθελε να χυθεί αθώο αίμα. Ήθελε να κάνει ειρήνη με τον θείο του και τον ικέτευσε να συμβιβασθεί με τα δικαιώματά του στην πόλη του Ριαζάν. Αλλά ο Όλεγκ είχε ήδη ξεκινήσει με στρα...

Ο Όσιος Βασίλειος, ο Θαυματουργός, έζησε μεταξύ του 14ου και 15ου αιώνα μ.Χ. στη Μολδαβία της Ρουμανίας. Το έτος 1451 μ.Χ. ο Όσιος αναφέρεται ως ηγούμενος της μονής Μολδοβίτα, ενώ αξιώθηκε και του χαρίσματος της θαυματουργίας. Κοιμήθηκε με ειρήνη.

 Ο Όσιος Διονύσιος έζησε στη Ρωσία και ασκήτεψε ως μοναχός και έγκλειστος στη μονή του Αγίου Νικολάου Περεγιασλάβλ - Ζαλέσκυι. Κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1645 μ.Χ.

Το όνομα του Γέροντα Δανιήλ περιλαμβάνεται στις Συνάξεις των Αγίων της Μητροπόλεως Κρασνογιάρσκ και των Αγίων της Σιβηρίας. Εκοιμήθη πριν από 180 χρόνια, στις 15 Απριλίου (κατά το παλαιό ημερολόγιο), το 1843. Ο τελευταίος εξομολογητής του ασκητή είπε: «Πριν από την άφιξη του μακαρίου Δανιήλ στο Γενισεΐσκ, δεν τον γνώριζα προσωπικά και, ομολογώ, τον θεωρούσα έναν συνηθισμένο άνθρωπο, με μόνο εξωτερικά χαρακτηριστικά ευσέβειας. Μια μέρα ήρθε μόνος του στο σπίτι μου· αρνήθηκε το κέρασμα που του πρόσφερα, ακόμα και το τσάι, αλλά άρχισε μια πνευματική συζήτηση μαζί μου και με τέτοια απλότητα, με τέτοια γλυκύτητα, με τέτοια τρυφερότητα, μου διάβασε και μου εξήγησε την ευαγγελική παραβολή των δέκα παρθένων, που αμέσως άλλαξα γνώμη για εκείνον και αναγνώρισα σε αυτόν έναν αληθινό άνθρωπο του Θεού. Αχ, μακάρι ο Θεός να μας χάριζε περισσότερους τέτοιους εξομολογητές!…» (Ε. Ποσελιανίν, Ρώσοι ασκητές του 19ου αιώνα). Το 1860, ιδρύθηκε παρεκκλήσι επ’ ονόματι του Αγίου Δανιήλ του Στυλίτη, όπου τελού...

  Στις 15 Απριλίου 1906, αντιπρόσωποι των ελληνικών κοινοτήτων Σερρών, Άνω Τζουμαγιάς, Νευροκοπίου, Αλιστράτης, Νιγρίτας, Βαρακλή Τζουμαγιάς, Δεμίρ Ισσαρίου, Μελενίκου, Ποροΐων, Πετρίτσης και Ζηλιάχοβας με επιστολή τους κατηγορούσαν τον Στέφανο Δραγούμη και τον Αθανάσιο Αργυρό για «ιδιοτελείς σκοπούς» και «πανσλαυιστικάς βλέψεις» Η επιστολή δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ατλαντίς στις 20 Αυγούστου του ίδιου έτους και ανέφερε τα παρακάτω:  Ο κύριος Αργυρός και ο σύλλογός του, αποδοκιμαζόμενοι από τους Μακεδόνες, προς τον Κεντρικό Μακεδονικό Σύλλογο. Διαμαρτυρηθήκαμε εγγράφως και δημοσίως πριν από δύο ακριβώς χρόνια κατά του υπομνήματος του κ. Στ. Δραγούμη, το οποίο αποδοκιμάστηκε από όλη τη Μακεδονία και αφορούσε την παραχώρηση του 113ου τμήματος της Μακεδονίας στους Βούλγαρους. Ελπίζαμε ότι αυτοί που ευθύνονται για το λάθος αυτό θα καταλάβαιναν το σφάλμα τους και θα προχωρούσαν στην αποκατάσταση της αδικίας τους. Όμως, με μεγάλη μας έκπληξη και αγανάκτηση διαπιστώσαμε ότι ο κ. Στ...

  Εφημερίδα Σκριπ. Φύλλο: 16/4/1904, Σελίδα: 4 Στις 15 Απριλίου  1904, πληροφορίες από  τη Θεσσαλονίκη αναφέραν την εξόντωση της βουλγάρικης συμμορίας ληστών υπό την ηγεσία του Νικολάιεφ, στο χωριό Μελεγκίτσι (Μελενικίτσι) των Σερρών. Η εφημερίδα Εμπρός ανέφερε: Σύμφωνα με σίγουρες χθεσινές πληροφορίες από τη Θεσσαλονίκη, τουρκικό στρατιωτικό απόσπασμα καταδίωξε συμμορία ληστών Βουλγάρων, 13 ατόμων, υπό την ηγεσία του γνωστού ληστή Νικολάιεφ. Η σύγκρουση έγινε κοντά στο χωριό Μελεγκίτσι των Σερρών και η συμμορία εξοντώθηκε τελείως."

  Στις 14 Απριλίου 1902, ο ανταποκριτής της εφημερίδας Εμπρός από την Βιέννη αναφέρθηκε σε συγκρούσεις του οθωμανικού στρατού με επαναστάτες στο Πετρίτσι και στο διαμέρισμα των Σερρών πλησίον της Δζουμαγιαβάλας.  Ο ανταποκριτής ανέφερε : Η πρώτη σύγκρουση του στρατού με τους επαναστάτες κατά το έτος αυτό έγινε στο βιλαέτι Θεσσαλονίκης, κοντά στο χωριό Πετρίτσι. Μετά από αυτήν, ακολούθησε άλλη μάχη κοντά στο Μουσιλόνι του Κουκουσίου. Η τρίτη σύγκρουση έγινε στην περιοχή των Σερρών, κοντά στη Δζουμαγιαβάλας, η οποία υπήρξε η μεγαλύτερη σε θύματα και σφοδρότητα, με πολλούς νεκρούς και από τις δύο πλευρές. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και ο αγγελιαφόρος του Επαναστατικού Κομιτάτου της Σόφιας, στον οποίο βρέθηκε και επιστολή που πέρασε στα χέρια των τουρκικών Αρχών. Μέσα από αυτήν, δίνονταν οδηγίες στα μέλη του Κομιτάτου στη Θεσσαλονίκη να συνεννοηθούν με τον τοπικό Βούλγαρο πράκτορα, καθώς και με ορισμένα πρόσωπα που αναφέρονταν στην επιστολή, και ήδη να γίνουν γνωστοί στις τουρκικ...

Μνημόσυνο  στις Σέρρες,  14 Απριλίου 1937. Επεξεργασμένη φωτογραφία.   Μνημόσυνο υπέρ των πεσόντων Μακεδονομάχων  στις Σέρρες,  14 Απριλίου 1937

Στις 14 Απριλίου 1991, Κυριακή του Θωμά, ολοκληρώθηκε στη Νιγρίτα η "Εβδομάδα της Γερακίνας", ένας θεσμός που τη χρονιά εκείνη συμπλήρωσε δέκα χρόνια ζωής. Ο θεσμός είχε ξεκινήσει το 1981 και σήμερα είναι γνωστός ως Γερακίνεια Εβδομάδα της Γερακίνας, 9 Απριλίου 1991 Εβδομάδα της Γερακίνας, 9 Απριλίου 1991 Εβδομάδα της Γερακίνας, 10 Απριλίου 1991 Απόσπασμα από τη συμμετοχή της μεγάλης χορευτικής ομάδας εμφανίσεων, του Συλλόγου Βλάχων Ν. Σερρών ''Γεωργάκης Ολύμπιος'' η οποία έλαβε μέρος στα 10α Γερακίνεια, της Νιγρίτας Σερρών, στις 10/04/1991. Πρωτοχορεύτρια: Κυριακή Μιχ. Συτζίμη

Στις 14 Απριλίου 1937, πραγματοποιήθηκε στις Σέρρες μνημόσυνο υπέρ των πεσόντων Μακεδονομάχων

Στις 14 Απριλίου 1909, οδηγούμενος για την Θεσσαλονίκης, περνάει από τις Σέρρες ο καθαιρεθείς από την οθωμανική Εθνοσυνέλευση Σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ Β'.

Εἰς τὸν Πάγκαλον Ἰωσὴφ Σώφρων Ἰωσήφ, δίκαιος κράτωρ ὤφθη, Καὶ σιτοδότης, ὧ καλῶν θημωνία! Ἕτεροι, εἰς τὴν ξηρανθεῖσαν Συκῆν Τὴν Συναγωγήν, συκῆν Χριστός, Ἑβραίων, Καρπῶν ἄμοιρον πνευματικῶν εἰκάζων, Ἀρᾷ ξηραίνει, ἧς φύγωμεν τὸ πάθος. Από τη σημερινή μέρα ξεκινούν τα άγια Πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Τύπος του Κυρίου μας Ιησού είναι ο πάγκαλος Ιωσήφ που σήμερα επιτελούμε την ανάμνησή του (Γεν. 37 - 50). Ήταν ο μικρότερος γιός του Πατριάρχη Ιακώβ και ο πιο αγαπητός. Όμως φθονήθηκε από τα αδέλφια του και αρχικά τον έρριξαν σ' ένα βαθύ λάκκο και εξαπάτησαν το πατέρα τους χρησιμοποιώντας ένα ματωμένο ρούχο ότι δήθεν τον κατασπάραξε κάποιο θηρίο. Στη συνέχεια τον πούλησαν για τριάντα αργύρια σε εμπόρους, οι οποίοι τον ξαναπούλησαν στον αρχιμάργειρα του βασιλιά της Αιγύπτου, τον Πετεφρή. Ο Ιωσήφ ήταν πανέμορφος και τον ερωτεύθηκε η γυναίκα του Πετεφρή, που θέλησε να τον παρασύρει σε ανήθικη πράξη βιαίως. Μόλις εκείνη έπιασε τον Ιωσήφ, εκείνος άφησε στα χέρια της το χιτώνα του και έφ...

  Eις τον Aρίσταρχον. Τιμῶ τὸν Ἀρίσταρχον ὡς ἀριστέα, Καλῶς ἀριστεύσαντα μέχρι καὶ ξίφους. Eις τον Πούδην. Ποῦ δὴ μετέστης, ὡς ἀπετμήθης, Πούδη; Ποῦ δὴ μετέστην, ἢ πρὸς ἄφθαρτον κλέος; Eις τον Tρόφιμον. Τρυφὴν Τρόφιμος οὐρανοῦ ποθῶν ἄκρως, Τροφὴ προσῆκται τῷ τεθηγμένῳ ξίφει. Τῇ δεκάτῃ δὲ μαθηταὶ ἀπῆραν καί γε τετάρτῃ. Ήταν και οι τρεις από τους έβδομηκοντά Αποστόλους και αφοσιωμένοι συνεργάτες του Αποστόλου Παύλου. Για τον Απόστολο Αρίσταρχο αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων ότι ήταν Μακεδόνας καταγόμενος από τη Θεσσαλονίκη και κατά πάσα πιθανότητα Ιουδαίος. Επίσης, για τον Αρίσταρχο, ο Απόστολος Παύλος αναφέρει στην προς Κολασσαεΐς (δ' 10) επιστολή του σαν συναιχμάλωτό του στη Ρώμη, καθώς και στην προς Φιλήμονα (στ' 24) σαν συνεργάτη του. Για τον Πούδη κάνει λόγο στη Β' προς Τιμόθεον (δ' 22) επιστολή του, από την οποία καταλαβαίνουμε ότι ο Απόστολος Πούδης ήταν από αυτούς που συνεργάστηκαν υπέρ του Ευαγγελίου στη Ρώμη. Τον Τρόφιμο έφερε στην χριστιανική πίστη ο Από...

Αἰῶνος ἦρας τοῦδε τὴν Θωμαΐδα, Τὸ τῆς Γραφῆς, μέλλοντος αἰῶνος Πάτερ. Η Αγία Μάρτυς Θωμαΐς γεννήθηκε και έζησε στην Αλεξάνδρεια και διακρινόταν για την ευσέβεια και την πνευματική της μόρφωση. Από μικρή ηλικία είχε επιδοθεί στα έργα της φιλανθρωπίας και του ελέους, συνοδεύοντας την μητέρα της. τη διακονία αυτή εξακολούθησε να την ασκεί ακόμα και όταν νυμφεύθηκε. Η Αγία είχε μία κατά πάντα ευλογημένη οικογένεια. Με τον σύζυγό της συνδεόταν με αληθινή και ανυπόκριτη αγάπη. Την ειρηνική τους όμως συνύπαρξη την φθόνησε ο εφευρέτης της κακίας, διάβολος και θέλησε να τους χωρίσει, μάλιστα δε με τραγικό τρόπο. Κάποτε που η Θωμαΐδα ήταν μόνη της στο σπίτι, επειδή ο σύζυγός της έλειπε σε δουλειές, δέχθηκε ανήθικη επίθεση από τον πατέρα του συζύγου της, δηλαδή τον πεθερό της, ο οποίος κυριευμένος από το δαίμονα της πορνείας και υποδουλωμένος στο πάθος της ακολασίας, ήθελε να έχει μαζί της ερωτική σχέση. Η Αγία, η οποία είχε πάντοτε ζωντανή στη μνήμη της την αίσθηση της πανταχού παρουσίας του Θεο...

Νῦν Μῖμος ὄντως Ἀρδαλίων ἢ πάλαι. Μιμούμενος γὰρ Μάρτυρας, τὸ πῦρ στέγει. Ο Άγιος Αρδαλίων ο Μίμος, με τη σημερινή ορολογία ήταν ηθοποιός, στα χρόνια του Διοκλητιανού (298). Εργαζόταν στα θέατρα και έπαιζε κωμωδίες και δράματα. Μια μέρα λοιπόν του ήλθε η ιδέα, να μιμηθεί την αντίσταση των χριστιανών μπροστά στους τυράννους. Κρεμάστηκε ψηλά, επάνω στη σκηνή, και δήθεν ξεσχιζόταν επειδή δεν ήθελε να προσφέρει θυσία στους θεούς. Η παράσταση ήταν - σα δράμα- τόσο καταπληκτική, ώστε ο λαός άρχισε να χειροκροτεί θερμά την επιδεξιότητα του Άρδαλίωνα και τη γενναιοκαρδία των χριστιανών. Τότε ο Αρδαλίων φώναξε δυνατά και είπε στο λαό να σωπάσει, διότι και αυτός ήταν στ' αλήθεια χριστιανός. Όταν το άκουσε αυτό ο άρχοντας, του είπε ν' αλλάξει γνώμη. Αλλά επειδή ο Αρδαλίων επέμενε στην ομολογία του Χρίστου, τον έριξαν μέσα στη φωτιά και έτσι έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου. Από τον Πρωτοπρεσβύτερο π. Γεώργιο Παπαβαρνάβα Ο Άγιος Αρδαλίων έζησε στα τέλη του τρίτου αιώνα και ασκούσε το επάγγελ...

Ο Άγιος καταγόταν από την κωμόπολη Λιγούδιτσα της Αρκαδίας. Όταν ήταν ακόμα παιδί, έμεινε ορφανός μαζί με τον αδελφό του, και ο πατέρας τους, Ηλίας, παντρεύτηκε δεύτερη γυναίκα. Η μητριά τους τούς φερόταν άσχημα, και έτσι, μόλις μεγάλωσαν λίγο, έφυγαν από το σπίτι. Ο μεγαλύτερος αδελφός πήγε στην Τριπολιτσά και εργάστηκε ως υπηρέτης σε τούρκικο σπίτι, ενώ ο μικρότερος, ο Δημήτριος, συνδέθηκε με κάποιους μαστόρους, που τον πήγαν από τόπο σε τόπο για να χτίζουν. Κάποια στιγμή βρέθηκαν στην Τρίπολη, και εκεί ο Δημήτριος συνδέθηκε με ένα τουρκόπουλο. Μια μέρα, λόγω μιας διαφωνίας για χρήματα, εγκατέλειψε τους μαστόρους και πήγε να δουλέψει ως υπηρέτης σε τούρκικο σπίτι. Σταδιακά όμως, οι παιδικές φιλίες τον επηρέασαν και τον έπεισαν να απαρνηθεί τον λαό του και να ασπαστεί το Ισλάμ. Όταν το έμαθε ο μεγαλύτερος αδελφός του, πήγε να τον συναντήσει και προσπάθησε να τον πείσει για το μεγάλο κακό που είχε κάνει, καθώς και ο ίδιος είχε αλλαξοπιστήσει. Μόλις το έμαθε ο πατέρας τους, πήγε στην Τρ...