ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ο Όσιος Ιωάννης ο Χοζεβίτης, γιος του Μαξίμ και της Αικατερίνης Ιακώβ, γεννήθηκε στις 23 Ιουλίου 1913 στην επαρχία Χοροντίστεα της Μολδαβίας. Κατά τη βάπτισή του έλαβε το όνομα του Προφήτη Ηλία (εορτή 20 Ιουλίου). Το 1914, ο πατέρας του σκοτώθηκε στον πόλεμο και λίγο αργότερα η μητέρα του πέθανε από ασθένεια, αφήνοντάς τον ορφανό. Τον μεγάλωσε η γιαγιά του, Μαρία, η οποία ήταν μοναχή και του μετέδωσε τη χριστιανική πίστη και τη δίψα για τον πνευματικό βίο. Όταν εκείνη εκοιμήθη το 1924, ο μικρός Ηλίας πήγε να ζήσει με άλλους συγγενείς. Από νεαρή ηλικία αγαπούσε τον Χριστό και την Εκκλησία και ποθούσε τη μοναχική ζωή. Στις 15 Αυγούστου 1933, σε ηλικία είκοσι ετών, εισήλθε στη Μονή Νεάμτς. Εκεί, ανάμεσα στην ομορφιά των ιερών ακολουθιών, στη σιωπή των βουνών και υπό την καθοδήγηση πνευματικών γερόντων, αναπτύχθηκε πνευματικά. Αγαπούσε την προσευχή, τις αγρυπνίες, τη μελέτη των πνευματικών βιβλίων και την ησυχία, και σύντομα ξεπέρασε σε υπακοή, ταπείνωση και υπομονή ακόμη και παλαιότερους...

Ο Άγιος Πιτιρίμ, Επίσκοπος Ταμπώφ, ονομαζόταν στον κόσμο Προκόπιος και γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1645 (ή 1644) στην πόλη Βιάζμα. Από μικρή ηλικία, ο Κύριος τον προετοίμαζε για υψηλή πνευματική διακονία. Ως παιδί έμαθε να διαβάζει και να γράφει, παρακολουθούσε τις ιερές ακολουθίες και συνήθισε την προσευχή. Αγαπούσε ιδιαίτερα τα συγγράμματα των Αγίων Πατέρων και τους βίους των Αγίων, κάτι που ενίσχυσε την πνευματική του ωρίμανση. Ξεχώριζε για την αγάπη του προς τη μελέτη, την εργατικότητα, την ευρυμάθεια και την ωριμότητα της σκέψης του. Διέθετε επίσης καλλιτεχνικό ταλέντο και ασχολούνταν επιτυχώς με την αγιογραφία και το εκκλησιαστικό μέλος. Η ευγενής και θεοσεβής ψυχή του τον οδήγησε στη μοναχική ζωή. Αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στον Θεό και εισήλθε στη Μονή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στη Βιάζμα, γνωστή για την αυστηρότητά της. Σε ηλικία 21 ετών εκάρη μοναχός με το όνομα Πιτιρίμ. Ο νεαρός μοναχός κέρδισε την εκτίμηση των αδελφών του με τον ασκητικό του βίο και σύντομα εκλέχθηκε...

Οι Όσιοι Πατέρες μας Κωνσταντίνος και Κοσμάς υπήρξαν μοναχοί και πνευματικοί μαθητές του Αγίου Βαρλαάμ του Χουτύν (6 Νοεμβρίου) και του διαδόχου του, Αγίου Αντωνίου του Ντύμσκ (17 Ιανουαρίου). Περί το έτος 1220, εγκατέλειψαν τη Μονή Χουτύν και εγκαταστάθηκαν σε μια απομονωμένη χερσόνησο, περίπου 3 βέρστια (περίπου 3,2 χιλιόμετρα) από την πόλη Στάραγια Ρους, ανάμεσα στους ποταμούς Πολίστα και Σμέζνια. Με τον καιρό ίδρυσαν εκεί μοναστήρι στο όνομα του Αγίου Νικολάου, του οποίου ηγούμενος διετέλεσε ο Άγιος Κωνσταντίνος έως την κοίμησή του, γύρω στο 1240. Ο Άγιος Κοσμάς συνέχισε το πνευματικό έργο του δασκάλου του. Οι δύο Άγιοι ενταφιάστηκαν στον ίδιο τάφο. Τα λείψανά τους αναπαύονται μέχρι σήμερα στη Μονή Νικόλο-Κόσινσκυ, κάτω από τον πρόναο του Ναού του Αγίου Νικολάου, ο οποίος ανεγέρθηκε το 1820 πάνω από τον τάφο των Αγίων.

 Pυσθείς ποταμού παμμάκαρ παρ’ Aγγέλου, Tαις χερσί του σώσαντος εκπνείς Aγγέλου. Ο Άγιος Ευστάθιος γεννήθηκε στην πόλη Άγκυρα και είναι από τα λαμπρά στολίσματα της Εκκλησίας. Θαρραλέος κήρυκας του Ευαγγελίου και ακούραστος εργάτης των εντολών του, καταγγέλθηκε στον έπαρχο Κορνήλιο. Στην ανάκριση που του έκαναν, επέμεινε στην ομολογία του Χριστού και καταδικάστηκε στην πιο βάρβαρη ποινή. Του τρύπησαν δηλαδή τους αστραγάλους, έπειτα, αφού τον έδεσαν από τις τρύπες των πληγών του με σχοινί, τον έσυραν στον ποταμό Σάγαρι, στα νερά του οποίου τον έριξαν. Διασώθηκε όμως από τη θεία χάρη και βγήκε έξω. Μετά από λίγες μέρες, όταν το έμαθε αυτό ο έπαρχος, ντροπιασμένος σκότωσε τον Ευστάθιο με το δικό του μαχαίρι. Έτσι ο Ευστάθιος, παρέδωσε την αγία του ψυχή, στεφανωμένος με το στεφάνι του μαρτυρίου

 Xρυσού Δροσίς βληθείσα χωνευτηρίω, Oυχ’ ευρέθη κίβδηλος, ή μικτή ρύπω. Η Αγία Δροσίς μαρτύρησε, αφού την έριξαν μέσα σε χωνευτήριο χρυσού.

Στις 28 Ιουλίου, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά την ανάμνηση των Εγκαινίων του Ναού της Υπεραγίας Θεοτόκου στη Διακονίσση. Η Διακονίσση ήταν μια συνοικία της Κωνσταντινούπολης, εντός των τειχών της πόλης, δυτικά της Πύλης του Μπαγιαζήτ (Beyazit). Τμήμα της κολυμβήθρας (piscina) από την Εκκλησία Β. Η Αγία Ολυμπιάδα η Διακόνισσα είχε ιδρύσει ασκητήρια στην περιοχή, τα οποία καταστράφηκαν από πυρκαγιά το 465 και ξανά το 533 κατά τη διάρκεια της Στάσης του Νίκα. Αυτά τα ασκητήρια φιλοξενούσαν τις εκατό Διακόνισσες που υπηρετούσαν στη Μεγάλη Εκκλησία (Αγία Σοφία). Ο Πατριάρχης Κυριάκος Β΄, γύρω στο έτος 598/599, ανήγειρε τον Ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου στη Διακονίσση για την αδελφή του, η οποία ζούσε εκεί ως Διακόνισσα της Μεγάλης Εκκλησίας. Λόγω της σύνδεσης της περιοχής με τις Διακόνισσες, η συνοικία ονομάστηκε Διακονίσση. Κατά τον 11ο αιώνα αναφέρεται ότι στην Εκκλησία της Θεοτόκου λειτουργούσε και σχολείο στοιχειώδους εκπαίδευσης. Ο Ναός της Θεοτόκου ταυτίζεται πιθανώς με τα ερείπια της λεγόμε...

 Συμπεριλαμβάνεται σε καταλόγους μαρτύρων μαζί με τους Θεόφιλο, Προυντέντιο, Φίλιππο και άλλους 26 Μάρτυρες της Λαοδίκειας. Μνημονεύεται στις Acta Sanctorum, καθώς και στο Heiligenlexikon.de (Γερμανικό λεξικό αγίων).

Ο Όσιος Δανιήλ, κατά κόσμον Δημήτριος, γεννήθηκε μεταξύ των ετών 1459 - 1460 μ.Χ. στο Περεγιασλάβλ - Ζελέσκιυ της Ρωσίας από ευσεβείς και φιλόθεους γονείς, τον Κωνσταντίνο και την Θεοδοσία, η οποία αργότερα έγινε μοναχή με το όνομα Θέκλα. Από μικρή ηλικία διδάχθηκε τα της μοναχικής πολιτείας κοντά στον ηγούμενο της μονής Νικίτσκιυ του Περεγιασλάβλ, Ιωνά. Έγινε μοναχός στη μονή του Οσίου Πανφουτίου (Μπορόβσκι) και την πνευματική του ζωή καθοδήγησε ο Άγιος Λεύκιος του Βολοκολάμσκ. Όταν ο Όσιος Δανιήλ επέστρεψε στην γενέτειρά του, αφιέρωσε τον εαυτό του στους φτωχούς και τον ενταφιασμό των αστέγων. Στη συνέχεια ίδρυσε μονή κοντά στο κοιμητήριο της πόλεως και κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1540 μ.Χ. Η Εκκλησία τιμά, επίσης, την μνήμη του στις 7 Απριλίου και στις 30 Δεκεμβρίου.

Ο Όσιος Πατήρ ημών Μωυσής ασκήτευσε στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου, στα Μακρινά Σπήλαια του Θεοδοσίου, τον 13ο ή 14ο αιώνα. Φορούσε αλυσίδες και βαρύ χάλκινο σταυρό. Ήταν επίσης γνωστός για τη διαρκή ψαλμωδία του και τις αναρίθμητες μετάνοιες. Ο μοναχός Μωυσής είχε το χάρισμα της θαυματουργίας. Τα ιερά του λείψανα αναπαύονται στα Μακρινά Σπήλαια.