ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ο Άγιος Νικέτιος (Γαλλικά: Saint Nizier) (περ. 525 – περ. 566) ήταν επίσκοπος της Τριέρ. Γεννήθηκε στο τέλος του 6ου αιώνα, άγνωστη ακριβής ημερομηνία, και πέθανε το 563 ή πιθανότερα το 566. Ο Νικέτιος θεωρείται ο σημαντικότερος επίσκοπος της αρχαίας επισκοπής της Τριέρ κατά την εποχή που, μετά τις ταραχές των μεταναστεύσεων των λαών, άρχισε να εδραιώνεται η φραγκική κυριαρχία στη Γαλατία, που ως τότε ήταν ρωμαϊκή. Πολλές λεπτομέρειες για τη ζωή του ζήλου αυτού επισκόπου έχουν διασωθεί από διάφορες πηγές: επιστολές που έγραψε ή του απηύθυναν, δύο ποιήματα του Βεναντίου Φορτουνάτου, αλλά κυρίως από τις μαρτυρίες του μαθητή του, Αρεδίου, μετέπειτα ηγουμένου της Λιμόζ, τις οποίες διέσωσε ο Γρηγόριος της Τουρώνης. Βίος Ποιμαντικό έργο Ο Νικέτιος καταγόταν από γαλλο-ρωμαϊκή οικογένεια και ήταν γεννημένος στην Ακουιτανία. Από νεαρή ηλικία αφιερώθηκε στη θρησκευτική ζωή και έγινε μοναχός. Ο Θεοδώριχος Α΄ (511–534) ενθάρρυνε τότε κληρικούς από την Ακουιτανία να εργαστούν στη Ρηνανία. Ο βασιλιά...

Μαρτύρησε με λιθοβολισμό. Δεν έχουμε περισσότερες λεπτομέρειες για τον βίο του Αγίου. Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α ́. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Τὸν λιθόλευστον πάντες Κυρίου μάρτυρα, πανευσθενῆ Διογένη, ἰσχύϊ θείᾳ βολὰς τὰς τῶν λίθων ὑπομείναντα καὶ λάϊνον ἀμφιεσάμενον λαμπρῶς δι’ ἀγώνων ἀνδρικῶν ἱμάτιον ἐν σταδίῳ ἐγκωμιάσωμεν πόθῳ αὐτοῦ πρεσβείας ἐξαιτούμενοι. Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ ́. Τῇ Ὑπερμάχῳ. Τὸν ἐν σταδίῳ Ἰησοῦν ὁμολογήσαντα καὶ δι’ Αὐτὸν καρτεροψύχως ὑπομείναντα τὰς βολὰς τῶν λίθων δρόσον ὡς οὐρανόθεν πεμπομένην πρὸς πιστῶν ψυχῶν ἀνάψυξιν καλλιμάρτυρα στεῤῥὸν ἐγκωμιάσωμεν πόθῳ κράζοντες· Χαίροις, μάρτυς Διόγενες. Μεγαλυνάριον. Ὥσπερ δρόσον, μάρτυς, ἐξ οὐρανοῦ τὰς βολὰς ἐδέξω λίθων χαίρων καὶ τῶν ἐχθρῶν ᾔσχυνας τὰ στίφη τῇ σῇ στεῤῥᾷ ἀθλήσει, ὁμόζηλε Στεφάνου, μάκαρ Διόγενες.

Η Αγία Κρισπίνα ζούσε στη Θακόρα (Tagora) (σήμερα αρχαιολογικός χώρος στην Τυνησία, κοντά στην πόλη Ταούρα) στη ρωμαϊκή επαρχία της Αφρικής. Καταγόταν από επιφανή οικογένεια και ήταν πλούσια μητέρα με παιδιά. Κατά τον καιρό των διωγμών συνελήφθη επειδή ομολογούσε την χριστιανική πίστη. Ο ανθύπατος Άννιος Ανουλλίνος προέδρευσε στη δίκη της στη Θέβεστη (ή Τεβέσσα) στη Νουμιδία τον Δεκέμβριο του 304. Ο Ανουλλίνος τη ρώτησε αν γνώριζε ότι σύμφωνα με τον νόμο όφειλε να προσφέρει θυσία στους θεούς για το καλό των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού. Εκείνη απάντησε ότι δεν γνώριζε αυτό το διάταγμα και ότι η χριστιανική της πίστη δεν της επέτρεπε να προσφέρει θυσίες σε ψεύτικους θεούς. «Άφησε αυτή τη δεισιδαιμονία» της είπε ο Ανουλλίνος «και υποτάξου στα ιερά τελετουργικά των ρωμαϊκών θεών». Η Αγία Κρισπίνα απάντησε ότι δεν γνώριζε άλλον Θεό πέρα από τον Θεό που λατρεύουν οι Χριστιανοί. Ο ανθύπατος την απείλησε με βασανιστήρια και η Αγία είπε ότι ευχαρίστως θα τα υπέμενε για χάρη του Χρι...

Ἀναστάσιον τιμῶ ὡς σεβόμενον, Τὴν ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ μου. Αναστάσιε πυρ λαβών Θεού Λόγου, Προύδωκας εχθροίς σαυτόν ευθύς τεθνάναι. Ο Άγιος Αναστάσιος αφιερώθηκε στην υπηρεσία των μαρτύρων της πίστης. Τους επισκέπτονταν στις φυλακές, τους έφερνε τροφές και περιποιούνταν τα τραύματά τους. Επίσης τους παρακολουθούσε και τους εμψύχωνε κατά την δίκη, τα μαρτύρια και την θανατική εκτέλεση, προσευχόμενος γι' αυτούς και τους παρακαλούσε να εύχονται γι' αυτόν στον Κύριο, ώστε να τον αξιώσει με το ίδιο τέλος. Μ' αυτόν τον πόθο θερμαινόμενος, παρουσιάστηκε κάποια μέρα με τη θέλησή του και δήλωσε στον δικαστή, που είχε διατάξει να βασανιστούν μερικοί χριστιανοί, ότι μάταια κοπιάζει με τέτοια μέσα να καταπνίξει το έργο του Θεού. Γι' αυτό βασανίστηκε ανελέητα, και τέλος αποκεφαλίστηκε. Στη συνέχεια πήραν το σώμα του και το έριξαν στη θάλασσα.

 Ο Άγιος Νιζέριος έδρασε στο Λουξεμβούργιο. Δεν έχουμε άλλες λεπτομέρειες για τον βίο του Αγίου.

 Ἔπαθλον Ἀβέρκιε σοὶ τομῆς μέγα. Οὐ γὰρ κότινος, οὐρανὸς δὲ τὸ στέφος. Ο Άγιος Αβέρκιος μαρτύρησε δια ξίφους.

 Hλπίζετο ζων Άγγελος πεφυκέναι, Αλλ’ εκθανών άνθρωπος ηλέγχθη Γράτος. Ο Όσιος Γράτος απεβίωσε ειρηνικά. Σε ορισμένους Συναξαριστές αναφέρεται σαν επίσκοπος Εφέσου και μαζί με τον Όσιο Νόννο (βλέπε ίδια ημέρα).

Φυγόντα Nόννον ἀντικειμένου πέδην, Πεδοῦσι νεκρὸν κείμενον ταῖς κειρίαις. Ο Όσιος Νόννος ήταν μοναχός ενώ κάποια χειρόγραφα αναφέρουν πως ήταν επίσκοπος Εφεσού. Απεβίωσε ειρηνικά

Ο Άγιος Γουρίας (κατά κόσμον Γρηγόριος Ρουγκότιν) ήταν ο πρώτος αρχιεπίσκοπος της επισκοπής Καζάν, η οποία ιδρύθηκε το 1555. Γεννήθηκε στην κωμόπολη Ραντόνεζ, έξω από τη Μόσχα, σε οικογένεια αυλικού. Οι γονείς του δεν ήταν πλούσιοι και από νεαρή ηλικία έπρεπε να υπηρετεί τον πρίγκιπα Ιβάν Πένκοβ ως διαχειριστής των κτημάτων του. Από τη νεότητά του ο Γρηγόριος ήταν ευσεβής, ταπεινός και πράος, και διατήρησε την αγνότητά του. Κατηγορήθηκε άδικα για ανάρμοστη συμπεριφορά με τη σύζυγο του πρίγκιπα και φυλακίστηκε για δύο χρόνια σε υπόγειο μπουντρούμι. Αυτό έβλαψε την υγεία του, αλλά παράλληλα ενίσχυσε και βάθυνε τον θρησκευτικό του ζήλο. Στη φυλακή έγραψε ένα μικρό βιβλίο για να διδάσκονται τα παιδιά ανάγνωση και γραφή, και τα έσοδα από την πώληση του βιβλίου του τα προσέφερε στους φτωχούς. Όταν απελευθερώθηκε, εκάρη μοναχός με το όνομα Γουρίας στη Μονή του Αγίου Ιωσήφ του Βολοκολάμσκ, γνωστή για τον αυστηρό της κανόνα. Το 1543 εξελέγη ηγούμενος της μονής και διοίκησε για περίπου εννέα χρό...

Tη των Oσίων πληθύι γνώμη μία, Yπέρ πατρώων δογμάτων τεθνηκέναι. Οι Άγιοι Οσιομάρτυρες ήταν Αγιορείτες μοναχοί, από διάφορα κελιά, οι οποίοι αντιστάθηκαν στον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ τον Παλαιολόγο και τον λατινόφρονα Πατριάρχη Ιωάννη Βέκκο (1275 - 1282 μ.Χ.) και υπέστησαν μαρτυρικό θάνατο όταν Ενωτικοί λατινόφρονες επισκέφτηκαν το Άγιο Όρος. Ο μεν Άγιος Κοσμάς ο Πρώτος του Αγίου Όρους απαγχονίστηκε, οι δε υπόλοιποι αποκεφαλίστηκαν. Κατά την αναφερθείσα επίσκεψη των Ενωτικών λατινοφρόνων μαρτύρησαν μοναχοί των ιερών μονών Βατοπαιδίου, Ιβήρων, Ζωγράφου και Ξενοφώντος. Κατά μία παράδοση ο ίδιος ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Η΄ ο Παλαιολόγος ηγείτο στρατιωτικής ομάδος. «Κατέλαβε την των Καραιών κελλιωτικήν λαύραν, ένθα και το του Όρους πρωτείον ίδρυται· ο δε πρωτεύων και οι συν αυτώ αντέστησαν αυτώ γενναίως, τοις προλαβούσιν ομοίως ελέγχοντες· ο δε βασιλεύς εις οργήν κινηθείς, εκέλευσε πάντας αυτούς μαχαίρας έργον γενέσθαι, και ούτως ετελειώθησαν οι άγιοι ομολογηταί την δε εκκλησίαν αυτών πυρπολήσα...

Φιλών Θεόν συ Φιλόθεε τρισμάκαρ, Θεού προσώπω νυν παρίστασαι άνω. Γέροντας του Λαυρεωτικού Κελλίου των Αγίων Αρχαγγέλων, του Ιάγαρη, Καρυών του Αγίου Όρους, που μέχρι σήμερα σώζεται, και του οσίου Νεκταρίου του Καρεώτου (βλέπε ίδια ημέρα). Ήταν «ιδιώτης μεν κατά τον λόγον, κατά δε την αρετήν, άκρως γεγυμνασμένος». Ακόμη «στολισμένος με το διορατικόν και προγνωστικόν χάρισμα». «Απέθανεν εν γήρει βαθεί ο τωόντι θεοφιλής Φιλόθεος, και απήλθε προς τον ποθούμενον Χριστόν». Ετάφη στο Κελλί του. Ακολουθία εποίησε ο υμνογράφος Γεράσιμος Μικραγιαμμανίτης.

O Nεκτάριος πικρίαν πιών βίου, Nέκταρ πίνει νυν αμβροσίας της άνω. Πατρίδα του Οσίου Νεκταρίου ήταν το Μοναστήρι της Μακεδονίας και γεννήθηκε το 1406 μ.Χ. Σε κάποια επιδρομή των Αγαρηνών, για να αποφύγουν οι γονείς του τη σύλληψη, κατέφυγαν σε κάποιο βουνό. Κατόπιν ο πατέρας του Νεκταρίου, με τη συγκατάθεση της γυναίκας του, πήρε τα δύο αγόρια του και έγινε μοναχός με το όνομα Παχώμιος, στο μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων, που βρισκόταν στους πρόποδες του βουνού που είχαν κρυφτεί. Κατόπιν όμως, κάποιος μοναχός Διονύσιος Ιάγαρις, που ανήκε στο κελί των Αρχαγγέλων, κοντά στις Καρυές του Άγιου Όρους, πήρε τον Νικόλαο - αυτό ήταν το βαπτιστικό του όνομα - και τον πήγε στο Άγιον Όρος. Εκεί έγινε μοναχός με τον όνομα Νεκτάριος και προσκολλήθηκε στον Πνευματικό Γέροντα Φιλόθεο, που είχε διορατικό χάρισμα. Από τότε ο Νεκτάριος αρχίζει μια αξιοζήλευτη ασκητική ζωή, που οι σπάνιες αρετές του έγιναν γνωστές σ' όλο το Άγιον Όρος. Ο σατανάς πολλές φορές θέλησε και μέσω των συνασκητών του, να τον ...

Ψυχὴν ὄπισθεν τοῦ Θεοῦ κολλῶν πάλαι, Ἔμπροσθεν αὐτοῦ νῦν παρίσταται Σάββας. Θεσπεσίοιο πόλου πέμπτῃ Σάββας ἐντὸς ἐσήχθη. Ο Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος (Μουταλάσκη της Καππαδοκίας, Ιανουάριος 439 - Ιερουσαλήμ 5 Δεκεμβρίου 532) ήταν Μικρασιάτης μοναχός, ιερέας και ασκητής ο οποίος έζησε κυρίως στην Κύπρο. Ο Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος γεννήθηκε το 439 στη Μουταλάσκη της Καππαδοκίας, σήμερα προάστιο της Καισάρειας, στη Μικρά Ασία. Σε ηλικία δεκαοκτώ ετών μετέβη στην Ιερουσαλήμ. Εκεί ο Ευθύμιος ο Μεγάλος θα τον οδηγήσει στο κοινόβιο του Θεόκτιστου. Το 473 κι αφού πεθάνει ο Ευθύμιος ακολούθησε τον ερημιτισμό. Στη συνέχεια και καθώς υποχρεώθηκε να γίνει κληρικός από τον Σαλλούστιο Ιεροσολύμων ανέλαβε και τη διοίκηση των κοινοβίων και λαυρών. Θα ιδρύσει διάφορα κοινόβια και λαύρες : με πιο γνωστά το κοινόβιο της Μεγάλης Λαύρας (ή Mar Saba) το 483 δέκα χιλιόμετρα ανατολικά της Βηθλεέμ, και του Σπηλαίου της Γεννήσεως. Συνολικά θα ιδρύσει τέσσερις λαύρες, έξι μοναστήρια, και τέσσερα άσυλα. Η Μεγάλη ...