ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Eις την Φερφούθαν. Ἁπλῆν με πλάττεις, Χριστὲ διπλὲ τὴν φύσιν, Ἔχεις δὲ πρισθεῖσάν με διπλῆν Φερβούθαν. Eις την αυταδέλφην και την παιδίσκην αυτής. Δούλας ἀληθεῖς Δεσπότου Θεοῦ δύο, Δούλην τε καὶ Δέσποιναν ἔπρισε πρίων. Έζησαν τον 4ο αιώνα, στα χρόνια του βασιλιά Κωνσταντίνου, και όταν βασιλιάς στην Περσία ήταν ο Σαπώρ ο Β'. Όταν κάποτε η περσίδα βασίλισσα αρρώστησε, μερικές γυναίκες απέδωσαν την αρρώστεια της στις μαγικές ενέργειες της Περσίδας Φερφούθης και της αδελφής της. Συνελήφθήσαν λοιπόν και υποβλήθηκαν σε ανάκριση. Απολογήθηκαν ότι ήταν εντελώς αθώες από τέτοιο έγκλημα, διότι ασπάζονταν τη χριστιανική πίστη, που καταδικάζει τις μαγείες. Η ενοχή τους βέβαια δεν αποδείχτηκε, αλλα η δήλωση, ότι ήταν χριστιανές, κίνησε τη δυσμένεια του κριτή εναντίον τους. Έτσι, σαν δήθεν μάγισσες και σαν χριστιανές, καταδικάστηκαν σε θάνατο. Και μαζί μ' αυτές, καταδικάστηκε και η κόρη της αδελφής της Φερφούθης - η ανιψιά της δηλαδή - απαλό ακόμη και νεαρότατο κοριτσάκι.  Η τερατώδης αυτή κ...

Ἐν οὐρανοῖς, Πόπλιε, μισθὸς σοι μέγας, Πρὸς οὓς ἀπαίρων χαῖρε καὶ κρότει μέγα. Ο Όσιος Πόπλιος απεβίωσε ειρηνικά. Ο Όσιος Ποπλίος έζησε ασκητική ζωή στην έρημο της Αιγύπτου κατά την εποχή του αυτοκράτορα Ιουλιανού του Παραβάτη (361-363). Πριν από την εκστρατεία του εναντίον των Περσών, ο αυτοκράτορας έστειλε έναν δαίμονα για να εξερευνήσει τον δρόμο για τον στρατό. Ο Όσιος Ποπλίος, έχοντας προορατικό χάρισμα, αντιλήφθηκε την πρόθεση του αυτοκράτορα. Στάθηκε σε προσευχή με υψωμένα τα χέρια, προσευχόμενος αδιάλειπτα ημέρα και νύχτα, εμποδίζοντας έτσι τον διάβολο από το να προχωρήσει. Για δέκα ημέρες το πονηρό πνεύμα περίμενε, έως ότου ο μοναχός ολοκληρώσει την προσευχή του. Ανήμπορο να προχωρήσει, επέστρεψε στον αυτοκράτορα και του ανέφερε πως είχε εμποδιστεί. Οργισμένος εναντίον του Αγίου Ποπλίου, ο Ιουλιανός ο Παραβάτης ορκίστηκε να εκδικηθεί τον Όσιο μετά την επιστροφή του από την εκστρατεία. Όμως, δεν εκπλήρωσε ποτέ αυτόν τον όρκο, καθώς σύντομα βρήκε τον θάνατο. Μετά τον θάνατο του ...

Πλάτων ἀρίστην εὖ μετεπλάσθη πλάσιν, Χριστῷ πλάσαντι συγκραθεὶς πλάσιν ξένην. Ο γνωστός για την αυστηρότητα της ζωής του και καθηγητής του ασκητισμού όσιος Πλάτων, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 732 από γονείς ευγενείς και πλούσιους, του Στεργίου και της Ευφημίας. Στην αρχή ήταν βασιλικός Νοτάριος στ' ανάκτορα, άλλ' απαρνήθηκε την κοσμική ζωή και πήγε στον 'Όλυμπο (Μ. Ασίας), όπου έγινε μοναχός στη Μονή των Συμβόλων. Κατόπιν επανήλθε στην Κωνσταντινούπολη και παρέλαβε τους ανιψιούς του Θεόδωρο και Ιωσήφ (τον μετέπειτα μητροπολίτη Θεσσαλονίκης), καθώς και τα λοιπά μέλη της οικογενείας του και αποσύρθηκε στα μέρη της Προύσας, όπου σε ιδιόκτητο κτήμα του έκτισε τη λεγόμενη Μονή του Σακκουδίωνος, της οποίας έγινε και ηγούμενος. Λόγω όμως ασθενείας του, παρέδωσε την ηγουμενία στον ανιψιό του Θεόδωρο. Αλλά οι βαρβαρικές επιδρομές, τον ανάγκασαν μαζί με το πνευματικό του ποίμνιο να επιστρέψει στη βασιλεύουσα, όταν του δόθηκε η Μονή Στουδίου, ερημωμένη τότε, για να την κατοικήσ...

Ψυχὰς δέχου τρεῖς οὐ κεκηλιδωμένας, Ψυχῶν ἀκηλίδωτε τῶν θείων τόπε. Οι Όσιοι Θεωνάς. Συμεών και Φερβίνος απεβίωσαν ειρηνικά. Ο Θεωνάς που αναφέρεται εδώ ενδέχεται να ταυτίζεται με τον Θεωνά που μνημονεύει ο Ρουφίνος της Ακυληίας στην Ιστορία των Μοναχών της Αιγύπτου. Στο Βιβλίο 2, Κεφάλαιο 6, κάνει λόγο για έναν ερημίτη ονόματι Θεωνά, ο οποίος ζούσε έξω από την πόλη Οξύρρυγχος, στη Θηβαΐδα της Αιγύπτου. Εκεί διαβάζουμε τα εξής: «Όχι μακριά από την πόλη, είδαμε έναν άλλο άνθρωπο, τον Θεωνά, σε μια περιοχή που συνορεύει με την έρημο, έναν άγιο άνδρα απομονωμένο στο κελί του, γνωστό για τη σιωπή που τηρούσε επί τριάντα χρόνια και για τα θαυμαστά έργα του, ώστε να θεωρείται προφήτης. Πλήθος ασθενών τον επισκεπτόταν καθημερινά. Έβγαζε το χέρι του από το παράθυρο, το τοποθετούσε στο κεφάλι κάθε ανθρώπου, τους ευλογούσε και τους θεράπευε από κάθε ασθένεια. Είχε τέτοια χάρη στο πρόσωπο και ενέπνεε τέτοιο σεβασμό, ώστε τον θεωρούσαν άγγελο που ζει ανάμεσα στους ανθρώπους, τόσο φωτεινός και γεμά...

Ο Άγιος Ισίδωρος γεννήθηκε μεταξύ των ετών 565 - 570 μ.Χ. στην Καρθαγένη της Ισπανίας, στην οποία η οικογένειά του είχε καταφύγει εξαιτίας του διωγμού του αρειανού Γότθου βασιλέως Αγίλα (549 - 554 μ.Χ.). Από την παιδική του ηλικία έμεινε ορφανός από πατέρα και ανατράφηκε από τους μεγαλύτερους αδελφούς του Λέανδρο (βλέπε 27 Φεβρουαρίου) και Φουλγέντιο και την αδελφή του Φλωρεντίνη. Ο αδελφός του, Λέανδρος, που ήταν Επίσκοπος Σεβίλλης, φρόντισε με περισσή φροντίδα για την μόρφωση του Αγίου. Όταν ενηλικιώθηκε, εργάσθηκε κοντά στον δάσκαλο και αδελφό του Λέανδρο βοηθώντας το θεολογικό και ποιμαντικό του έργο. Κυρίως ασχολήθηκε με την μεταστροφή των Βησιγότθων από τον αρειανισμό και αντιστάθηκε και αυτός σθεναρά στον κακόδοξο τότε βασιλέα Λέβεγκιλντ. Κατά την διάρκεια της εξορίας του Αγίου Λεάνδρου ο Ισίδωρος σήκωσε στους ώμους του, μόνο αυτός, το βάρος του αντιαιρετικού αγώνα και υπεράσπισε με θάρρος την ορθόδοξη πίστη και τα αληθινά συμφέροντα της Ισπανικής Εκκλησίας. Όταν αργότερα στο θρ...

Ο Όσιος Ζωσιμάς του Βορμποζόμσκ  γεννήθηκε περί τα τέλη του 15ου αιώνα μ.Χ. στη Ρωσία. Ασκήτεψε θεοφιλώς στη μονή του Κομέλ και στη νήσο Βορμποζόμσκ, κοντά στη Λευκή λίμνη, όπου ίδρυσε μοναστική αδελφότητα και ανήγειρε ναό αφιερωμένο στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1550 μ.Χ. Ο Όσιος Ζωσιμάς του Βορμποζόμσκ ήταν μαθητής του Αγίου Κορνηλίου του Κομέλ (19 Μαΐου), ο οποίος ίδρυσε μια μονή αφιερωμένη στον Ευαγγελισμό της Υπεραγίας Θεοτόκου σε ένα νησί στη λίμνη Βορμποζόμα, είκοσι τρεις βέρστια νότια της Λευκής Λίμνης. Η μονή ιδρύθηκε τον 15ο αιώνα και το 1501 ηγούμενός της ήταν ο Ιωνάς, διάδοχος του Αγίου Κορνηλίου. Η μονή αυτή ανήκε στα πολυάριθμα ερημικά μοναστήρια, γνωστά ως «μοναστήρια του Υπερβολγα», που ήταν διάσπαρτα γύρω από τη Μονή του Αγίου Κυρίλλου της Λευκής Λίμνης. Για τον Άγιο Ζωσιμά γνωρίζουμε ελάχιστα, εκτός του ότι έχτισε μια ξύλινη εκκλησία αφιερωμένη στον Ευαγγελισμό και συνέβαλε τα μέγιστα στην ανάπτυξη της μονής, αν και δεν ήταν ο αρχ...

Ο Άγιος Ιωσήφ ο Πολύαθλος έζησε τον 14ο αιώνα. Υπέφερε από διάφορες ασθένειες, γι’ αυτό και ονομάστηκε «πολύαθλος» ή «πολύπαθος». Μέσα στην οδυνηρή του ασθένεια στράφηκε στον Θεό με προσευχή και υποσχέθηκε ότι, αν ο Κύριος του χάριζε την υγεία του, θα υπηρετούσε τους αδελφούς της Μονής των Σπηλαίων του Κιέβου μέχρι το τέλος της ζωής του. Αφού αποκαταστάθηκε η υγεία του, εισήλθε στη Μονή των Σπηλαίων του Κιέβου, έλαβε το μοναχικό σχήμα και αφιερώθηκε στην άσκηση της νηστείας, της προσευχής και της υπακοής, υπηρετώντας τους αδελφούς μέχρι την ημέρα της κοίμησής του. Μετά τον θάνατό του, το άφθαρτο λείψανό του ετάφη στα Μακρινά Σπήλαια. Στη σύγχρονη ρωσική ορθόδοξη γραμματεία, η ζωή του μοναχού Ιωσήφ προβάλλεται ως παράδειγμα χριστιανικής αντιμετώπισης της ασθένειας. Ο αρχιμανδρίτης Σεργίος Φιλιμόνοφ, ιατρός και επικεφαλής της Ένωσης Ορθοδόξων Ιατρών της Αγίας Πετρούπολης, σημειώνει: «Θυμηθείτε τους μοναχούς της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου – τον πολύαθλο Ιωσήφ και τον Ποιμένα. Μόνο λίγ...