Άγιος Ρεμίγιος Επίσκοπος Ρημών, 13 Ιανουαρίου
Ο Άγιος Ρεμίγιος γεννήθηκε το έτος 437 μ.Χ. στην πόλη Λαόν της Γαλλίας. Γενόμενος Επίσκοπος της πόλεως των Ρημών της Γαλλίας, πούλησε την μεγάλη του περιουσία, διένειμε τα χρήματα στους φτωχούς και σε άλλες ποικίλες αγαθοεργίες. Αφοσιώθηκε με θείο ζήλο στη μελέτη του θείου λόγου, στην καταπολέμηση των αιρετικών και το ιεραποστολικό έργο. Πρώτιστο μέλημά του ήταν το κήρυγμα της αλήθειας του Ιησού Χριστού στους Εθνικούς. Το μεγάλο κατόρθωμα της επισκοπικής του δράσης ήταν η βάπτιση του βασιλέως των Γάλλων Κλόβιος του Α' κατά την ημέρα των Χριστουγέννων του έτους 496 μ.Χ., των δύο αδελφών αυτού και 3.000 γυναικών και παίδων. Για το τεράστιο ιεραποστολικό του έργο ονομάσθηκε «Απόστολος της Γαλλίας».
Ο Άγιος Ρεμίγιος με το πέρασμα του χρόνου έχασε την όρασή του και κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη το έτος 533 μ.Χ.
Βιογραφία
Ο Ρεμίγιος (γαλλικά: Ρεμί ή Ρεμίος; περί το 437 – 13 Ιανουαρίου 533) ήταν Επίσκοπος Ρεμς και «Απόστολος των Φράγκων». Στις 25 Δεκεμβρίου 496, βάπτισε τον Κλοβίς Α', βασιλιά των Φράγκων. Η βάπτιση, που οδήγησε σε περίπου 3000 επιπλέον προσηλύτους, ήταν ένα σημαντικό γεγονός στην εκχριστιανισμό των Φράγκων. Χάρη στις προσπάθειες του Κλοβίς, ιδρύθηκαν πολλές εκκλησίες στις πρώην ειδωλολατρικές περιοχές της Φραγκικής αυτοκρατορίας, εγκαθιδρύοντας τον Νίκειο Χριστιανισμό για πρώτη φορά στις γερμανικές χώρες, οι οποίες είχαν μετατραπεί σε Αρειανικό Χριστιανισμό.
Ο Ρεμίγιος γεννήθηκε παραδοσιακά στο Σερνί-εν-Λαονουά, κοντά στη Λαόν, στη Πικαρδία, σε υψηλά κοινωνικά στρώματα της Γαλλο-ρωμαϊκής κοινωνίας. Λέγεται ότι ήταν γιος του Εμίλιου, κόμη του Λαόν (που δεν είναι άλλως καταγεγραμμένος) και της Αγίας Σελήνης, κόρης του Επισκόπου Σουασσόν, τον οποίο ο Κλοβίς είχε κατακτήσει το 487. Σπούδασε στη Ρεμς και σύντομα έγινε γνωστός για την εκμάθηση και την αγιότητά του, καθώς και για την υψηλή του θέση, με αποτέλεσμα να εκλεγεί Επίσκοπος Ρεμς σε ηλικία 21 ετών, ενώ ήταν ακόμη λαϊκός.
Η ιστορία της επιστροφής των ιερών σκευών (ιδίως του Βάζου του Σουασσόν), τα οποία είχαν κλαπεί από την εκκλησία του Σουασσόν, μαρτυρά τις φιλικές σχέσεις που υπήρχαν μεταξύ του Ρεμίγιου και του Κλοβίς, Βασιλιά των Φράγκων, τον οποίο μετέτρεψε στον Χριστιανισμό με τη βοήθεια του Βεδάστ (Βεδάστος, Βάστος) και της Κλωτίλδης, της πριγκίπισσας των Βουργουνδών, συζύγου του Κλοβίς. Ακόμη και πριν ασπαστεί τον Χριστιανισμό, ο Κλοβίς είχε προσφέρει πολλά στον Ρεμίγιο και στους Χριστιανούς της Ρεμς, και μετά τη νίκη του επί των Αλαμανών στη μάχη του Τολβιάκ γύρω στο 497 μ.Χ., ζήτησε από τον Ρεμίγιο να τον βαπτίσει στη Ρεμς (25 Δεκεμβρίου 496) παρουσία μεγάλου πλήθους Φράγκων και Αλαμανών· σύμφωνα με τον Γρηγόριο της Τουρ, 3.000 Φράγκοι βαπτίστηκαν μαζί με τον Κλοβίς.
Ο Βασιλιάς Κλοβίς παραχώρησε στον Ρεμίγιο εκτάσεις γης, στις οποίες ο Ρεμίγιος ίδρυσε και προσέφερε πολλές εκκλησίες. Ίδρυσε επισκοπές στο Τουρνέ, στην Καμβραί, στη Θερουάνη, όπου προσωπικά χειροτόνησε τον πρώτο επίσκοπο το 499, στην Άρας, όπου εγκατέστησε τον Άγιο Βεδάστο, και στη Λαόν, την οποία παραχώρησε στον σύζυγο της ανιψιάς του, Γκούνμπαντ. Το 530, ιερομόνησε τον Μεδάρδο, Επίσκοπο Νουγιόν. Ο αδελφός του Ρεμίγιου, ο Πρίνκιπιος, ήταν Επίσκοπος Σουασσόν και αντάλλαξε επιστολές με τον Σιδώνιο Απολλινάριο, των οποίων τα γράμματα αποδίδουν τον υψηλά καλλιεργημένο αυλικό και λογοτεχνικό γαλλο-ρωμαϊκό στυλ που μοιράζονταν και οι τρεις.
Οι χρονικογράφοι της «Γαλλίας Χριστιανικής» αναφέρουν ότι πλήθος δωρεών έγιναν στον Ρεμίγιο από τους Φραγκικούς ευγενείς, τις οποίες προσέφερε στον καθεδρικό ναό της Ρεμς.
Αν και ο Ρεμίγιος δεν συμμετείχε σε κανένα από τα εκκλησιαστικά συμβούλια, το 517 συγκάλεσε μια σύνοδο στη Ρεμς, κατά την οποία, μετά από έντονη συζήτηση, μετέτρεψε έναν επίσκοπο Αρειανικής απόψεως. Παρά την εξαιρετική επιρροή του στους ανθρώπους και τους επισκόπους, σε μία περίπτωση η αποδοχή από μέρους του των παραπτωμάτων του Κλαυδίου, ενός ιερέα που είχε χειροτονήσει ο Ρεμίγιος, προκάλεσε επικρίσεις από τους άλλους επισκόπους, οι οποίοι έκριναν τον Κλαυδίο άξιο απαξίωσης. Η απάντηση του Ρεμίγιου, που διασώζεται, είναι ικανή και πειστική.
Λίγα αυθεντικά έργα του Ρεμίγιου έχουν επιβιώσει: οι «Διακηρύξεις» του είχαν επαινέσει εκτενώς ο Σιδώνιος Απολλινάριος, σε μια καλοσχεδιασμένη επιστολή προς τον Ρεμίγιο, αλλά έχουν χαθεί. Τέσσερις επιστολές επιβιώνουν στην συλλογή «Επιστολαί Αυστρασιακαί»: μία περιέχει την υπεράσπισή του για την υπόθεση του Κλαυδίου, δύο είναι γραμμένες προς τον Κλοβίς και μια τέταρτη προς τον Επίσκοπο Φάλκο της Τόνγκρ. Το «Διαθήκη του Αγίου Ρεμίγιου» είναι απόκρυφο. Ένα σύντομο και αυστηρά θρυλικό «Βίο» αποδίδεται πρώην στον Βενάντιο Φορτούνιο. Ένας άλλος, σύμφωνα με τον Ιάκωβο τον Βοραγίνο, γράφτηκε από τον Ιγνάτιο, επίσκοπο Ρεμς. Μια επιστολή που συγχαίρει τον Πάπα Χορμίδα για την εκλογή του (523) είναι αποκριφή, και «η επιστολή στην οποία ο Πάπας Χορμίδας φαίνεται να τον διόρισε αντιπρόσωπο του βασιλείου του Κλοβίς αποδεικνύεται ψευδής· θεωρείται προσπάθεια του Χίνκμαρ να στηρίξει τις αξιώσεις του για την αναβάθμιση της Ρεμς στην πρωτοκαθεδρία, ακολουθώντας τον δήθεν προηγούμενο του Ρεμίγιου».
Ένα σχόλιο στις Παύλειες Επιστολές (επιμέλεια Βιγιαλπάντους, 1699) δεν είναι έργο του Ρεμίγιου, αλλά του Ρεμίγιου από την Ωξέρρη.
Τα λείψανα του Ρεμίγιου φυλάχθηκαν στον Καθεδρικό Ναό της Ρεμς, από όπου ο Χίνκμαρ τα μετέφερε στο Επέρναι κατά τη διάρκεια των επιθέσεων των Βίκινγκ και αργότερα, το 1099, στη Μονή του Αγίου-Ρεμί.
Ο τάφος του Ρεμίγιου στη Ρεμς βεβηλώθηκε σκόπιμα στις 7 Οκτωβρίου 1793 από έναν Επίτροπο της Συμβατικής κατά τη Γαλλική Επανάσταση λόγω της σύνδεσης του τάφου με τη βασιλική προστασία.
