Σύναξη της Θαυματουργής Εικόνας της Παναγίας «Θαλασσινής», 6 Δεκεμβρίου
Του Ευάγγελου Μισαηλίδη
Ο προπάππους μας, ο καραβοκύρης Γεώργιος Βασιλειάδης (ή «Καπετάν Κάτιφες», όπως τον αποκαλούσαν όλοι επειδή φορούσε πάντα ένα λουλούδι στο πέτο του), από την Κάσο, εκτελούσε ένα από τα συνηθισμένα εμπορικά ταξίδια του από την Κωνσταντινούπολη προς τα Δωδεκάνησα, κάποια εποχή μεταξύ 1790 και 1810.
Ξαφνικά, βόρεια της Μυτιλήνης, το πλοίο του βρέθηκε να περνά ανάμεσα σε διάφορα αντικείμενα που επέπλεαν. Ήταν άραγε συντρίμμια ναυαγίου ή κάτι που είχε ριχτεί από κάποιο άλλο πλοίο;
Τότε οι ναύτες είδαν μια Εικόνα!
Με εντολή του καπετάνιου την πήραν με σεβασμό και του την παρέδωσαν.
Η εικόνα (διαστάσεις 27,5 × 40 εκ.), ζωγραφισμένη στο «λαϊκό» ύφος της εποχής, έδειχνε εφτά Αγίους, σε δύο σειρές:
Πάνω σειρά:
– Τον Κύριό μας Ιησού Χριστό στην αγκαλιά της Παναγίας,
– Την Παναγία να κρατά τον Χριστό ως παιδί και να τον δείχνει, όπως στις εικόνες της «Οδηγήτριας»,
– Τον Αρχάγγελο Μιχαήλ στα δεξιά της,
– Και τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο στα αριστερά της.
Κάτω σειρά:
– Στο κέντρο τον Άγιο Νικόλαο ως επίσκοπο, να ευλογεί και να κρατά το Ευαγγέλιο,
– Και δεξιά–αριστερά του τους δύο γνωστούς ένδοξους Αγίους – στρατιωτικούς καβαλάρηδες: τον Άγιο Γεώργιο (δεξιά) και τον Άγιο Δημήτριο (αριστερά).
Όταν ο καπετάνιος πήρε την εικόνα και την ασπάστηκε με γυμνό κεφάλι και μεγάλη ευλάβεια, ένας ναύτης του ευχήθηκε:
«Η Παναγιά να σε βοηθά, καπετάνιο, και να προστατεύει εσένα και την οικογένειά σου…»
Το ταξίδι συνεχίστηκε με επιτυχία. Όταν ο Καπετάν Κάτιφες γύρισε σπίτι, πρόσφερε την εικόνα στη γιαγιά μας με μεγάλη τιμή και της είπε:
«Φύλαξέ την σαν τα μάτια σου. Να την σέβεσαι και να διατηρείς πάντα ένα καντήλι αναμμένο μπροστά της. Θα είναι ο φύλακας και προστάτης της οικογένειάς μας. Πριν πεθάνεις, να τη δώσεις στην πρωτότοκη κόρη μας, κι εκείνη στη δική της…»
Κι έτσι, περνώντας από μητέρα σε κόρη, η εικόνα έφτασε στη δική μας μητέρα, τη μακαριστή Μαρίκα Μισαηλίδου, της οικογένειας Βασιλειάδη. Εκείνη όμως δεν απέκτησε κόρες, παρά μόνο τρεις γιους.
Η αείμνηστη μητέρα μας κράτησε την εικόνα κοντά της για 75 χρόνια, πάντοτε με την ίδια φροντίδα και το καντήλι αναμμένο — όπου κι αν έμενε, όσες φορές κι αν χρειάστηκε να μετακομίσει.
Δεν άφησε οδηγίες για το ποιος θα την πάρει μετά την κοίμησή της· το άφησε στην κρίση μας, των τριών παιδιών της, τα οποία μεγάλωσε κάτω από την προστασία της εικόνας και μας ενέπνευσε μεγάλη ευλάβεια.
Έτσι, με κοινή απόφαση και των τριών μας, παραδώσαμε την εικόνα στη Σεβασμιότητά σας και στη Μονή σας, βέβαιοι ότι εκεί θα φυλάσσεται και θα τιμάται όπως πρέπει.
Ένα θαυμαστό περιστατικό
Στις 25 Αυγούστου 1866, στην «καταραμένη μέρα» της μεγάλης σφαγής των Ελλήνων στο Ηράκλειο της Κρήτης από τους Τούρκους, η προγιαγιά μας κρατούσε την εικόνα αγκαλιά, παρακαλώντας την Παναγία με δάκρυα για τη σωτηρία της οικογένειας και όλων των συμπατριωτών της.
Ξαφνικά έσπασαν την πόρτα δύο Τούρκοι εξαγριωμένοι και αιμοβόροι. Άρπαξαν την προγιαγιά μας, ενώ εκείνη συνέχιζε να προσεύχεται, και πέταξαν την εικόνα στο πάτωμα!
Ο ένας την έριξε στα γόνατα, της έβαλε το κεφάλι πάνω στην εικόνα και την απείλησε ότι θα τη σφάξει αν δεν πει:
«Μεγάλος είναι ο Αλλάχ!»
Τότε έγινε το θαύμα.
Εμφανίστηκε ξαφνικά ένας Τουρκοκρητικός αξιωματικός, συμπατριώτης και παιδικός φίλος του προπάππου μας.
Με αυστηρότητα εμπόδισε τους δύο Τούρκους να τη σκοτώσουν. Εκείνοι ξέσπασαν τότε όλη τη μανία τους στην εικόνα — και άρχισαν να τη χτυπούν μανιασμένα με τα γιαταγάνια τους!
Δεύτερο θαύμα:
Παρόλο που το ξύλο της εικόνας ήταν λεπτό και χωρίς ενισχύσεις, δεν έσπασε.
Οι χαρακιές από τα σπαθιά φαίνονται ακόμη — ζωντανή μαρτυρία της θείας επέμβασης.
Η εικόνα παραδόθηκε στη Μονή Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, έξω από την Αθήνα, από τους αδελφούς Ευάγγελο και Αλέξανδρο Μισαηλίδη, με τη συναίνεση του μεγαλύτερου αδελφού τους, Χρήστου.
Το κείμενο γράφτηκε από τον Ευάγγελο, κατόπιν αιτήματος του Μητροπολίτη Κυπριανού.
Η εορτή της εικόνας τιμάται στις 6 Δεκεμβρίου.
