ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Εφημερίδα Σερραϊκόν Βήμα. Φύλλο  12 Απριλίου 1952, σελ. 2 Στις 12 Απριλίου 1952, πραγματοποιήθηκε ο φιλικός αγώνας ποδοσφαίρου μεταξύ των ομάδων των Σερρών Απόλλων και Ηρακλή.

Στις 12 Απριλίου 1952, απεβίωσε ο καθηγητής Δημήτριος Μισυρλής

Στις 12 Απριλίου 1947 , έκανε την εμφάνισή της στον τοπικό Τύπο των Σερρών η εβδομαδιαία πολιτική εφημερίδα με τίτλο " Η Φιλελευθέρα" , ιδιοκτησίας του Κοσμά Αλεξανδρίδη . Τη διεύθυνση είχε αναλάβει επιτροπή , με υπεύθυνο τον Αριστείδη Γκουρνέλη , ενώ τα γραφεία της εφημερίδας στεγάζονταν στην οδό Μεραρχίας 12 . Η «Φιλελευθέρα» ήταν δισέλιδη , διαστάσεων 39x55 , και τυπωνόταν στο τυπογραφείο του Γιάννη Σαμαρά , με πρώτο υπεύθυνο τυπογραφείου τον Ευστράτιο Χαραλαμπίδη . Η εκδοτική της πορεία, αν και σύντομη, υπήρξε χαρακτηριστική της μεταπολεμικής περιόδου· διεκόπη την άνοιξη του 1950 .

Εφημερίδα "Η Πρόοδος" των Σερρών. Φύλλο  12 Απριλίου 1934, σελ. 3 Στις 12 Απριλίου 1934, στον κινηματογράφο Πάνθεον των Σερρών  προβλήθηκε η ταινία «Μια γυναίκα στη Ζούγκλα», ενώ στο Κρόνιον των Σερρών η ταινία "Γαλάζιος ουρανός» με την Μάρθα Έγκερθ. 

  Στις 12 Απριλίου 1927, ο ανταποκριτής της εφημερίδας Μακεδονία, ανέφερε  ότι το χωριό Τζουμά Μαχαλέ (Λειβαδά / σήμερα  Λειβάδια Σιντικής , ύστερα από γενική συνέλευση , υπέβαλε αίτηση στο Ειρηνοδικείο Σιδηροκάστρου , ζητώντας να ανακηρυχθεί σε κοινότητα , καθώς αριθμούσε πάνω από 100 οικογένειες . Τα απαραίτητα έγγραφα, με την έγκριση του Νομάρχη Σερρών και ευνοϊκή εισηγητική έκθεση του Υποδιοικητή , διαβιβάστηκαν υπηρεσιακώς στο Ειρηνοδικείο. Κι όμως, πέντε ολόκληροι μήνες πέρασαν και... καμία ενέργεια . Οι κάτοικοι απευθύνθηκαν ξανά στον Υποδιοικητή, ο οποίος διερεύνησε το ζήτημα και διαπίστωσε πως τα έγγραφα παραμένουν ακαταχώριστα (!) στα χέρια του Ειρηνοδίκη . Συμπεράσματα για αυτή την ολιγωρία δεν θα βγάλουμε εμείς. Αφήνουμε στον καθένα να κρίνει , απλώς σταυροκοπιόμαστε για την αδιαφορία που αποκαλύπτεται πίσω από αυτή την ιστορία. Και για να κλείσουμε: Γιατί το χωριό μας να υπάγεται στο Ειρηνοδικείο Σιδηροκάστρου , που απέχει δέκα ολόκληρες ώρες , ενώ...

Στις 12 Απριλίου 1931 , κυκλοφόρησε το δέκατο έκτο και τελευταίο φύλλο της σερραϊκής εφημερίδας Αμερόληπτος ,  η οποία ήταν εβδομαδιαία, τετρασέλιδη, διαστάσεων 30x43, με διευθυντή τον Λάσκαρη Βοόζεμβεργ.  Αποτελούσε την πρώτη σερραϊκή εφημερίδα με αριστερή απόκλιση και ήταν φιλικά προσκείμενη στην κομμουνιστική ιδεολογία.  Η ετήσια συνδρομή ανερχόταν στις 50 δραχμές, ενώ τα γραφεία της βρίσκονταν πίσω από το ξενοδοχείο «Μάζεστικ», δίπλα στον «Συνεταιρισμό Δήμητρας». Το πρώτο φύλλο της είχε εκδοθεί σ τις 28 Δεκεμβρίου 1930.

Φωτό αρχείου Στις 12 Απριλίου 1927, μετά τις εργασίες θεμελίωσης, η Διδακτηριακή Επιτροπή της Αλιστράτης αποφάσισε να προχωρήσει σε μειοδοτικό διαγωνισμό, με αντικείμενο τη μεταφορά άμμου και την εξόρυξη και μεταφορά πέτρας για το υπό ανέγερση σχολικό διδακτήριο. Η Διδακτηριακή Επιτροπή της Αλιστράτης απαρτιζόταν από τον Γεώργιο Ιω. Βοζίκη , ο οποίος είχε τον ρόλο του προέδρου, και τα μέλη Δημήτριο Νότα , Γεώργιο Χαριστό , Κωνσταντίνο Αριτζή , καθώς και τον διευθυντή του σχολείου Πέτρο Βασιλάκη , ο οποίος εκτελούσε χρέη γραμματέα. Στις 18 Οκτωβρίου 1928 , την προεδρία της επιτροπής ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Αριτζής , ενώ ταμίας ορίστηκε ο Δημήτριος Νότας . Ο τελευταίος, στις 9 Ιουνίου 1929 , παρέδωσε το ταμείο της επιτροπής στον Γεώργιο Ι. Βοζίκη , παρουσία του τότε προέδρου Κων. Αριτζή . Τη στιγμή εκείνη, τα έσοδα της επιτροπής ανέρχονταν σε 1.693.123,50 δραχμές , ενώ τα έξοδα είχαν φτάσει τις 1.677.646,70 δραχμές . Με την πάροδο του χρόνου και καθώς οι οικοδομικές εργασίες προχωρούσαν...

Στις 12 Απριλίου 1910, πραγματοποιήθηκαν στις Σέρρες αθλητικοί αγώνες, οι οποίοι περιλάμβαναν ιπποδρομία, πεζοδρομία, ονηλαδρομία, ποδηλατοδρομία και πάλη. Στους αγώνες πήραν μέρος αθλητές από τη Βόρεια Ελλάδα, καθώς και παλαιστές από την Κωνσταντινούπολη. Οι αγώνες αποτέλεσαν ένα σημαντικό γεγονός για την περιοχή, συγκεντρώνοντας το ενδιαφέρον τόσο των ντόπιων όσο και των αρχών της εποχής. Η παρουσία των τοπικών τουρκικών αρχών, συμπεριλαμβανομένου του Βαλή της Θεσσαλονίκης, καταδεικνύει τη σημασία του γεγονότος και την υποστήριξή του από τις επίσημες Αρχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εκείνης της περιόδου. 

Φωτό αρχείου Στις 12 Απριλίου 1837, ο δικαστής Αναστάσιος Πολυζωίδης από το Μελένικο διορίστηκε Υπουργός της Παιδείας και ταυτόχρονα των Εσωτερικών. Το 1832 διορίστηκε από την Αντιβασιλεία πρόεδρος του πενταμελούς δικαστηρίου του Ναυπλίου που δίκαζε τους Κολοκοτρώνη, Πλαπούτα κ.ά. Ο Πολυζωίδης τότε μαζί με τον Γεώργιο Τερτσέτη, γνωρίζοντας πολύ καλά την αθωότητα των κατηγορουμένων, αρνήθηκε να υπογράψει την απόφαση καταδίκης τους σε θάνατο για εσχάτη προδοσία. Η κίνησή του προκάλεσε τη φυλάκιση και την άγρια κακοποίησή του από την Αντιβασιλεία. Αναμφίβολα η άρνησή του να αποδεχτεί την κρατική παρέμβαση στα της δικαιοσύνης ήταν ενδεικτική της ακεραιότητας του χαρακτήρα του. Με την ενηλικίωση του Όθωνα αποκαταστάθηκε και διορίστηκε αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου και σύμβουλος επικρατείας. Το 1837 διορίστηκε υπουργός Παιδείας και Εσωτερικών. Ως υπουργός Παιδείας συνέβαλε καταλυτικά στη θεμελίωση του Εθνικού Πανεπιστημίου, ενώ από τη θέση του υπουργού Εσωτερικών αγωνίστηκε για την ελευθερί...

Ο λεγόμενος τάφος του Λαζάρου βρίσκεται στην πόλη Βηθανία, περίπου 2 χιλιόμετρα έξω από την Ιερουσαλήμ. Η τοποθεσία αυτή είναι γνωστή λόγω του γεγονότος ότι, σύμφωνα με τη Βίβλο, ο Ιησούς Χριστός ανέστησε τον Λάζαρο από τους νεκρούς, μια από τις πιο χαρακτηριστικές και σημαντικές στιγμές της χριστιανικής παράδοσης. Η ιστορία του τάφου του Λαζάρου, όμως, δεν περιορίζεται μόνο στη χριστιανική παράδοση. Ο τάφος αυτός έχει συνδεθεί με τη θρησκευτική ζωή των Χριστιανών, των Μουσουλμάνων και άλλων πολιτιστικών και θρησκευτικών παραδόσεων. Πρώτες Αναφορές στον Τάφο του Λαζάρου Η πρώτη γραπτή αναφορά στον τάφο του Λαζάρου προέρχεται από τις χριστιανικές γραφές, όπου αναφέρεται στην ανάσταση του Λαζάρου από τον Ιησού (Ιωάννης 11:1-44).  Η ιστορική αναφορά για τον τάφο του Λαζάρου προέρχεται κυρίως από μεταγενέστερες πηγές και χριστιανικές παραδόσεις. Δεν υπάρχουν αυθεντικές ιστορικές μαρτυρίες που να αποδεικνύουν τη θέση του τάφου κατά την εποχή του Χριστού, όμως οι χριστιανικές γραφές και ...

Το Σάββατο του Λαζάρου είναι μία από τις σημαντικότερες εορτές της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία εορτάζεται το Σάββατο πριν από την Κυριακή των Βαΐων. Αντιπροσωπεύει τη θαυμαστή ανάσταση του Λαζάρου από τον Χριστό και αποτελεί μία από τις πρώτες και πιο χαρακτηριστικές αποκαλύψεις της θείας εξουσίας του Ιησού Χριστού πάνω στον θάνατο. Αποτελεί ταυτόχρονα προτύπωση και προοικονομία της Ανάστασης του Χριστού, που θα εορταστεί αργότερα την Κυριακή του Πάσχα. Η πρώτη αναφορά για την ανάσταση του Λαζάρου βρίσκεται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη (11:1-44). Ο Λάζαρος ήταν αδελφός της Μαρίας και της Μάρθας και ζούσε στη Βηθανία, μια πόλη κοντά στα Ιεροσόλυμα. Όταν ο Λάζαρος αρρώστησε, οι αδελφές του έστειλαν μήνυμα στον Χριστό, ζητώντας Του να έρθει να τον θεραπεύσει. Παρά την αρχική καθυστέρηση, ο Χριστός, όταν έφτασε στη Βηθανία, βρήκε τον Λάζαρο νεκρό και ήδη ενταφιασμένο για τέσσερις ημέρες. Αν και οι μαθητές και οι παρευρισκόμενοι αμφέβαλλαν για τη δύναμη του Χριστού, ο Ιησούς πλησίασε τον τάφο ...

Θρηνεῖς Ἰησοῦ, τοῦτο θνητῆς οὐσίας. Ζωοῖς φίλον σου, τοῦτο θείας Ἰσχύος. Αυτό το Σάββατο τιμάμε την υπό του Χριστού Ανάσταση του φίλου Του Λαζάρου. Ο Λάζαρος ήταν φίλος του Χριστού και οι αδελφές του Μάρθα και Μαρία τον φιλοξένησαν πολλές φορές (Λουκ.ι΄, 38-40, Ιωαν.ιβ΄, 1-3) στη Βηθανία κοντά στα Ιεροσόλυμα. Λίγες μέρες πρό του πάθους του Κυρίου ασθένησε ο Λάζαρος και οι αδελφές του ενημέρωσαν σχετικά τον Ιησού που τότε ήταν στη Γαλιλαία να τον επισκεφθεί. Ο Κύριος όμως επίτηδες καθυστέρησε μέχρι που πέθανε ο Λάζαρος, οπότε είπε στους μαθητές του πάμε τώρα να τον ξυπνήσω. Όταν έφθασε στη Βηθανία παρηγόρησε τις αδελφές του Λάζαρου που ήταν πεθαμένος τέσσερις μέρες και ζήτησε να δει το τάφο του. Όταν έφθασε στο μνημείο, δάκρυσε και διέταξε να βγάλουν την ταφόπλακα. Τότε ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, ευχαρίστησε τον Θεό και Πατέρα και με μεγάλη φωνή είπε: Λάζαρε, βγές έξω. Αμέσως βγήκε έξω τυλιγμένος με τα σάβανα ο τετραήμερος νεκρός μπροστά στο πλήθος που παρακολουθούσε και ο Ιησούς ζ...

Χαίρων τελεύτα, Βασίλειε τρισμάκαρ. Ἐκεῖ γὰρ ἥξεις, οὗ χαρᾶς πλησθῇς ὅσης. Δωδεκάτῃ Βασίλειε ταφήϊα δύσσαο νεκρός. Απτόητος πρόμαχος της τιμητικής προσκύνησης των εικόνων ο Βασίλειος, αποδοκίμασε με όλες του τις δυνάμεις τους εικονομάχους αυτοκράτορες. Η μεγάλη θεολογική του κατάρτιση σε συνδυασμό με την ενάρετη ζωή του, τον ανέδειξαν επίσκοπο της πόλης Παρίου στις ακτές της Προποντίδας. Η στάση του όμως αυτή έναντι των εικονομάχων αυτοκρατόρων έγινε αιτία να διωχθεί σκληρά. Υπέστη πολλά δεινά και πέρασε «εν λιμώ και δίψει, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι» (Β' προς Κορινθίους, ια' 27), δηλαδή, με πείνα και δίψα, με νηστείες πολλές φορές, με κρύο και γυμνότητα. Αλλά ο Βασίλειος, όπου και αν τον εξόριζαν οι αυτοκράτορες, ποτέ δεν έχανε την ευκαιρία να υπερασπίζει την Ορθοδοξία. Αναφέρεται δε ότι κατά τους χρόνους της βασιλείας του Μιχαήλ του Τραυλού (820 - 829 μ.Χ.) και του Θεοφίλου (829 - 842 μ.Χ.) διέμενε εξόριστος σε κάποιο μικρό νησί προ της Κωνσταντινουπόλεως. ...

Ῥίζης δυσώδους καρπὸς εὐώδης μάλα, Ἀνθοῦσα σεμνὴ γῆς ἀπανθεῖ καὶ βίου. Η Οσία Ανθούσα ήταν θυγατέρα του εικονομάχου βασιλιά Κωνσταντίνου του Κοπρώνυμου και της τρίτης συζύγου του Ευδοκίας. Γεννήθηκε μέσα στην ανακτορική δόξα και λαμπρότητα, αλλά αυτή ζήτησε άλλου την ευχαρίστηση και παρηγοριά της ψυχής της. Μάταια ο βασιλιάς πατέρας της (741 - 775 μ.Χ.) θέλησε να την παντρέψει με νέο που είχε όλα τα πλεονεκτήματα του γένους, του κάλλους και του πλούτου. Αυτή έφερε στην καρδιά της βαθειά τη θλίψη, ότι ο πατέρας της ήταν εχθρός των εικόνων και δεν ήθελε σύζυγο που είχε τα ίδια φρονήματα μ' αυτόν. Παρέμεινε λοιπόν άγαμη και χρησιμοποιούσε τον καιρό της σε έργα ελέους και φιλανθρωπίας. Μετά το θάνατο του πατέρα της, μοίρασε τα υπάρχοντα της σε φτωχούς, φιλανθρωπικά ιδρύματα και ναούς και έγινε μοναχή από τον Πατριάρχη Ταράσιο μολονότι δέχθηκε πολλές παρακλήσεις και πιέσθηκε από την ευσεβέστατη αυγούστα Ειρήνη την Αθηναία (797 - 802 μ.Χ.) να μείνει μαζί της και να συμβασιλεύσει. Στο μον...

Eι και νέος συ Aκάκιε τοις χρόνοις, Aλλ’ ουν παλαιούς υπερήρας τοις πόνοις. Ο Όσιος Ακάκιος έζησε και ανεδείχθη κατά τους σκοτεινούς χρόνους της Τουρκοκρατίας. Γεννήθηκε μάλλον λίγα χρόνια μετά το έτος 1630 μ.Χ., στο χωριό Γόλιτσα των Αγράφων, της (τότε) επαρχίας Φαναρίου και Νεοχωρίου, στη σημερινή κοινότητα Αγίου Ακακίου του νομού Καρδίτσας. Οι γονείς του, ευσεβείς και ενάρετοι Χριστιανοί, με την εργασία τους κατόρθωσαν στα δύσκολα εκείνα χρόνια να εξασφαλίσουν τα αναγκαία της ζωής τους με αυτάρκεια και στοργικά είχαν αφοσιωθεί στην ανατροφή των δύο παιδιών τους που τους χάρισε ο Θεός. Όμως ο πρόωρος θάνατος του πατέρα συγκλόνισε την οικογένεια και επισκίασε την ευτυχία τους. Ο Αναστάσιος, αυτό ήταν το κοσμικό όνομα του Οσίου, έμεινε ορφανός σε πολύ μικρή ηλικία. Η μητέρα τους με τη βαθιά χριστιανική πίστη και την ευσέβειά της αγωνίζεται αγώνα σκληρό «πρὸς τὰ τῆς χηρείας δεινά» και αναλαμβάνει μόνη της το βάρος της οικογενειακής ευθύνης. Εργάζεται αγόγγυστα για να συντηρήσει τα δύο α...

Ο Όσιος Νεόφυτος έζησε τον 12ο αιώνα μ.Χ. Γεννήθηκε στην κωμόπολη Λεύκαρα της Κύπρου το 1134 μ.Χ. και σε νεαρά ηλικία, παρά τη θέληση των γονέων του, Αθανασίου και Ευδοξίας, ακολούθησε το μοναχικό βίο, φλεγόμενος από θείο ζήλο. Κατέφυγε κατ' αρχάς στη μονή του Αγίου Χρυσοστόμου, στο όρος Κουτσοβέντη, όπου ζήτησε να μείνει και να ασκητέψει. Μετά από πέντε χρόνια στο διακόνημα της καλλιέργειας αμπελώνων της μονής, στη θέση «Γούπαις», με την ευλογία του Ηγουμένου, επισκέπτεται για προσκύνημα τους Αγίους Τόπους. Εκεί παρέμεινε για σύντομο χρονικό διάστημα και όταν επέστρεψε πάλι στην Κύπρο μόνασε στην μονή του Χρυσοστόμου (1152 - 1158 μ.Χ.). Ζήτησε από τον Ηγούμενο της μονής να γίνει ερημίτης, χωρίς όμως επιτυχία. Η άρνηση του Ηγουμένου οδηγεί τον Όσιο να εγκαταλείψει τη μονή του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, για να πάει στο όρος Λάτρος της Μικράς Ασίας, που ήταν μεγάλο μοναστικό κέντρο. Γι αυτό τον σκοπό πήγε στην Πάφο με την ελπίδα να βρει πλοίο να τον μεταφέρει εκεί. Στο ναύσταθμό ...

Η ιερά εικόνα της Παναγίας του Μούρωμ μεταφέρθηκε στην πόλη αυτή από τον Άγιο Κωνσταντίνο τον Πρίγκιπα (τιμάται 3 Ιουλίου), στις αρχές του 12ου αιώνα μ.Χ., όταν οι κάτοικοί της ήταν ακόμη ειδωλολάτρες.  Ο Άγιος Κωνσταντίνος προσπαθούσε να τους διδάξει την αλήθεια και να κηρύξει το Ευαγγέλιο, αλλά αυτοί δεν πίστευαν μέχρι που αποφάσισαν να τον φονεύσουν. Ο Άγιος τότε προσευχήθηκε θερμά στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η Μητέρα του Θεού άκουσε την ικεσία του και φώτισε τις καρδιές των κατοίκων του Μούρωμ, οι οποίοι δέχθηκαν τον λόγο του Θεού και βαπτίσθηκαν. Όταν την έδρα της Επισκοπής του Μούρωμ κατείχε ο Άγιος Βασίλειος (τιμάται 3 Ιουλίου), πήρε την εικόνα και κρατώντας την στα χέρια έπλευσε επάνω στα νερά, έχοντας για σχεδία τον μανδύα του μέχρι το Ριαζάν, όπου και τοποθέτησε την ιερά εικόνα σε ναό της πόλεως.

Εὗρε στεφάνους ἀρτίτμητος Ἀρτέμων Πρέποντας αὐτοῦ τῇ τετμημένῃ κάρᾳ. Ο Άγιος Ιερομάρτυς Αρτέμων έζησε κατά τους χρόνους της βασιλείας του Διοκλητιανού (284 - 305 μ.Χ.) και ήταν πρεσβύτερος της Εκκλησίας στη Λαοδικεία. Ένα χρόνο πριν το θάνατό του, μπήκε στο ναό των Ελλήνων με τον Επίσκοπο Σισίννιο και κατέστρεψε τα είδωλα. Όταν ο άρχοντας της χώρας πληροφορήθηκε από τους ειδωλολάτρες το γεγονός αυτό τον συνέλαβε. Ο Άγιος Αρτέμων τελειώθηκε μετά από λίγο διά ξίφους. Βιογραφία Ο Ἅγιος Ἱερομάρτυρας Ἀρτέμων γεννήθηκε από χριστιανούς γονείς στη Λαοδίκεια τῆς Συρίας, στο πρώτο μισό του 3ου αιώνα. Από τη νεότητά του αφιερώθηκε στην υπηρεσία της Ἐκκλησίας και διακόνησε ως Αναγνώστης επί δεκαέξι έτη. Για τον ζήλο του στις εκκλησιαστικές διακονίες, ο Ἐπίσκοπος Σισίνιος τον χειροτόνησε διάκονο. Ο Ἅγιος Ἀρτέμων υπηρέτησε και αυτή τη διακονία με θέρμη και επιμέλεια επί εἴκοσι οκτώ χρόνια, και κατόπιν χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Στη θέση αυτή διακόνησε την Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ επί τριάντα τρία χρόνια, κ...

Ζώνην τιμίαν τη βασιλίδι δίδως Βασίλισσα πάντιμε Θεογεννήτωρ. Η μετακόμιση έγινε από την επισκοπή Ζήλα (στην Καππαδοκία) στην Κωνσταντινούπολη το έτος 942 μ.Χ., όταν βασιλείς ήταν οι Κωνσταντίνος και Ρωμανός οι Προφυρογέννητοι. Κατόπιν εναποτέθηκε στην αγία σορό των Χαλκοπρατείων στίς 12 Απριλίου. Σημείωση: Το δίστιχο είναι από χειρόγραφο Μηναίο του 16ου αιώνος μ.Χ.

Πρῶτος κεφαλὴν Πρωτίων ἀφῃρέθη, Μεθ' οὗ κάραν προὔτεινε Δήμης δημίῳ. Οι Άγιοι Μάρτυρες Δήμης ή Δημής και Πρωτίων, άθλησαν μαζί με άλλους Χριστιανούς κατά τους χρόνους της βασιλείας του Μαξιμιανού (285 - 305 μ.Χ.). Παρέστησαν αυτόκλητοι στον ηγεμόνα της χώρας τους, ενώπιον του οποίου ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό. Τότε εκείνος έδωσε εντολή και τους βασάνισαν ποικιλοτρόπως. Τους γύμνωσαν και τους έδεσαν με αλυσίδες και, αφού τους έριξαν στη γη, τους κτυπούσαν αλύπητα, ώστε φάνηκαν τα σπλάχνα αυτών. Στη συνέχεια ο ηγεμόνας τους έκλεισε στη φυλακή, όπου τους άφησε χωρίς τροφή και νερό επί τριάντα ημέρες. Όμως Άγγελος Κυρίου τους γιάτρεψε τις πληγές και τους έδιδε τροφή από τον ουρανό, κατά τον λέγοντα «ἄρτον Ἀγγέλων ἔφαγεν ἄνθρωπος». Όταν ο ηγεμόνας τους κάλεσε και πάλι για να τους εξετάσει και να ελέγξει αν έχουν μεταστραφεί, τους είδε σώους και υγιείς. Μόλις τα πλήθη των ασεβών είδαν το θαύμα της διασώσεως των Αγίων, έπεσαν στα πόδια τους και κραύγαζαν: «Χριστιανοί εσμέν». Τό...

Δούλους Θεοῦ τρεῖς Ἀββάδας παθοκτόνους Τοξεύμασι κτείνουσιν ἀνθρωποκτόνοι. Οι Άγιοι Οσιομάρτυρες Μηνάς, Δαβίδ και Ιωάννης ήταν μοναχοί και τελειώθηκαν τοξευόμενοι. Οι Άγιοι Τρεις Όσιοι Άββες και Μάρτυρες Μηνάς, Δαβίδ και Ιωάννης βρήκαν το τέλος τους δια του φόνου με βέλη. Αν και ορισμένες πηγές τοποθετούν τους Οσίους αυτούς Μάρτυρες στην Παλαιστίνη κατά τον έβδομο αιώνα, όταν φονεύθηκαν με βέλη από Άραβες, άλλες πηγές τους τοποθετούν στην Αίγυπτο, ανάμεσα στους Πατέρες της Ερήμου. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ταυτίζει τον Άββα Μηνά με εκείνον που αναφέρεται στον Παράδεισο των Πατέρων, όπου διαβάζουμε: Ο Άββας Μηνάς μας διηγήθηκε: «Μια φορά που βρισκόμουν στο κελί μου, ήρθε σε μένα ένας αδελφός από μακριά και με παρακαλούσε λέγοντας: "Πήγαινέ με στον Άββα Μακάριο". Σηκώθηκα και πήγα μαζί του στον γέροντα. Όταν έκανε προσευχή για μας, καθίσαμε, και ο αδελφός είπε στον γέροντα: "Πάτερ, έχω τριάντα χρόνια να φάω κρέας, και ακόμη παλεύω για να το αποφύγω." Ο γέροντας τ...

Ιστορία  του Ιωάννη Σκυλίτζη Η μνήμη του Αγίου Σέργιου αναφέρεται από τον Γεδεών στο Βυζαντινό Εορτολόγιο σελ. 91 και το έχει πάρει από χειρόγραφο Ευαγγέλιο (του Αγιοταφίτικου Μετοχίου 426), οπού και μόνο εκεί σημειώνεται. Όπως φαίνεται, γινόταν το μνημόσυνο του στην Κωνσταντινούπολη και συγκεκριμένα στη Μονή του Μανουήλ, της οποίας έκανε ηγούμενος, διότι πουθενά άλλου δεν αναφέρεται στους Συναξαριστές η μνήμη του. Ο Σέργιος λοιπόν, καταγόταν από επίσημη οικογένεια. Ήταν ανεψιός του Πατριάρχη Φωτίου, ενάρετος και πολύ μορφωμένος. Ο Άγιος ήταν τόσο ταπεινός, που όταν μετά τον θάνατο του Πατριάρχου Θεοφυλάκτου, 27 Φεβρουαρίου του έτους 956 μ.Χ., του πρότειναν να αποδεχθεί τον πατριαρχικό θρόνο, αρνήθηκε και υπέδειξε τον Πολύευκτο. Το 999 μ.Χ. και σε ηλικία σχετικά μεγάλη, κλήθηκε από τον αυτοκράτορα Βασίλειο τον Β' (976 - 1025 μ.Χ.) στον Πατριαρχικό θρόνο, σε διαδοχή του Σισινίου του Β'. Κυβέρνησε τον πατριαρχικό θρόνο θεοφιλώς για 20 χρόνια και απεβίωσε ειρηνικά το 1019 μ.Χ. Αξί...

Ο Άγιος Μάρτυς Σάββας μαρτύρησε το έτος 372 μ.Χ. για την πίστη του στον Χριστό στο Μπουζάου της Ρουμανίας. Ο εορτασμός του Αγίου Σάββα του Μάρτυρα εν Μπουζάου Ρουμανίας αφορά τον Σάββα τον Γότθο (ρουμανικά: Sava Gotul, ελληνικά: Σάββας ο Γότθος· † 12 Απριλίου 372) ήταν Χριστιανός μάρτυρας και τιμάται ως άγιος. Βιογραφία Γεννημένος στα ανατολικά της σημερινής Ρουμανίας, ο Σάββας ασπάστηκε τον Χριστιανισμό σε νεαρή ηλικία. Ο βασιλιάς των Γότθων Αθανάριχος, φοβούμενος ότι ο Χριστιανισμός θα υπονόμευε την γοτθική κουλτούρα, ξεκίνησε διωγμούς εναντίον των Χριστιανών. Ο Σάββας αρνήθηκε να φάει κρέας που είχε θυσιαστεί στους παγανιστικούς θεούς των Γότθων. Συνελήφθη μαζί με τον ιερέα Σανσάλαν και πνίγηκε. Ο Μέγας Βασίλειος της Καισάρειας απέκτησε αργότερα τα λείψανά του. Το Μαρτύριο του Σάββα προσφέρει σημαντικές πληροφορίες για τη ζωή και την κουλτούρα των Γότθων. Βίος και Διωγμοί Ο Σάββας (ή Σάβας) γεννήθηκε το 334 σε ένα χωριό στην κοιλάδα του ποταμού Μπουζάου και έζησε στην περιοχή που σή...

Ο Άγιος Δαμιανός καταγόταν από επιφανείς γονείς και γεννήθηκε κατά το πρώτο ήμισυ του 7ου αιώνα μ.Χ. Έγινε μοναχός και το έτος 680 μ.Χ. ανήλθε στον επισκοπικό θρόνο της Παβίας της Λομβαρδίας. Ως Επίσκοπος, αφού καταπολέμησε σφοδρώς τους αιρετικούς Μονοθελητές, εργάστηκε δραστήρια για τη συμφιλίωση Βυζαντίου και Λομβαρδών. Η διακονία του προς τους φτωχούς και τους ασθενείς, σε κάποια επιδημία που ενέσκηψε στη Λομβαρδία, υπήρξε αξιοθαύμαστα. Βιογραφία Οι ιστορικές πληροφορίες σχετικά με τον Άγιο Δαμιανό, δέκατο όγδοο επίσκοπο της Παβίας, δεν είναι πολλές, αλλά είναι καλά τεκμηριωμένες: αναφέρεται από τον Παύλο Διάκονο, συγγραφέα της «Historia Langobardorum», ως άνθρωπος μεγάλης αγιοσύνης και φιλανθρωπίας, καθώς και βαθιάς θεολογικής μόρφωσης. Πολλοί τοπικοί ιστορικοί των περασμένων αιώνων έχουν διασώσει πλήθος πληροφοριών για τη ζωή του. Το έτος 679, ενώ ήταν ακόμη ιερέας της Εκκλησίας του Μιλάνου, συνεργάστηκε με τον επίσκοπο Μανσουέτο στη σύνταξη επιστολής προς τον Βυζαντινό αυτοκράτορ...