ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Η εικόνα της Παναγίας της Σβιατογκόρσκ προέρχεται από τη Μονή Σβιατογκόρσκ στην επαρχία του Πσκοφ. Το έτος 1563, κατά την εποχή του Ιβάν του Τρομερού, στα περίχωρα του Πσκοφ, εμφανίστηκε σε έναν δεκαπεντάχρονο βοσκό και διά Χριστόν σαλό, ονόματι Τιμόθεο, κοντά στο ρυάκι Λουγκοβίτσα, μια εικόνα της Παναγίας «Γλυκοφιλούσας». Έκτοτε η εικόνα τοποθετήθηκε στον ενοριακό ναό του Αγίου Γεωργίου στο Βορονίτσα. Η φωνή από την εικόνα είπε πως μετά από έξι χρόνια η χάρη του Θεού θα φανερωνόταν σε αυτόν τον λόφο. Το 1569, στον ίδιο νέο, στον λόφο Σινίτσα, εμφανίστηκε επάνω σε πεύκο μια εικόνα της Παναγίας «Οδηγήτρια». Ο Τιμόθεος έμεινε σαράντα μέρες στο σημείο εκείνο με νηστεία και προσευχή. Η θαυματουργή φωνή από την εικόνα διέταξε να έρθουν οι ιερείς και ο λαός στον λόφο Σινίτσα με την εικόνα της Γλυκοφιλούσας την Παρασκευή μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων. Όταν η λιτανεία έφτασε στον λόφο και άρχισε ο Μικρός Αγιασμός, κατά την ανάγνωση του Ευαγγελίου, ξαφνικά φάνηκε φως, και ο αέρας γέμισε ευω...

Ο Άγιος Νικόλαος, ο τελευταίος Τσάρος της Ρωσίας, γεννήθηκε το 1868. Από παιδί ήταν βαθιά θρησκευόμενος, άκακος και χωρίς κακία. Ο Νικόλαος Β΄ στέφθηκε Τσάρος το 1894, μετά τον θάνατο του πατέρα του, Τσάρου Αλέξανδρου. Ξεκίνησε τη βασιλεία του με υψηλές ελπίδες για ειρήνη, προτρέποντας τα άλλα έθνη να μειώσουν τα στρατεύματά τους και να επιλύουν ειρηνικά τις διεθνείς διαφορές. Η Διάσκεψη Ειρήνης στη Χάγη το 1899 έθεσε τα θεμέλια για την Κοινωνία των Εθνών και τα Ηνωμένα Έθνη. Παντρεύτηκε την Πριγκίπισσα Αλίκη του Έσση, η οποία ασπάστηκε την Ορθοδοξία από τον Προτεσταντισμό και έλαβε το όνομα Αλεξάνδρα. Τα παιδιά τους ήταν η Όλγα (1895), η Τατιάνα (1897), η Μαρία (1899), η Αναστασία (1901) και ο Αλέξιος (1904). Η αγιοκατάταξη του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ έγινε στις 19 Ιουλίου 1903 και ο Τσάρος Νικόλαος παραβρέθηκε στις τελετές στο Σάρωφ μαζί με την οικογένειά του. Εκείνη την εποχή του παραδόθηκε μια επιστολή που είχε γράψει ο Άγιος Σεραφείμ περισσότερα από εβδομήντα χρόνια πριν, η οπ...

Ο Άγιος Λεόνιδας του Ουστνεντούμσκι έζησε στην περιοχή Ποσεχόνσκ της Βολογκντά και ήταν αγρότης στο επάγγελμα. Σε ηλικία πενήντα ετών είδε σε όνειρο τη Μητέρα του Θεού, η οποία του υπέδειξε να πάει στον ποταμό Ντίβινα, στο ερημητήριο Μορζέβσκ του Νικολάου. Εκεί θα έπρεπε να πάρει την εικόνα της Οδηγήτριας της Μητέρας του Θεού και να χτίσει ναό γι’ αυτήν στον ποταμό Λουζ και στο όρος Τούριν. Ο Άγιος Λεόνιδας αρχικά δεν ακολούθησε τη συμβουλή αυτού του οράματος, θεωρώντας το απλά ένα όνειρο και θεωρώντας τον εαυτό του ανάξιο. Πήγε στη Μονή Κόζε, όπου δέχτηκε το μοναχικό σχήμα και πέρασε περίπου τρία χρόνια εργάζοντας και ασκούμενος. Το θαυμαστό όραμα επαναλήφθηκε, και στον Άγιο Λεόνιδα συστήθηκε να μην αντισταθεί στο θέλημα του Θεού. Τότε ο σεβάσμιος αναχώρησε για το ερημητήριο Μορζέβσκ και, μετά από έναν χρόνο, ενημέρωσε τον ηγούμενο Κορνήλιο (1599-1623) για την εντολή της Μητέρας του Θεού. Λαμβάνοντας από τον ηγούμενο ευλογία και την εικόνα της Οδηγήτριας, ο μοναχός έφτασε στον ποταμ...

Ο Άγιος Ιρέναρχος των Σολόβκι δέχτηκε το μοναχικό σχήμα στη Μονή Σολόβκι, μια οχυρωμένη μονή που βρίσκεται στα νησιά Σολοβέτσκ στη Λευκή Θάλασσα στη βόρεια Ρωσία, και στην μοναχική του ζωή μιμήθηκε με ζήλο τους μοναχούς Ζωσίμα (17 Απριλίου) και Σαββάτιο (27 Σεπτεμβρίου), τους ιδρυτές της μονής. Το 1614, μετά τον θάνατο του ηγουμένου Αντώνιου, ο Ιρέναρχοςς έγινε ο διάδοχός του με εντολή του Τσάρου Μιχαήλ Φιοντόροβιτς. Εκείνη την εποχή, η Μονή Σολόβκι είχε τεράστια σημασία στην άμυνα της Βόρειας Ρωσίας από τους Σουηδούς και τους Δανούς. Ο νέος ηγούμενος έκανε πολλά για την οχύρωση της μονής. Υπό την καθοδήγηση του Ιρέναρχου κατασκευάστηκε ένας πέτρινος τοίχος με πύργους, σκάφτηκαν βαθιά χαντάκια και τοποθετήθηκαν πέτρες, ενώ μέσα στη μονή συγκεντρώθηκαν χίλιοι στρατιώτες. Ανησυχώντας για τους εξωτερικούς κινδύνους της μονής, ο Ιρέναρχος αφιέρωσε επίσης μεγάλη προσοχή στην εσωτερική και πνευματική της ενδυνάμωση. Πολύ ταπεινός και ήπιος, συνεχώς βυθισμένος στον στοχασμό του Θεού, επιδίωκε...

Το έτος 1563, επί βασιλείας του Ιβάν του Τρομερού, στα περίχωρα της περιοχής Πσκόβ, στο Βορόνιχ, ζούσε ένας δεκαπεντάχρονος βοσκός ονόματι Τιμόθεος, τον οποίο όλοι θεωρούσαν διά Χριστόν σαλό. Μια μέρα, ενώ έβοσκε το ποίμνιό του κοντά στον ποταμό Λουγκοβίτσα, είδε στον αέρα την εικόνα της Παναγίας Ελεούσας, η οποία φυλασσόταν στην ενοριακή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Βορόνιχ. Αυτό το όραμα επαναλήφθηκε δεύτερη φορά σε άλλο μέρος, στο Όρος Σίνιτσα, και τότε άκουσε και φωνή που προείπε ότι σε έξι χρόνια η χάρη του Θεού θα λάμψει επάνω σε αυτό το βουνό. Ο Τιμόθεος δεν αποκάλυψε σε κανέναν το θαυμαστό αυτό όραμα. Έξι χρόνια αργότερα, το 1659, θυμούμενος τη φωνή που είχε ακούσει, ανέβηκε ξανά στο Όρος Σίνιτσα και εκεί βρήκε μια εικόνα της Παναγίας Οδηγήτριας να στέκεται σε κλαδί πεύκου. Δεν κατέβασε την εικόνα, αλλά έκτισε κοντά σε εκείνο το σημείο μία καλύβα και έσκαψε σπηλιά, όπου πέρασε σαράντα μέρες με αδιάλειπτη νηστεία και προσευχή. Μετά από αυτό το διάστημα, αξιώθηκε να ακούσει φω...

Η Αγία Μαρκέλλινα γεννήθηκε γύρω στο 330 στην Τρηρ της Γαλατίας, μέσα σε ρωμαϊκή χριστιανική οικογένεια. Ο πατέρας της υπηρέτησε ως Έπαρχος της Γαλατίας. Ήταν η μεγαλύτερη από τα τρία παιδιά της οικογένειας, αδελφή του Αγίου Αμβροσίου και του Σατύρου. Γύρω στο 354, με τον θάνατο του πατέρα τους, η οικογένεια μετακόμισε στη Ρώμη.  Μετά τον θάνατο και της μητέρας τους, η Μαρκέλλινα ανέλαβε την ανατροφή των μικρότερων αδελφών της, μεταδίδοντάς τους την επιθυμία να μην επιδεικνύουν την αρετή, αλλά να γίνουν πραγματικά ενάρετοι. Τους δίδαξε ότι η ευγένεια της καταγωγής δεν προσθέτει αξία, αν κάποιος δεν την περιφρονεί, και ότι η αληθινή γνώση ξεκινά και τελειώνει με τη γνώση του εαυτού μας. Από νεαρή ηλικία αφοσιώθηκε στην άσκηση, την προσευχή και την ευσέβεια. Την ημέρα των Χριστουγέννων του 352, έλαβε το μοναχικό σχήμα από τον Πάπα Λιβέριο στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Πέτρου. Ο Πάπας την προέτρεψε να αγαπά μόνο τον Κύριο Ιησού Χριστό, να ζει με εγκράτεια, σιωπή και προσευχή, και να συ...

Συν αίμασι Σπεράτε τοις εξ αυχένος, Aίμα τραχήλου μιγνύει Bηρονίκη. Το παλαιότερο χριστιανικό κείμενο στη λατινική γλώσσα φαίνεται να είναι απλώς ένα δικαστικό πρακτικό, γνωστό ως «Το Μαρτύριο των Μαρτύρων της Σκιλλίτης». Έξι χριστιανοί από την άγνωστη βορειοαφρικανική πόλη Σκιλλί, αν και συνολικά ήταν δώδεκα, οδηγήθηκαν μπροστά στον επαρχιακό διοικητή στην Καρχηδόνα. Δικάστηκαν σύμφωνα με τη διαδικασία που γνωρίζουμε από τις επιστολές του Πλινίου του Νεότερου (Επιστολή 10.96). Αν και η ακρόαση και η απόφαση έγιναν κεκλεισμένων των θυρών (in secretario), το πρακτικό μάλλον αποκτήθηκε και αντιγράφηκε από άλλους χριστιανούς. Μόνο στο τέλος φαίνεται ότι προστέθηκε από κάποιον χριστιανό συντάκτη ένα σχόλιο στο αρχικό κείμενο. Όταν ο Πράεσενς για δεύτερη φορά και ο Κλαυδιανός ήταν ύπατοι, στις 17 Ιουλίου, στην Καρχηδόνα, παρουσιάστηκαν στο δικαστήριο ο Σπεράτος, ο Νατζάλους, ο Κιττίνος, η Δονάτα, η Σεκούνα και η Βέστια. Ο Σατουρνίνος, ο ανθύπατος, είπε: «Μπορείτε να κερδίσετε την εύνοια του...

Eυφράνας Eυφράσιε τοις έργοις Λόγον, Xαίρων πορεύου την προς ουρανόν τρίβον. Ο Άγιος Ευφράσιος ήταν επίσκοπος Ιωνοπόλεως και απεβίωσε ειρηνικά. Ως αρχαιολογική θέση η Αβώνου τείχος, μεταγενέστερα Ιωνόπολις, είναι πόλη που πιθανώς ιδρύθηκε από Ίωνες, στην αφιλόξενη ακτή της Παφλαγονίας κατά μήκος της Μαύρης θάλασσας (Εύξεινου Πόντου). Το status της ως πόλις το πέτυχε τον 1ο αι., οπότε και μετονομάστηκε σε Ιονόπολι υπό τον Μάρκο Αυρήλιο. Το όνομα γνωρίζει ο Μαρκιανός Ηρακλείας και ο Ιεροκλής και απαντάται σε νομίσματα της εποχής του Αντωνίνου και του Λεύκιου Βέρου Ἰωνοπολιτῶν και Ἀβωνοτειχιτῶν. Έγινε διάσημη στην εποχή της ανάπτυξή της ως έδρα του μαντείου του θεωρούμενου τσαρλατάνου Αλέξανδρου, τουλάχιστον στις επιστολές του Λουκιανού. Ίχνη των αρχαίων τειχών βρέθηκαν στην ακρόπολη, ενώ η πόλη είναι διάσπαρτη από αρχιτεκτονικά μέλη. Η σύγχρονη ονομασία της Ινεμπολού παραφθορά του ονόματος Ιονόπολις.

Σήμερα τιμάμε τη μνήμη της ανακομιδής του Ιερού λειψάνου του, η οποία δεν αναφέρεται από τον Συναξαριστή του Αγίου Νικόδημου. Την αναφέρουν όμως ο Λαυριωτικός Κώδικας Ι 73 και ο Delehaye. Μερικοί συναξαριστές αναφέρουν την μνήμη της ανακομιδής του Ιερού λειψάνου του Οσίου Λαζάρου του Γαλησιώτου στις 18 Ιουλίου. Ο Όσιος Λάζαρος ήταν από τη Μικρά Ασία και γεννήθηκε τον 11ο αιώνα μ.Χ. σ' ένα χωριό κοντά στη Μαγνησία (προς τον Νέανδρο Ποταμό), από γονείς ευσεβείς τον Νικήτα και την Ειρήνη. Όταν ακόμα ήταν έξι χρονών, επιδόθηκε στον πνευματικό στίβο μέσα στο μοναστήρι των Ορόβων. Εκεί έμεινε επί πέντε χρόνια διδασκόμενος. Όμως, από θείο ζήλο κινούμενος, θέλησε να προσκυνήσει τους αγίους τόπους. Έτσι έφυγε κρυφά από τη Μονή και πήγε στα Ιεροσόλυμα. Μετά την προσκύνηση των εκεί Ιερών, επισκέφθηκε τη μονή του αγίου Σάββα, όπου κοινοβίασε αφού έγινε μοναχός και κατόπιν Ιερέας. Κατά την επανάσταση των Αράβων, που βεβήλωναν τα Ιερά, αναγκάστηκε και έφυγε στην Έφεσο, σ' ένα έρημο όρος αντί...

Eπιπρέπει σοι, πώς αν είποις, Mαρίνα, Σων αιμάτων έρευθος, α ξίφει χέεις. Εβδομάτη δεκάτη Mαρίναν κτάνε φάσγανον οξύ. Χεὶρ δημίου τέμνει σε Μαρῖνα ξίφει, Χεὶρ Κυρίου χάριτι θείᾳ δὲ στέφει. Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ Μαρῖνα δειροτομήθη. Η Αγία Μαρίνα γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στα χρόνια του αυτοκράτορα Κλαυδίου του Β', το 270 μ.Χ. Λίγες μέρες μετά τη γέννησή της, η μητέρα της πέθανε, και ο πατέρας της Αιδέσιος, που ήταν Ιερέας των ειδώλων, την ανέθεσε σε μια χριστιανή γυναίκα, από την οποία η Μαρίνα διδάχθηκε το Χριστό. Όταν έγινε 15 χρονών, αποκαλύπτει στον πατέρα της ότι είναι χριστιανή. Έκπληκτος αυτός απ' αυτό που άκουσε, με μίσος τη διέγραψε από παιδί του. Μετά από καιρό, έμαθε για τη Μαρίνα και ο έπαρχος Ολύμβριος, που διέταξε να τη συλλάβουν για ανάκριση. Όταν την είδε μπροστά του, θαύμασε την ομορφιά της και προσπάθησε να την πείσει με κάθε τρόπο να αρνηθεί το Χριστό και να γίνει σύζυγος του. Μάταια, όμως. Η Αγία Μαρίνα σε κάθε προσπάθεια του Ολυμβρίου αντέτασσε τη φρά...