ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ο Άγιος Δευσδεδίτος ο Υποδηματοποιός , γνωστός και ως Δευσδεδίτος της Ρώμης, ήταν ένας φτωχός λαϊκός υποδηματοποιός που έζησε στην Ρώμη του έκτου αιώνα, στην Ιταλία. Παρά την ταπεινή του εργασία, η ευσέβεια και η φιλανθρωπική του φύση τον ξεχώρισαν ως μια σεβαστή προσωπικότητα στην κοινότητά του. Ο Δευσδεδίτος γεννήθηκε στη Ρώμη, αλλά λίγα είναι γνωστά για την πρώιμη ζωή του ή το οικογενειακό του υπόβαθρο. Αφιέρωσε τη ζωή του στο επάγγελμά του ως υποδηματοποιός, δουλεύοντας επιμελώς για να εξασφαλίζει τα προς το ζην, διατηρώντας ταυτόχρονα μια βαθιά δέσμευση στην πίστη του. Η έντιμη κατασκευή των υποδημάτων του του χάρισε φήμη για την ποιότητα των προϊόντων του. Ωστόσο, αυτό που έκανε τον Δευσδεδίτο πραγματικά αγαπητό σε όσους τον περιέβαλλαν ήταν η βαθιά του γενναιοδωρία. Ο Πάπας Άγιος Γρηγόριος ο Μέγας, σύγχρονος του Δευσδεδίτου, τον εξυμνεί στα γραπτά του, αναφέροντας ότι κάθε Σάββατο ο Δευσδεδίτος έδινε όλα τα κέρδη της εβδομάδας στους φτωχούς. Λέγεται πως ο Δευσδεδίτος θεωρούσε ...

Γνωρίζουμε ελάχιστα με βεβαιότητα για τον Άγιο Μπλέιν, καθώς τίποτα δεν έχει διασωθεί γραπτώς από την εποχή του ή κοντά σε αυτήν, και όσα έχουμε προέρχονται από πολλά χρόνια μετά τον θάνατό του. Ξέρουμε πάντως ότι γεννήθηκε στο νησί Μπιουτ, στον πορθμό του Κλάιντ, πιθανότατα γύρω στο έτος 565. Φαίνεται πως ο Μπλέιν και η μητέρα του, Έθνε, παρασύρθηκαν στη θάλασσα μέσα σε μια μικρή βάρκα ή κοράκλι, χωρίς πανιά ή κουπιά, και κατέληξαν στην Ιρλανδία. Εκεί ο νεαρός Μπλέιν έλαβε μεγάλο μέρος της εκπαίδευσής του κοντά στους Αγίους Κόμγκαλ και Κένεθ, πριν επιστρέψει στο Μπιουτ. Εκεί μορφώθηκε στη μονή από τον θείο του, Κάτταν. Όπως και ο θείος του, ο Μπλέιν έγινε μοναχός και αφιέρωσε μέρος της ζωής του στα ταξίδια και στον ευαγγελισμό των Πίκτων. Οι μοναχοί μετέβαιναν σε διάφορες κοινότητες, ίδρυαν μικρές μονές και εκκλησίες, δίδασκαν στους κατοίκους τον Χριστιανισμό και κατόπιν επέστρεφαν ή προχωρούσαν σε άλλους τόπους. Επειδή οι δρόμοι ήταν ελάχιστοι, συχνά ταξίδευαν δια θαλάσσης ή μέσω ποτ...

Θανών σοφιστής εστεφανώθη κάραν, Πλάνης σοφιστού συντριβή, δους την κάραν Ο Άγιος Ήρων απεβίωσε ειρηνικά. Ίσως είναι ο φιλόσοφος Ήρων, προς τον οποίον γράφει ολόκληρο Λόγο ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (βλέπε 25 Ιανουαρίου), και ο οποίος αρχίζει ως εξής: «Τὸν φιλόσοφον ἐπαινέσομαι, καὶ εἰ κάμνω τῷ σώματι· φιλόσοφον γάρ· ἐπαινέσομαι δὲ καὶ λίαν εἰκότως. Ὁ μὲν γὰρ φιλόσοφος, ἐγὼ δὲ σοφίας θεραπευτής».... Σημείωση: Ορισμένα Αγιολόγια, αναφέρουν και τη μνήμη κάποιου μάρτυρος Ηραΐδου. Ο «Λόγος 25», με τίτλο «Εἰς Ἔπαινον τοῦ Ἡρώνος τοῦ Φιλοσόφου», εκφωνήθηκε το 380 μ.Χ. από τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο υπέρ τοῦ Μαξίμου τοῦ Κυνικοῦ, τον οποίο εδώ ονομάζει «Ἡρώνα τὸν Φιλόσοφο». Ο Μάξιμος είχε ασπαστεί τον Χριστιανισμό και αρχικά εκτιμήθηκε πολύ από τον Γρηγόριο, όχι όμως και μετά την προδοσία του, όταν επιχείρησε να χειροτονηθεί μόνος του Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως εις βάρος του Γρηγορίου. Αυτό καθιστά αξιοπερίεργο το γεγονός ότι ο «Ἡρώνας ὁ Φιλόσοφος» τιμάται ως Άγιος της Εκκλησίας και ...

 Oστών καταγμός και σπαραγμός σαρκίων, Aρπαγμός εστιν έξ αθληταίς στεμμάτων. Μαρτύρησαν, αφού άλλους συνέτριψαν τα οστά και άλλους ξέσχισαν τις σάρκες. Σημείωση:Στον Συναξαριστή της Mονής του Διονυσίου γράφεται, ότι οι Έξι Μάρτυρες μαρτύρησαν στην Λιβύη. Φαίνεται πως οι «Ἅγιοι Ἕξι Μάρτυρες τῆς Βιζύης» μνημονεύονται σε ορισμένους σύγχρονους συναξαριστές για τις 10 Αυγούστου, όμως οι πληροφορίες που υπάρχουν είναι ελάχιστες και αποσπασματικές. Τα κείμενα που εντόπισα περιορίζονται σε σύντομες, σχεδόν ποιητικές αναφορές στο μαρτύριό τους, λέγοντας ότι άλλους τους συνέτριψαν τα οστά και άλλους τους καταξέσχισαν τις σάρκες, χωρίς όμως να δίνουν ονόματα, χρονολόγηση ή ιστορικό πλαίσιο. Ορισμένοι όπως τον Συναξαριστή της Mονής του Διονυσίου, αναφέρουν και την πιθανότητα να υπάρχει παραλλαγή σε κάποιες πηγές όπου η λέξη «Βιζύη» αντικαθίσταται με «Λιβύη», κάτι που αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο παρερμηνείας ή παραφθοράς στην παράδοση. Στις παλαιότερες και πιο τεκμηριωμένες πηγές για τη Βιζύη...

Η Αγία Αγαθονίκη της Καρχηδόνας  ήταν σεβαστή μοναχή και μάρτυρας που έζησε κατά την πρώιμη χριστιανική περίοδο. Δυστυχώς, τα ιστορικά αρχεία για τη ζωή της είναι περιορισμένα, αλλά όσα είναι γνωστά μαρτυρούν την ακλόνητη πίστη της και την αφοσίωσή της στην υπηρεσία του Θεού. Η Αγαθονίκη γεννήθηκε στην Καρχηδόνα, μια σπουδαία πόλη της Βόρειας Αφρικής, σε μια αβέβαιη εποχή για την ιστορία της Χριστιανικής Εκκλησίας. Ακολούθησε την κλήση να γίνει μοναχή και αφιερώθηκε σε μια ζωή προσευχής, ασκητικότητας και υπηρεσίας προς τους άλλους. Η ανιδιοτέλεια και η αφοσίωσή της στον Θεό την κατέστησαν παράδειγμα χριστιανικής αρετής για τους πιστούς της εποχής της. Δυστυχώς, κατά την περίοδο που ο Χριστιανισμός διωκόταν ακόμη από τη ρωμαϊκή εξουσία, η πίστη και η αφοσίωσή της στον Χριστό την οδήγησαν στο μαρτύριο. Οι λεπτομέρειες σχετικά με τις συνθήκες του διωγμού και της εκτέλεσής της είναι ελάχιστες, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι η ακλόνητη αφοσίωσή της στην πίστη και η άρνησή της να αποκηρ...

Ο Άγιος Νεομάρτυρας Ιγνάτιος (Μπαζύλουκ, +1942) γεννήθηκε στην Πολωνία γύρω στη δεκαετία του 1860 και έλαβε το όνομα Ιάκωβος κατά το Βάπτισμά του. Λίγα είναι γνωστά για την πρώιμη ζωή του ή τον τόπο γέννησής του, αλλά την περίοδο μεταξύ του Α' και Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν μοναχός στη Μονή του Αγίου Ονούφριου στο Γιαμπλέτσνα. Κατά το κουράκι του έλαβε το μοναχικό όνομα Ιγνάτιος. Ο Πατέρας Ιγνάτιος ήταν ένας από τους πιο ηλικιωμένους μοναχούς της μονής και εκπλήρωνε με υπακοή το καθήκον να χτυπάει τις καμπάνες για τις εκκλησιαστικές ακολουθίες. Όταν εισήλθε για πρώτη φορά στη μονή, αυτή απαρτιζόταν από περίπου δώδεκα μοναχούς, των οποίων το έργο ήταν να αντιμετωπίσουν την προπαγάνδα των Ρωμαιοκαθολικών και των Ουνιτών προς τον ορθόδοξο πληθυσμό. Ωστόσο, οι μοναχοί δεν ήταν προετοιμασμένοι γι’ αυτό το έργο και δεν ήταν εκπαιδευμένοι. Ο Ιγνάτιος έγινε μάρτυρας της ανόδου της μονής όταν ήρθαν ιερείς και μοναχοί που βοήθησαν στην αποκατάσταση της μονής και ίδρυσαν σχολείο για τα πα...

Ο Άγιος Μάρτυρας Νικόλαος ο Κοκοβίτης (+1822), γεννήθηκε στο χωριό Πολυδένδρι της Ημαθίας, που τότε ονομαζόταν Κοκοβή. Ο Νικόλαος υπήρξε πνευματικός μαθητής του Αγίου Ιερομάρτυρα Κοσμά του Αιτωλού, ο οποίος είχε περάσει και κήρυξε στο χωριό του. Σε νεαρή ηλικία πήγε στη Νάουσα για να εργαστεί ως ράφτης. Εκεί βρέθηκε σε μεγάλη συμφορά το 1822. Ο νεαρός Νικόλαος βρισκόταν στη Νάουσα όταν καταλήφθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι μπήκαν στην πόλη μετά τη μεγάλη καταστροφή, και τους οδήγησαν στο Κιόσκι μπροστά στον Εμπού Λουμπούτ Πασά. Ένας-ένας οι κάτοικοι της Νάουσας περνούσαν μπροστά από τον Τούρκο Πασά, που ρωτούσε το όνομά τους και τι πίστευαν. Μόλις έλεγαν ότι ήταν Χριστιανοί και ήθελαν να πεθάνουν Χριστιανοί, η σπάθη του δήμιου τους αποκεφάλιζε. Με θάρρος και γενναιότητα ο Νικόλαος στάθηκε μπροστά στον Τούρκο Πασά, είπε το όνομά του και δήλωσε ότι ήταν Χριστιανός και ως Χριστιανός θα πέθαινε. Με το ίδιο θάρρος πορεύτηκε προς το μαρτύριο. Η σπάθη του δήμιου έκοψε το κεφάλι του και...

Eις τους εννέα Mάρτυρας. Ἐχθρὸν Θεοῦ κτείναντες ἄνδρες ἐννέα, Φίλοι γίνονται τῷ Θεῷ διὰ ξίφους. Eις την Mαρίαν. Ἐμοῦ τραχήλου Σῶτερ αἷμα προσδέχου, Μαρία φησίν, ὡς τὸ μύρον Μαρίας. Ως Χαλκή Πύλη αναφέρεται η κύρια είσοδος του Μεγάλου Παλατίου της Κωνσταντινούπολης που ονομάστηκε έτσι είτε λόγω των επιχρυσωμένων ορειχάλκινων κεραμιδιών της σκεπής της, είτε λόγω των χάλκινων πυλών της. Θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα αυτοκρατορικά κτίσματα της πόλης, ιδιαίτερης συμβολικής αξίας. Πρώτος αρχιτέκτονας της Χαλκής Πύλης ήταν ο Αιθέριος, επί αυτοκρατορίας του Αναστάσιου Α'. Καταστράφηκε κατά τη στάση του Νίκα και επανακατασκευάστηκε με εντολή του Ιουστινιανού Α'. Αυτό το κτίριο περιγράφηκε εκτενώς από τον ιστορικό Προκόπιο στο έργο του, Περί κτισμάτων. Τον 7ο-8ο αιώνα η ίδια η παρακείμενα αυτής κτίσματα χρησιμοποιήθηκαν ως φυλακή. Ο αυτοκράτορας Βασίλειος Α' μετέτρεψε αργότερα το κτίσμα σε δικαστική αίθουσα. Ο Ρωμανός Λεκαπηνός έχτισε ένα παρεκκλήσι αφιερωμένο στον Χριστό τον Χα...

Aντωνίνου το σώμα καν σποδού γέμη, Tο πνεύμα λαμπρότητος ευμοιρεί ξένης. Πατρίδα του Αγίου Αντωνίνου (ή Αντώνιος) ήταν η Αλεξάνδρεια, οπού με ζήλο κήρυττε δημόσια την αλήθεια του Ευαγγελίου του Κυρίου Ιησού Χριστού. Συνελήφθη από τον άρχοντα της Αλεξάνδρειας και βασανίστηκε σκληρά. Στην αρχή τον κρέμασαν και ξέσχισαν τις σάρκες του. Κατόπιν τον έριξαν μέσα σε αναμμένο καμίνι, όπου παρέδωσε την αγία ψυχή του στον Θεό. Το άγιο λείψανο του βρέθηκε μέσα στο καμίνι απείραχτο, χωρίς η φωτιά να βλάψει ούτε μια τρίχα από τα μαλλιά της κεφαλής του!

Mάστιξιν ευχών καν τέλει βίου Ψόης, Παίει νοητάς δαιμόνων δεινάς ψόας. Γύρω στο έτος 324 μ.Χ., τρεις άνδρες ήρθαν στον Άγιο Παχώμιο στην Ταβεννήσι για να τον ακολουθήσουν· αυτοί ήταν ο Ψενταέσι, ο Σούρους και ο Ψόης. Του είπαν: «Θέλουμε να γίνουμε μοναχοί στην αδελφότητά σου και να υπηρετήσουμε τον Χριστό». Εκείνος συνομίλησε μαζί τους για να διαπιστώσει αν μπορούσαν να αποκηρύξουν τους γονείς τους και να ακολουθήσουν τον Σωτήρα. Έπειτα τους υπέβαλε σε δοκιμασία και, αφού διαπίστωσε ότι είχαν τις σωστές προθέσεις, τους έντυσε με το μοναχικό ένδυμα και τους δέχθηκε με χαρά και αγάπη Θεού ως συνοδοιπόρους του. Από τη στιγμή που εντάχθηκαν στην ιερή αδελφότητα, αφοσιώθηκαν σε μεγάλες ασκήσεις και πολλές ασκητικές πρακτικές. Τον έβλεπαν να εργάζεται μόνος στις δουλειές του μοναστηριού — είτε φροντίζοντας τα λίγα λαχανικά, είτε ετοιμάζοντας την τροφή· κι αν κάποιος χτυπούσε την πόρτα του μοναστηριού, πάλι εκείνος πήγαινε να ανοίξει. Αν κάποιος από αυτούς αρρώσταινε, τον φρόντιζε ώσπου να γ...

Πώς ου μεγάλη τυγχάνεις Aκυλίνα, Συγκατάβασιν βλέψας Xριστού τόσην; Η διήγηση για την εύρεση της άχειροποίητης εικόνας του Χριστού, από την ειδωλολάτρισσα Άκυλίνα και μετέπειτα χριστιανή (σύμφωνα με τη διήγηση), μέσα σε κιβώτιο, αποδόθηκε στον Γρηγόριο Νύσσης, από κάποιον μεταγενέστερο, προκειμένου να δώσει κύρος σ' αυτή. Γράφει για το γεγονός αυτό ο Άγιος Νικόδημος: «Kύριος ημών Iησούς Xριστός, ο δίκαιος και μόνος αληθινός Θεός ημών, όστις είναι αόρατος κατά την ουσίαν της Θεότητος, και ανίκητος κατά το κράτος, και κατά την δύναμιν ανεκλάλητος· αυτός, οπού είναι κατά φύσιν φιλάνθρωπος και αγαθός· η εικών του Πατρός η απαράλλακτος· ο τη δόσει των χαρισμάτων αμεταμέλητος· ο προ αιώνων αοράτως εκ του Πατρός γεννηθείς, και επ’ εσχάτων ημερών εκ μητρός Παρθένου ασπόρως τεχθείς· αυτός και πάλιν εκαταδέχθη να φανή εις αγίαν εικόνα διά την εδικήν του αγαθότητα και άμετρον ευσπλαγχνίαν. Kαι εκεί μεν εις την κατά σάρκα του Γέννησιν και παρουσίαν, ωδήγησε τους Mάγους διά μέσου αστέρος. Eδώ δ...

Πρόκειται για οικογένεια μαρτύρων του 2ου αιώνα (περίοδος αυτοκράτορα Αντωνίνου), οι οποίοι —ο Εσπερος (ή Εξούπεριος), η σύζυγός του Ζωή και τα δύο παιδιά τους (Κυριακός και Θεοδούλος)—μαρτύρησαν λόγω της πίστης τους, ενώ ήταν σκλάβοι σε περιοχή της Παμφυλίας (σημερινή Τουρκία)