ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Η  Αγία  Ραχιλιδή της Γαλλίας (πέθανε το 946) ήταν ερημίτισσα που έζησε για κάποιο διάστημα τον 10ο αιώνα στην Ελβετία. Ήταν κόρη ευγενούς οικογένειας και έπασχε από διάφορες ασθένειες, συμπεριλαμβανομένης μιας ανίατης δερματικής νόσου. Σύμφωνα με τη βιογραφία της, η Αγία Βιμποράδα πήρε τη Ραχιλίδη στο κελί της όταν ήταν ακόμη νεαρή κοπέλα· σύμφωνα με τη μελετήτρια Jane Tibbetts Schulenburg, «έτσι, στο όνομα της χριστιανικής αγάπης και φιλανθρωπίας, η Βιμποράδα αγκάλιασε τη νεαρή κοπέλα και την υιοθέτησε ως πνευματική της κόρη» για το υπόλοιπο της ζωής της. Η βιογραφία της Βιμποράδας αναφέρει ότι οι προσευχές της θεράπευσαν τη Ραχιλίδη, αλλά «εξαιτίας της στοργής της για τη Βιμποράδα», συνέχισε να την υπηρετεί και η ίδια έγινε ερημίτισσα. Ζούσαν μαζί στο κελί της Βιμποράδας μέχρι που η Βιμποράδα σκοτώθηκε από Ούγγρους εισβολείς περίπου το 926. Πιστεύεται ότι η Ραχιλίδη πέθανε γύρω στο έτος 946.

Ο  Άγιος  Πατερνιανός ή Πατερνιανός (ιταλικά: San Paterniano)  γεννήθηκε στη Φέρμο, κατάφερε να διαφύγει στα βουνά κατά τις διώξεις των Χριστιανών από τον Διοκλητιανό και στη συνέχεια διορίστηκε επίσκοπος του Φάνο από τον Πάπα Σιλβέστρο Α’. Ο Άγιος Πατερνιανός συχνά συγχέεται με τον Παρθενιανό (Parteniano), επίσκοπο της Μπολόνια, ο οποίος τιμάται επίσης στις 12 Ιουλίου.) Οι ιστορικές λεπτομέρειες για τον Άγιο Πατερνιανό είναι λίγες. Η Vita Sancti Paterniani βρίσκεται σε ένα κώδικα του 12ου αιώνα, αν και χρονολογείται νωρίτερα, και γράφτηκε από μοναχό του 10ου ή 11ου αιώνα. Ωστόσο, είναι θρύλος και δεν θεωρείται αξιόπιστη πηγή. Ο Άγιος Πατερνιανός γεννήθηκε στο Φάνο γύρω στο 275 μ.Χ. Ένας άγγελος του είπε σε όραμα να διαφύγει από την πόλη και να κρυφτεί σε έρημο τόπο κοντά στον ποταμό Μετάουρο. Έγινε ερημίτης και ηγούμενος μοναστηριού. Αργότερα, όταν σταμάτησαν οι διώξεις των Χριστιανών, οι πολίτες του Φάνο ζήτησαν να γίνει επίσκοπός τους. Ο Πατερνιανός διοίκησε την πόλ...

Η Αγία  Λουκρητία ήταν Παρθενομάρτυρας της δυτικής Ισπανίας, που μαρτυρήθηκε στη Μέριδα  της Ισπανίας κατά τις ρωμαϊκές διώξεις.

Η Αγία Φελικίτα της Ρώμης (περ. 101 – 165), επίσης γνωστή ως Felicity, είναι αγία και περιλαμβάνεται μεταξύ των Χριστιανών μαρτύρων. Εκτός από το όνομά της, το μόνο που γνωρίζουμε με βεβαιότητα για τη μάρτυρα αυτή είναι ότι ετάφη στο Νεκροταφείο του Μάξιμου, στην οδό Via Salaria, στις 23 Νοεμβρίου. Ωστόσο, ένας θρύλος την παρουσιάζει ως μητέρα των επτά μαρτύρων των οποίων η εορτή τιμάται στις 10 Ιουλίου. Η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία γιορτάζει το μαρτύριό τους στις 25 Ιανουαρίου. Ο θρύλος της Αγίας Συμφωρόσας είναι πολύ παρόμοιος και οι Πράξεις τους μπορεί να έχουν συγχέει. Η Φελικίτα θεωρούνταν προστάτιδα των ασθενών και της ίασης. Ίσως, μάλιστα, να πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο. Αυτή η Φελικίτα δεν είναι η ίδια με την βορειοαφρικανή Felicitas που μαρτύρησε μαζί με την Περπέτουα. Η εορτή της Φελικίτας της Ρώμης αναφέρεται για πρώτη φορά στο Martyrologium Hieronymianum ως 25 Ιανουαρίου. Από πολύ νωρίς, η μνήμη της ως μάρτυρος εορταζόταν μεγαλοπρεπώς στη Ρωμαϊκή Εκκλησία, όπως αποδεικνύ...

Ο Άγιος Γρηγόριος ( Γρηγόριος Περάτζε. Γεωργιανά: გრიგოლ ფერაძე· 13 Σεπτεμβρίου 1899 – 6 Δεκεμβρίου 1942) ήταν εξέχουσα γεωργιανή εκκλησιαστική προσωπικότητα, φιλόλογος, θεολόγος, ιστορικός και καθηγητής πατρολογίας στην περίοδο μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων. Μετά την παροχή βοήθειας στους Εβραίους στην Πολωνία, συνελήφθη και στάλθηκε στο Άουσβιτς, όπου τελικά δολοφονήθηκε. Αγιοποιήθηκε από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία ως μάρτυρας το 1995 και η μνήμη του τιμάται στις 6 Δεκεμβρίου. Ζωή και έργα: Ο Άγιος Γρηγόριος γεννήθηκε στο χωριό Μπακούρτσιχε, στη σημερινή περιοχή Κάχετι της Ανατολικής Γεωργίας. Ήταν ο δεύτερος από τρεις γιους του Ρομανόζ Περάτζε, τοπικού Ορθόδοξου ιερέα, και της Μαρίας Σαμαδαλάσβιλι. Ο νεαρός Γρηγόριος ονομάστηκε προς τιμήν του γεωργιανού Αγίου Γρηγορίου του Χαντζτζά του 11ου αιώνα. Ο πατέρας του πέθανε όταν ήταν έξι ετών και η οικογένεια μετακόμισε στην Τιφλίδα (σήμερα Τιφλίδα), τότε πρωτεύουσα της επαρχίας και αργότερα της ανεξάρτητης Γεωργίας. Φοίτησε ...

Ο Άγιος Κλήμης της Ρώμης (λατινικά: Clemens Romanus· αρχαία ελληνικά: Κλήμης Ῥώμης, romanized: Klēmēs Rōmēs· πέθανε περ. 100), γνωστός και ως Πάπας Κλήμης Α΄, ήταν επίσκοπος Ρώμης στα τέλη του πρώτου αιώνα. Θεωρείται ο πρώτος από τους Αποστολικούς Πατέρες της Εκκλησίας. Λίγα είναι γνωστά για τη ζωή του Κλήμη. Ο Τερτυλλιανός υποστήριξε ότι ο Κλήμης χειροτονήθηκε από τον Άγιο Πέτρο. Πρώιμοι κατάλογοι της Εκκλησίας τον τοποθετούν ως δεύτερο ή τρίτο επίσκοπο Ρώμης. Ο Ευσέβιος, στο βιβλίο του Εκκλησιαστική Ιστορία, ανέφερε τον Κλήμη ως τρίτο επίσκοπο Ρώμης και ως «συνεργάτη» του Παύλου. Στο Κατά Αιρέσεων, ο Ειρηναίος περιέγραψε τον Κλήμη ως διάδοχο του Ανακλήτου, τρίτου επισκόπου Ρώμης, και ως προσωπικό γνώριμο των Αποστόλων. Σύμφωνα με το Annuario Pontificio, ο Κλήμης ήταν ο τέταρτος επίσκοπος Ρώμης, στα τέλη του πρώτου αιώνα. Πιθανότατα πέθανε εξόριστος και ίσως μαρτύρησε. Σύμφωνα με απόκρυφες ιστορίες του τέταρτου αιώνα από συγγραφείς όπως ο Ρουφίνος, ο Κλήμης φυλακίστηκε από τον Ρωμ...

Ο Άγιος Αντώνιος ο Ησυχαστής γεννήθηκε στα υποκαρπάθια βουνά της επαρχίας Βάλτσα στη Ρουμανία και αγαπούσε τον Χριστό από την παιδική του ηλικία. Επισκεπτόταν πολλά μοναστήρια και σκήτες της περιοχής, συνομιλώντας με ησυχαστές που ζούσαν μέσα στα βουνά. Αυτοί επηρέασαν βαθιά την ψυχή του, και έτσι ο Αντώνιος εισήλθε στον μοναχικό βίο στη Σκήτη της Ιεζέρου, μέσα στο όμορφο δάσος της Βάλτσα. Το 1690, αφού απέκτησε εμπειρία στον ασκητικό αγώνα, ο ηγούμενος τον ευλόγησε να ζήσει ως αναχωρητής λίγα χιλιόμετρα επάνω από τη Σκήτη της Ιεζέρου, στο ομώνυμο βουνό. Περιπλανήθηκε αναζητώντας μια πέτρινη σπηλιά που θα χρησίμευε ως κελί και ως τόπος λατρείας. Τελικά βρήκε μια μικρή σπηλιά, όπου δόξαζε τον Θεό και πολεμούσε τους δαίμονες. Μόνο αληθινοί ησυχαστές γνωρίζουν τι πειρασμούς αντιμετωπίζουν οι ερημίτες. Για τρία ολόκληρα χρόνια εργάστηκε, σκαλίζοντας ένα παρεκκλήσι στο βράχο με απλά εργαλεία — ένα σφυρί και ένα καλέμι. Δούλευε την ημέρα και αγρυπνούσε τη νύχτα. Η σπηλιά του προστάτευε το εξ...

  Ὄντως μύρον πέφηνε Χριστῷ Μυρόπη, Σῶμα προσδοῦσα διὰ τοῦτον βασάνοις. Είναι το ίδιο πρόσωπο με αυτό της 2ας Δεκεμβρίου, όπου υπάρχει και το σχετικό υπόμνημα. Άγνωστο γιατί εδώ επαναλαμβάνεται. Κάποια συναξαριακή πηγή αναφέρει: «Σύναξις αὐτῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τῆς Ἁγίας Εἰρήνης τῇ οὔσῃ πρὸς θάλασσαν». Η Αγία Μυρώπη (ή Μερόπη) ήταν από τις πιο γενναίες γυναίκες, που μαρτύρησαν στα πρώτα χρόνια της χριστιανικής Εκκλησίας. Έζησε στα μέσα του 3ου αιώνα μ.Χ. και γεννήθηκε στην πόλη Έφεσο. Έχασε νωρίς τον πατέρα της και ανατράφηκε στην πίστη του Χριστού από τη μητέρα της, που καταγόταν από τη Χίο (λέγεται μάλιστα ότι στην Έφεσο, η Αγία πήγαινε καθημερινά στον τάφο της Αγίας Ερμιόνης (βλέπε 4 Σεπτεμβρίου), θυγατέρας του αποστόλου Φιλίππου και έπαιρνε το αναβλύζον απ' αυτόν μύρο και τον έδινε με αφθονία στους πιστούς, γι' αυτό και ονομάστηκε Μυρώπη). Όταν ο Δέκιος εξαπέλυσε άγριο διωγμό κατά των χριστιανών, η Μυρόπη με τη μητέρα της άφησε την Έφεσο και πήγαν στη Χίο, όπου ευεργετούσαν απ...

Άγιος Deiniol (Δεινιόλ) (πέθανε το 572) ήταν παραδοσιακά ο πρώτος Επίσκοπος του Bangor στο Βασίλειο του Gwynedd, στην Ουαλία. Ο σημερινός Καθεδρικός Ναός του Bangor, αφιερωμένος στον Deiniol, λέγεται ότι βρίσκεται στη θέση όπου υπήρχε το μοναστήρι του. Στη Βρετάνη τιμάται ως Άγιος Denoual. Στα αγγλικά και στα λατινικά το όνομά του αποδίδεται μερικές φορές ως Daniel. Σύμφωνα με τη λατινική βιογραφία του Deiniol, που διασώζεται στο χειρόγραφο Peniarth MS226 και αντιγράφηκε το 1602 από τον Sir Thomas Williams του Trefriw, ήταν γιος του ηγουμένου Dunod Fawr, γιου του Pabo Post Prydain. Η οικογένεια, έχοντας χάσει τη γη της στη Βόρεια Αγγλία, έλαβε εκτάσεις από τον βασιλιά του Powys, Cyngen Glodrydd. Ο Deiniol ακολούθησε τη θρησκευτική ζωή και φέρεται να σπούδασε υπό την καθοδήγηση του Cadoc του Llancarfan. Ο Sir David Trevor περιγράφει τον Deiniol ως έναν από τους επτά ευλογημένους ξαδέλφους που πέρασε μέρος της πρώιμης ζωής του ως ερημίτης «στο ακρωτήριο του Pembrokeshire», αλλά κλήθηκε ν...

Ο Άγιος Μητροφάνης (που μετονομάστηκε Μακάτιος) υπήρξε πρώτος επίσκοπος Βορονεζίας.  Γεννήθηκε τό 1623 στήν περιοχή τοῦ Βλαδιμήρ. Ἀρχικά ἀκολούθησε τόν ἔγγαμο ἱερατικό βίο καί μετά τήν χηρεία του (σέ ἡλικία 39 ἐτῶν), μόνασε στή Μονή Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, στό Ζολοτίνσκ τοῦ Σουζντάλ. Διακρινόμενος γιά τά πνευματικά καί διοικητικά του προσόντα, ἡγουμένευσε στή Μονή Γιαχρώμσκ, ὁ Πατριάρχης Μόσχας Ἰωακείμ τοῦ ἀνέθεσε τήν διοίκηση μεγάλης μονῆς στήν Κοστρόμα καί τελικά - τό 1682 - τόν χειροτόνησε Ἐπίσκοπο. Ἀνέλαβε τήν Ἐπισκοπή Βορονέζ κατά τήν περίοδο τῶν ταραχῶν γιά τήν διαδοχή τοῦ Τσάρου Θεόδωρου. Βρῆκε τό ποίμνιό του νά ταλαιπωρεῖται ἀπό τό Σχίσμα τῶν Παλαιοπίστων, τούς ἐπαναστατημένους Κοζάκους καί διάφορες ληστοσυμμορίες. Πρόσφερε μεγάλο ἱεραποστολικό, ποιμαντικό καί ποικίλο πνευματικό ἔργο. Τόν Αὔγουστο τοῦ 1703 ἀσθένησε βαρειά, ἔλαβε τό Ἀγγελικό Σχῆμα καί ὀνομάσθηκε Μακάριος. Κοιμήθηκε τήν 23η Νοεμβρίου τοῦ ἴδιου ἔτους καί ἐνταφιάσθηκε στή Μονή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου (ἡ ὁ...

Πολλὰς ὑποστὰς ἐν βίῳ πρῶτον βίας, Μετῆλθε Σισίνιος ἐκ βίας βίου. Ο Όσιος Σισίνιος διέπρεψε κατά τον διωγμό εναντίον των χριστιανών, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός (300 μ.Χ.). Ο όσιος Σισίνιος καταγόταν από την Κύζικο και κήρυττε με θάρρος και τόλμη τη χριστιανική αλήθεια. Για το έργο του αυτό, υπέστη πολλές φυλακίσεις και ανελέητους δαρμούς. Τοιχογραφία με τον Όσιο Σισίνιο δεξιά Όταν αυτοκράτορας έγινε ο Μεγάλος Κωνσταντίνος, ο όσιος Σισίνιος αφέθηκε ελεύθερος και εξακολούθησε τον ευσεβή και θεάρεστο αγώνα του. Αλλά όταν ξέσπασε η αίρεση του Αρείου, συμμετείχε στην πάλη υπέρμαχος του ορθοδόξου δόγματος. Και έτσι γενναία αγωνιζόμενος ο Όσιος Σισίνιος, τελείωσε την ολόψυχα αφιερωμένη στο Χριστό ζωή του.

Ο Άγιος Διονύσιος γεννήθηκε στην Δημητσάνα της Πελοποννήσου· εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Μαγγάνων στην Κωνσταντινούπολη, όπου διέπρεψε στην αρετή και την ευσέβεια υπό την καθοδήγηση του πνευματικού του, Αγίου Μάρκου, μητροπολίτου Εφέσου του Ευγενικού (βλέπε 19 Ιανουαρίου), ο οποίος και τον χειροτόνησε διάκονο και πρεσβύτερο. Αιχμάλωτος των Τούρκων στην Αδριανούπολη, αγοράσθηκε από τον άρχοντα Κυρίτζη και χειροτονήθηκε μητροπολίτης Φιλιππουπόλεως από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο (1454 - 1456 μ.Χ.). Τον Ιανουάριο του 1467 μ.Χ. ανήλθε στον πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης και είχε την προστασία της χριστιανής μητριάς του σουλτάνου Μεχμέτ Β' (1430 - 1481 μ.Χ.) κυρα-Μάρως και πατριάρχευσε μέχρι το 1472 μ.Χ. Συκοφαντήθηκε ότι κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας του στην Αδριανούπολη έκανε περιτομή και τούρκεψε, αλλά απέδειξε ότι η κατηγορία ήταν ψευδής ενώπιον κριτηρίου αρχιερέων και λαού «ἐπιδείξας τὴν σάρκα αὐτοῦ εἰς ὅλον τὸν λαόν» καὶ ὅλοι εἶδαν «τὴν καθαρότητα κα...

Φοβού Kριτήν οφθέντα ψυχή κατ’ όναρ, Φοβού δε μάλλον, ηνίκ’ έλθη καθ’ ύπαρ. Γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στον συναξαριστή του: «Ένας άνθρωπος εχρημάτησε, κατά τους χρόνους του βασιλέως Kωνσταντίνου του Mεγάλου, εν έτει τλ΄ [330], ονομαζόμενος Iωάννης, όστις ήτον εις τον βασιλέα γνωστός διά μέσου της τέχνης οπού εργάζετο. Oύτος λοιπόν επέρνα πρότερον την ζωήν του κακώς και ασέμνως, χωρίς να βάλη ποτέ εις τον νουν του ότι είναι κόλασις. Aλλά ο Θεός, οπού πάντα καλώς οικονομεί προς το συμφέρον ημών, αυτός φανείς και εις την οπτασίαν τούτου, εδιώρθωσε την πολιτείαν του. Oύτος γαρ μίαν φοράν βλέπει εις το όνειρόν του, ότι επρόσφερεν εις τον βασιλέα Kωνσταντίνον ένα έργον της τέχνης του. Kαι εκ τούτου θαρρών, ωμίλει με τον βασιλέα μετά παρρησίας και εσυνέχαιρεν. Έπειτα βλέπει τον βασιλέα, οπού εξεγύμνωσεν ένα σπαθί. Kαι συμμαζώξας τα μαλλία του, εσπούδαζε να κόψη την κεφαλήν του χωρίς έλεος. O δε Iωάννης έκλινε συνεχώς τον λαιμόν του, νομίζωντας ότι παίζει τάχα με τον βασιλέα. Eις κ...

Ταρσοῦ πρόεδρος Ἕλενος θυηπόλος, Ταρσοῖς ἄνεισι ψυχικοῖς ἕως πόλου. Ο Άγιος Έλενος ήταν Επίσκοπος Ταρσού στην Κιλικία, στα μέσα του τρίτου αιώνα. Ο Επίσκοπος Διονύσιος Αλεξανδρείας μας πληροφορεί ότι ο Πάπας Στέφανος Α΄ δεν αποδέχθηκε κοινωνία με τον Επίσκοπο Έλενο, διότι ήταν ευθυγραμμισμένος με τον Επίσκοπο Κυπριανό της Καρχηδόνας.  Ο Στέφανος υποστήριζε ότι οι προσ convert που είχαν βαπτιστεί από αιρετικούς δεν χρειαζόταν να ξαναβαπτιστούν, ενώ ο Κυπριανός και ορισμένοι επίσκοποι της ρωμαϊκής επαρχίας της Αφρικής πίστευαν ότι το ξαναβάπτισμα των αιρετικών ήταν αναγκαίο για να γίνουν δεκτοί στην Ευχαριστία.  Στην εποχή του, ο Έλενος έπρεπε να αντιμετωπίσει τις ομάδες των Νωματιανιστών που δεν επέτρεπαν την επανένταξη των χριστιανών που είχαν υποκύψει στην προσφορά θυσιών στα είδωλα κατά τους διωγμούς του Δεκίου και του Βαλεριανού. Επιπλέον, το όνομα του Έλενου εμφανίζεται σε δύο Σύνοδους που πραγματοποιήθηκαν στην Αντιόχεια (264 και 272), όπου ο επίσκοπος της πόλης, Παύλος Σ...

Ζῶν Ἰσχυρίων, ἰσχὺς ἦν Ἐκκλησίας, Ἥν περ νοητῶς καὶ θανὼν ἐνισχύει. Ο Όσιος Ισχυρίων ίσως ήταν επίσκοπος Ταρσού. Απεβίωσε ειρηνικά.

Ο Άγιος Columbanus (Κολουμβάνος) γεννήθηκε το 543 μ.Χ. στο Λάινστερ της Ιρλανδίας από γονείς ευγενείς, που του έδωσαν αξιόλογη κλασική παιδεία. Πολύ νωρίς πόθησε τη μοναχική πολιτεία, από την οποία όμως τον κρατούσαν μακριά οι νεανικοί πειρασμοί. Η εξαιρετική ομορφιά του, έκανε πολλές νέες να τον ερωτεύονται παράφορα. Ζήτησε τη συμβουλή μίας ηλικιωμένης ασκήτριας, που τον παρακίνησε ν' απαρνηθεί την πατρίδα του και τα εγκόσμια. «Φύγε και σώσου», του είπε λακωνικά. Κι εκείνος πραγματικά έφυγε, παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας του, που δοκίμασε να τον εμποδίσει. Ύστερα από σύντομη παραμονή στη μονή Κλουάινινις του Λούφερν, πήγε στο περίφημο μοναστήρι Μπαγκόρ του Καρρικφέργκως, μεγάλο εκπαιδευτικό και ιεραποστολικό κέντρο, όπου μαθήτευσε στο διάσημο ηγούμενο άγιο Κογγάλλο (+ 602 μ.Χ.). Το 590 μ.Χ., φλεγόμενος από τον πόθο της ιεραποστολής, αναχώρησε με δώδεκα ακόμη μοναχούς για την Ευρώπη. Πέρασε τη Βρετανία και ήρθε στη Γαλλία, χώρα με χριστιανική παρουσία ήδη, αλλά, λόγω των πολεμικ...

Ο Αλέξανδρος Γιαροσλάβιτς «Νιέφσκι» (1220 - 1263 μ.Χ.) είναι μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της μεσαιωνικής Ρωσίας και άγιος της Ρωσικής Εκκλησίας. Υπήρξε ηγέτης της Δημοκρατίας του Νόβγκοροντ και κατόπιν ολόκληρης της Ρωσίας σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για τον ανατολικό σλαβικό κόσμο. Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε στο Περεσλάβλ (νυν Περεσλάβλ-Ζαλέσκι του Γιαροσλάβλ) στις 30 Μαΐου 1220 μ.Χ. Ήταν ο τέταρτος γιος του Γιαροσλάβ Βζέβολοντοβιτς, ρουρικίδα διαδόχου του θρόνου και μετέπειτα Μεγάλου Πρίγκιπα του Βλαντίμιρ. Βλέποντας ότι δεν είχε πιθανότητες να φορέσει το στέμμα του Βλαντίμιρ, σε ηλικία μόλις 16 ετών αποδέχθηκε την πρόταση της Φεουδαλικής Δημοκρατίας του Νόβγκοροντ να αναλάβει Δούκας της και άφησε την πατρίδα του για να εγκατασταθεί στο Νόβγκοροντ, σε μια συγκυρία που δεν ήταν καθόλου ευνοϊκή: 1) Η Εμπορική Οδός Βαράγγων - Ελλήνων που έφερνε πλούτο είχε σταματήσει. 2) Σχεδόν όλο το Κράτος των Ρως εκτός από το Νόβγκοροντ είχε μόλις καταλυθεί από τους Τατάρους της Χρυσής Ορδή...

Ἐξ Ἀκραγάντων πρὸς Θεὸν χωρεῖς Λόγον, Τὸν ἄκρα γῆς κρίνοντα, παμμάκαρ Πάτερ. Ο Άγιος Γρηγόριος γεννήθηκε στον Ακράγαντα της Σικελίας από ευσεβείς και εύπορους γονείς, το Χαρίτωνα και τη Θεοδότη. Βαπτίστηκε από τον επίσκοπο Ποταμίωνα, ο οποίος τον ανέθρεψε, τον μόρφωσε και τον κατάταξε στις τάξεις του Ιερού κλήρου, στα χρόνια του βασιλιά Ιουστινιανού του Ρινότμητου (685 - 695 μ.Χ.). Δεκαοκτώ χρονών πήγε για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους και εκεί χειροτονήθηκε Διάκονος από τον επίσκοπο Ιεροσολύμων Μακάριο. Κατόπιν επανήλθε στο Βυζάντιο και από 'κει στη Ρώμη, όπου για τις μεγάλες του αρετές και τη μεγάλη του μόρφωση προήχθηκε στην επισκοπή των Ακραγαντίνων. Στην επισκοπή αυτή, βρήκε σφοδρούς κατηγόρους δύο κληρικούς, τον Σαβίνο και τον Κρισκέντιο, που τον συκοφάντησαν για μοιχεία. Αλλά με θαυματουργικό τρόπο ο Γρηγόριος τους ντρόπιασε και παρέλαβε πάλι την Εκκλησία μετά από διετή φυλάκιση και αργία. Στη συνέχεια έκανε και άλλα θαύματα. Απεβίωσε ειρηνικά σε βαθιά γεράματα το 690 μ.Χ. ...