ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Η Θεοτόκος του Βλαντίμιρ (ρωσικά: Влади́мирская ико́на Бо́жией Ма́тери‎‎ ) είναι βυζαντινή χριστιανική εικόνα που απεικονίζει την Παναγία με το Θείο Βρέφος. Χρονολογείται στον 12ο αιώνα μ.Χ. και αποτελεί πρώιμο παράδειγμα του αγιογραφικού τύπου της Ελεούσας Θεοτόκου. Είναι ένα από τα πιο γνωστά έργα τέχνης στη Ρωσία και έχει μεγάλη ιστορική και πολιτιστική αξία. Πολλοί Ρώσοι θεωρούν την εικόνα εθνικό φυλακτό και της έχουν αποδώσει πληθώρα από θαύματα κατά τη διάρκεια της ιστορίας της. Ύστερα από τη σχεδόν ολική καταστροφή της, κατά τον 13ο αιώνα, η εικόνα έχει αποκατασταθεί τουλάχιστον 5 φορές. Η εικόνα αγιογραφήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, από άγνωστο καλλιτέχνη και στάλθηκε στο Κίεβο ως δώρο, προτού μεταφερθεί στον Καθεδρικό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στο Βλαντίμιρ. Λέγεται ότι η εικόνα παρέμεινε στο Βλαντίμιρ μέχρι το 1395, όταν μεταφέρθηκε στη Μόσχα για να προστατέψει την πόλη από την εισβολή του Ταμερλάνου, ωστόσο ο ισχυρισμός αυτός δεν έχει επιβεβαιωθεί ιστορικά. Τουλάχιστον ...

  Ο Διούμα (ή Ντούινα ή Ντούμα) ήταν ο πρώτος Επίσκοπος της Μέρκια στο Αγγλοσαξονικό Βασίλειο της Μέρκια, κατά την Πρώιμη Μεσαιωνική Περίοδο. Όσα γνωρίζουμε για τη ζωή του Διούμα περιέχονται σε μια σύντομη αναφορά στην Εκκλησιαστική Ιστορία των Αγγλων του Βένεντικτου (Bede). Ο Διούμα ήταν Ιρλανδός και ήταν ένας από τους τέσσερις ιερείς – Κεντ, Άττα, Μπέτι και Διούμα – από το Βασίλειο της Βόρειας Ουμβρίας, οι οποίοι συνόδευσαν τον νεοβαπτισθέντα Πέαντα, γιο του Πένδα (Βασιλιά της Μέρκια), πίσω στη Μέρκια το 653. Ο Πέαντας έγινε χριστιανός όταν παντρεύτηκε την Αλφλάεδ, κόρη του Όσβιου, Βασιλιά της Βόρειας Ουμβρίας. Οι ιερείς είχαν ως αποστολή να εισαγάγουν τη χριστιανική πίστη στην περιοχή. Μετά τον θάνατο του Πένδα, ο Διούμα χειροτονήθηκε επίσκοπος από τον Φινάν (Finan). Υποθέτουμε ότι εγκατέστησε την έδρα του στο Ρέπτον (Repton), αλλά τα ακριβή όρια της επισκοπής δεν είναι σαφή. Ο Βένεντικτος αναφέρει ότι ήταν επίσκοπος τόσο των Μέσων Αγγλων όσο και των Μερκιάνων. Ο Διούμα χειροτον...

Η Αγία Βουργουνδόφαρα (Φάρα), ιδρύτρια της Μονής Φαρμουτιέ (Faremoutiers). Η Βουργουνδόφαρα (πέθανε το 643 ή το 655), γνωστή επίσης ως Αγία Φάρα ή Φαρ, ήταν η ιδρύτρια και πρώτη ηγουμένη της Μονής Φαρμουτιέ. Βίος Η οικογένειά της είναι γνωστή ως Φαρονίδες, από τον αδελφό της Φάρο. Το όνομά της μπορεί να σημαίνει «αυτή που κινεί τους Βουργούνδιους». Στην Βιογραφία του Κολομβάνος από τον Ιωνά του Μπομπίου αναφέρεται ότι η Βουργουνδόφαρα ευλογήθηκε από τον Ιρλανδό μοναχό όταν ήταν παιδί: «Τότε ο Κολομβάνος πήγε στην πόλη Μεώ. Εκεί τον υποδέχθηκε με μεγάλη χαρά ένας ευγενής, ο Χαγνέρικ (Χαγκνέρικ, πατέρας της Βουργουνδόφαρα), φίλος του Θουδεβέρτου [Βασιλιάς Θουδεβέρτος Β’], σοφός και σύμβουλος πιστός προς τον βασιλιά, και ενισχυμένος από την αριστοκρατία και τη σοφία. ... Ο Κολομβάνος ευλόγησε το σπίτι του και αφιέρωσε στον Κύριο την κόρη του, Βουργουνδόφαρα, που ήταν ακόμη παιδί, για την οποία θα μιλήσουμε αργότερα.» Η ζωή της Βουργουνδόφαρα συνεχίζει την ιστορία: αρραβωνιάζεται χωρίς τη ...

Ο Όσιος Ιωάννης ο Νηστευτής έζησε τον 13ο αιώνα στις Κοντινές Σπηλιές της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου. Ονομάζεται «Νηστευτής» διότι αυτή ήταν η άσκηση που τον ξεχώριζε και τον βοήθησε να πλησιάσει τον Θεό.  Σε ένα τροπάριο αναφέρεται ότι ο Ιωάννης «φωτίστηκε από τη νηστεία, καταναλώνοντας τον λόγο του Θεού περισσότερο από το φαγητό».  Τίποτα άλλο δεν είναι γνωστό γι’ αυτόν.  Τα άφθαρτα λείψανά του αναπαύονται στις Κοντινές Σπηλιές της Λαύρας των Σπηλαίω

Kτίτωρ Mονής συ Nικολάου ωράθης, Όθεν κατοικείς εν Mοναίς ταις του πόλου. Ο Όσιος Γρηγόριος, ο επικαλούμενος «Ειρηνικός», αλλά και «Νέος», για να διακρίνεται από τον μεγάλο διδάσκαλό του Όσιο Γρηγόριο τον Σιναΐτη, ασκήτεψε στο Άγιον Όρος και ίδρυσε τη μονή του Οσίου Γρηγορίου (Πρώην Μονή Αγίου Νικολάου) το 14ο αιώνα μ.Χ. Κοιμήθηκε με ειρήνη και τα ιερά λείψανά του βρίσκονται στη μονή Γκορνγιάκ της Σερβίας και τη μονή του Οσίου Γρηγορίου. Η Εκκλησία τιμά την μνήμη του Οσίου Γρηγορίου, επίσης, στις 19 Μαΐου. Ο Όσιος Γρηγόριος ο Ησυχαστής είναι επίσης γνωστός ως Άγιος Γρηγόριος ο Σιωπηλός και Άγιος Γρηγόριος ο Νέος. Γεννήθηκε στη Σερβία στις αρχές του 14ου αιώνα και αργότερα κατευθύνθηκε στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια, το 1350, στην Παρωρία της Βουλγαρίας, όπου ο Άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης ίδρυσε μια μονή και αναπαύθηκε. Ήταν μαθητής του Αγίου Ρωμύλου της Ραβανίτσας (του οποίου έγραψε τη Βιογραφία ) και του μακαριστού Γέροντα Ηλαρίωνα, οι οποίοι και οι δύο ήταν μαθητές του Αγί...

Το γεγονός αυτό αναφέρεται στον Πατμιακό Κώδικα 266. Το Συναξάριον της Κωνσταντινουπόλεως αναφέρει για την 7η Δεκεμβρίου την αφιέρωση της Εκκλησίας της Θεοτόκου στη συνοικία Κουρατόρος της Κωνσταντινούπολης, κοντά στο Φόρουμ του Ταύρου. Σύμφωνα με τα Πατρια, η θεμελίωση της Εκκλησίας της Θεοτόκου στον Κουρατόρο αποδίδεται στη Βερίνα, σύζυγο του Αυτοκράτορα Λέοντα Α’ του Θρακός (457-474). Δύο άλλες εκκλησίες αφιερωμένες στη Θεοτόκο, οι Βλαχέρνες και η Χαλκοπρατεία, κτίστηκαν επίσης υπό την αιγίδα της Βερίνας. Μαζί με το Μαρτύριο του Καρπού και του Παπύλου, η Εκκλησία της Θεοτόκου στον Κουρατόρο κτίστηκε ώστε να μοιάζει με τον Άγιο Τάφο των Ιεροσολύμων και, γι’ αυτόν τον λόγο, είχε κυκλικό σχήμα. Εντός της εκκλησίας φυλάσσονταν τα άγια λείψανα του Αγίου Λαζάρου, φίλου του Χριστού, μαζί με τις αδελφές του Μαρία και Μάρθα, τα οποία μεταφέρθηκαν στη Μονή του Αγίου Λαζάρου υπό τον Αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ’ τον Σοφό το 900. Κάποιοι πιστεύουν ότι το σημερινό τζαμί Μπαλαμπάν Αγά είναι η Εκκλησία τ...

Εις τον Πρίσκον Λιμῷ θανόντα Πρίσκον ἄρτου γηΐνου, Ὁ Χριστὸς ἄρτον ψωμιεῖ τῶν Ἀγγέλων. Εις τον Μαρτίνον Πέλεξι συγκόπτουσι Μαρτίνου κρέα, Κρεῶν μακέλλαις δυσσεβεῖς ἀνθρωπίνων. Εις τον Νικόλαον Ἐξῆλθε δόγμα δαίμοσι πλάνης θύειν, Οἷς, Νικόλαε, μὴ θύων, εἰς πῦρ θύῃ. Ο Άγιος Πρίσκος πέθανε μαρτυρικά από στέρηση τροφής· ο Άγιος Μαρτίνος μαρτύρησε, αφού τον κομμάτιασαν με τσεκούρι ενώ ο Άγιος Νικόλαος μαρτύρησε δια πυρός. Γίνεται δε και των τριών η πανήγυρης κοντά στο τείχος των Βλαχερνών.

Σπεύδων ο Παύλος τους άπαντας λανθάνειν, Έλαμψε μάλλον ή το φως πανταχόσε. Από που κατάγόταν και που μόναζε ο Όσιος Παύλος, οι Συναξαριστές δεν το αναφέρουν. Αναφέρουν όμως μερικές θαυματουργίες του, όπως ότι έβαλε το χέρι του μέσα σε καυτή πίσσα χωρίς να καεί. Από τη Μονή του, στην οποία είχε φήμη Αγίου και θαυματουργού, αναχώρησε στα Ιεροσόλυμα και, αφού προσκύνησε τους Αγίους Τόπους, πέρασε στην Κύπρο, όπου ασκήτευε πάνω σ' ένα βουνό για αρκετά χρόνια. Επειδή όμως τον ενοχλούσαν οι προστρέχοντας σ' αυτόν, έφυγε στην Κωνσταντινούπολη και, αφού ανέβηκε με θεία προσταγή στο όρος Παρηγοριά, απεβίωσε μετά από μικρό χρονικό διάστημα. Ο Όσιος Παύλος δεν ήταν ούτε ένδοξος ούτε πλούσιος στα κοσμικά, αλλά φτωχός. Οι γονείς του, ωστόσο, ζούσαν με επαρκή αγαθά στη ζωή αυτή. Επίσης, είχε μορφωθεί στα ιερά γράμματα. Όταν ενηλικιώθηκε, φάνηκε προς όφελός του να εγκαταλείψει τον κόσμο και να εισέλθει σε μοναστήρι στην πατρίδα του. Γι’ αυτό φορέθηκε με το θεϊκό και αγγελικό σχήμα του μοναχού...

 Πλήρης ἀπῆλθες πράξεων χρηστῶν Πάτερ, Ἐκ τοῦ ματαίου καὶ κακῶν πλήρους βίου. Ο Όσιος Ιγνάτιος μόναζε σ' ένα κελί κοντά στις Βλαχερνές και απεβίωσε ειρηνικά.

 Mισούσα γυνή δόγμα των κακοφρόνων, Ξένην υπέστη καύσιν. Ω της ανδρίας! Κάηκε ζωντανή στη Ρώμη, επειδή δεν θέλησε να δεχτεί τον Αρειανισμό και προτίμησε την Ορθοδοξία.

Δεκάς άγλωττος εξαπλή λαλεί πάλιν, Tρανούσα πάσι την αλήθειαν ξένως. Οι Άγιοι Εξήκοντα Ιερείς έζησαν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αυτοκράτορα Ζήνωνα (474–491). Ο Ουνέριχος (477–484), ο ηγεμόνας των Βανδάλων στη Βόρεια Αφρική και διάδοχος του πατέρα του Γενσερίκου (428–477), ήταν Άρειος. Ο Ουνέριχος έπεισε δύο Άρειους Επισκόπους, τον Κύριλλο και τον Βιλινάρδη, να ξεκινήσουν μια μεγάλη δίωξη κατά των Ορθοδόξων Χριστιανών. Και έτσι έκαναν. Και ήταν τόσο φοβερή και μεγάλη, που υπερέβαινε τη δίωξη που συνέβη στα χρόνια του Διοκλητιανού και του Μαξιμιανού. Ούτος ο σκληρός τυραννικός διέταξε τη δίωξη όλων των Ιερέων στις δεκαπέντε πόλεις της Βόρειας Αφρικής, αφού πρώτα έβαλε στο στόχαστρο τις εκκλησίες των Ορθοδόξων και όλα τα ιερά άμφια και θησαυρούς. Τότε οι Ορθόδοξοι κατέλαβαν μία εκκλησία και εκεί συνάχθηκαν για να τελέσουν τη Θεία Μυσταγωγία. Όταν οι βάρβαροι Άρειοι το έμαθαν, την κύκλωσαν, έφεραν ξύλα και άλλο ξηρό υλικό και την έκαψαν. Έτσι κατακάηκε η εκκλησία μαζί με τους Χ...

Kαι Iερείς πρισθήναι σπουδαίως δύω, Eίλοντο μάλλον ή λιπείν το σφων σέβας. Οι Άγιοι Δύο Ιερείς μαρτύρησαν στην Καρχηδόνα στα χρόνια του βασιλιά Ζήνωνα (474 - 476 μ.Χ.) και όταν άρχοντας εκεί ήταν ο Ονώριχος ο Αρειανός. Αφού τους συνέλαβαν τους θανάτωσαν μαρτυρικά με πριόνισμα.

Όντως Nαός πέφηνε του Nαού μέσον, Kαυθέν το πλήθος τούτο δι’ ορθόν σέβας. Οι άγιοι αυτοί μάρτυρες, κάηκαν ζωντανοί από τους Αρειανούς στην Καρχηδόνα, τη στιγμή που ήταν συναθροισμένοι στον Ναό και προσεύχονταν.

Δόξης ὑπὲρ σῆς, ὦ Τριάς, τετμημένην, Διπλοτριπλῆν δέχου με ἑξηκοντάδα. Οι Άγιοι Τριακόσιοι Μάρτυρες μαρτύρησαν στην Αφρική τον 5ο αιώνα μετά Χριστόν στα χρόνια του βασιλιά Ζήνωνα. Τότε στην Αφρική δύο επίσκοποι Μονοφυσίτες, ο Κύριλλος και ο Βαλινάρδης, έπεισαν τον άρχοντα Ονώριχο, μονοφυσίτη και αυτόν, να κινήσει άγριο και φονικό διωγμό εναντίον των χριστιανών. Οι εν λόγω λοιπόν Μάρτυρες, καταγγέλθηκαν και επέμειναν στην ορθόδοξη ομολογία και έτσι όλοι πέθαναν διά αποκεφαλισμού. Μεταξύ αυτών, ήταν γέροντες, νέοι και οικογενειάρχες, αλλά όλοι υπέστησαν το μαρτύριο γενναιότατα, αληθινοί ήρωες της θρησκείας του Σταυρού.

 Ἂν καὶ καμίνου Γάϊε βληθῇς μέσον, Σοῦ Γαϊανὸς οὐκ ἀφέξομαι λέγει. Οι Άγιοι Γάιος και Γαϊανός μαρτύρησαν δια πυρός.

Ἀμμοῦν πατρὸς κατεῖδες Νητρία τρία, Κόσμου φυγήν, ἄσκησιν, ἔξοδον βίου. Ο Άγιος Νικόδημος αναφέρει ότι είναι ο ίδιος Άγιος με αυτόν της 4ης Οκτωβρίου. Μερικά Μηνολόγια αναφέρουν (εσφαλμένα) ότι ήταν επίσκοπος Νιτρίας. Ο Αββάς Αμμούν (ή Αμμών, Αμών) ήταν ένας μεγάλος ασκητής που έζησε από το 294 έως το 357 μ.Χ. Ήταν ηγούμενος του μοναστηριού των Ταμπεννησιωτών στην Άνω Αίγυπτο. Ως ένας από τους πιο σεβαστούς ασκητές της Νιτριανής Ερήμου, ο Άγιος Αθανάσιος τον μνημονεύει στο Βίο του Αγίου Αντωνίου. Ο Αμμούν, ως ιδρυτής του περίφημου οικισμού κοινοβιατών και ερημιτών στο όρος Νιτρία (Ruf. de Mon. 30), συχνά αποκαλείται «πατέρας του αιγυπτιακού μοναχισμού». Ήταν σύγχρονος του Αγίου Αντωνίου και κατοικούσε στο ίδιο μέρος της Κάτω Αιγύπτου, όπως ο Αντώνιος στη Θηβαΐδα. Ορφανός από μικρή ηλικία, από γονείς πλούσιους κοντά στην Αλεξάνδρεια, εξαναγκάστηκε από τον θείο του να παντρευτεί. Όμως την ημέρα του γάμου έπεισε τη νύφη του να δεχθεί όρκο εγκράτειας, και για δεκαοκτώ χρόνια έζησαν μαζί ως...

 Διττοῖς συνάθλοις Ἰσίδωρε συμφλέγου· Ἴσων γὰρ αὐτοῖς δωρεῶν Θεοῦ τύχης. Οι Άγιοι Ισίδωρος, Ακεψιμάς και Λέων μαρτύρησαν δια πυρός.

 Δὸς Δομέτιε Χριστομάρτυς καὶ λάβε. Δὸς τὴν κεφαλήν, καὶ λάβε στέφος μέγα. Ο Άγιος Δομέτιος μαρτύρησε δια ξίφους.

 Θανὼν ὁ Νεόφυτος ὑδάτων μέσον, Παρ᾿ ὑδάτων ζῇ μυστικῶν διεξόδους. Ο Άγιος Νεόφυτος μαρτύρησε δια πνιγμού μέσα στη θάλασσα.

Χαίρων Ἀθηνόδωρος, εἰ τμηθῇ ξίφει, Ἀφῃρέθη τὸ πνεῦμα καὶ πρὸ τοῦ ξίφους. Ο Άγιος Αθηνόδωρος καταγόταν από τη Μεσοποταμία και έζησε την εποχή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (290 μ.Χ.). Ήταν θαυμαστό το ψυχικό σθένος με το οποίο υπέφερε τα φρικτά βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκε λόγω της πίστης του στον Ιησού Χριστό.  Έτσι λοιπόν, στην αρχή του έκαψαν τις σάρκες με αναμμένες από ρητίνη λαμπάδες. Έπειτα, του έβαλαν στις μασχάλες σιδερένιες πυρακτωμένες σφαίρες. Και στη συνέχεια τον ξάπλωσαν σε χάλκινο πυρωμένο τάπητα. Η υπομονή και καρτερικότητα που έδειξε, προσέλκυσε στον χριστιανισμό πενήντα ειδωλολάτρες, οι οποίοι παρακολουθούσαν τα μαρτύρια. Έτσι παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο και στέφθηκε με το στέφανο του Μαρτυρίου