ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Οι Άγιοι Μάρτυρες Έρασμος (ή Έλμος) και Ονήσιμος μαρτύρησαν μαζί με άλλους δεκατέσσερις Μάρτυρες, επί αυτοκράτορα Δεκίου (249 - 251 μ.Χ.), μαζί με τους Άγιους Μάρτυρες Αλφειό, Κυπρίνο και Φιλάδελφο. Οι Άγιοι Μάρτυρες Φιλάδελφος, Κυπριανός, Ονήσιμος, Εράσμος και άλλοι δεκατέσσερις μαζί τους έζησαν κατά τον 3ο αιώνα και κατάγονταν από την Ιταλία. Ο Αλφαίος, ο Φιλάδελφος και ο Κυπριανός ήταν γιοι ενός Ρωμαίου διοικητή της Ιταλίας, ονόματι Βιτάλιου. Φωτίστηκαν από την πίστη στον Χριστό και βαπτίστηκαν από τον Άγιο Ονήσιμο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο αυτοκράτορας Λικίνιος έδωσε εντολή να αναζητούνται οι χριστιανοί και να παραδίδονται για βασανισμό. Οι τρεις αδελφοί μετέβησαν στη Ρώμη μαζί με τον Ονήσιμο, τον Εράσμο και άλλους δεκατέσσερις χριστιανούς. Στη Ρώμη, οι διώκτες σύνθλιψαν το στήθος του Αγίου Ονήσιμου με μια βαριά πέτρα, σκοτώνοντάς τον. Ο Άγιος Εράσμος και οι δεκατέσσερις μάρτυρες αποκεφαλίστηκαν. Οι αδελφοί Αλφαίος, Φιλάδελφος και Κυπριανός μαρτύρησαν στη Σικελία, στη...

Ο Οσιος Πασσαρίων ήταν από τους πιο φημισμένους ασκητές της Παλαιστίνης. Ήταν σύγχρονος του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ιουβενάλιου (420 - 458 μ.Χ.) και χρημάτισε διδάσκαλος του Μεγάλου Ευθυμίου (βλέπε 20 Ιανουαρίου). Έγινε ιδρυτής γηροκομείου στα Ιεροσόλυμα, στο οποίο υπήρχε και ευκτήριος οίκος αφιερωμένος στο όνομά του και στον οποίο κατά τις 21 Νοεμβρίου ετελείτο η μνήμη του. Οι μετ' αυτού φερόμενοι Όσιοι Αγάπιος και Φιλήμων ήταν μαθητές του Οσίου Πασσαρίωνος και συνασκητές. Η μνήμη και των τριών αναφέρεται στο Ιεροσολυμιτικό Κανονάριο (σελ. 90, εκδ. Αρχιμανδρίτη Κάλλιστου). Ο Όσιος Πασσαρίων ίσως είναι ο ίδιος με αυτόν που εορτάζει στις 11 Αυγούστου Βιογραφία Ο Άγιος Πασσαρίων υπήρξε σημαντική μορφή της πρώιμης ιστορίας του παλαιστινιακού μοναχισμού. Στο έργο Περί του θανάτου των Θεοδοσίου και Ρωμανού του Ιωάννη Ρούφου, διαβάζουμε ότι υπήρξε μαθητής του Αγίου Ρωμανού, ο οποίος είχε ιδρύσει μοναστήρι δεκαπέντε μίλια νότια της Ιερουσαλήμ με 600 μοναχούς. Ο Κύριλλος της Σκυθουπόλεως, στ...

Ο Άγιος Σίμων, Επίσκοπος Βλαδιμίρ και Σουζδαλίας, ήταν ο συγγραφέας του βιβλίου «Πατερικόν των Σπηλαίων του Κιέβου» και έγινε μοναχός στη μονή των Σπηλαίων κατά το δεύτερο ήμισυ του 12ου αιώνα μ.Χ. Το 1206 μ.Χ. ανεδείχθη ηγούμενος της μονής Γεννήσεως της Θεοτόκου Βλαδιμίρ και το 1214 μ.Χ., με επιθυμία του πρίγκιπα Γεωργίου Βσεβολοντόβιτς (κοιμήθηκε το 1238 μ.Χ.), έγινε ο πρώτος Επίσκοπος Βλαδιμίρ και Σουζδαλίας. Στο αρχιερατικό του κατάλυμα αγωνιζόταν πνευματικά, όπως και στο μοναστήρι. Κάποτε μάλιστα, την ώρα που προσευχόταν, αξιώθηκε να δει σε όραμα την Υπεραγία Θεοτόκο, η οποία συνοδευόταν από πλήθος ακτινοβόλων Αγίων, ενώ στα δεξιά και στ' αριστερά της στέκονταν οι Όσιοι Αντώνιος και Θεοδόσιος. Ο Άγιος Σίμων, την παραμονή της κοιμήσεώς του, το 1226 μ.Χ., έλαβε το μέγα αγγελικό σχήμα. Αρχικά ενταφιάσθηκε στην πόλη του Βλαδιμίρ, αλλά αργότερα, σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία του, το τίμιο λείψανό του μεταφέρθηκε στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου.

Ο Όσιος Comgall (ή Comhghall) (Κομγάλλιος) καταγόταν από την Ιρλανδία και γεννήθηκε στην πόλη Ούλστερ το 517 μ.Χ. Ήταν υιός στρατιώτη. Σπούδασε στη σχολή του Αγίου Φινιανού και ίδρυσε την περίφημη μονή του Μπένγκορ, η οποία υπήρξε η πολυπληθέστερη και ενδοξότερη της Ιρλανδίας. Λέγεται ότι επί ημερών του εγκαταβιούσαν στη μονή γύρω στους τρεις χιλιάδες μοναχοί. Εφάρμοσε τους μοναχικούς κανόνες του Μεγάλου Βασιλείου και είχε ως πρότυπο τον Ανατολικό μοναχισμό. Ο Όσιος Κομγάλλιος κοιμήθηκε με ειρήνη περ. 510–520 – 597 ή 602 μ.Χ. Βιογραφία Ο Όσιος Κομγάλλιος (περ. 510–520 – 597 ή 602) ήταν ένας από τους πρώιμους αγίους της Ιρλανδίας και ιδρυτής και ηγούμενος του μεγάλου ιρλανδικού μοναστηριού του Μπανγκόρ στην Ιρλανδία. Ο Κομγάλλιος γεννήθηκε μεταξύ 510 και 520 στο Δαλ ν’Αράιντι, στο Όλστερ, σύμφωνα με τα ιρλανδικά χρονικά, κοντά στο σημερινό Μάχεραμορν, στην επαρχία Άντριμ. Ο πατέρας του λεγόταν Σέτνα και ήταν πολεμιστής Πικτός, ενώ η μητέρα του ονομαζόταν Μπρίγκα. Αφού υπηρ...

Ο Όσιος Ισίδωρος γεννήθηκε το 319 μ.Χ. και καταγόταν από την Αλεξάνδρεια. Υπήρξε μαθητής του Οσίου Αντωνίου του Μεγάλου και συνασκητής του Οσίου Μακαρίου. Μετέβη μετά του Αγίου Αθανασίου στη Ρώμη και από εκεί αναχώρησε με την Οσία Μελανία για την έρημο της Αιγύπτου. Ο Όσιος διακρινόταν για την πραότητά του και, εκτός του δώρου των δακρύων, για την ευκολία με την οποία περιέπιπτε σε έκσταση, ενώ έτρωγε. Με τους Πατέρες της ερήμου Μακάριο και Παμβώ έπληττε τον μη ακτήμονα μοναχό: «Το αργύριόν σου συν σοι είη εις απώλειαν». Υπέφερε πολλά από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόφιλο, ο οποίος αρχικά ήθελε να τον κάνει Επίσκοπο και κατόπιν τον απέλασε όχι μόνο από την Εκκλησία της Αλεξανδρείας, αλλά και από την έρημο που ασκήτευε. Ο Όσιος, με τους μοναχούς μαθητές του, ζήτησε τότε την προστασία του ιερού Χρυσοστόμου. Ο Όσιος Ισίδωρος κοιμήθηκε με ειρήνη το 404 μ.Χ. Σύμφωνα με τον Alban Butler*: Τον πήραν από το κελί του, όπου είχε περάσει πολλά χρόνια στην έρημο, τον χειροτόνησαν ιερέα και τον το...

Ο Αρχιμανδρίτης Συνέσιος [(Ιβάνοφ) (1689 , Πρίλουκι – 10 Μαΐου, 1787 )]  – Αρχιμανδρίτης της Μονής Αναλήψεως του Ιρκούτσκ , Άγιος της Ρωσικής Εκκλησίας [(τιμάται σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο στις 10 Μαΐου και 10 Ιουνίου ( Καθεδρικός Ναός των Σιβηρικών Αγίων )],  τιμάται σήμερα από την Ελληνική Εκκλησία.  Ο Συνέσιος γεννήθηκε το 1689 στην πόλη Πριλούκι , στο Σύνταγμα Πριλούτσκι , το κοσμικό του όνομα είναι άγνωστο. Εικάζεται ότι σπούδασε στο σεμινάριο που άνοιξε το 1738 στην επισκοπή Περεγιάσλαβ και Μπορίσπιλ και έλαβε μοναστικούς όρκους στη Μονή Κρασνογκόρσκ . Ήταν φίλος και συμπατριώτης του Αγίου Σωφρονίου (Κρισταλέφσκι) και κατά τη διάρκεια της θητείας του ως ηγούμενος της Μονής Αλεξάνδρου Νέφσκι, προσκλήθηκε στην Αγία Πετρούπολη , όπου διορίστηκε οικοδόμος του Σκηνοταφείου του Νοβο-Σεργίου. Το 1753, ο Σωφρόνιος (Κρισταλέφσκι) χειροτονήθηκε Επίσκοπος Ιρκούτσκ και Νερτσίνσκ και στις 23 Απριλίου 1754 διόρισε τον Συνέσιο ηγούμενο της Μονής Αναλήψεως του Ιρκούτσκ και α...

Στις 9 Μαΐου 1945, τελέσθηκε  πανηγυρική δοξολογία στον Μητροπολιτικό Ναό Σερρών  με αφορμή τη μεγάλη νίκη των Συμμάχων και την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας, σηματοδοτώντας το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη. Στην τελετή παρέστησαν ο Υπουργός Βορείου Ελλάδος Μερεντίτης, ο Νομάρχης Σερρών Ντίκογλου, ο Δήμαρχος Χατζηιακώβου, καθώς και Άγγλοι αξιωματικοί, εκπροσωπώντας τις συμμαχικές δυνάμεις. Για άλλη μια φορά η Βουλγαρία έμεινε στην άκρη σαν να μην ήταν κατοχική δύναμη και συνεργάτης της Γερμανίας.

Στις 9 Μαΐου 1941 ο  Δήμος Σερρών εξέδωσε  επίσημη  ανακοίνωση  προς τους πολίτες.  σχετική με τις ισοτιμίες μεταξύ δραχμής και βουλγαρικού νομίσματος η οποία ανέφερε: Σας γνωστοποιούμε ότι, σύμφωνα με έγγραφη διαταγή της Βουλγαρικής Στρατιωτικής Διοίκησης, η ισοτιμία του βουλγαρικού νομίσματος σε σχέση με τη δραχμή καθορίστηκε ως εξής: 100 δραχμές = 65 λέβα 154 δραχμές = 100 λέβα «Φέρομεν εις γνώσιν τοι κοινού ότι κατόπιν εγγράφου Διαταγής της Βουλγαρικής Στρατιωτικής Διοικήσεως η αξία κυκλοφορίας του Βουλγαρικού Νομίσματος εν συγκρίσει προς την δραχμήν διεκανονίσθη ως εξής: Δραχμαί 100 = Λέβια 65, Δραχμαί 154 = Λέβια 100.» Την ανακοίνωση υπέγραφε ο τότε δήμαρχος Σερρών, Γ. Γεωργιάδης .

Φωτό αρχείου Στις 9 Μαΐου 1937, πραγματοποιήθηκε ρεσιτάλ πιάνου του Γ. Γεωργιάδη, καθηγητή του Ωδείου Σερρών Ορφεύς, στο κινηματοθέατρο Πάνθεον. Η εκδήλωση αποτέλεσε σημαντικό πολιτιστικό γεγονός για την πόλη, αναδεικνύοντας το έργο του Ωδείου και την καλλιτεχνική παρουσία του Γεωργιάδη στον μουσικό χώρο των Σερρών.

Στις 9 Μαΐου 1928, η Αδελφότης Κυριών "Η Εμμέλεια" των Σερρών προχώρησε για δεύτερη φορά σε τροποποίηση του αρχικού Κανονισμού λειτουργίας της, με σκοπό να συμπεριληφθεί επίσημα στους σκοπούς της η λειτουργία συσσιτίων. Η κίνηση αυτή αντανακλούσε την εντεινόμενη κοινωνική ευαισθησία και την ανάγκη στήριξης ευάλωτων ομάδων της τοπικής κοινωνίας, μέσα από οργανωμένη φιλανθρωπική δράση.

Στις 9 Μαΐου 1925, ο  Μουσικοδραματικός θίασος Σανδή-Αμηρά παρουσίασε την παράσταση "Η  Κασσιανή" στο Πάνθεον των Σερρών. Η  Ασπασία Σανδή σ το κεντρικό ρόλο της Κασσιανής σε μια παράσταση  σε τέσσερις πράξεις με τους εξής τίτλους: Α΄ Πράξη: Το χρυσούν μήλον Β΄ Πράξη: Πειρασμός και αμάρτημα Γ΄ Πράξη: Η κατάρα του Πατρικίου Δ΄ Πράξη: Η Κασσιανή στο μοναστήρι Αριστερά ο Αριστείδης Κυριακός σε μια από τις σπάνιες φωτογραφίες του. Δεξιά το ξώφυλλο του πρώτου τεύχους των φυλαδίων με τη δημιουργία του  Η παράσταση ήταν βασισμένη στο έργο του 1905 από τον  Αριστείδη Κυριακό Η Κασσιανή : Ολόκληρος η ιστορία και ο βίος της εμπνευσμένης μοναχής μετά σειράς θαυμασίων εικόνων. /Αριστείδου Ν. Κυριακού. Αθήναι :Αντώνιος Ν. Σαραβάνος,[1905]

Φωτό αρχείου :  Ανατύπωση από το αρχείο του Ι. Ιατρίδη, 1903–1953. Η οικογένεια Μπαρανού (ή Βαρανού) από την Πρώτη Σερρών κατά τη διάρκεια της επεξεργασίας ξηρού καπνού – επικόλληση φύλλων. Στις 9 Μαΐου 1920 , οι αντιπρόσωποι των καπνεργατικών κέντρων Θεσσαλονίκης, Δράμας και Σερρών διέκοψαν τις διαπραγματεύσεις που διεξάγονταν στην Καβάλα με την Διεθνή Καπνεργατική Ένωση (International Federation of Tobacco Workers) . Ο λόγος της αποχώρησης δεν αναφέρεται ρητά, αλλά ήταν προφανώς αποτέλεσμα διαφωνίας με τη στάση της Διεθνούς ή με το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων. Η Διεθνής τελικά προχώρησε σε συμφωνία με τους καπνεμπόρους , παρακάμπτοντας έτσι τις τοπικές εργατικές οργανώσεις. Οι Σέρρες υπήρξαν μια κατεξοχήν καπνοπαραγωγική περιοχή. Η επεξεργασία και αποθήκευση φύλλων καπνού γινόταν τόσο στην πόλη των Σερρών όσο και στην επαρχία. Στις Σέρρες δραστηριοποιούνταν οι εταιρείες: Αμέρικαν Τομπάκο Κόμπανι, Άρριγκτον Κόμπανι,Λόριλαντ Κόμπανυ και Υιοί Νάσιουτζικ. Στην επαρχία δραστηρ...

Η εικονογράφηση του Αγίου Χριστοφόρου ως κυνόμορφου αναδύεται στα τέλη του 17ου ή στις αρχές του 18ου αιώνα και δεν τεκμηριώνεται ούτε στη βυζαντινή αγιολογία ούτε στην αντίστοιχη εικονογραφία. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή κι ας δούμε τι είναι η κυνοκεφαλία. Η κυνοκεφαλία: μυθολογικό φαινόμενο και ιστορικές μαρτυρίες Το φαινόμενο της κυνοκεφαλίας, ήτοι της απεικόνισης ανθρωπόμορφων όντων με κεφαλή κυνός, αποτελεί μια μυθολογική σταθερά η οποία διαπερνά πολιτισμούς και εποχές, αναδεικνύοντας την καθολική ελκυστικότητα του υβριδικού στοιχείου στην ανθρώπινη φαντασία. Ο όρος «κυνοκεφαλία» (ή «κυνοκέφαλος») δηλώνει κατ’ ουσίαν τη συνύπαρξη ανθρώπινου σώματος και κεφαλής σκύλου, φαινόμενο που συχνά συνοδεύεται από την απόδοση ανθρωπίνης νοημοσύνης στο μυθικό πλάσμα. Παρόμοια όντα απαντώνται σε πληθώρα μυθολογικών και λαϊκών παραδόσεων ανά την υφήλιο, από την αρχαία Αίγυπτο και την ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα, έως την Κίνα, τη μεσαιωνική Ανατολή και την ευρωπαϊκή φαντασία. Ιδιαίτερη μνεία αξ...

Ὃς ἄσπορον προεῖδεν υἱομητρίαν, Πρισθεὶς ἄναρχον εἶδεν υἱοπατρίαν. Ἡσαΐας δ' ὁρόων μέλλοντ' ἐνάτῃ χερὶ πρίσθη. Ο Προφήτης Ησαΐας, υιός του Αμώς, γεννήθηκε στα Ιεροσόλυμα περί το 774 π.Χ. Υπήρξε ο πρώτος μεταξύ των τεσσάρων μεγάλων Προφητών, ο λαμπρότερος και μεγαλοφωνότερος από αυτούς. Το όνομα Ησαΐας, εβραϊστί Γιασιαγιάχου, σημαίνει «ο Θεός σώζει». Κατά αρχαία ραββινική παράδοση, ο πατέρας του ήταν αδελφός του βασιλέως των Ιουδαίων Αμασίου, η δε θυγατέρα του λέγεται ότι είχε νυμφευθεί τον βασιλέα Μαννασή. Οι παραδόσεις αυτές, θρύλοι μάλλον και όχι ιστορικές αλήθειες, υποδηλώνουν πάντως την ευγενή καταγωγή του Ησαΐου. Ο Ησαΐας ήταν έγγαμος και είχε αποκτήσει δύο παιδιά, τα οποία αναφέρονται στις Προφητείες του. Σε αυτά, κατ' εντολήν προφανώς του Θεού, είχαν δοθεί συμβολικά ονόματα. Του μεν πρώτου το όνομα ήταν Ιασούβ και σημαίνει κατά τους εβδομήκοντα «το υπόλοιπο θα επιστρέψει», δηλαδή οι εναπομείναντες στην αιχμαλωσία Ιουδαίοι θα επανέλθουν στην πατρίδα τους. Του δε άλλου...

Τὸν Χριστοφόρον οἶδά σε Χριστοφόρος, Χριστῷ τυθέντα τῷ Θεῷ διὰ ξίφους. Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Χριστόφορος καταγόταν από ημιβάρβαρη φυλή και ονομαζόταν Ρεμπρόβος, που σημαίνει αδόκιμος, αποδοκιμασμένος, κολασμένος. Πιθανότατα έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Δεκίου (249 - 251 μ.Χ.), όταν στην Αντιόχεια Επίσκοπος ήταν ο Άγιος Ιερομάρτυς Βαβύλας (τιμάται 4 Σεπτεμβρίου). Ο Άγιος ως προς την εξωτερική εμφάνιση ήταν τόσο πολύ άσχημος, γι' αυτό και αποκαλείτο «κυνοπρόσωπος». Η μεταστροφή του στον Χριστό έγινε με τρόπο θαυμαστό. Συνελήφθη αιχμάλωτος σε μάχη, που διεξήγαγε το έθνος του με τα Ρωμαϊκά αυτοκρατορικά στρατεύματα. Κατατάγηκε στις Ρωμαϊκές λεγεώνες και πολέμησε κατά των Περσών, επί Γορδίου και Φιλίππου. Όταν ήταν ακόμη κατηχούμενος, για να ευχαριστήσει τον Χριστό, εγκαταστάθηκε σε επικίνδυνη δίοδο ποταμού και μετέφερε δωρεάν επί των ώμων του εκείνους που επιθυμούσαν να διέλθουν τον ποταμό. Μια μέρα παρουσιάσθηκε προς αυτόν μικρό παιδί, το οποίο τον παρακάλεσε να τον περάσει ...

Γόνε Ἀσίας Ἑλλάδος κλέος Πολλὰς ὑποστὰς Νικόλαε βασάνους, Χαίρων ἀνῆλθες ἐν πόλῳ μάκαρ τάχος. Ἀμφ’ ἐνάτη Νικόλαον ἑῷον γῆθεν ἄειραν. Νίκην ἀληθῆ Νικόλαε παράσχου Γερασίμῳ πλέξαντι τοὺς δέ σοι Οἴκους. Ω Nικόλαε διττόν είληφας στέφος, Όσιος οία και αθλητής Kυρίου. Ο Άγιος Νικόλαος ο Νέος γεννήθηκε στα μέρη της Ανατολής από γονείς ευσεβείς και ενάρετους. Όταν ενηλικιώθηκε κατατάχθηκε στον Αυτοκρατορικό Στρατό, με το αξίωμα του Δούκα, γυμνάζοντας τους στρατιώτες του, στο να είναι γενναίοι και ατρόμητοι πολεμιστές, κυρίως όμως τους νουθετούσε και τους δίδασκε να πιστεύουν στον Θεό, να προσεύχονται, να μην αδικούν ποτέ κανέναν και να ζητούν από τον Χριστό να τους δίνει δύναμη για να πολεμούν τους εχθρούς. Δεν ήταν όμως μόνο οι εξωτερικοί εχθροί που έπρεπε να αντιμετωπίσουν, αλλά και οι διάφορες εξεγέρσεις που συνέβαιναν στο εσωτερικό της Αυτοκρατορίας. Σε μία τέτοια εξέγερση εστάλη ο Νικόλαος, από τον Αυτοκράτορα Λέοντα τον Ίσαυρο τον Εικονομάχο, για να επιβληθεί στους εξεγερθέντες και να επ...

Ἱερώνυμε μνήσθητι ἡμῶν πάντων, τῶν τὴν μνήμην σου ἐν ὕμνοις γεραιρόντων. Ο Όσιος Ιερώνυμος γεννήθηκε στο χωριό Ρεΐζ-Δερέ της επαρχίας Κρήνης Μικράς Ασίας το 1871 μ.Χ. από φτωχούς και ευσεβείς γονείς, τον Νικόλαο Διακογιώργη και την Μαρία. Το χωριό του ήταν καθαρά χριστιανικό και βρισκόταν πέντε χιλιόμετρα βορειανατολικά από τ’ Αλάτσατα και δυόμιση χιλιόμετρα από τη θάλασσα. Οι περισσότεροι κάτοικοι ήσαν γεωργοί και αμπελουργοί και προέρχονταν από την Κρήτη και την Πελοπόννησο. Στη βάπτισή του έλαβε το όνομα Ιωάννης. Όταν πήγε στο σχολείο ήταν καλός μαθητής, ξεπερνούσε στην οξύνοια και φρόνηση τους συμμαθητές του, αφού για ένα μικρό διάστημα ο δάσκαλός του τον έστειλε να κάνει τον δάσκαλο σε κοντινή κωμόπολη, μόλις είχε τελειώσει το Δημοτικό. Η εκκλησία του χωριού έγινε κέντρο της ζωής του. Εκεί εύρισκε ό,τι ζητούσε η ψυχή του. Τη χαρά και την ευλογία του Θεού, που χυνόταν πάνω του με τα μυστήρια, τις προσευχές, τις διακονίες. Αγαπούσε τις ιερές ακολουθίες, τους ιερείς, τους ψάλτες, τις...