ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ο Άγιος Νικόδημος της Λίμνης Κόζε γεννήθηκε στο χωριό Ιβάνκοβο κοντά στο Ροστόβ από αγροτική οικογένεια και βαφτίστηκε με το όνομα Νικήτας. Όταν ήταν ακόμη νέος και δούλευε στα χωράφια με τον πατέρα του, άκουσε μια φωνή να τον καλεί: «Νικόδημε! Νικόδημε!», κάτι που το εξέλαβε ως προμήνυμα της μελλοντικής του μοναχικής ζωής. Μετά τον θάνατο των γονιών του, έμαθε την τέχνη του σιδερά στο Γιαροσλάβλ και στη συνέχεια πήγε στη Μόσχα. Κάποτε, περνώντας από την Κουλίσκα, σταμάτησε σε μια καλύβα όπου ζούσε ο διά Χριστόν σαλός Ηλίας. Εκείνος, μόλις τον είδε, φώναξε: «Ήρθε ο ασκητής του Χοζιούγκα!» Τα λόγια αυτά τον συγκλόνισαν και τα θεώρησε θεϊκή κλήση για τον μοναχισμό. Χάρισε όλα του τα υπάρχοντα και παρουσιάστηκε στον αρχιμανδρίτη Παφνούτιο της Μονής του Θαύματος του Αρχαγγέλου Μιχαήλ (Chudov), ζητώντας να γίνει μοναχός. Εκεί εκάρη με το όνομα Νικόδημος. Για έντεκα χρόνια ήταν παράδειγμα ταπεινοφροσύνης, υπακοής, ακτημοσύνης και αδελφικής αγάπης για τους υπόλοιπους μοναχούς. Το 1602, ο ηγού...

Όσιος Ουδοκέος Oudoceus (στα λατινικά) ή Euddogwy (στα ουαλικά) (περίπου 536–περίπου 615 ή 625) Γενικά θεωρείται ο τρίτος επίσκοπος του Llandaff στη Νότια Ουαλία. Στην πραγματικότητα, μάλλον ήταν επίσκοπος τον 7ο αιώνα στο Llandeilo Fawr. Η ιστορικός Wendy Davies τοποθετεί την περίοδο της επισκοπής του μεταξύ περίπου 650 και 700. Βίος Οι πληροφορίες για τον Όσιο Ουδοκέο προέρχονται κυρίως από το «Βιβλίο του Llandaff» του 12ου αιώνα, που γράφτηκε για να αναδείξει το κύρος της επισκοπής του Llandaff μετά την αναδιοργάνωση από τους Νορμανδούς. Η φημολογούμενη χειροτονία του από τον Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι είναι η πρώτη γραπτή αναφορά που δείχνει ότι η επισκοπή ήταν υποταγμένη στο Καντέρμπουρι. Τα δώρα γης που καταγράφονται στο «Βιβλίο του Llandaff» δείχνουν τον Όσιο Ουδοκέο να είναι σύγχρονος με βασιλιάδες της Νότιας Ουαλίας στα τέλη του 7ου αιώνα. Λέγεται ότι ήταν γιος του Buddig, βασιλιά της Βρετάνης, και της Anawfedd, αδελφής του Αγίου Teilo. Αδερφοί του ήταν οι άγιοι Is...

Η Αγία Μονεγούνδη καταγόταν από την πόλη Σαρτρ της Γαλλίας. Εκεί παντρεύτηκε και απέκτησε δύο κόρες. Όταν οι κόρες της πέθαναν σε μικρή ηλικία, αποφάσισε να γίνει μοναχή, φοβούμενη μήπως ο πόνος και η θλίψη την οδηγήσουν σε εγωιστική απομόνωση και απομάκρυνση από τον Θεό. Με τη συγκατάθεση του συζύγου της, έκτισε ένα κελί μέσα στην πόλη και έζησε εκεί ασκητικά, τρεφόμενη με ελάχιστο φαγητό και χωρίς καμία πολυτέλεια, εκτός από ένα ψάθινο στρώμα στο πάτωμα. Το λιγοστό φως που έμπαινε στο κελί της ερχόταν από ένα πολύ μικρό παράθυρο. Η μοναδική της τροφή ήταν ψωμί από αλεύρι κριθαριού ανακατεμένο με στάχτη, που το έφτιαχνε η ίδια. Κάθε πρωί, μια νεαρή κοπέλα της έφερνε τροφή, αλλά κάποια στιγμή, κουρασμένη από τη μονοτονία, έφυγε και άφησε την ασκήτρια πέντε μέρες χωρίς φαγητό. Ο Γρηγόριος της Τουρ, ο βιογράφος της, αναφέρει ότι τότε έπεσε χιόνι γύρω από το κελί και η Μονεγούνδη άπλωσε το χέρι της από το παραθυράκι, άφησε το χιόνι να μαζευτεί στην παλάμη της, το έφερε μέσα και έφτιαξε έν...

Το ιερό βουνό της Βαράσοβας είναι γνωστό ως το Άγιο Όρος της Δυτικής Ελλάδας. Στους πρόποδες της Βαράσοβας, όπως και στις περιοχές της Αιτωλίας και της Ακαρνανίας, ιδρύθηκαν σημαντικές εκκλησίες και μοναστήρια κατά τη Βυζαντινή περίοδο. Ωστόσο, πολλοί μοναχοί και ασκητές, αναζητώντας αυστηρότερη ζωή και απομόνωση, άφησαν τα μεγάλα μοναστήρια και κατέφυγαν στα βραχώδη σπήλαια της Βαράσοβας. Ανάμεσα στα σπήλαια, ξεχωρίζει εκείνο που είναι αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο, στη νότια πλευρά της Βαράσοβας, το οποίο είναι μοναδικό σε όλη την Ελλάδα. Σύμφωνα με τα ευρήματα του καθηγητή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Αθανάσιου Παλιούρα, ασκητές ζούσαν εκεί από τον 9ο έως και τον 19ο αιώνα. Κάθε καλοκαίρι, στις 2 Ιουνίου, οργανώνεται προσκύνημα και Θεία Λειτουργία στον Άγιο Νικόλαο της Βαράσοβας, με τη βοήθεια των ψαράδων από την Κάτω Βασιλική, οι οποίοι μεταφέρουν τους προσκυνητές στο σπήλαιο. Στα δύο πρώτα βίντεο παρακάτω, μπορεί κανείς να δει τι απαιτείται για να φτάσει κάποιος στο Σπήλαιο του Αγί...

Γιορτάζουμε την επιστροφή της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας μας, της Παντάνασσας, που είναι γνωστή και ως "Ορφανή", από τα Κύθηρα στην Ιερά Μονή Αγκαράθου, όπου και φυλάσσεται σήμερα. Η Μονή Αγκαράθου είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Βρίσκεται στην επαρχία Πεδιάδος, στο Ηράκλειο, νοτιοδυτικά του υψώματος Σωρός Παντελή, σε υψόμετρο 538 μέτρων. Είναι ένα από τα παλαιότερα μοναστήρια της Κρήτης. Σύμφωνα με χειρόγραφα που φυλάσσονται στο Βρετανικό Μουσείο Ιστορίας και χρονολογούνται από το 1559 μ.Χ., η μονή διέθετε σπουδαία βιβλιοθήκη. Κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας, η Μονή Αγκαράθου και η Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο Ηράκλειο ήταν κέντρα μάθησης, όπου σπούδασαν σημαντικοί επιστήμονες. Το όνομα της μονής προέρχεται από την αγκαραθιά, δηλαδή το φασκόμηλο της Ιερουσαλήμ, γιατί, σύμφωνα με την παράδοση, μια εικόνα της Παναγίας βρέθηκε σε εκείνο το σημείο κάτω από έναν θάμνο φασκομηλιάς. Όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν την Κρήτη, η εικόνα της Παναγίας και άλλα ιερά κε...

Άλλο ένα λαμπρό δείγμα της δόξας και της θρησκευτικότητας των φίλεργων χριστιανών της Βυζαντινής Άρτας και των Κομνηνοδουκάδων δεσποτών τους. Είναι κτισμένο αντικριστά στο ερειπωμένο παλάτι των Κομνηνών στο κάστρο, κλείνοντας στους κόλπους του δυο βασιλικές σαρκοφάγους. Τραυματισμένο σήμερα το μνημείο, ασκεί μια ξεχωριστή γοητεία, όχι τόσο για την πρωτότυπη αρχιτεκτονική του, όσο για το μεγάλο όνομα και την ιστορία που κουβαλάει πάνω του, στοιχεία πολύτιμα για την ιχνηλάτηση μιας συγκεκριμένης εποχής, μιας συγκεκριμένης τέχνης και τεχνοτροπίας, ενός συγκεκριμένου τόπου: της Άρτας του δεσποτάτου της Ηπείρου. Βρίσκεται στο χωριό Βλαχέρνα, απέναντι απ' την Άρτα, και πήρε το όνομα απ' την ξακουστή Παναγία των Βλαχερνών της Κωνσταντινούπολης. Ιδρύθηκε στις αρχές του 10ου αιώνα μ.Χ., ως τρίκλιτη θολωτή βασιλική και στα μέσα του 13ου αιώνα μ.Χ. (1250 - 1260 μ.Χ.) ανακατασκευάστηκε απ' τον (ή επί) Μιχαήλ Β΄ και μετασκευάστηκε σε τρουλλαίο. Στο νέο κτίσμα ενσωματώθηκαν υλικά και ολό...

Το θαυματουργό παμπάλαιο εικόνισμα της Υπεραγίας Θεοτόκου όπου ρέει εδώ καί χρόνια Άγιον μύρο.. βρίσκεται στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Άνδρου καί εορτάζει στις 2 Ιουλίου στην κατάθεση της Τιμίας εσθητας της Υπεραγίας Θεοτόκου εν βλαχερναις ! Θεοτοκίον Την ψυχήν μου Παρθένε την ταπεινήν, την εν ζάλη του βίου των πειρασμών, νυν ως ακυβέρνητον, ποντουμένην πανάμωμε, αμαρτιών τω φόρτω φανείσαν υπέραντλον, και εις πυθμένα Αδου, πεσείν κινδυνεύουσαν φθάσον Θεοτόκε, τη θερμη σου πρεσβεία και σώσον παρέχουσαν σον λιμένα τον εύδιον, ίνα πίστει κραυγάζω σοι. Πρέσβευε τω σω Υιώ και Θεώ των πταισμάτων δούναι μοι την αφεσιν σε γαρ έχω ελπίδα, ό δούλος σου Δέσποινα

Στις 2 Ιουλίου γιορτάζει η Παναγιά η Βλαχέραινα που βρίσκεται στα όμορφα Κορνάτα, στο παλιό χωριό Σταυρός, που η ίδρυση του ανάγεται πριν τον 15ο αιώνα μ.Χ., ενώ οι πρώτοι οικιστές του, πιστεύεται ότι κατάγονται από τους ακόμα παλαιότερους Βυζαντινούς χρόνους των Kομνηνών όπου και εγκατέστησαν στρατιώτες στην περιοχή.  Έτσι δικαιολογείται και η διάσωση της παλιάς «Aυτοκρατορικής» λατρείας, της «Βυζαντινής Παναγιάς των Βλαχερνών» στα Κορνάτα.

Η προσωπικότητα του Αγίου Στεφάνου του Μεγάλου είναι χαραγμένη βαθύτατα στη συνείδηση των Ρουμάνων όλων των εποχών. Ο Άγιος Στέφανος γεννήθηκε το 1439 μ.Χ. και ο βοεβόδας πατέρας του Μπογδάν Β΄ τον έκανε συμμέτοχο στο θρόνο του το 1450 μ.Χ., το δε 1451 μ.Χ. ο βοεβόδας Μπογδάν δολοφονείται στο Δεουσένι από τον Πέτρο Ααρόν. Αργότερα ο Στέφανος χτίζει μια εκκλησία πάνω στον τόπο της εκτελέσεως του πατέρα του. Το 1457 μ.Χ. οι εκπρόσωποι του κλήρου, ένα μέρος των βογιάρων και οι επικεφαλείς του στρατού κηρύττουν ηγεμόνα τον Στέφανο, ο οποίος χρίζεται από τον μητροπολίτη Θεόκτιστο. Για την ορθόδοξη πίστη και την ελευθερία της Μολδαβίας έδωσε πολλές μάχες με τους Τούρκους, Πολωνους, Τατάρους και Ούγγρους προκαλώντας το θαυμασμό όλων των λαών της Ευρώπης και του πάπα Σίξτου Δ΄, ο οποίος τον ονόμασε «αληθή αθλητή της χριστιανικής πίστεως» και υποσχέθηκε να τον βοηθήσει. Η βοήθεια αυτή, όμως, δεν ήλθε ποτέ! Ο βοεβόδας Στέφανος είχε συνήθεια μετά από κάθε μάχη να χτίζει μοναστήρια και εκκλησίες, ...

Ο ναός των Βλαχερνών υπήρξε το πιο γνωστό και το πιο φημισμένο ιερό της Παναγίας στην Κωνσταντινούπολη, με διαρκή ακτινοβολία σ᾽ ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο. Φορητή εικόνα της Παναγίας της Βλαχερνιώτισσας, που μετέφεραν οι Σταυροφόροι στον Άγιο Μάρκο της Βενετίας το 1204 μ.Χ. Τα κυριότερα στοιχεία της ιστορίας του και των περιπετειών του στη βυζαντινή περίοδο είναι: το ναό έχτισε η αυτοκράτειρα Πουλχερία μεταξύ των ετών 450 – 453 μ.Χ., έτος του θανάτου της και μαζί με τον Μαρκιανό (450 – 457 μ.Χ.) τη διακόσμησαν. Φαίνεται όμως ότι επί Λέοντος Α´ (457 – 474 μ.Χ.) ο ναός ολοκληρώθηκε και απέκτησε λάμψη, ιδιαίτερα με τη δημιουργία του «ἁγίου λούσματος» και του αγιάσματος. Τότε χτίστηκε και το παρεκκλήσιο της Αγίας σορού για να δεχτεί το ωμοφόριο και την Τιμία Εσθήτα της Θεοτόκου, που μεταφέρθηκαν από την Παλαιστίνη το 473 μ.Χ. (βλέπε ίδια ημέρα). Τότε παραχωρήθηκαν στο ναό σημαντικά περιουσιακά στοιχεία, κυρίως κτήματα. Ο Προκόπιος σημειώνει ότι ο Ιουστινιανός επί της βασιλείας του θεί...

Ο Άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στις 4 Ιουνίου του 1896 μ.Χ. στο χωριό Αντάμοβκα της επαρχίας Χαρκώβ της Νότιας Ρωσίας και το βαπτιστικό του όνομα ήταν Μιχαήλ. Ήταν απόγονος της αριστοκρατικής οικογένειας Μαξίμοβιτς που ένα μέλος της ανακηρύχτηκε Άγιος το 1916 μ.Χ. και είναι ο ιεράρχης Ιωάννης Μαξίμοβιτς Μητροπολίτης Τομπόλσκ, το λείψανό του οποίου παραμένει άφθαρτο μέχρι σήμερα στο Τομπόλσκ (βλέπε 10 Ιουνίου). Οι γονείς του ονομάζονταν Μπόρις και Γλαφύρα. Κατά την παιδική του ηλικία ο Μιχαήλ ήταν φιλάσθενος και έτρωγε λίγο. Ήταν ήσυχο παιδί, πολύ ευγενικό και είχε βαθειά θρησκευτικότητα. Όταν έπαιζε, έντυνε τα στρατιωτάκια του μοναχούς, μάζευε εικόνες, θρησκευτικά βιβλία και του άρεσε να διαβάζει βίους Αγίων. Τα βράδια στεκόταν όρθιος για πολλή ώρα προσευχόμενος. Επειδή ήταν ο μεγαλύτερος από τα 5 αδέλφια του και γνώριζε καλά τους βίους των Αγίων, έγινε και ο πρώτος δάσκαλος τους στην πίστη. Ήταν πολύ αυστηρός με τον εαυτό του στην εφαρμογή των εκκλησιαστικών και εθνικών παραδόσεων. Μάλιστα...

Ο Άγιος Φώτιος, Μητροπολίτης Μόσχας και πάσης Ρωσίας, ήταν Έλληνας από τη Μονεμβασία. Σε νεαρή ηλικία έγινε μοναχός και υποτάχθηκε στον Γέροντα Ακάκιο, ο οποίος αργότερα έγινε Μητροπολίτης Μονεμβασίας. Το 1408, ενώ βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη για εκκλησιαστικά θέματα, ο Πατριάρχης Ματθαίος τον επέλεξε για διάδοχο του Μητροπολίτη Κυπριανού της Ρωσίας. Στις 1 Σεπτεμβρίου 1408 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης και έφτασε στη Ρωσία το επόμενο έτος, χωρίς να γνωρίζει ρωσικά. Αρχικά παρέμεινε στο Κίεβο (Σεπτέμβριος 1409 – Φεβρουάριος 1410), όπου φρόντισε για τη διευθέτηση των υποθέσεων των νοτίων επισκοπών, που τότε ανήκαν στο Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας. Διαπίστωσε ότι το Κίεβο δεν μπορούσε πλέον να λειτουργεί ως πνευματικό κέντρο λόγω της αυξανόμενης εξάρτησης από την Καθολική Πολωνία. Την Κυριακή του Πάσχα του 1410 εγκαταστάθηκε στη Μόσχα, ακολουθώντας το παράδειγμα προηγούμενων Μητροπολιτών. Για 22 χρόνια υπηρέτησε με ζήλο και σοφία, παρά τους πολέμους, τις εσωτερικές διαμάχες και τις επι...

Μνήμην γεραίρω τὴν Ἰουβεναλίου, Οὗ μνῆμα θεῖον ἡ Παλαιστίνη φέρει. (Ἰουλίοιο θάνες, Ἰουβενάλιε δευτέρᾳ.) Ο Άγιος Ιουβενάλιος, κατέχει μία από τις επισημότερες θέσεις στην εκκλησιαστική Ιστορία. Κατά την πιο πιθανή γνώμη, πατριάρχευσε 28 συνεχή χρόνια και υπήρξε σύγχρονος των βασιλέων Θεοδοσίου του μικρού, Πουλχερίας, Μαρκιανού και Λέοντος του Α'. Στη Γ' Οικουμενική Σύνοδο (βλέπε 9 Σεπτεμβρίου), που έγινε στην Εφεσο, η συμμετοχή του Ιουβενάλιου ήταν ενεργητικώτατη. Διότι ήταν άνδρας όχι μόνο πολλού ζήλου, αλλά και λόγου και παιδείας. Ο Ιουβενάλιος έγραψε για την Κοίμηση της Θεοτόκου και τη Μετάσταση αυτής. Επίσης, αυτός είναι που έστειλε στον αυτοκράτορα Μαρκιανό τα εντάφια της σπάργανα, που κατατέθηκαν στο Ναό των Βλαχερνών (βλέπε ίδια ημέρα). Βιογραφία Ο Άγιος Ιουβενάλιος (στα ελληνικά: Άγιος Ιουβενάλιος) ήταν Επίσκοπος Ιερουσαλήμ από το 422 μ.Χ. Όταν η έδρα της Ιερουσαλήμ αναγνωρίστηκε ως μητροπολιτική από την Δ’ Οικουμενική Σύνοδο στη Χαλκηδόνα, έγινε ο πρώτος Μητροπολίτης Ι...