ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ο Άγιος Στέφανος Λαζάρεβιτς (σερβικά κυριλλικά: Стефан Лазаревић, περ. 1377 – 19 Ιουλίου 1427), γνωστός και ως Στέφανος ο Ψηλός (σερβικά: Стефан Високи, λατινική μεταγραφή: Stefan Visoki), ήταν Σέρβος ηγεμόνας, πρώτα ως πρίγκιπας (1389–1402) και μετά ως δεσπότης (1402–1427). Ήταν επίσης διπλωμάτης, νομοθέτης, κτήτορας, προστάτης των τεχνών, ποιητής και ένας από τα ιδρυτικά μέλη του Τάγματος του Δράκου. Γιος του πρίγκιπα Λάζαρ Χρεμπελγιάνοβιτς, θεωρούνταν ένας από τους πιο ικανούς ιππότες και στρατιωτικούς ηγέτες της εποχής του. Μετά τον θάνατο του πατέρα του στη μάχη του Κοσόβου (1389), έγινε κυβερνήτης της Μοραβικής Σερβίας και κυβέρνησε μαζί με τη μητέρα του Μιλίτσα (από τον οίκο των Νεμάνιτς), μέχρι την ενηλικίωσή του το 1393. Ο Στέφανος ηγήθηκε στρατευμάτων σε αρκετές μάχες ως υποτελής των Οθωμανών, μέχρι που διεκδίκησε την ανεξαρτησία του μετά την απονομή του τίτλου του δεσπότη από τους Βυζαντινούς το 1402. Βουκ και Στέφαν (Τοιχογραφία από τη Μονή Λιούμποστινια, 1402–1405) Το 1403...

Ο Πάπας Σύμμαχος (πέθανε στις 19 Ιουλίου 514) ήταν επίσκοπος Ρώμης από τις 22 Νοεμβρίου 498 μέχρι τον θάνατό του στις 19 Ιουλίου 514. Η παποσύνη του σημαδεύτηκε από ένα σοβαρό σχίσμα, καθώς υπήρξε διαφωνία για το ποιος είχε εκλεγεί πάπας από την πλειοψηφία του ρωμαϊκού κλήρου. Πρώιμη ζωή Γεννήθηκε στο νησί της Σαρδηνίας στη Μεσόγειο, τότε υπό την κυριαρχία των Βανδάλων. Ήταν γιος του Φορτουνάτου. Ο ιστορικός Τζέφρι Ρίτσαρντς σημειώνει ότι γεννήθηκε ως ειδωλολάτρης και ήταν «ίσως ο πιο ξένος από όλους τους Οστρογοτθικούς πάπες», καθώς οι περισσότεροι προέρχονταν από αριστοκρατικές οικογένειες. Ο Σύμμαχος βαφτίστηκε στη Ρώμη, όπου και έγινε αρχιδιάκονος της Ρωμαϊκής Εκκλησίας υπό τον Πάπα Αναστάσιο Β' (496–498). Παποσύνη Ο Σύμμαχος εξελέγη πάπας στις 22 Νοεμβρίου 498 στη Βασιλική του Λατεράνου. Την ίδια μέρα, ο αρχιερέας της Σάντα Πρασέδε, Λαυρέντιος, εξελέγη επίσης πάπας στη Βασιλική της Αγίας Μαρίας από αντίπαλη μερίδα με φιλοβυζαντινές τάσεις, που υποστηριζόταν από τον Αναστάσιο, ...

Ο Αρσένιος ο Διάκονος (354–450), γνωστός και ως Αρσένιος της Σκήτης ή της Τούρας, ο Ρωμαίος ή και «ο Μέγας», ήταν Ρωμαίος ευγενής και δάσκαλος των βασιλικών τέκνων, που εγκατέλειψε τα πάντα για να γίνει ασκητής στην Αίγυπτο. Ήταν ένας από τους πιο σεβαστούς Πατέρες της Ερήμου και τα λόγια του επηρέασαν βαθιά την πορεία της ασκητικής ζωής και της εσωτερικής προσευχής. Οι σύγχρονοί του τον εκτιμούσαν τόσο πολύ, ώστε του έδωσαν το προσωνύμιο «ο Μέγας». Η μνήμη του τιμάται στις 8 Μαΐου από την Ορθόδοξη Εκκλησία, στις 19 Ιουλίου από τη Ρωμαιοκαθολική, και στις 13 Πασχών από την Κοπτική Εκκλησία. Γεννήθηκε το 350 μ.Χ. στη Ρώμη, σε χριστιανική οικογένεια συγκλητικών. Έλαβε σπουδαία μόρφωση στη ρητορική και τη φιλοσοφία, και μιλούσε άπταιστα λατινικά και ελληνικά. Όταν πέθαναν οι γονείς του, η αδελφή του Αφροσυττία μπήκε σε κοινότητα παρθένων και ο ίδιος μοίρασε την περιουσία τους στους φτωχούς, ζώντας πια με αυστηρότητα και εγκράτεια. Ο πάπας Δάμασος Α΄ τον χειροτόνησε διάκονο και τον πρότ...

Οι Αγίες Ιούστα και Ρουφίνα ήταν δύο νεαρές αδελφές από τη Σεβίλλη της Ισπανίας, που έζησαν τον 3ο αιώνα και μαρτύρησαν για την πίστη τους στον Χριστό. Προερχόμενες από φτωχή αλλά ευσεβή χριστιανική οικογένεια, ζούσαν φτιάχνοντας και πουλώντας κεραμικά αγγεία. Με τον κόπο τους συντηρούσαν τον εαυτό τους και βοηθούσαν τους φτωχούς της πόλης. Κατά τη διάρκεια μιας παγανιστικής γιορτής, αρνήθηκαν να προσφέρουν τα προϊόντα τους για ειδωλολατρική χρήση. Οι παγανιστές, εξοργισμένοι, κατέστρεψαν τα κεραμικά τους, κι εκείνες, με θάρρος και πίστη, έσπασαν ένα άγαλμα της θεάς Αφροδίτης. Αυτό στάθηκε αφορμή για τη σύλληψή τους από τον διοικητή της πόλης, Διογενιανό. Ακολούθησαν φρικτά βασανιστήρια. Τις τέντωσαν πάνω σε βασανιστικό όργανο και τις χτύπησαν με σιδερένια άγκιστρα. Τις ανάγκασαν να περπατήσουν ξυπόλυτες μέχρι τα βουνά, χωρίς τροφή και νερό. Η Ιούστα πέθανε από εξάντληση και το σώμα της ρίχτηκε σε πηγάδι. Ο επίσκοπος Σαβίνος ανέσυρε και ενταφίασε το σώμα της με τιμές. Ο τύραννος πίστ...

Ο Άγιος Ρωμανός Ολεγόβιτς, Πρίγκιπας της Ριαζάν (+1270), ήταν Ρώσος ηγεμόνας και μάρτυρας της Ορθόδοξης Πίστης, ο οποίος τιμάται στις 19 Ιουλίου. Γεννήθηκε το 1237 και το βαπτιστικό του όνομα ήταν Ρωμανός, αν και σύμφωνα με τη σλαβική συνήθεια των ευγενών, του είχε δοθεί το όνομα Γιαροσλάβ. Προερχόταν από δυναστεία πριγκίπων που διακρίθηκαν στην αντίσταση κατά της μογγολικής (ταταρικής) εισβολής και στην υπεράσπιση της Ορθόδοξης Πίστης και της πατρίδας. Το 1252, ο πατέρας του, Όλεγκ Ινγκβάρεβιτς Κράσνι, επέστρεψε από δεκατετραετή αιχμαλωσία, και το 1258, λίγο πριν πεθάνει, εκάρη μοναχός με το όνομα Κοσμάς και παρέδωσε την ηγεμονία στον Ρωμανό. Ο πρίγκιπας Ρωμανός ανατράφηκε με πίστη και αγάπη προς τον λαό του και φρόντιζε για την ανακούφιση του βασανισμένου πληθυσμού του, που υπέφερε από τη φορολόγηση των "μπασκάκηδων" — Τάταρων εισπρακτόρων του Χαν. Οι τελευταίοι, μισώντας τον Άγιο για την αντίστασή του, τον συκοφάντησαν στον Χαν Μένγκου-Τιμούρ. Ο Χαν τον κάλεσε στην αυλή το...

Aνδρών μοναστών τετράριθμος ακρότης, Tοις τετραμόρφοις συμπαρίσταται νόοις. Οι τέσσερις ασκητές που τιμώνται μαζί με την Οσία Μακρίνα στις 19 Ιουλίου δεν κατονομάζονται συγκεκριμένα στις περισσότερες αγιολογικές πηγές, καθώς η τιμή τους είναι συνδεδεμένη κυρίως με την πνευματική κοινότητα και το ασκητικό περιβάλλον που δημιούργησε η ίδια η Οσία. Η Οσία Μακρίνα, αδελφή των Αγίων Βασιλείου του Μεγάλου και Γρηγορίου Νύσσης, έζησε κατά τον 4ο αιώνα και αφιερώθηκε στην ασκητική ζωή μετά τον θάνατο του αρραβωνιαστικού της. Μαζί με τη μητέρα της Εμμέλεια, ίδρυσαν ένα μοναστικό κοινόβιο για γυναίκες στην Ποντοκαίσαρεια. Εκεί συγκεντρώθηκαν και άλλες γυναίκες που ακολούθησαν τον ίδιο ασκητικό τρόπο ζωής, ζώντας με αυστηρή νηστεία, προσευχή, εργασία και ακτημοσύνη. Οι τέσσερις σύντροφοί της ήταν, σύμφωνα με την παράδοση, γυναίκες που την ακολούθησαν στην ασκητική ζωή και έζησαν με αυταπάρνηση και ευλάβεια. Δεν έχουν διασωθεί τα ονόματά τους, αλλά τιμώνται συλλογικά για την αφοσίωσή τους στην πνε...

Ο Όσιος αββάς Διοκλής, σπούδασε γραμματική, φιλοσοφία και στα εικοσιοκτώ του χρόνια έγινε αναχωρητής, μέσα σε μια σπηλιά. Τον συνάντησε ο συγγραφέας του Λαυσαϊκού Ηρακλείδης και μεταξύ άλλων τον ρώτησε: «Πώς είναι δυνατό, πάτερ, ο ανθρώπινος νους να βρίσκεται πάντοτε στα θεία νοήματα»; Ο Όσιος απάντησε: «Καθώς συνηθίσει ο άνθρωπος, είτε με καλά νοήματα είτε με κακούς συλλογισμούς, έτσι και πολιτεύεται». Ο Δωρόθεος ήταν ένας ιερέας που ζούσε σε μια σπηλιά, άνθρωπος με άψογη ζωή και μεγάλη καλοσύνη. Ήταν άξιος να γίνει ιερέας και εξυπηρετούσε τους αδελφούς στις σπηλιές. Μια φορά, η Μελανία η νεότερη, εγγονή της Μελανίας της μεγάλης, που θα αναφέρω αργότερα, του έστειλε πεντακόσιες λίρες για να τις μοιράσει στους αδελφούς. Εκείνος όμως κρατούσε μόνο τρεις λίρες και τις υπόλοιπες τις έδινε στον αναχωρητή Διόκλη, έναν άνθρωπο με πολύ καλή κρίση, που θα αναφέρω παρακάτω. «Εσύ είσαι πιο σοφός από μένα, αδελφέ Διόκλη,» του είπε, «και μπορείς να μοιράσεις αυτά τα χρήματα πιο δίκαια και σωστά απ...