ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Πάσα πνοή, δόξαζε Πνεῦμα Κυρίου, Δὲ οὗ πονηρῶν πνευμάτων φροῦδα θράση. «....Καὶ εἰς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ κύριον καὶ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν πατρὶ καὶ υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν....» Την Δευτέρα μετά την Πεντηκοστή, η Εκκλησία μας εορτάζει το Άγιο Πνεύμα. Το Άγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, το οποίο εκπορεύεται εκ του Πατρός. Είναι ομοούσιο με τα πρόσωπα του Πατρός και του Υιού και κατά το Σύμβολο της Πίστεως «συνπροσκυνείται και συνδοξάζεται» με τον Πατέρα και με τον Υιό, ίσο κατά τη λατρεία και την τιμή. Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος Μεγάλα είναι και ξεπερνούν την ανθρώπινη λογική τα χαρίσματα που μάς δώρισε σήμερα ο φιλάνθρωπος Θεός. Γι’ αυτό ας χαρούμε όλοι μαζί και σκιρτώντας από αγαλλίαση ας ανυμνήσουμε τον Κύριό μας. Γιατί η σημερινή ημέρα είναι για μάς εορτή και πανηγύρι.Όπως δηλαδή διαδέχονται η μια την άλλη οι εποχές και οι κινήσεις του ήλιου, έτσι ακριβώς και στην Εκκλησία η μία εορτ...

Η θεατρική παράσταση "Πύλη" στις Σέρρες, 8 Ιουνίου 1990. Επεξεργασμένη φωτογραφία. Η θεατρική παράσταση "Πύλη" από το ο Πειραματικό Θέατρο του Ομίλου Ορφέα Σερρών. Ένα έργο του Γιώργου Καφταντζή, σε σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα. Στην φωτογραφία,  μ ετά την παράσταση της «Πόλης» του Γ. Καφταντζή στις 8.6.1990. Όρθιοι: Χρ. Πολυμερούδη. Χ. Πετρακόγιαννης, Γ. Καφταντζής. Γιάν. Λαζάρου. Κ. Τσινεκίδης. Νίτσα Μόσχου, Γ. Αγγειοπλάστης. Χρ. Παπαδόπουλος. Καθισμένοι: Πέτρος Σωτηριάδης. Λίνα Καλλαρύτου, Δήμ. Βοζίκη.

Στις 8 Ιουνίου 1990, το Πειραματικό Θέατρο του Ομίλου «Ορφέα» Σερρών παρουσίασε τ ο μονόπρακτο έργο " Πύλη" ,  του Γιώργου Καφταντζή , σε σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα. Σχετικά άρθρα Η θεατρική παράσταση "Πύλη" στις Σέρρες, 8 Ιουνίου 1990

Το απόγευμα της 8ης Ιουνίου 1933, στις 7:30, η Σερραϊκή Λέσχη των Φιλελευθέρων απηύθυνε κάλεσμα στον λαό των Σερρών για πάνδημη δοξολογία «επί τη διασώσει του αρχηγού των Φιλελευθέρων», Ελευθερίου Βενιζέλου. Η ανταπόκριση υπήρξε συγκλονιστική. Εκατοντάδες πολίτες κατέκλυσαν τον Μητροπολιτικό Ναό των Σερρών — άνδρες και γυναίκες, νέοι και ηλικιωμένοι, ακόμη και από τις πιο απομακρυσμένες συνοικίες και φτωχότερες γειτονιές της πόλης και των γύρω χοριών. Οι καμπάνες των εκκλησιών ήχησαν αδιάκοπα, προσδίδοντας στην ατμόσφαιρα χαρακτήρα σχεδόν εσχατολογικό. Της δοξολογίας προεξήρχε ο Μητροπολίτης Σερρών Κωνσταντίνος, ενώ αμέσως μετά απηύθυνε λόγο προς το πλήθος ο πρόεδρος της Λέσχης, Ιωάννης Πατσόπουλος.

Στις 8 Ιουνίου 1931, στον κινηματογράφο Κρόνιον των Σερρών, ξεκίνησαν οι προβολές της ταινίας " Weib in Flammen" ( Φλόγες). Weib in Flammen, είναι μια γερμανική βουβή δραματική ταινία του 1928, σε σκηνοθεσία του Max Reichmann, με πρωταγωνιστές τους Olga Chekhova, Alexej Bondireff και Ferdinand von Alten. Τα σκηνικά της ταινίας σχεδιάστηκαν από τον καλλιτεχνικό διευθυντή Alexander Ferenczy. Η πρεμιέρα της πραγματοποιήθηκε στο Marmorhaus του Βερολίνου. Υπόθεση Η Gräfin Clarissa Thalberg, παγιδευμένη σ’ έναν άχαρο γάμο με τον κατά πολύ μεγαλύτερό της Graf Thalberg, ερωτεύεται παράφορα τον γοητευτικό αεροπόρο Baron Demeter von Thurzo, τον οποίο γνωρίζει τυχαία. Τον εγκαταλείπει, ενώ κι εκείνος με τη σειρά του αφήνει τη μνηστή του, γεγονός που οδηγεί τον πατέρα του να τον αποκληρώσει. Το ζευγάρι αντιμετωπίζει οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες, καθώς η συμπεριφορά του Baron Demeter τον έχει καταστήσει ανεπιθύμητο, ενώ ταυτόχρονα χάνει μεγάλα ποσά στα χαρτοπαίγνια. Η Clarissa, γι...

Στις  8 Ιουνίου 1931, απεβίωσε ο   Βασίλειος Ι. Καφταντζής, μία σημαίνουσα προσωπικότητα με πολυδιάστατη προσφορά στον τομέα της μουσικής, της εκπαίδευσης και της ιατρικής. Διετέλεσε Δήμαρχος της Ηράκλειας (Τζουμαγιάς) 

Τα Ορθόδοξα Μοναστήρια της πατρίδας μας υπήρξαν και παραμένουν προπύργια ασκήσεως, ησυχίας, προσευχής, πνευματικής καλλιέργειας και καθάρσεως. Είναι τόποι όπου το ανθρώπινο πνεύμα, απηλλαγμένο από τον θόρυβο και τις μέριμνες της καθημερινότητος, δύναται να ανέρχεται στις κορυφές της αρετής και της θεογνωσίας. Μία τέτοια Ιερά Μονή είναι και η Παναγία η Κουτσουριώτισσα, η οποία, από της συστάσεώς της έως σήμερα, στέκει ταπεινό αλλά ισχυρό φρούριο πίστεως και ελπίδος. Η ιστορία της Μονής τοποθετείται χρονικά στα τέλη του 17ου αιώνος, περί το 1670 μ.Χ., οπότε και ανεγέρθη ο πρώτος ναός με τα συνοδευτικά κελιά, πλησίον του χωρίου Αμυγδαλιάς Δωρίδος, επί βραχώδους και δυσπρόσιτου λόφου, υψομέτρου περίπου 800 μέτρων από την θάλασσα. Η ίδρυση του Μοναστηριού δεν υπήρξε έργο απλώς ανθρώπινης βουλήσεως, αλλά συνέπεια θαυμαστής θείας οικονομίας. Το γεγονός αυτό μαρτυρείται από θαυματουργική επέμβαση της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία προηγήθηκε της οικοδομής της Μονής. Η ιστορική παράδοση αναφέρει ό...

Tου Mαρκιανού τω ξίφει τετμημένου, Nίκανδρος είπεν, ακόλουθός ειμί σοι. Οι Άγιοι αυτοί, επειδή ομολόγησαν την πίστη τους στο Χριστό, μπροστά στον ηγεμόνα Μάξιμο, τους έβαλαν στη φυλακή. Μετά είκοσι μέρες τους έβγαλαν από τη φυλακή και τους ανάγκαζαν πάλι ν' αρνηθούν το Χριστό. Επειδή όμως δεν τα κατάφεραν, ξέσχισαν τα σώματα τους με σιδερένια νύχια, τους κρέμασαν ανάποδα και τους έκαιγαν από κάτω με φωτιά. Κατόπιν έχυσαν πάνω στις πληγές τους αλάτι και ξύδι και έτριψαν αυτές με τραχεία κεραμίδα. Έπειτα συνέτριψαν με πέτρες τα στόματα και τα πρόσωπα τους. Τα μαρτύρια παρακολουθούσε η γυναίκα του αγίου Νικάνδρου, που ενθάρρυνε αυτόν να τα υπομένει πρόθυμα. Παρακολουθούσε όμως και η γυναίκα του αγίου Μαρκιανού, αλλά έκανε εντελώς τ' αντίθετα, διότι έκλαιγε και έδειχνε το παιδί τους, με αποτέλεσμα να πονάει η καρδιά του μάρτυρα. Τότε ο Μαρκιανός, πήρε το παιδί, σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό και είπε: «Κύριε, συ θα φροντίσεις για το παιδί αυτό». Και αφού φίλησε το παιδί και τη γυν...

Tρέψασα Mελάνεια πνεύμα παν μέλαν, Λευκή το πνεύμα προς Θεόν χωρεί Λόγον. Η Οσία Μελάνεια απεβίωσε ειρηνικά.  Από τον Παλλάδιο (Ιστορία Λαυσαϊκή, κεφ. 46 & 47) Η Μελάνια, η αγία γυναίκα που είναι άξια κάθε ευλογίας, ήταν Ισπανικής καταγωγής και μεγάλωσε στη Ρώμη, γιατί ήταν κόρη του Μαρκελλίνου, ενός άνδρα που είχε διατελέσει στη σύγκλητο. Ο άνδρας της ήταν αξιωματούχος που υπηρετούσε σε πολλές κυβερνητικές θέσεις, και αυτή έγινε χήρα στα είκοσι δύο της χρόνια. Αυτή η γυναίκα, όντας άξια να κατακτηθεί από τη θεία αγάπη, δεν αποκάλυψε το γεγονός σε κανέναν, γιατί δεν της επιτρεπόταν να κάνει το θέλημά της, διότι έζησε την εποχή της βασιλείας του Βαλεντίνου (364-378 μ.Χ.). Όταν όρισε ως επίτροπο των υποθέσεων του γιου της κάποιον, πήρε όλη την κινητή περιουσία της, την τοποθέτησε σε πλοίο μαζί με έμπιστους υπηρέτες, άνδρες και γυναίκες, και έπλευσε βιαστικά προς την Αλεξάνδρεια, όπου πούλησε τα υπάρχοντά της και τα μετέτρεψε σε χρυσό. Έπειτα κατέφυγε στο όρος Νιτρία, όπου συνάντη...

Kάλλη τα της γης εμφρόνως διαπτύσας, Aθρείς το κάλλος Aθρέ του σου Δεσπότου. Ο Όσιος Άθρης (ή Ατρέ) απεβίωσε ειρηνικά. Δεν έχουμε άλλες λεπτομέρειες για τον βίο του. Ο Αββάς Πίστος διηγήθηκε τα εξής: «Ήμασταν επτά αναχωρητές και πήγαμε να δούμε τον Αββά Σισώη, που ζούσε στο Κλύσμα, παρακαλώντας τον να μας δώσει λόγο. Μας είπε: “Συγχωρέστε με, διότι είμαι απλός άνθρωπος. Όμως έχω πάει στον Αββά Ωρ και στον Αββά Άθρη. Ο Αββάς Ωρ ήταν ασθενής επί δεκαοκτώ χρόνια. Έκανα μετάνοια ενώπιόν του και τον παρακάλεσα να μου δώσει λόγο. Και ο Αββάς Ωρ μού είπε: ‘Τι να σου πω; Πήγαινε και κάνε ό,τι βλέπεις πως είναι σωστό· ο Θεός επισκέπτεται εκείνον που κατηγορεί τον εαυτό του και βιάζει τον εαυτό του σε όλα.’” Ο Αββάς Ωρ και ο Αββάς Άθρης δεν ήταν από την ίδια περιοχή, όμως μέχρι που εκοιμήθησαν, υπήρχε μεγάλη ειρήνη μεταξύ τους. Η υπακοή του Αββά Άθρη ήταν μεγάλη, και μεγάλη ήταν η ταπείνωση του Αββά Ωρ. Πέρασα αρκετές ημέρες μαζί τους, χωρίς να τους αποχωριστώ ούτε στιγμή, και είδα ένα μεγάλο θα...

 Aλλ’ οίδα και Nίκανδρον άνδρα γεννάδαν, Nίκης λαβόντα το στέφος διά ξίφους. Είναι άγνωστο αν είναι ο íδιος με τον άλλο Νίκανδρο που εορτάζει την ίδια ημέρα. Πάντως μαρτύρησε και αυτός δια ξίφους.

 Tμηθείς ο Mάρκος θυμιά τω Kυρίω, Aτμόν προπέμπων εκ ζεόντων αιμάτων. Ο Άγιος Μάρκος μαρτύρησε με αποκεφαλισμό με σπαθί. Ο Άγιος Μάρκος ο μάρτυρας τιμάται στις 8 Ιουνίου). Ο χρόνος και ο τόπος του μαρτυρίου του είναι άγνωστοι.  Οι πρώτες πληροφορίες για αυτόν τον Άγιο εμφανίζονται στο βυζαντινό στίχο Συναξαρίων (π.χ. στο Παρίσι. Coisl. 223, 1301), όπου αναφέρεται μόνο ότι αποκεφαλίστηκε με σπαθί  (SynCP. Col. 739-740). Από το στίχο Συναξαρίων, η μνήμη του Μ. με ένα δίστιχο αφιερωμένο σε αυτόν μεταφέρθηκε στον Συναξαριστή του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη ( Νικόδημος. Συναξαριστής. 19984. Τ. 5. Σ. 195), στα σλαβονικά. Στίχοι Πρόλογοι ( Πέτκοφ, Σπάσοβα. Στίχοι Πρόλογος. 2013. Τόμος 10. Σ. 25) και στους Μεγάλους Μάρτυρες ( Ιωσήφ, Αρχιμανδρίτης. Περιεχόμενα των Μεγάλου Μαρτύρων. Στήλη 216 (2η σελίδα)). Στο σύγχρονο ημερολόγιο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, η μνήμη του Μ. απουσιάζει.  Ο Αρχιεπίσκοπος Σέργιος (Σπάσκι) υποστήριξε ότι ο Μ. είναι το ίδιο πρόσωπο με τον...

Γην Nαυκράτιος εκπερών επιτρέπει, Tην ψυχικήν ναυν τω κυβερνήτη Λόγω. Ο Άγιος Ναυκράτιος γεννήθηκε το 332 και ήταν γιος του Μεγάλου Βασιλείου του Πρεσβυτέρου και της Αγίας Εμμελείας της Καισαρείας. Διακρίθηκε τόσο στη μόρφωση όσο και στην αφοσίωση στον Χριστό, ζώντας ως ερημίτης και αποτελώντας ζωντανό παράδειγμα για τα αδέλφια του, τον Μέγα Βασίλειο και τον Γρηγόριο Νύσσης. Ήταν ο δεύτερος από τους τέσσερις αδελφούς και πέθανε νέος, το 358, σε ένα τραγικό δυστύχημα κατά τη διάρκεια ψαρέματος. Ο αδελφός του, Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, μας δίνει την βιογραφία του στο έργο του Περί του Βίου της Μαρτυρίας Μακρίνας, όπου αναφέρει: «Ο δεύτερος από τα τέσσερα αδέλφια, ονομαζόμενος Ναυκράτιος, που ερχόταν αμέσως μετά τον Μέγα Βασίλειο, υπερείχε των άλλων σε φυσικά χαρίσματα και κάλλος, σε δύναμη, ταχύτητα και επιδεξιότητα σε κάθε εργασία. Όταν έφθασε στο εικοστό πρώτο έτος της ηλικίας του και αφού είχε αποδείξει τις γνώσεις του με δημόσιες ομιλίες που συνεκίνησαν το κοινό, οδηγήθηκε από θεία πρό...

Στις 8 Ιουνίου τιμάται η Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου και του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην περιοχή Σωσθένιο της Κωνσταντινούπολης. Το Μιχαήλειον ήταν ένα από τα αρχαιότερα και πιο φημισμένα ιερά αφιερωμένα στον Αρχάγγελο Μιχαήλ στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Σύμφωνα με την παράδοση, ιδρύθηκε τον 4ο αιώνα από τον αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο (306–337) πάνω σε έναν παλαιότερο ειδωλολατρικό ναό που λεγόταν Λεωσθένιο ή Σωσθένιο. Ο ναός αυτός είχε ανεγερθεί, κατά την παράδοση, από τους Αργοναύτες και ήταν αφιερωμένος στον Δία Σωσθένιο ή σε κάποια φτερωτή θεότητα. Ο Μέγας Κωνσταντίνος, βλέποντας το άγαλμα της φτερωτής αυτής μορφής, το ερμήνευσε ως χριστιανικό άγγελο. Αφού κοιμήθηκε εκεί το βράδυ, είχε όραμα στο οποίο του φανερώθηκε πως επρόκειτο για τον Αρχάγγελο Μιχαήλ· έτσι, μετέτρεψε τον ναό σε χριστιανική εκκλησία προς τιμήν του. Στις αρχές του 5ου αιώνα, ο ιστορικός Σωζομενός καταγράφει τη μεγάλη προσέλευση του λαού στο Μιχαήλειο και κάνει λόγο για θαυματουργικές θεραπείες· ο ίδιος μάλιστα αναφέρ...

Ο Οσιομάρτυρας Παύλος του Καϊουμά δεν αναφέρεται από τους γνωστούς Αγιολόγους Ανατολής και Δύσεως (π.χ. τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη και τον Ιππόλυτο Delehaye). Η μνήμη του βρίσκεται σε κάποιο Ευαγγελάριο, ο δε βίος του σε χειρόγραφο της Αγιοταφίτικης Βιβλιοθήκης (βλ. Α. Κεραμέως Ιεροσολ. Βιβλ. Α', σελ. 70). Το Λείψανό του Οσιομάρτυρα, βρέθηκε άφθαρτο, με φανερά τα σημεία του μαρτυρίου του (κομμένη μύτη, εγκαύματα), επί των ημερών του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αντωνίου Β’ του Καυλέα (893 – 901 μ.Χ.). Μέχρι την Άλωση της Πόλεως από τους Σταυροφόρους (1204 μ.Χ.), ήταν κατατεθημένο στη Μονή του Χριστού Παντεπόπτου, η οποία κατά την διανομή δόθηκε στους Βενεδικτίνους Μοναχούς της Μονής του Αγίου Γεωργίου Μείζονος Βενετίας. Το 1222 μ.Χ. το Λείψανο μεταφέρθηκε στη Βενετία από τον Ηγούμενο Παύλο (1206 – 1222 μ.Χ.), επί των ημερών του Δόγη Πέτρου Ziani (1206 – 1239 μ.Χ.), ο οποίος «έκπληκτος από την αξιοθαύμαστη κατάσταση διατηρήσεως του λειψάνου λέγεται ότι έβγαλε το Δουκικό «κέρας»...

Ο Όσιος Θεόδωρος, Έλληνας στην καταγωγή, ήταν ο πρώτος επίσκοπος του Ροστώφ. Χειροτονήθηκε το 990 ή το 992. Ίδρυσε την πρώτη εκκλησία στο Ροστώφ και κήρυξε εκεί το Ευαγγέλιο, αλλά οι ειδωλολάτρες τον έδιωξαν και εγκαταστάθηκε στο Σούζνταλ, το οποίο τότε ήταν ένα μικρό χωριό. Όταν το 1010 ο άγιος Ισαπόστολος Μέγας Πρίγκιπας Βλαδίμηρος (τιμάται στις 15 Ιουλίου) έστειλε τον γιο του Βόρισσα (τιμάται στις 24 Ιουλίου) να κυβερνήσει το Ροστώφ, ο Όσιος Θεόδωρος επέστρεψε μαζί του στην πόλη και μαζί του συνέχισε το αποστολικό του έργο. Αλλά το 1015 ο Μέγας Πρίγκιπας αρρώστησε και κάλεσε τον γιο του Βόρισσα στο Κίεβο. Μετά τον θάνατό του, ο πρίγκιπας Βόρισσα σκοτώθηκε από τον αδελφό του Σβιατόπολκ και, όταν το έμαθαν αυτό, οι ειδωλολάτρες έδιωξαν τον Όσιο Θεόδωρο από το Ροστώφ για δεύτερη φορά. Επέστρεψε στο Σούζνταλ και πέθανε εκεί πριν από το 1024 κατά πάσα πιθανότητα το 1023 μ.Χ. Σύμφωνα με μια επιγραφή του 1635 στο σκευοφυλάκιο του Καθεδρικού Ναού της Γεννήσεως της Θεοτόκου στο Σούζνταλ: Ο Ά...

Το 1238, οι ορδές των Μογγόλων-Τατάρων του Χαν Μπατού κατέστρεψαν την περιοχή του Μεγάλου Δουκάτου. Ο Μεγάλος Δούκας Γκεόργκι με τους γιους του και έναν μικρό στρατό αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν στο φέουδο του Γιαροσλάβλ, του προστατευόμενού του Βσεβολόντ. Εδώ, στον ποταμό Σιτ, τους πρόλαβαν εχθρικά στρατεύματα. Πραγματοποιήθηκε μια αιματηρή μάχη, στην οποία χάθηκαν ο Μεγάλος Δούκας Γκεόργκι και ο Πρίγκιπας Βσεβολόντ του Γιαροσλάβλ, πατέρας του Βασίλι και του Κωνσταντίνου. Ο Βασίλκο του Ροστόφ αιχμαλωτίστηκε και πέθανε μαρτυρικά για την πίστη και την πατρίδα του. Η πρώτη αναφορά στα χρονικά του μεγαλύτερου γιου του αποβιώσαντος Πρίγκιπα του Γιαροσλάβλ, Βασίλι (γεννημένος το αργότερο το 1229) χρονολογείται από το 1238, ως ένας από τους πρίγκιπες που γλίτωσαν από το σπαθί του Μπατού. Η ενηλικίωση των ορφανών νεαρών πριγκίπων συνέπεσε με μια δύσκολη, δύσκολη περίοδο. Την κληρονομιά του πριγκιπάτου ανέλαβε ο μεγαλύτερος αδελφός Βασίλειος. Έπρεπε να ενισχύσει το εξασθενημένο πνεύμα των υπηκό...