ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Η Μετάστασίς σου αναγγέλθηκε από τον Γαβριήλ, Όπως πριν σου φώναξε «Χαίρε» Παρθένε, Την δωδέκατη ο Γαβριήλ εθεώρησε τη Παρθένο στο βουνό. Την ημέρα αυτή γιορτάζεται η ανακοίνωση από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στην Παναγία, στο Όρος των Ελαιών, ότι μετά από τρεις ημέρες θα μετασταθεί (θα μεταφερθεί) στον Υιό και Θεό της. Του μοναχού Γεράσιμου Μικραγιαννίτου Την 12η του παρόντος μήνα [Αυγούστου] εορτάζουμε την Ευαγγελίωση της Μεταστάσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στον Όρος των Ελαιών. Μετά την Ανάληψη στον Όρος των Ελαιών του Κυρίου, Εκείνου που γεννήθηκε από την αειπαρθένο Παρθένο, εκείνη ανέβαινε συχνά εκεί, στέλνοντας προσευχές προς τον Υιό και Θεό της σε εκείνο το μέρος. Εκεί ο θείος Αρχάγγελος Γαβριήλ κατέβηκε πετώντας, ενημερώνοντάς την πως μετά από τρεις ημέρες θα μεταστατευόταν προς τον Υιό και Θεό της. Ακούγοντας αυτό με χαρά, ευχαρίστησε τον Θεό και επέστρεψε στο σπίτι της όπου προετοιμάστηκε για την ταφή της. Τηρώντας αυτή την παρά...

Ο Άγιος Αλέξανδρος, Επίσκοπο Κομάνης (12 Αυγούστου) προερχόταν από ευγενείς γονείς και είχε λάβει άριστη παιδεία· γνώριζε όχι μόνο τη χριστιανική σοφία, αλλά και την ειδωλολατρική, και θεωρούνταν φιλόσοφος. Θα μπορούσε να κατέχει εξέχουσα θέση και να απολαμβάνει μεγάλη τιμή στην κοινωνία, όμως η άγια ψυχή του ζητούσε ανώτερες τιμές: επέλεξε το ανώτερο χριστιανικό κατόρθωμα – τη αυτοτιμημένη φτώχεια. Με βαθιά χριστιανική ταπείνωση αποφάσισε να ζήσει την πιο απλή ζωή, σχεδόν ντροπιαστική στα μάτια των ανθρώπων – έγινε ξυλοκάρβουνος· έκαιγε κάρβουνα στο δάσος και τα μετέφερε στην πόλη για να τα πουλήσει, έτσι ζούσε. Από το επάγγελμά του φαινόταν μαύρος, βρώμικος, με κουρελιασμένα ρούχα. Σταδιακά, τον ξέχασαν ως φιλόσοφο και τον γνώριζαν μόνο ως ξυλοκάρβουνο. Τώρα, πού και πού, ακόμα και μικρά παιδιά τον κορόιδευαν, αλλά ο Αλέξανδρος δεν έδινε σημασία. Νόμιζε πως θα τελείωνε τη ζωή του έτσι, αλλά η Πρόνοια του Θεού τον έκρινε διαφορετικά. Στην Κόμανα της Μικράς Ασίας πέθανε ένας επίσκοπος....

Οἱ κείμενοι γῇ, καὶ λύθρῳ πεφυρμένοι, Ξίφος μετῆλθον, Πάμφιλος καὶ Καπίτων. Η Ορθόδοξη παράδοση αναφέρει ότι οι Άγιοι Παμφίλος και Καπίτων συνελήφθησαν κοντά στην Κωνσταντινούπολη, στην περιοχή γνωστή ως Ολιούρια, λόγω της πίστης τους.  Υπέστησαν μαρτύριο και τελικά αποκεφαλίστηκαν με ξίφος.  Η θυσία τους τιμάται με σεβασμό και βαθιά κατάνυξη στο εορτολόγιο της Εκκλησίας μας στις 12 Αυγούστου Οι Άγιοι Πάμφιλος και Καπίτων μαρτύρησαν δια ξίφους. Λειτουργικά κειμενα Τροπάριον — Ήχος δʹ Οἱ ἅγιοι μάρτυρές σου Παμφίλος καὶ Καπίτων, Κύριε, διὰ τῶν παθημάτων αὐτῶν ἀφθάρτους ἐστεφάνωσας στέφανον ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Ἔχοντες γὰρ τὴν σὴν ἰσχύν, τοὺς ἐναντίους κατέβαλον, καὶ τὴν τῶν δαιμόνων ἀνίσχυρον ἀναιδείᾳν συνέτριψαν. Ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ψυχὴν Παλάμων παλάμαις Θεοῦ δίδως, ἄληπτος ὀφθεὶς παλάμαις ψυχοφθόρου. Ο Όσιος Παλάμων ήταν γέροντας και σοφός διδάσκαλος του μεγάλου Παχωμίου (τιμάται 15 Μάιου) και απεβίωσε ειρηνικά. Ο Αββάς Παλάμων ήταν φλογερός στην άσκηση και τη λατρεία του Θεού. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, επιδιδόταν σε καθημερινές και νυχτερινές προσευχές, αγρυπνώντας όλη τη νύχτα σε ασκητική λατρεία. Ο Άγιος Παχώμιος, ο πατέρας του κοινοβιακού μοναχισμού, ήταν μαθητής αυτού του Αγίου. Όταν ο Παχώμιος απαρνήθηκε τον ειδωλολατρισμό και ασπάστηκε τον Χριστιανισμό, θέλησε να ζήσει ζωή ασκήσεως και λατρείας. Ο ιερέας της πατρίδας του τον έστειλε στον μεγάλο ερημίτη Αββά Παλάμωνα. Ο Παχώμιος ανέθεσε τη φροντίδα των φτωχών και αναγκεμένων σε έναν άλλον πρεσβύτερο μοναχό και κατευθύνθηκε στον Αββά Παλάμωνα. Όταν έφτασε, χτύπησε την πόρτα του κελιού του. Ο γέροντας κοίταξε από μια θυρίδα και τον ρώτησε: — «Ποιος είσαι, αδελφέ, και τι θέλεις;» Ο Παχώμιος απάντησε βιαστικά: — «Εγώ, μακάριε πάτερ, ζητώ τον Χριστ...

Aριθμός αθλεί Mαρτύρων διά ξίφους, Xριστού μαθηταίς ισάριθμος εγκρίτοις. (Ή, εκ Kρήτης, παρ’ άλλοις.) Λίγα είναι γνωστά για αυτούς τους δώδεκα στρατιώτες που μαρτύρησαν στην Κρήτη· εκτός από το ότι, κατά τους διωγμούς του Μαξιμιανού και του Διοκλητιανού, το έτος 304, στις 12 Αυγούστου, σφαγιάστηκαν δια ξίφους για την χριστιανική τους πίστη, σφραγίζοντας τη μαρτυρία τους με το αίμα τους. Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον Ἦχος Γ΄ Θεία καί πιστή συμφωνία, συναχθέντες ὡς εἷς χορὸς, δωδέκα τὸν ἀριθμὸν, τὸ τῆς ἐν Χριστῷ νίκης ἔλαβετε τρόπαιον· καὶ τὰς ἐχθρικὰς ἀρχὰς καταισχύναντες, ἀπεδείχθητε τῶν ἀνωμήτων ἀνέκφραστοι βασανισταί. Πρεσβεύσατε τῷ δεδόξασμένῳ ὑμᾶς Χριστῷ, δωρηθήναι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος. Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ΄ Δώδεκα θεοσεβεῖς στρατιῶται, ἀδιαιρέτῳ συνδέσμῳ Χριστῷ ἠνωμένοι, κατελύσατε τὴν ἔχθραν τῶν ἐχθρῶν τοῦ Θεοῦ. Τῇ χαρᾷ τοῦ μαρτυρίου κοινωνήσαντες, ἐφυλάξατε τὴν Κρήτην τὴν θρέψασαν ὑμᾶς. Διὸ βοῶμεν πρὸς ὑμᾶς· Χαίρετε, στρατιῶται νικηφόροι. Μεγαλυνάριον Χαίρετε, στρατιωτικὴ ...

 Θεία θρυαλλίς σβέννυται Κάστωρ μέγας, Λείψαντος εἰς φῶς ὡς ἑλαίου τοῦ βίου. Ο Όσιος Κάστωρ απεβίωσε ειρηνικά.

 Ἴσων ἱδρώτων, Σεργίῳ καὶ Στεφάνῳ, Ἴσοι στέφανοι· καὶ γὰρ οὕτω τὸ πρέπον. Οι Όσιοι Σέργιος και Στέφανος απεβίωσαν ειρηνικά.

Η Αγία Αττράκτα του Κιλλαράχτ αναγνωρίζεται και από την Ορθόδοξη Εκκλησία ως Αγία, κυρίως στο πλαίσιο της κοινής αγιολογίας των πρώτων χριστιανικών αιώνων πριν από το Σχίσμα του 1054. Είναι γνωστή επίσης ως Αμπάχτ, Άδραχτ, Αράχτ, Αθράκτα, Ταράχτα και Ταραχάτα, γεννήθηκε τον 5ο αιώνα στην κομητεία Σλίγκο της Ιρλανδίας. Ήταν κόρη Ιρλανδού ευγενή και από νεαρή ηλικία αισθάνθηκε έντονη κλίση προς τη θρησκευτική ζωή. Ωστόσο, η οικογένειά της αντιτάχθηκε στην επιθυμία της να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο. Αψηφώντας την αντίδραση της οικογένειάς της, η Αγία Αττράκτα έδωσε τις μοναχικές της υποσχέσεις ενώπιον του Αγίου Πατρικίου στο Κουλάβιν της Ιρλανδίας. Έπειτα αφιερώθηκε στο έργο δίπλα στον Άγιο Πατρίκιο, με σκοπό να μεταστρέψει τον λαό της Ιρλανδίας στον Χριστιανισμό. Η αφοσίωση και η ακούραστη προσήλωσή της ήταν εμφανείς και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη διάδοση της πίστης σε όλη τη χώρα. Μετά την περίοδο που εργάστηκε μαζί με τον Άγιο Πατρίκιο, η Αγία Αττράκτα επέλεξε να ζήσει ως αναχωρή...

Η Αγία Ματούσκα Μανέθα, κατά κόσμον Μαρία Βλαντιμίροβνα Σκοπιτσέβα, γεννήθηκε την 1η Απριλίου 1918 στο χωριό Σεβριούκι της Λευκορωσίας. Από βρέφος διαγνώστηκε με εγκεφαλική παράλυση και οι γιατροί προειδοποίησαν τους γονείς της ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να περπατήσει. Παρά τη σοβαρή της κατάσταση, η Μαρία μεγάλωσε χαρούμενη, δραστήρια και ειλικρινής. Οι γονείς της ή κάποιος από τους γείτονες την έπαιρναν συχνά στους ώμους για να την πάνε στην τοπική εκκλησία. Από μικρή έβλεπε τη μητέρα της, Γλυκερία, να προσεύχεται καθημερινά μπροστά στις ιερές εικόνες, και η ευαίσθητη ψυχή της αντιλήφθηκε το νόημα της ζωής: όλα στηρίζονται στην προσευχή, την αγάπη και την καλοσύνη. Σε παιδική ηλικία, σε ένα νυχτερινό όραμα, είδε δύο δρόμους και έπρεπε να επιλέξει ποιον να ακολουθήσει. Μια φωνή της είπε: «Αν πας αριστερά, θα ζήσεις ήσυχα· αν πας δεξιά, θα λυπηθείς». Χωρίς δισταγμό, η Μαρία διάλεξε τον δεξί, τον δρόμο της θλίψης. Κάποτε, ένας ηλικιωμένος ζητιάνος που μπήκε στο σπίτι της οικογένειας, πήρε...

Παναγία Ελεούσα. Τοιχογραφία στο παρεκκλήσιο της Μονής της Χώρας. Κωνσταντινούπολη, Στις 11 Αυγούστου εορτάζουμε τα Εγκαίνια του σεβάσμιου και πανευπρεπούς οίκου και θείου Ναού της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου της Ελεούσης. Δεν διαθέτουμε άλλες συγκεκριμένες πληροφορίες για τον ναό αυτόν. Ίσως να αναφέρεται στον βόρειο ναό της Μονής του Παντοκράτορος ( σημερινό Τζαμί Ζεϊρέκ ). Μεταξύ των ετών 1118 και 1124, η Ρωμαία αυτοκράτειρα Ειρήνη η Ουγγαρία έκτισε μία μονή αφιερωμένη στον Χριστό Παντοκράτορα. Η μονή αυτή αποτελούνταν από τον κυρίως ναό (καθολικό), επίσης αφιερωμένο στον Χριστό Παντοκράτορα, καθώς και από βιβλιοθήκη και νοσοκομείο. Μετά τον θάνατο της συζύγου του, λίγο μετά το 1124, ο αυτοκράτορας Ιωάννης Β΄ Κομνηνός ανήγειρε άλλον ναό στα βόρεια του πρώτου, αφιερωμένο στην Θεοτόκο Ελεούσα («τη φιλάνθρωπο Μητέρα του Θεού»). Ο ναός αυτός ήταν ανοιχτός στον λαό και εξυπηρετείτο από λαϊκό κλήρο. Από αριστερά στα δεξιά διακρίνονται οι αψίδες της Εκκλησίας του Χριστού Παντοκράτορα...

Oυ θαύμα βρύειν θαυμάτων πληθύν ξένην, Mορφήν θεουδή θαυματεργάτου Λόγου. Πρόκειται για παρόμοια διήγηση με αυτή της 9ης Αυγούστου. Πάντα βέβαια σύμφωνα με την παράδοση. Αναφέρονται λεπτομερώς και οι δύο διηγήσεις στον Συναξαριστή του Αγίου Νικόδημου. Γράφει, λοιπόν, ο Άγιος Νικόδημος: «Eις τας ημέρας του ευσεβούς βασιλέως Tιβερίου εν έτει φοϛ΄ [576], έγινεν ένα θαύμα μέγα και παράδοξον. Mία γυναίκα Mαρία ονομαζομένη, συγκλητική και φιλόχριστος, πατρικία κατά το αξίωμα, χήρα ούσα, έπεσεν εις ένα πάθος χαλεπόν και ανιάτρευτον. Aπελπισθείσα λοιπόν από κάθε ανθρωπίνην βοήθειαν, αφιέρωσε τον εαυτόν της εις τον Kύριον ημών Iησούν Xριστόν, όστις έβαλεν εις την καρδίαν αυτής ένα τοιούτον αγαθόν συλλογισμόν: ήγουν απεφάσισεν η γυνή αύτη, και έστειλεν εις τους Iερείς, οπού υπηρέτουν εις την αγίαν δεσποτικήν και αχειροποίητον εικόνα του Kυρίου, παρακαλούσα αυτούς να έλθουν προς αυτήν. Όταν δε ήλθον εκείνοι, έπεσεν η γυνή εις τους πόδας αυτών λέγουσα, παρακαλώ σας, αυθένται μου, επειδή ο Θεός εσυ...

 Eις τον Nεόφυτον, Ζήνωνα, και Γάιον. Nεοφύτω Ζήνωνι και τω Γαΐω, Στρωμνή τις η κάμινος, ης κείνται μέσον. Eις τον Mάρκον, Mακάριον, και Γαϊανόν. Ώφθησαν οσμή θυμιαμάτων ξένη, Tρεις ζωόκαυστοι Mάρτυρες τη Tριάδι. Οι Άγιοι Νεόφυτος, Ζήνων, Γάιος, Μάρκος, Μακάριος και Γαϊανός μαρτύρησαν δια πυρός. «Τελείται δε η αυτών Σύναξις εν τω εξαέρω οίκω των Αγίων και ενδόξων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού εν της Δαρείου».

O Πασσαρίων πάσαν αρετήν φέρων, Πασών αμοιβάς γης αποστάς λαμβάνει. Ο Όσιος Πασσάριος υπήρξε σημαντική μορφή στην πρώιμη ιστορία του παλαιστινιακού μοναχισμού. Στο Αφήγημα περί της Κοιμήσεως των Θεοδοσίου και Ρωμάνού του Ιωάννου Ρούφου, διαβάζουμε ότι ήταν μαθητής του Αγίου Ρωμάνού, ο οποίος είχε ιδρύσει μοναστήρι δεκαπέντε μίλια νότια της Ιερουσαλήμ, με 600 μοναχούς. Ο Κύριλλος Σκυθοπολίτης, στη Βιογραφία του Ευθυμίου, τον αποκαλεί «τον Όσιο Πασσάριο, τότε χωρεπίσκοπο και αρχιμανδρίτη των μοναχών». Ο χωρεπίσκοπος (chorepiscopos) διοριζόταν για να βοηθά τον επίσκοπο μίας μεγάλης ή σημαντικής επισκοπής στα καθήκοντά του, ενώ ο αρχιμανδρίτης ήταν υπεύθυνος για την εποπτεία ενός μεγάλου μοναστηριού ή ομάδας μοναστηριών. Φαίνεται λοιπόν ότι ο Πασσάριος κληρονόμησε τα πνευματικά χαρίσματα και την αγιότητα του πνευματικού του πατέρα, Ρωμάνού, και ο ίδιος έγινε ηγέτης του πρώιμου παλαιστινιακού μοναχισμού. Στο Βίο του Πέτρου του Ίβηρα από τον Ιωάννη Ρούφο, αναφέρεται για τον Πασσάριο: «Ο μακά...

Ἔῤῥηξε παῖδας στρατιᾶς ἀλλοφύλων, Πόλιν τ’ ἔσωσε Κερκύρας ὁ προστάτης. Πρόκειται για την εκδίωξη των Αγαρηνών με θαυματουργικό τρόπο από τον Άγιο Σπυρίδωνα, όταν αυτοί απειλούσαν με ολοκληρωτική καταστροφή την Κέρκυρα το 1716 μ.Χ. Το 1716 οι Τούρκοι είχαν θέσει την Κέρκυρα υπό στενή πολιορκία. Διέθεταν 50.000 στρατιώτες και μεγάλο αριθμό πλοίων που περικύκλωναν το νησί, αποκόπτοντάς το από ξηρά και θάλασσα. Οι τουρκικές δυνάμεις είχαν συγκεντρωθεί μπροστά στα μακρινά τείχη της πόλης. Ο Ανδρέα Πισάνι, στρατηγός των δυνάμεων της Ενετικής Δημοκρατίας, περίμενε με αγωνία την επικείμενη επίθεση του εχθρού (καθώς η Κέρκυρα και τα γειτονικά νησιά βρίσκονταν υπό ενετική κατοχή από το 1386). Την αυγή της 11ης Αυγούστου 1716, ο Άγιος Σπυρίδων, πολιούχος του νησιού, εμφανίστηκε μπροστά από τις εχθρικές γραμμές κρατώντας στο δεξί του χέρι ένα αστραφτερό ξίφος. Η αυστηρή και επιβλητική του παρουσία κατατρόμαξε τους επιτιθέμενους, οι οποίοι άρχισαν να υποχωρούν. Οι Αγαρηνοί, τρομοκρατημένοι από τη φ...

Ο Άγιος Θεόδωρος, πρίγκιπας του Όστρογκ, έγινε γνωστός για την ανέγερση εκκλησιών και για την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας στη Βολυνία απέναντι στη διείσδυση του Παπισμού. Καταγόταν από τον Άγιο Βλαδίμηρο (15 Ιουλίου), μέσω του δισέγγονου Σβιατοπόλκ-Μιχαήλ, πρίγκιπα του Τουρόφ (1080–1093) και αργότερα μεγάλου πρίγκιπα του Κιέβου (+1113). Το όνομα του πρίγκιπα Θεοδώρου αναφέρεται για πρώτη φορά το έτος 1386, όταν ο Πολωνός βασιλιάς Γιαγκελό και ο Λιθουανός πρίγκιπας Βίτοβτ επιβεβαίωσαν την κληρονομική κατοχή του στην περιοχή του Όστρογκ, επεκτείνοντάς την στις περιοχές Ζασλάβ και Κορέτσκ. Το 1410, ο Άγιος Θεόδωρος συμμετείχε στη νίκη κατά των Τευτόνων Ιπποτών του Καθολικού Τάγματος στη μάχη του Γκρούνβαλντ. Το 1422, εξαιτίας της συμπάθειάς του προς τους Ορθοδόξους στη Βοημία, υποστήριξε τους Ουσσίτες στον αγώνα τους κατά του Γερμανού αυτοκράτορα Σιγισμούνδου. Ο Θεόδωρος εισήγαγε τον σχηματισμό μάχης των Ουσσιτών (δηλαδή των Ταβοριτών, που αργότερα υιοθέτησαν οι Ουκρανοί Κοζάκοι) στη ρωσική...