ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Kαύσιν ποδών στέξαντες εις ώραν μίαν, Aιωνίως χαίρουσι Mάρτυρες δύω. Οι Άγιοι Δύο Μάρτυρες από την Κύπρο μαρτύρησαν αφού τους έκαψαν τα πόδια.

 Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον βίο των Αγίων.

Ποιμήν υπάρχων νυν παρέστης Ποιμένι, Tω Ποιμενάρχη ω Λεόντι’ ευθύφρον. Ο Όσιος Λεόντιος ο Ποιμένας είναι πιθανότατα αναφορά στον Λεόντιο Νεαπόλεως, έναν επίσκοπο του 7ου αιώνα στη Νεάπολη (σημερινή Λεμεσό) της Κύπρου. Ήταν πολυγραφότατος συγγραφέας και τα έργα του προσφέρουν σημαντικές πληροφορίες για τη δημώδη ελληνική γλώσσα της πρώιμης βυζαντινής περιόδου. Αν και στις περισσότερες πηγές δεν αναφέρεται ρητά ως "Ποιμένας", ήταν επίσκοπος και τα γραπτά του συχνά εκφράζουν ποιμαντικά θέματα και ανησυχίες. Ο Λεόντιος (στα ελληνικά: Λεόντιος Νεαπόλεως) ήταν Επίσκοπος Νεάπολης (Λεμεσού) στην Κύπρο τον 7ο αιώνα. Έγραψε τον Βίο του Ιωάννη του Ελεήμονα, κατόπιν παραγγελίας του αρχιεπισκόπου Κωνσταντίας Αρκαδίου· επίσης, έγραψε τον Βίο του Συμεών του Δια Χριστόν Σαλού· έναν χαμένο πλέον Βίο του Σπυρίδωνα, μια απολογία ενάντια στους Ιουδαίους και μία ακόμα απολογία υπέρ των εικόνων. Ο Άγιος Λεόντιος γεννήθηκε γύρω στο 590 στη νεαπόλη της Κύπρου, που σήμερα ονομάζεται Λεμεσός. Κάποια σ...

Ο Όσιος Λεόντιος, στα νιάτα του, εισήλθε στη Μονή των Σπηλαίων του Κιέβου, όπου έγινε μοναχός. Είχε χαρισματική φωνή και, αφού έμαθε γραφή και ανάγνωση, ανέλαβε το διακόνημα του κανονάρχη (δηλαδή του επικεφαλής των ψαλτών). Ο Άγιος Λεόντιος πέθανε σε νεαρή ηλικία, τον 14ο αιώνα. Ο Κύριος τον δόξασε για τις ανιδιοτελείς του πράξεις χαρίζοντάς του το χάρισμα των θαυμάτων. Τα ιερά λείψανα του οσίου βρίσκονται στις Μακρινές Σπηλιές.

Στην περιοχή της Εορδαίας, τον 20ό αιώνα, στις μέρες μας, έλαμψε η Όσια και κτήτορισσα του Μοναστηριού της Αγίας Παρασκευής, η Χρυσή, η ταπεινή και απλή χήρα από το χωριό Παλαιοχώρι-Φούφα, γνωστή στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας ως «Μπάμπω-Ρύσσω» ή «Γιαγιά-Χαρίσω». Γεννήθηκε το 1877 και το επώνυμό της ήταν Πέτρου-Κύπτη. Ήταν φτωχή αλλά τίμια γυναίκα που ο Θεός την αξίωσε μετά από γάμο να αποκτήσει τέσσερα παιδιά: τρία αγόρια, τον Σταύρο, τον Τρύφωνα και τον Θεόδωρο, καθώς και μία κόρη, την Ελένη. Η ενάρετη Χρυσή, με σταθερή προσήλωση στις ορθόδοξες παραδόσεις, διάλεξε στα 55 της χρόνια την Αγία Οσιομάρτυρα Παρασκευή, για να γίνει πιστή της θεραπαινίδα. Η Αγία την επέλεξε για να φανερώσει τον κρυμμένο στη γη πνευματικό θησαυρό του παλιού Μοναστηριού με την πήλινη εικόνα της και άλλα πολύτιμα αντικείμενα. Όταν τελείωσε τις αποκαλύψεις της προς τη Γερόντισσα Χρυσή, η Αγία Παρασκευή της πρόσταξε να βοηθήσει στην εύρεση αυτού του θησαυρού. Η ταπεινή Γερόντισσα σκύβει το κεφάλι,...

Ο Όσιος και θεοφόρος πατέρας μας Βησσαρίων γεννήθηκε στην Αίγυπτο, και από νεαρή ηλικία αποσύρθηκε από τον κόσμο για να ζήσει τον βίο της ησυχίας. Μυήθηκε στον αγγελικό βίο από τον Μέγα Αντώνιο (17 Ιανουαρίου) και υπήρξε μαθητής του Οσίου Μακαρίου (19 Ιανουαρίου), ιδρυτή της Σκήτης. Έζησε ως περιπλανώμενος ασκητής κάτω από τον ανοιχτό ουρανό, ενισχυμένος με πίστη, νικώντας τα πάθη της σάρκας. Η άσκησή του ήταν τόσο αυστηρή, ώστε αναφέρεται πως είπε: «Σαράντα νύχτες έμεινα όρθιος μέσα στ’ αγκάθια, χωρίς να κοιμηθώ». Ο Αββάς Βησσαρίων ήταν περίφημος για την ταπείνωσή του, όπως φαίνεται θαυμαστά από τα εξής περιστατικά που καταγράφονται στο Παράδεισος των Πατέρων: Το "The Paradise of the Holy Fathers ( Παράδεισος των Πατέρων) " είναι μια αγγλική μετάφραση αρχαίων πατερικών και μοναχικών κειμένων, που περιέχουν αποφθέγματα και διηγήσεις για τους πρώτους Χριστιανούς μοναχούς της Αιγύπτου, της Παλαιστίνης και της Συρίας — κυρίως από τον 4ο έως τον 6ο αιώνα. Πρόκειται για μετάφραση ...

Ο Άγιος Νέκταν γεννήθηκε στην Ιρλανδία, αλλά μετακόμισε στην Ουαλία όταν ήταν ακόμη παιδί, το έτος 423. Ήταν ο μεγαλύτερος από τα είκοσι τέσσερα παιδιά του βασιλιά Βρύχανο του Βρυχεΐνιογκ (σημερινό Μπρέκνοκ της Ουαλίας), ο οποίος επίσης τιμάται ως Άγιος της Εκκλησίας και εορτάζεται στις 6 Απριλίου. Όσο ζούσε ακόμη στην Ουαλία, ο Θεός ενέπνευσε τον Νέκταν να ακολουθήσει το παράδειγμα του Αγίου Αντωνίου και των άλλων ασκητών, και να αφιερωθεί στον μοναχικό βίο. Αναζητώντας μεγαλύτερη απομόνωση, ο Νέκταν και οι συνοδοί του εγκατέλειψαν την Ουαλία με την πρόθεση να εγκατασταθούν όπου τους οδηγούσε η βάρκα τους. Η θεία πρόνοια τούς οδήγησε στις βόρειες ακτές του Ντέβον, στο Χάρτλαντ, όπου έζησαν αρκετά χρόνια μέσα σε πυκνό δάσος. Εκεί, η οικογένεια του Αγίου τον επισκεπτόταν την τελευταία μέρα κάθε χρόνου. Αργότερα, μετακινήθηκε σε μια απομακρυσμένη κοιλάδα με πηγή. Κάποτε, ο Άγιος βρήκε ένα χαμένο γουρούνι και το επέστρεψε στον ιδιοκτήτη του. Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, ο χοιροβοσκός του χάρι...

Άγιε Πάτερ Βοτολφ του Ίκαν, πρέσβευε υπέρ ημών! Υπάρχει τραγική έλλειψη πρωτογενών πηγών για τον Άγιο Πατέρα μας Βότουλφο του Ίκεν, και πολλές από τις αγιολογικές διηγήσεις που σώζονται γράφτηκαν αιώνες αργότερα και συχνά περιέχουν λάθη και αναχρονισμούς. Το γεγονός αυτό γίνεται ακόμη πιο λυπηρό αν σκεφτεί κανείς πως υπάρχουν τουλάχιστον 78 ιστορικές ή εν ενεργεία εκκλησίες αφιερωμένες σ’ εκείνον στη Βρετανία — περισσότερες, να σημειωθεί, απ’ ό,τι σε οποιονδήποτε άλλο Άγιο της Αγγλίας πριν την κατάκτηση από τους Νορμανδούς. Η τιμή του απλώθηκε όχι μόνο σε ολόκληρη την Αγγλία, αλλά και στη Σκανδιναβία. Στο κείμενο που ακολουθεί προσπαθούμε να διακρίνουμε τα βασικά σημεία της ζωής του Αγίου Βότουλφου μέσα από τις ελάχιστες και αποσπασματικές μαρτυρίες που έχουμε σε ορισμένες αγγλοσαξονικές πηγές, καθώς και από τις μεταγενέστερες αγιογραφίες. Για μια πιο πλήρη παρουσίαση του χρονικού της ζωής του, με εκτενή επιστημονική τεκμηρίωση, μπορείτε να ανατρέξετε στο φυλλάδιο για τον βίο του αγίου...

Ο Άγιος Σαλβάς από το Αχαλτσικέ ήταν λαμπρός στρατιωτικός αρχηγός στον στρατό της βασίλισσας Ταμάρ και ηγεμόνας της περιοχής του Αχαλτσικέ. Μετά τη νίκη του στη Σαμκόρι, στην περιοχή της Γκάντζας, πήρε μαζί του τη σημαία του χαλίφη —ως σύμβολο της αήττητης δύναμης της Χριστιανικής Πίστης— και την πρόσφερε, μαζί με τα λάφυρα του πολέμου, ως δώρο στην εικόνα της Θεοτόκου του Καχούλι. Για την ανιδιοτελή του προσφορά, η βασίλισσα Ταμάρ τον τίμησε με τον βαθμό του αρχιστρατήγου του γεωργιανού στρατού. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας της κόρης της βασίλισσας Ταμάρ, Ρουσουντάν (1222–1245), τα στρατεύματα του σουλτάνου Τζαλάλ αντ-Ντιν εισέβαλαν στη Γεωργία. Η Ρουσουντάν συγκέντρωσε τις γεωργιανές δυνάμεις και διόρισε νέο αρχιστράτηγο, τον Ιωάννη Αταμπέγκ. Έξι χιλιάδες Γεωργιανοί στρατιώτες βρέθηκαν αντιμέτωποι με έναν μουσουλμανικό στρατό διακοσίων χιλιάδων κοντά στο χωριό Γκαρνίσι. Την ηγεσία του προφυλακτικού σώματος ανέλαβαν οι γενναίοι και ανδρείοι αδελφοί Σαλβάς και Ιωάννης του Αχαλτσικέ, ...

Ο Όσιος Ανανίας ήταν αγιογράφος στη Μονή του Αγίου Αντωνίου στο Νόβγκοροντ και έζησε ασκητικά κατά τον 16ο αιώνα. Η αναφορά σ’ αυτόν περιλαμβάνεται στη διήγηση των θαυμάτων του Οσίου Αντωνίου του Ρωμαίου, από την οποία μαθαίνουμε ότι ο Ανανίας φιλοτέχνησε «θαυμαστές εικόνες πολλών αγίων θαυματουργών» και, τηρώντας το μοναχικό του τάμα, δεν βγήκε ούτε μία φορά από τα τείχη της μονής για τριάντα τρία ολόκληρα χρόνια.  Τα ιστορικά στοιχεία τοποθετούν την οσιακή του κοίμηση στο έτος 1581, στις 17 Ιουνίου.

Κληθεὶς, Παρθένιε, τὸν Χριστὸν ὁμολογῆσαι, Θαρραλέως ἠγωνίσω, καύχημα Πάτμου γενόμενος. Ο Άγιος Παρθένιος, ο οποίος στον κόσμο ονομαζόταν Παναγιώτης Παγκώστας, καταγόταν από επιφανή οικογένεια της Πάτμου και ήταν καπετάνιος στο επάγγελμα. Για εμπορικούς λόγους ταξίδευε συχνά σε διάφορα λιμάνια της Ευρώπης, φτάνοντας μέχρι και την Ολλανδία. Κάποια στιγμή, αποσύρθηκε από τα εγκόσμια και αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή του ολοκληρωτικά στον Χριστό, και έγινε μοναχός στη Μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στην Πάτμο. Το έτος 1606, ο Παρθένιος υπογράφει ως Ηγούμενος της Μονής του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου μία επιστολή που στέλνει στον Ενετό διοικητή της Κρήτης. Και το 1607, έτος ίδρυσης της Μονής της Ζωοδόχου Πηγής, παραμένει ηγούμενος της ίδιας Μονής, όπως μαρτυρεί και η ιδρυτική επιγραφή στο υπέρθυρο του καθολικού της Μονής: «Παρθένιος Ιερομόναχος και Ηγούμενος της Πάτμου…». Ο Παρθένιος ίδρυσε τη Μονή της Ζωοδόχου Πηγής ως γυναικείο μοναστήρι σε οικογενειακή του ιδιοκτησία, κοντά στο αρχοντ...

O Φιλονείδης θυσίαν το πριν φέρων, Φέρει εαυτόν σωφροσύνης θυσίαν. Ο Άγιος Φιλονείδης έζησε στα χρόνια του βασιλιά Διοκλητιανού (284-304) και ήταν επίσκοπος Κουρίου, πόλη της νότιας Κύπρου. Το 300 μ.Χ. για τον αποστολικό του ζήλο συνελήφθη μαζί με τρεις άλλους χριστιανούς και ρίχτηκε στη φυλακή. Όταν οι τρεις συγκροτούμενοί του - Αριστοκλής, Δημητριανός και Αθανάσιος (βλέπε 23 Ιουνίου) - πέθαναν μαρτυρικά, νέο διάταγμα του βασιλιά, προέτρεπε τους ειδωλολάτρες να ατιμάζουν παρά φύση τα σώματα των χριστιανών. Τότε ο Φιλονείδης για ν' αποφύγει τη βέβαιη ατίμωση, έδεσε το κεφάλι του, κάλυψε το πρόσωπο με το ρούχο του και έπεσε προς τα κάτω, από μέρος υψηλό. Αλλά πριν ακόμα το σώμα του φτάσει κάτω στη γη, η ψυχή του πέταξε στα χέρια του Θεού. Οι δε ειδωλολάτρες, όταν βρήκαν το σώμα του νεκρό, το έβαλαν μέσα σ' ένα σάκο και το πέταξαν στη θάλασσα. Έτσι το βρήκαν στην παραλία οι πιστοί, το παρέλαβαν και το έθαψαν με τιμές. Το μαρτύριο του Αγίου Φιλονείδη, συνέγραψε ο επίσκοπος Αρίστων...

Kείται θαλάσσης Yπάτιος πλησίον, Oς υπακούει συν Θεού φίλοις άνω. Ο Όσιος Υπάτιος έζησε κατά την εποχή των αυτοκρατόρων Ονωρίου (395–423) και Αρκαδίου (395–408). Γεννήθηκε στη Φρυγία και, αφού έλαβε παιδεία από τον πατέρα του, υπέστη και ξυλοδαρμούς απ’ αυτόν. Όταν ήταν δεκαοκτώ ετών, εγκατέλειψε τους γονείς του και πήγε στη Θράκη. Εκεί εισήλθε σε κοινόβιο μοναστήρι και έγινε μοναχός. Οι αρετές του τον καθιστούσαν σεβαστό και τιμημένο απ’ όλους, διότι ποτέ δεν έπινε κρασί. Κάποτε αγωνίστηκε σκληρά κατά του πειρασμού της πορνείας. Γι’ αυτόν τον σκοπό πέρασε οκτώ μέρες χωρίς να φάει ή να πιει τίποτα. Όταν το έμαθε ο ηγούμενος της μονής, του έδωσε με τα ίδια του τα χέρια ένα ποτήρι κρασί και λίγο ψωμί, να τα καταναλώσει μετά τον εσπερινό, μπροστά σε όλους τους αδελφούς. Ο Όσιος Υπάτιος υπάκουσε, και αφού έφαγε και ήπιε, απαλλάχθηκε από τον πειρασμό, για τον οποίο ευχαρίστησε τον Θεό, αλλά και τον δάσκαλο και πνευματικό του πατέρα. Αφού πέρασαν πολλά χρόνια, πήγε σε μια πόλη, με τ...

Θείος συ κύκνος Iωσήφ εν τω τέλει, Θνήσκων μετ’ ωδής, ως κύκνους θνήσκειν λόγος. Ο Όσιος Ιωσήφ ο αναχωρητής υπήρξε διάσημος για την εγκράτεια και την ταπεινοφροσύνη του. Για να αποφεύγει τους επαίνους του κόσμου, αποσυρόταν με τους μαθητές του και προσευχόταν και έψαλλε. Με τέτοιο πνεύμα αρετής, απεβίωσε ειρηνικά. Γι' αυτόν γράφει ο Ευεργετινός. Βίος Ο Αββάς Ιωσήφ ζούσε ως ερημίτης στην Πανεφύσι με τους μαθητές του· τον συμβουλεύονταν ο Αββάς Λωτ και ο Αββάς Ποιτηνέν. Η ομάδα τους φαίνεται πως είχε κάποια σημασία, καθώς ο Ιωάννης ο Κασσιανός έμεινε εκεί για κάποιο διάστημα και οι Ομιλίες 11-17 και 19-24 τοποθετούνται εκεί. Στο Συναξάριο αναφέρεται ότι εκοιμήθη ψάλλοντας. Αποφθέγματα 1. Κάποιοι Πατέρες πήγαν στην Πανεφύσι για να ρωτήσουν τον Αββά Ιωσήφ πώς να υποδέχονται τους αδελφούς που φιλοξενούν. Πριν καν τον ρωτήσουν, ο γέροντας είπε στον μαθητή του: «Πρόσεξε τι θα κάνω σήμερα και μείνε σιωπηλός». Έβαλε δύο ψάθες, μία δεξιά του και μία αριστερά του, και τους είπε: «Καθίστε». Έπ...

Οι Όσιοι Αλφάνωφ — Νικήτας, Κύριλλος, Νικηφόρος, Κλήμης και Ισαάκ — έζησαν τον 14ο αιώνα στο Νόβγκοροντ. Έζησαν με ευσέβεια και ίδρυσαν τη Μονή Σοκολνίτσκι. Σύμφωνα με τα χρονικά, «χτίστηκε ξύλινη εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο στον λόφο Σόκολ και ιδρύθηκε μοναστήρι» το 1389. Ήταν συγγενείς του γνωστού Ιακώβου Αλφάνοφ, ο οποίος έφυγε προς την περιοχή της Δβίνα για να γλιτώσει τις διώξεις λόγω των σχέσεών του με τη Μόσχα. Οι Άγιοι υπέφεραν εξαιτίας αυτής της συγγένειας, αλλά αγίασαν μέσα από την αθώα τους ταλαιπωρία. Στο κείμενο Διήγηση για τους Αγίους Αδελφούς περιγράφεται ένα θαύμα που συνέβη στα λείψανά τους μετά την κοίμησή τους. Η μνήμη τους τιμάται στις 4 Μαΐου και στις 17 Ιουνίου. Μετά από μια πυρκαγιά που κατέστρεψε τη Μονή Σοκολνίτσκι, τα ιερά τους λείψανα μεταφέρθηκαν στη Μονή του Αγίου Αντωνίου στις 4 Μαΐου 1775.