ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Εγκαίνια ναού Αγίου Θεοδώρου «ἐν τῷ Ῥησίῳ», 26 Ιουνίου Τῶν ἐπόμενων αἰώνων ἀναφέρεται ὡς μοναστήριον εἰς τὸν Βίον τοῦ Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ. Τὸ Ῥήσιον τοῦ 9ου αἰῶνος αὐτὸς ὁ Janin ὀρθῶς τὸ θεωρεῖ φρούριον ἀντὶ τοῦ Ῥήγιου, διότι ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἀπόστασις τοῦ Ῥησίου ἀπὸ τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἦτο πολύ μεγάλη, ὥστε νὰ δικαιολογηθῇ ἡ ταχύτης, μετὰ τῆς ὁποίας διεκομίσθησαν οἱ ἀνακριταίς κατὰ τοῦ Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ. Πράγματι, τὸ Ῥήσιον εἶναι πόλις, ἀπέχουσα κατὰ τὸν Γρηγόριον περί τὰ ἑπτὰ χιλιόμετρα ἀπὸ τῆς πρωτευούσης.¹⁹ Ἐξ ἄλλου εἰς τὸ Ῥήσιον δὲν ἀναφέρεται ναός ἢ μοναστήριον τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου, ἀντιθέτως ὅλαι αἱ περὶ Ῥησίου πληροφορίαι μᾶς ὁμιλοῦν περὶ ναοῦ ἢ μοναστηρίου ἐν ᾧ τελοῦντο μεγάλαι ἑορταίς Θεοδώρου κλπ. Εἰς δὲ λέξεις τοῦ Συντάκτου καὶ αἱ «ἐν τῷ Ῥησίῳ» ἀναγράφονται ὡς ἔξης: «καθηγητής τῶν Βυζαντίων, τοῖς αὐτοῖς ἔσεσι πέρι τῆς πόλεως ἐν τόπῳ ἐπιλεγομένῳ Ῥήσιον, ἐνθά ὅλον ὁ οἶκος τοῦ μεγάλου μάρτυρος Θεοδώρου προΐσταται».²⁰ Τὸ Ῥήσιον ἀναφέρεται καὶ ὑπὸ τοῦ Προκοπίου ὡς τόπ...

Ο Άγιος Διονύσιος, Αρχιεπίσκοπος του Σούζνταλ (Σουζδαλίας), με το κοσμικό όνομα Δαβίδ, καταγόταν από το Δουκάτο του Κιέβου και εκάρη μοναχός στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου με το όνομα Διονύσιος και χειροτονήθηκε ιερομόναχος. Μετέβη στον Βόλγα, κρατώντας μαζί του μια εικόνα της Παναγίας, που είχε λάβει ως ευλογία από τους Αγίους Αντώνιο και Θεοδόσιο. Ο Άγιος Διονύσιος έσκαψε ένα σπήλαιο κοντά στο Νίζνι Νόβγκοροντ και ασκήτευε σε απόλυτη μοναξιά. Όμως πολλοί αδελφοί συγκεντρώνονταν κοντά στον άγιο ασκητή και το 1335 ίδρυσε μοναστήρι προς τιμήν της Αναλήψεως του Κυρίου, γνωστό ως Μονή των Σπηλαίων. Μεταξύ των μαθητών του Αγίου Διονυσίου ήταν οι Άγιοι Ευθύμιος του Σούζνταλ (1 Απριλίου) και Μακάριος των Ζελτοβόδων και της Ούνζα (25 Ιουλίου). Το 1352, ο Άγιος έστειλε δώδεκα μοναχούς «στις άνω πόλεις και στην ύπαιθρο, όπου θα ευλογούσε ο Θεός», για τον πνευματικό φωτισμό του λαού και την ίδρυση νέων μοναστηριών. Η Μονή του Αγίου Διονυσίου ασκούσε βαθιά φιλανθρωπική επίδραση στους κατοίκους...

Ο Άγιος Μάρτυρας Γαλλικανός γεννήθηκε στα τέλη του 3ου αιώνα μ.Χ., επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, που ήταν φίλος του. Αφού έγινε Χριστιανός, αφού τον δίδαξαν οι μάρτυρες Ιωάννης και Παύλος (που τιμώνται στις 26 Ιουνίου), παραιτήθηκε από τη δημόσια θέση του και αποσύρθηκε στην Ωστία, όπου αφιέρωσε τη ζωή του φροντίζοντας ασθενείς και φτωχούς ταξιδιώτες. Καταδιώχθηκε επί Ιουλιανού του Παραβάτη (361–363 μ.Χ.) και κατέφυγε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Εκεί συνελήφθη και μαρτύρησε αποκεφαλισμένος το 362 μ.Χ. από τον δικαστή Ραυκίων. Άγιος Γαλλικανός ήταν Ρωμαίος μάρτυρας στην Αίγυπτο το 363 μ.Χ., κατά την βασιλεία του Ιουλιανού. Ήταν πρώην στρατηγός, που ασπάστηκε τον Χριστιανισμό και αποσύρθηκε στην Ωστία, όπου ασχολήθηκε με διάφορα φιλανθρωπικά έργα. Ο αυτοκράτορας τον εξόρισε στην Αίγυπτο, όπου αργότερα μαρτύρησε. Ο Γαλλικανός κατάγονταν από σημαντική Ρωμαϊκή οικογένεια με ισχυρές πολιτικές σχέσεις. Σύμφωνα με τις "Πράξεις" του (στο Acta SS., Ιούνιος, τόμος VII, σελ. 31), ήταν δι...

Ο Άγιος Πρόσπερος γεννήθηκε στη Γαλλία το 390 μ.Χ. Εγκαταστάθηκε στη Μασσαλία και αφιέρωσε τη ζωή του στη θεία μελέτη και τη θεολογική συγγραφή, αναδεικνυόμενος ως έντονος πολέμιος του Πελαγιανισμού. Συνδέθηκε με τον Άγιο Αυγουστίνο και, σύμφωνα με μία παράδοση, λέγεται ότι διετέλεσε γραμματέας του Πάπα Λέοντα Α΄ (440–461 μ.Χ.). Κοιμήθηκε με ειρήνη στη Ρώμη το 463 μ.Χ. Η ζωή του Ο Πρόσπερος της Ακουιτανίας (στα Λατινικά: Prosper Aquitanus, περίπου 390 – περίπου 455 μ.Χ.), που ονομάζεται και Πρόσπερος Τίρος, ήταν χριστιανικός συγγραφέας και μαθητής του Αυγουστίνου του Ιππώ, καθώς και ο πρώτος συνεχιστής της Παγκόσμιας Χρονογραφίας του Ιερώνυμου. Ιδιαίτερα, ο Πρόσπερος συνδέεται με το γνωστό αξίωμα «lex orandi, lex credendi, lex vivendi» — «ο νόμος του να προσευχόμαστε είναι ο νόμος που πιστεύουμε και ο νόμος που ζούμε». Ο Πρόσπερος καταγόταν από την Ακουιτανία και πιθανώς μορφώθηκε στη Μπορντό. Το 417 έφτασε στη Μασσαλία ως πρόσφυγας από την Ακουιτανία, μετά τις επιδρομές των Γότθων σ...

Ο Άγιος Γαλλικανός ήταν ο πέμπτος Επίσκοπος της πόλης Εμπρούν στη Γαλλία και εκοιμήθηκε με ειρήνη μετά το 541 μ.Χ. Αν και οι λεπτομέρειες για την πρώιμη ζωή και την ανατροφή του παραμένουν ασαφείς, πιστεύεται ότι ο Άγιος Γαλλικανός ανέλαβε τον ρόλο του επισκόπου του Εμπρούν τον 6ο αιώνα. Το Εμπρούν, μια πόλη στην περιοχή των Άνω Άλπεων της Γαλλίας, είχε μια σημαντική χριστιανική κοινότητα, και ο Γαλλικανός αγκάλιασε τα επισκοπικά του καθήκοντα με όλη του την καρδιά. Ως επίσκοπος, ο Άγιος Γαλλικανός έπαιξε κρίσιμο ρόλο στην καθοδήγηση της χριστιανικής κοινότητας του Εμπρούν. Ήταν βαθιά αφοσιωμένος στα ποιμαντικά του καθήκοντα, φροντίζοντας το ποίμνιό του με μεγάλη επιμέλεια και αφοσίωση. Παρά την έλλειψη συγκεκριμένων καταγραφών για τα επιτεύγματά του, είναι φανερό ότι ο Άγιος Γαλλικανός επικεντρώθηκε στη διατήρηση και ενίσχυση της πίστης της κοινότητάς του σε μια εποχή θρησκευτικών και κοινωνικών αναταραχών. Στο ιστορικό πλαίσιο της εποχής του, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η πρώ...

Ο Όσιος Αντελβέρτος γεννήθηκε στην πόλη Νορθάμπερλαντ της Αγγλίας. Από αγάπη για τον μοναχικό βίο, ακολούθησε τον Όσιο Έγκμπερτ († 24 Απριλίου) στην Ιρλανδία. Έγινε μοναχός, πιθανώς στο μοναστήρι του Μέλιφορντ, και το 690 μ.Χ. χειροτονήθηκε διάκονος. Στη συνέχεια έγινε υποτακτικός του Αγίου Ουιλλιβρόνδου († 7 Νοεμβρίου) και εργάστηκε ιεραποστολικά μαζί του. Πιστεύεται ότι κήρυξε το Ευαγγέλιο στην περιοχή της Ουτρέχτης ως αρχιδιάκονος και εκοιμήθηκε με ειρήνη το 710 μ.Χ. Οι βενεδικτίνοι άγιοι Βονιφάτιος, Γρηγόριος ο Μέγας, Αντελβέρτος του Έγκμοντ και ο ιερέας Ιερώνυμος του Νόρντβικ Βιογραφία Αντελβέρτος του Έγκμοντ (επίσης γνωστός ως Αιθελβέρτος του Έγκμοντ) (πέθανε γύρω στο 710 στο Έγκμοντ) ήταν ένας Αγγλοσάξονας ιεραπόστολος από τη Νορθούμβρια. Υπήρξε ένας από τους συντρόφους του Βιλλιβρόνδου στο έργο της διάδοσης του Ευαγγελίου στην Ολλανδία και τη Φρισία. Ο Αντελβέρτος (ή Αιθελβέρτος) φέρεται να γεννήθηκε στη Νορθούμβρια και να καταγόταν από τη βασιλική οικογένεια της περιοχής. Σύμφ...

Ο Άγιος Νίκων γεννήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1888, γιος των Μετροφάνη και Βέρα Μπελιάεβ, και βαπτίστηκε με το όνομα Νικόλαος. Οι γονείς του, πολύ ευσεβείς, ανήκαν σε μια από τις εμπορικές οικογένειες της Μόσχας. Ακόμα και στην παιδική του ηλικία, υπήρχαν γεγονότα που φαινόντουσαν σημάδια στη ζωή του. Το 1888, ο Άγιος Ιωάννης ο Κρονστάνδης επισκέφθηκε το σπίτι των Μπελιάεβ. Μετά από μια δέηση, ευλόγησε τη νέα μητέρα και της έδωσε τη φωτογραφία του με αυτόγραφο και ημερομηνία: «1888, το έτος της γέννησης του γιου σου Νικολάου.» Το δεύτερο γεγονός ήταν το θαυμαστό του γιατρειά από μια θανάσιμη ασθένεια. Σε ηλικία πέντε ετών, το παιδί αρρώστησε σοβαρά. Όλες οι προσπάθειες των γιατρών ήταν μάταιες. Η μητέρα του, αγκαλιάζοντας το παγωμένο και άψυχο σώμα του, προσευχήθηκε θερμά στον Άγιο Νικόλαο να τον σώσει. Και έγινε θαύμα. Το νεκρό παιδί ξανάρχισε να ζει.  Αργότερα, ο Γέροντας Βαρσανούφιος της Όπτινα τόνισε τη μυστική σημασία αυτού του γεγονότος, ως σαφές σημάδι της κλήσης του Νικολάου ...

Ο Άγιος Δαλμάτιος τιμάται ως πρωτοπόρος του κινήματος που οδήγησε πολλούς ασκητές να εγκατασταθούν στην άγρια φύση της Σιβηρίας, ιδρύοντας μια νέα κοινότητα Πατέρων της Ερήμου και κάνοντας τον Ρωσικό Αρκτικό Βορρά να ονομαστεί «Βόρειος Θηβαΐς». Γεννήθηκε στο Τόμπολσκ και ανατράφηκε με ευσέβεια από την οικογένειά του, που πρόσφατα είχε ασπαστεί τον Χριστιανισμό. Όταν μεγάλωσε, μπήκε στον αυτοκρατορικό στρατό ως Κοζάκος και υπηρέτησε με τόση διακεκριμένη προσφορά, ώστε ο Τσάρος του έδωσε τίτλο ευγενείας. Παντρεύτηκε και ζούσε άνετα και ευτυχισμένα στο Τόμπολσκ. Μια μέρα — μετά από μια μεγάλη πυρκαγιά το 1643 που κατέστρεψε το Τόμπολσκ — συνειδητοποιώντας τη ματαιότητα των κοσμικών πραγμάτων, άφησε την οικογένεια, τον πλούτο και την περιουσία του και πήγε σε μια μονή στα Ουράλια όρη, παίρνοντας μαζί του μόνο μια εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Μοναχός πλέον με το όνομα Δαλμάτιος, αφιερώθηκε στην προσευχή και την άσκηση με τέτοιο ζήλο, που σύντομα οι μοναχοί τον εξέλεξαν Ηγούμενο. Φοβού...

Ο Άγιος Νικόδημος, στην Εισαγωγή του στα γραπτά του Αγίου Θεολέπτου στη Φιλοκαλία, μας λέει τα εξής για εκείνον: «Ο Θεολέπτος, ο μεγάλος φως της Φιλαδέλφειας, έζησε την εποχή του Ανδρόνικου Β’ Παλαιολόγου, γύρω στο 1325. Αρχικά έζησε μοναχικά στο Άγιον Όρος και από εκεί πήρε τον τίτλο του Μητροπολίτη Φιλαδέλφειας. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ήταν ο πνευματικός του δάσκαλος και του δίδαξε την αγρυπνία και την νοερή προσευχή, ενώ εκείνος ακόμα ζούσε στον κόσμο, όπως αναφέρεται στη ζωή του Γρηγορίου που έγραψε ο Πατριάρχης Φιλόθεος. Το κείμενο που έγραψε ο Θεολέπτος εδώ είναι μια εξαιρετική και ακριβής οδηγία για τον στοχασμό που ζωντανεύει μέσα στην καρδιά με το όνομα του Χριστού. Τα κεφάλαια που ακολουθούν είναι γεμάτα με θεϊκές σημασίες και σαφείς εξηγήσεις. Όλα αυτά τα περιλαμβάνουμε μαζί με τα υπόλοιπα, γιατί είναι απαραίτητα και σημαντικά για όσους ζητούν σύντομα να αποκτήσουν τη σοφία της πνευματικής φιλοσοφίας.» Στην αγγλική Εισαγωγή της Φιλοκαλίας μαθ...

Eις την Λεωνίδα. Πηδά Λεωνίς εις το πυρ της καμίνου, Ως εις τροφήν λέαινα πεινώσα σφόδρα. Eις την Λιβύην. Kομμωτικόν τι βάμμα νύμφη Kυρίου, Bάπτη Λιβύη δούσα την δέριν ξίφει. Eις την Eυτροπίαν. O κόσμον αυχών νοσσιάς συσχείν δίκην, Yπ’ Eυτροπίας παίζεται τετμημένης. Μαρτύρησαν, η μεν πρώτη δια πυρός, η δε δύο άλλες δια ξίφους. Υπάρχει μια μικρή σύγχυση σχετικά με το φύλο της Λεωνίδας και της Λίβης. Στα ιαμβικά στιχάκια, η Λεωνίδα αναφέρεται με γυναικείο όνομα, όπως και η Λέωνη, ενώ η Λίβη επίσης παρουσιάζεται ως γυναίκα. Όμως, στο Συναξάρι της Κωνσταντινούπολης, παρουσιάζονται ως δύο άντρες με τα ονόματα Λεωνίδος και Λίβυς. Η Ευτροπία, όμως, αναφέρεται ως γυναίκα και στις δύο περιπτώσεις. Δεν υπάρχει μόνο σύγχυση για το φύλο τους, αλλά και για τον τρόπο του μαρτυρίου τους. Στους ιαμβικούς στίχους λέγεται ότι η Λεωνίδα πέθανε στην πυρά, ενώ η Λίβη και η Ευτροπία σκοτώθηκαν με ξίφος. Αντίθετα, στο Συναξάρι της Κωνσταντινούπολης λέγεται πως ο Λεωνίδος και ο Λίβυς πέθαναν με ξίφος, ενώ η Ε...

Ο πρίγκιπας Πέτρος ήταν ο δεύτερος γιος του ηγεμόνα του Μούρομ, του Γιούρι Βλαντιμίροβιτς. Στον θρόνο του Μούρομ ανέβηκε το 1203. Μερικά χρόνια πριν, ο Άγιος Πέτρος αρρώστησε από λέπρα, μια ασθένεια που κανείς δεν μπορούσε να τον γιατρέψει. Σε ένα όραμα του αποκαλύφθηκε ότι η κόρη ενός μελισσοκόμου θα μπορούσε να τον θεραπεύσει: η ευσεβής κοπέλα Φεβρόνια, μια χωρική από το χωριό Λάσκοβα στην επαρχία Ριαζάν. Ο Άγιος Πέτρος έστειλε αγγελιαφόρους στο χωριό αυτό. Η Φεβρόνια, σαν αντάλλαγμα για τη θεραπεία, ζήτησε από τον Πέτρο να την παντρευτεί και εκείνος το υποσχέθηκε. Έτσι, τον θεράπευσε, αλλά ο Πέτρος δεν κράτησε την υπόσχεσή του, γιατί η Φεβρόνια ήταν απλή χωρική και αυτό θεωρούνταν ντροπή. Όμως είχε ερωτευτεί την ευσέβεια, τη σοφία και την αρετή της. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας, η Φεβρόνια άφησε σκόπιμα ένα έλκος ανεπούλωτο, και έτσι η ασθένεια ξανάρχισε. Την θεράπευσε ξανά, και τότε ο Πέτρος αναγκάστηκε να την παντρευτεί. Το ιερό ζευγάρι αγαπιόταν μέσα σε όλες τις δοκιμασίες. Ότα...

Ο νεομάρτυρας Προκόπιος, καταγόταν από χωριό που ήταν κοντά στη Βάρνα, και από γονείς ευσεβείς. Σε ηλικία 20 χρονών, πήγε στο Άγιο Όρος και μόνασε στη Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου, υποτακτικός στον γέροντα Διονύσιο. Σαν μοναχός, διακρίθηκε για τις μοναχικές του αρετές. Αργότερα, εγκατέλειψε τη μοναχική ζωή, έφθασε στη Σμύρνη και βρισκόμενος σε απόγνωση, εξισλαμίστηκε. Κατόπιν όμως, οι τύψεις συνειδήσεως που είχε για το βαρύ ολίσθημα του, τον έφεραν με δάκρυα μετανοίας σε κάποιο πνευματικό, στον όποιο εξομολογήθηκε και πήρε τις ανάλογες συμβουλές παρηγοριάς. Κατόπιν προσευχήθηκε μπροστά στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου και ξεκίνησε για τον κριτή της πόλης. Μόλις έφτασε μπροστά στον κριτή, πέταξε το τούρκικο σαρίκι που φορούσε στο κεφάλι του και φόρεσε τον μοναχικό σκούφο. Έπειτα ήλεγξε με τόλμη τη μουσουλμανική θρησκεία και ομολόγησε με θάρρος τον Χριστό. Οι Τούρκοι, όταν είδαν το αμετάθετο της γνώμης του μάρτυρα, τον οδήγησαν με χλευασμούς στον τόπο της εκτέλεσης. Αλλά όταν διαπίστωσαν...

Ο Άγιος Έρως: Ο ξεχασμένος προστάτης της αγάπης στην Ορθόδοξη Εκκλησία Είναι η ίδια εορτή με το άρθρο "Άγιοι Ορέντιος, Φαρνάκιος, Έρωτας, Φίρμος, Φιρμίνος, Κυριάκος, και Λογγίνος, 25 Ιουνίου" αλλά θα θέλαμε να τονίσουμε συγκεκριμένα τον εορτασμό του Έρωτα. Στη Δύση, ο Άγιος Βαλεντίνος έχει καθιερωθεί ως προστάτης της αγάπης, και την ημέρα της γιορτής του τα ζευγάρια γιορτάζουν τον έρωτά τους. Παρόλο που ο Άγιος Βαλεντίνος δεν είναι επίσημα καταχωρημένος στους Αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας, επειδή μαρτύρησε στη Ρώμη και τιμήθηκε τοπικά χωρίς να διαδοθεί προς την Ανατολή, παρ’ όλα αυτά, τιμάται έμμεσα και από Ορθόδοξους, κυρίως στην Ελλάδα, ως προστάτης της αγάπης. Λίγοι όμως ξέρουν πως οι Ορθόδοξοι στην Ελλάδα είχαν ήδη από παλιά έναν άλλο προστάτη της αγάπης, τον Άγιο Υάκινθο ή Άγιο Γιακίνθο, που γιορτάζει στις 3 Ιουλίου. Αν και μέχρι τη δεκαετία του 1990 ήταν γνωστός κυρίως στην Κρήτη, η φήμη του μεγάλωσε όταν έγινε δημοφιλής ο Άγιος Βαλεντίνος. Βέβαια, αν κρίνουμε από τις ...

Eις τον Oρέντιον. Ἐκδὺς θαλάσσης ζῶν Ὀρέντιος βάθους, Ἐν γῆ τελευτᾷ καὶ πρὸς οὐρανὸν τρέχει. Eις τον Φαρνάκιον. Ἄρας ὁ Φαρνάκιος ἐκ γῆς πηλίνης, Ἀνῆλθεν εἰς ἔδαφος οἴκου Κυρίου. Eις τον Έρωτα. Ἐρῶν ὑπῆρχεν οὐρανῶν κάλλους Ἔρως, Πρὸς οὓς μεταστάς, ὥσπερ ἦρα χαιρέτω. Eις τον Φίρμον και Φιρμίνον. Θρόνοι νοητοὶ Φιρμῖνός τε καὶ Φῖρμος, Οἷς ἐγκάθηται Βασιλεὺς τῶν Ἀγγέλων. Eις τον Kυριακόν και Λογγίνον. Κυριακόν, Λογγῖνον ὡς ἰσαγγέλους, Θεὸς τίθησιν ἰσοτίμους Ἀγγέλοις. Οι Άγιοι Ορέντιος, Φαρνάκιος, Έρωτας, Φίρμος, Φιρμίνος, Κυριάκος, και Λογγίνος ήταν αδέλφια, ξακουστά για την ανδρεία τους και υπηρετούσαν στρατιώτες στη Θράκη, στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (301 μ.Χ.). Σε κάποια μάχη με τους Σκύθες, ο Ορέντιος κατόθρωσε να σκοτώσει τον σκληρό και γενναίο αρχηγό τους, Μαραρών. Για το κατόρθωμά του αυτό τιμήθηκε, αλλά συγχρόνως προσκλήθηκε να συμμετάσχει στις θυσίες προς τα είδωλα, που θα προσφέρονταν για τη νίκη του. Ο χριστιανός ήρωας αρνήθηκε ρητά, και διακήρυξε ότι αυτός ένα Θεό αλ...

Ανάμνηση της σωτηρίας της Κωνσταντινούπολης με τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου, Η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Σαρακηνούς το 716 Στην αρχή της βασιλείας του Λέοντα του Ίσαυρου, που λεγόταν και Κώνων, το έτος 716, ήρθε πλήθος Σαρακηνών με χίλια εννιακόσια καράβια, με σκοπό να πολεμήσουν τη λαμπρή και θεοφύλακτη Κωνσταντινούπολη. Αφού προηγουμένως είχαν νικήσει το βασίλειο των Περσών –που για χρόνια πολεμούσε τους Ρωμαίους– προχώρησαν στην Αίγυπτο και τη Λιβύη. Εκεί εξαπάτησαν τους χριστιανούς με ψεύτικες υποσχέσεις, λέγοντάς τους ότι αν υποταχθούν, δεν θα πειράξουν την ορθόδοξη πίστη. Όμως οι άπιστοι δεν κράτησαν τον λόγο τους, και πολλοί χριστιανοί τιμωρήθηκαν επειδή αρνήθηκαν να απαρνηθούν τον Χριστό. Έτσι έγιναν Μάρτυρες, γιατί δεν ήθελαν να ποδοπατήσουν τον Τίμιο Σταυρό Του. Αφού υποδούλωσαν διάφορους λαούς —όπως Ινδούς, Αιθίοπες, Μογγόλους, Λίβυους και Ισπανούς— οι Σαρακηνοί ήρθαν να κατακτήσουν και την Κωνσταντινούπολη. Ο αυτοκράτορας Λέων ήταν πρόθυμος να τους πλ...